149. ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟ
ΘΕΟ
Θεέ και
Κύριε.
΄Επειτα ‘πό
τη Σύγχρονη Προσευχή,
αναγκάζομαι να Σου
στείλω αυτό το
γράμμα
γιατί πλέον
στις μέρες μας
παράγινε το πράμμα.
Ακούγονται Πολλά.
Όλα του
κόσμου τα καλά.
Ακούγεται πώς κλέβουνε
παγκάρια.
Ρημάξανε τις εκκλησιές.
΄Εχουμε πήξει
στις κλεψιές.
Κόπτονται οι
καλοί να βοηθήσουν τους φτωχούς.
΄Ετσι φαίνονται
όλοι τους τίμια
παλληκάρια.
Οι εκλεκτοί μας Κύριε,
βουλιάξανε το κράτος.
Κόπτονται για
τον πολίτη.
Τον κατάντησαν
αλήτη,
και του
κλείσανε το σπίτι.
Τώρα ο
λαός Σου Κύριε καθημερνά πεινάει.
Τον κυνηγούν
με βούρδουλα. Δεν ξέρει
που να πάει.
Δεν φταίω
εγώ Κύριε. Τα λέν’
τηλεοράσεις.
Δεν ξέρεις
πώς να πορευθείς. ΄Αν τα
δείς θα τα
χάσεις.
Μας πήρανε τον
σίτον τον οίνον
και το έλαιον
Τώρα θέλουν
να πάρουν τα ορυκτά καί το πετρέλαιον.
Κύριε δεν
ξέρω αν θέλεις
να βοηθήσεις.
Μπορεί να
θέλεις να μας
αφανίσεις.
Αλλά αφήνεις
τα λαμόγια ν’
αλωνίζουνε
και τους αλητήριους τα
φρύδια να μας
πρήζουνε.
Κανείς δεν
ξέρει τίποτε για το φόνο
Ούτε είδε
το δολοφόνο.
Την ντουφεκιά
άκουσε μόνο.
Από τότε
που ενδιαφέρονται για τη Χώρα,
μας βρίσκει
κάθε μέρα νέα
μπόρα.
Συνέχεια φωνάζουνε
«Προχώρα»,
Τρέξτε για να τη
σώσουμε τούτην εδώ
τη Χώρα.
Την τέλειωσαν.
Δεν άφησαν ούτ’
ένα πετραδάκι.
Όλα τα ξεπουλήσανε μόνοι
τους το βραδάκι.
Να μην
παίρνει άλλος κανείς
χαμπάρι
και έπειτα να
έρχεται ο διάολος να
μας πάρει.
Πειραιάς, Ιανουάριος 2011
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής
151. ΜΟΙΡΟΛΑΤΡΙΑ
(ΠΛΑΝΗΣ ΤΟ
ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ)
Προχωρείς μόνος
σου ξυπόλυτος στ’ αγκάθια
περιμένοντας να
γίνει ένα θαύμα.
Μα θαύματα
δεν γίνονται.
Μπορούν να
γίνουν υπερβάσεις.
Εκεί όμως χρειάζεται να έχεις
γερές βάσεις.
Ωστόσο προσπαθείς να υπερβείς τον
εαυτό σου
φορτωμένος με
άχρηστα ή άρρωστα
βιώματα
χωρίς να σού
έχουν δώσει αντισώματα.
Mε
τις ανοησίες που σ’ ανέθρεψαν,
με όσα
ψέμματα σε πότισαν
να σε
εξουσιάζουν για να κάνουν το
δικό τους.
Πρώτοι οι
δικοί σου έχουν
το σκοπό τους.
Χωρίς να
σου προσφέρουνε τα
φόντα
σε ρίχνουν
στα βαθειά νερά και
σε παραμυθιάζουν.
Μπορείς με
την αξία σου να βρείς
την ευκαιρία σου.
Συ προσπαθείς,
τρέχεις, ιδρώνεις.
Συνέχεια σκοντάφτεις,
πελαγώνεις.
Μέσα στην ατυχία
σου
μπορεί ενίοτε να
σταθείς τυχερός.
Γιατί φάνηκες τολμηρός.
Mα οι μικρές επιτυχίες
δεν μετράνε,
όταν κακοί
καί άχρηστοι το
μόχθο σου ρουφάνε.
Ποτέ δεν
θα μπορέσεις να
πετύχεις,
εκείνο που πραγματικά πεθύμισες.
Πουθενά δεν
υπάρχει αξιοκρατία.
Σε όλα
τα επίπεδα κυριαρχεί
η αλητεία.
Ασφαλώς με
το μόχθο σου
συ γράφεις Ιστορία.
Παρ’ όλες τις
προσπάθειες σου μένει
η απορία.
Δεν σου
αναγνωρίζουνε καμμιά αξία.
Για τους
κρατούντες, άλλα έχουν
σημασία.
Πώς να
σε εκμεταλλευθούν.
Ως κι οι δικοί σου
θέλουνε
στην πλάτη
σου να φορτωθούν.
΄Ολοι σου
τάζουνε την ευτυχία
Αλλά στο
τέλος αποκτάς ψιχία.
Γίνεσαι δούλος
των ονείρων σου,
μέχρι να συνειδητοποιήσεις
τί πράγματι
συμβαίνει γύρω σου.
Όταν μετά από καιρό μείνεις στον
άσσο,
απ’ την
εξάντληση δεν κάνεις
ούτε πάσο.
Σαν τα
κοράκια οι καλοί
σ’ αρπάζουν.
Στην κρίσιμη
στιγμή όλοι σ’
αδειάζουν.
Ποτέ μην εμπιστεύεσαι αυτούς που
λένε λόγια.
Ανεύθυνους, πομπώδεις, πνευματώδεις.
Όχι μόνο δεν
προσφέρουν καμμιά λύση,
αλλά καί με
τον τρόπο τους
καλλιεργούνε μίση.
Δουλεύουν για
συστήματα. Δημιουργούνε θύματα.
΄Αν οι
γονείς σου εύκολα τους
πονηρούς πιστεύουν,
τότε είναι τα
θύματα που εκείνοι
τα ληστεύουν.
Δεν λύνονται
προβλήματα με τις ευχές.
Είναι αέρας
των ανόητων γονιών
οι προσευχές.
Κι άν τις αναποδιές
εσύ δεν περιμένεις,
Θα έρθει η
ώρα που θα πείς: «Ουαί
τοις ηττημένοις».
Πειραιάς, Ιανουάριος 2011
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής