12. ΩΡΑΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ !
Είναι η
ζωή μας ένα
κρίμα.
Είν' ένας
αγώνας γιά το
χρήμα.
Ψάχνομε να
βρούμε την ψευτιά
να γεμίσει
η άδεια μας
καρδιά.
Δεν υπάρχει
σήμερα Αξία.
Δεν υπάρχει
πλέον η Ντροπή.
Αυτές έχουν
πάθει ασφυξία
μέσ' στην
εποχή μας την
αισχρή.
Σε κοιτάζουνε
με ειρωνία
έτσι και
μιλάς γιά Ηθική.
Παντού κυριαρχεί
η καχυποψία.
Να ! Ποιά
είν΄ η Ωραία Κοινωνία (!)
Αθήνα, Φεβρουάριος 1973
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής
1O.
EKTOΣ ΕΛΕΓΧΟΥ
.
Αναβρασμός! Μέσ' στην
ψυχή μας, μέσ'
στη ζωή μας.
Αμηχανία! Ποιά η
επόμενη, η κίνησή
μας.
Υπάρχει ένταση.΄Ως καί στο
σπίτι μας. Γιά
μίλησέ μου.
Ποιό είναι το
σήμερα. Ποιό θάναι τ'
αύριο. Απάντησέ μου.
Τί βλέπεις γύρω
σου. Παντού συντρίμια,
όλο ναυάγια.
Λίγοι το βλέπουνε. ' Ολοι τα
δέχονται, ωραία κι
άγια.
Απατεώνες, σε κάθε
βήμα σου, δίνουν
καί παίρνουν.
Καταστροφή! Με το
χαμόγελο, τη φρίκη
σπέρνουν.
Ναρκωτικά! Αυτό το
βάσανο, θάνατο φέρνει.
Ψυχές αφύλακτες. Σαν
καλαμιά, ο αέρας
δέρνει.
Τίποτα όρθιο! Δεν
έχει μείνει πέτρα
στην πέτρα.
Κανείς δεν
έβλεπε, πώς χρειαζότανε,
να πάρει μέτρα.
Μέτρα στο σπίτι
του, στον εαυτό
του, στην Κοινωνία.
'Οπου χρειάζοταν, νάχε
τον έλεγχο καί
τα ηνία.
Παντού ληστεύουνε. Μέσ'
στη ζωή μας
μπήκαν οι κλέφτες.
Θεό δεν έχουνε.
Μικροί - μεγάλοι,
γίνανε ψεύτες.
΄Ολοι μπερδεύτηκαν. Σα
να συνέβαιναν, σ'
άλλον πλανήτη.
Ήταν θεόστραβοι. Ούτε
που έβλεπαν πέρ'
απ' τη μύτη.
Βλέπαν το πρόβλημα.
Μικρό ή μεγάλο,
στο άρπα -
κόλλα.
Το γυροφέρνανε. Να
λυθεί μόνο του.
Φάγαμε φόλα.
Θέλανε πρόοδο. Κόπτονταν
όλοι τους γιά
επιτυχία.
Ζούσαν στον κόσμο
τους. Κι έτσι μας
φέρανε τη δυστυχία.
Τα ήθη χάθηκαν.
Αυτός ο πλούτος,
πέρ' απ' το
χρήμα.
Είτε το θέλησαν,
είτε αδιαφόρησαν, μεγάλο
κρίμα.
Παντού ερείπια. Μπροστά
σου πίσω σου,
όπου γυρίσεις.
Αφού είναι σίγουρο.
Πως ό,τι σπείρεις,
θε να θερίσεις.
Πειραιάς, Μάρτιος
1998
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής
18. ΠΑΤΡΟΣ ΑΛΙΕΩΣ
(ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ)
Τότε ήταν παιδί μικρό.
Επήγε στο Δημοτικό.
Το γέλιο φαίνοταν πικρό.
Επήρε το ενδεικτικό.
Η Ελλάδα είχε Βασιλέα.
Αυτός πατέρα Αλιέα.
Τον έβλεπαν με μισό μάτι.
Λές καί του κράταγαν γινάτι.
Προχώρησε ακόμα πέρα.
Δύσκολα ήταν κάθε μέρα.
Επιφυλακτικοί οι δασκάλοι.
Η απορία του μεγάλη.
Πήρε κι αυτός ένα χαρτί,
Μά πάντα υπήρχε το γιατί.
΄Εγραφε " Πατρός Αλιέως".
Ο όρος πιά, δεν ήταν νέος.
΄Ηρθανε, πέρασαν τα χρόνια,
φάνηκαν στα μαλλιά του χιόνια.
Κανείς δεν του έκανε χάρη.
Τώρα το βλέπει με καμάρι.
Είναι φορές που τα θυμάται,
σαν κάποια νύχτα δεν κοιμάται.
Καί νοιώθει περιφρόνηση,
γιά όσους δεν είχαν φρόνηση.
Πειραιάς, Δεκέμβριος 2001
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής
39. TO ΠΡΩΤΟ ΓΡΑΜΜΑ
Είδα έξω
κεί στο δρόμο
το Νίκο
τον ταχυδρόμο
λέγοντας σε
με συνάμα:
Κύριε, έχετ’ ένα
γράμμα.
Έρχεται από την πόλη
που
ξενητευτήκαν όλοι.
Τόγραψε ένα παιδάκι.
Σας το στέλνει
με φιλάκι.
Το πήρα. Του είπα «γειά».
Θα το
πάω στη γιαγιά
γιατί γράφει τόνομά
της.
Της το στέλνει
η εγγονιά της.
Έχει γράμματα
ωραία
τα ονόματα παρέα
γραμματόσημα πολλά
και κλεισμένο για καλά.
Είν΄ αυτό το
πρώτο γράμμα
αλλά είναι άλλο
πράμμα.
Τώρα πάει στο σχολείο.
Είναι σκέτο μεγαλείο !
Πειραιάς, Ιούνιος 1999 Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής
54. ΑΛΛΑΛΟΥΜ
Τάχω μπλέξει, τάχω
παίξει
καί δεν ξέρω
τι να πώ.
Τί να
πώ καί τί
να κάνω.
Άχ, δεν ξέρω
πού θα βγώ.
Τώρα πιά δεν
βρίσκεις άκρη
καί συγκίνηση καμμιά.
Την εψώνισ' ο κοσμάκης.
Ούτε ξέρει τί
ζητά.
Μην τα
ψάχνεις αγαπούλα.
΄Ας
τη βρίσκουμε εμείς,
κι από την
αναμπουμπούλα,
θα ξεφύγουμε. Θα
δείς.
Ψάχνεις νάβρεις ένα
φίλο,
ξεφυτρώνεται εχθρός.
Είσ' ωραίος, είσαι
φίνος,
στο γυρίζουνε αλλιώς.
Δε βαριέσαι, δεν
πειράζει.
΄Ας
περνάει ο καιρός.
Ρόδα είναι καί
γυρίζει.
΄Εχει γιά όλους
ο Θεός.
Μην τα ψάχνεις
αγαπούλα.
΄Ας
τη βρίσκουμε εμείς,
κι από την
αναμπουμπούλα,
θα ξεφύγουμε. Θα
δείς ! ....
Πειραιάς, Ιούνιος 1995
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής
