Aλλος Τρόπος Εκφρασης! Γεώργιος Βελλιανίτης Διαδικτυακή Γέφυρα των Απανταχού Ελλήνων.

ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΩΡΑΙΟΙ ΜΑΣ ΠΑΞΟΙ. ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟΓΙΑΝΝΗ, ΝΑ ΣΤΕΚΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΦΡΟΥΡΟΣ. ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΑΣ. ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ! (ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΞΙΝΟΣ ΑΝΕΜΟΓΙΑΝΝΗΣ - ΠΥΡΠΟΛΙΤΗΣ 1821). EIΣ ΜΝΗΜΗΝ ΤΟΥ ΚΟΡΥΦΑΙΟΥ ΦΙΛΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΙΠΑ, ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗΣ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΣΕΛΙΔΩΝ, ΑΓΑΠΗΤΟΥ ΤΟΙΣ ΠΑΣΙ. Τ' ΑΤΟΜΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ. ΤΟΥΣ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝΕ ΣΚΛΑΒΙΑ, ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ.

΄Αποψη λιμενίσκου Λογγού Παξών.
ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΓΕΙΑ ΣΟΥ! Σ'

ΕΧΟΥΜΕ ΚΡΥΜΜΕΝΗ,
ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ. ΠΟΛΥΑΓΑΠΗΜΕΝΗ!

ΚΑΤ' ΑΡΧΗΝ ΝΑ ΣΕΒΕΣΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΣΟΥ

(ΠΡΩΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΣΕΒΟΥ)

e-mail: rouvelas2@gmail.com

Καλώς ήλθες, Αναγνώστη.

Εδώ που βρίσκεσαι υπάρχει,
Η ΕΛΛΑΣ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΜΑΤΩΝ.
Την οποίαν οδηγούν,
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ.

Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΕΙΠΕΝ ΕΚΕΙΝΟ. Ο ΠΛΑΤΩΝ ΕΙΠΕ ΤΟ ΑΛΛΟ.

O AΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΕΙΠΕΝ ΕΚΕΙΝΟ. Ο ΦΡΟΫΝΤ ΕΙΠΕ ΤΟ ΑΛΛΟ.
Ο ΓΚΑΙΤΕ ΕΙΠΕΝ ΕΚΕΙΝΟ. Ο ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ΕΙΠΕ ΤΟ ΑΛΛΟ.
Ο ΕΛΥΤΗΣ ΕΙΠΕΝ ΕΚΕΙΝΟ. Ο ΓΚΑΤΣΟΣ ΕΙΠΕ ΤΟ ΑΛΛΟ.
ΕΣΥ, ΤΙ ΕΙΠΕΣ ΡΕ;;; Ε;;;
(ΤΟ ΠΑΠΑΓΑΛΙΖΕΙΝ ΟΥΚ ΕΣΤΙ ΦΙΛΟΣΟΦΕΙΝ !...)
Η ΔΟΞΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣΠΕΡΑΣΕ. ΕΜΠΡΟΣ ΒΗΜΑ ΤΑΧΥ,
ΝΑ ΠΑΜΕ ΝΑ ΦΟΥΝΤΑΡΟΥΜΕ, ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗ.

ΞΥΠΝΕΙΣΤΕ ΡΕ !...
ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΟΙΜΑΤΑΙ.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΕΝΝΑΕΙ ΙΔΕΕΣ ΔΙΑΡΚΩΣ.
(Γεώργιος Θεοφάνους Μανίκας
Ηλεκτρονικός Μηχανικός
εκ Μεγαλοπόλεως Αρκαδίας)
Αν και νεώτερός μου, ΑΥΤΟ με εδίδαξε.
Eκείνος είπεν.
Εγώ, το εφάρμοσα.
Εσύ, κακόμοιρε, Τί είπες;;;
ΥΨΩΣΕ ΑΝΑΣΤΗΜΑ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΩΝ ΕΥΘΥΝΩΝ ΣΟΥ. ΑΛΛΙΩΣ, ΠΑΡΑΙΤΗΣΟΥ....
ΥΠΕΡΑΝΩ ΥΠΟΨΙΑΣ, ΟΥΔΕΙΣ !....
ΥΠΕΡΑΝΩ ΥΠΟΨΙΑΣ, ΟΥΔΕΙΣ !....

ΥΠΕΡΑΝΩ ΥΠΟΨΙΑΣ, ΟΥΔΕΙΣ !.....

O NEKΡΟΣ ΟΥΔΕΠΟΤΕ "ΔΕΔΙΚΑΙΩΤΑΙ"
ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΤΑΛΑΝΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ ΕΠΙ ΜΑΚΡΟΝ

ΣΚΕΦΘΗΚΕΣ ΕΛΛΗΝΑ ΕΣΥ, ΟΤΙ ΚΑΠΟΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΣ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΣΟΥ,
ΠΙΘΑΝΟΝ ΝΑ ΧΡΕΙΑΣΘΕΙΣ ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ;;;

΄Ακουσε αυτό εδώ και αναλογίσου.

ΚΟΥΦΟΥ ΚΑΜΠΑΝΑ ΚΙΑΝ ΛΑΛΕΙΣ, ΤΥΦΛΟΥ ΚΙΑΝ ΘΥΜΙΑΤΙΖΕΙΣ.

                                           69.   ΑΠΟΡΙΑ

  Κόσμε, γιά την Ιστορία,
  υπάρχει μιά απορία.

                              Τη Σοφία της Αθήνας,
  που μακρυά έχει νυχτώσει,

η Μικρασία κι η Κύπρος,
πικρά έχουνε πληρώσει.

Ποία είναι στην αράδα;
Μήπως όλη η Ελλάδα;

                        Πειραιάς,   Νοέμβριος 2002
                                        Γεώργιος Βελλιανίτης
  Παξινός Ποιητής

         5. ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΕΛΛΗΝΕΣ !

Γειά σας ΄Ελληνες λεβέντες !
Με τις έξυπνες κουβέντες.
                   Κάνετε τους πονηρούς
μέσ' στους άσχημους καιρούς.

Τρέχετε να προλάβετε.
Mα όταν καταλάβετε
ότι σας βάζουν στο χορό,
θα είστε έξω από δώ.

Παίζετε βιολί γιά άλλους.
                     Γιά μικρούς καί γιά μεγάλους.
Κόπτεσθε, πολύ μιλάτε,
μα δε βλέπετε πού πάτε.

Συνέλθετε πριν είν' αργά.
Αλλάξτε ταμπουρά γοργά.
Κάντ' επί τέλους μιάν αρχή,
                     να σκέπτεσθε με προσοχή.

Μην περπατάτε στον αέρα.
Γυρίζει γρήγορα η Σφαίρα.
Σε μία δύσκολη στροφή,
θα έρθει η καταστροφή ! ......

                              Πειραιάς, Δεκέμβριος 2001
Γεώργιος Βελλιανίτης
                                                           Παξινός Ποιητής

Η ευθύνη, δεν γνωρίζει ηλικία.
Στις  δυνατές στιγμές σου είσαι μόνος.
Θα έρθει να σε βρεί η αδικία.
Διάκριση δεν θα σου κάνει ο πόνος.
(Ποίημα 85. ΕΙΣΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ.
Παξοί, Σεπτέμβριος 2003).

Μορφές όταν γεννιούνται,
οι άλλοι τις θυμούνται.
Στους τύπους δεν θ' αρκούνται.
Τα ΄Εργα θα μιμούνται.
(Ποίημα 7. Ο ΙΕΡΑΡΧΗΣ.
Πειραιάς, Δεκέμβριος 1999).

Στοχασμός
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΡΙΧΝΟΜΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΣΤΗ ΜΑΧΗ
(Φυλάσσομε Δυνατές Εφεδρείες γιά την ΄Αμυνα της Χώρας, της Επιχείρησης, τουΣπιτιού μας)

Στοχασμός
ΔΕΝ ΔΥΝΑΤΑΙ ΜΙΑ ΕΚΤΡΟΠΗ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕΙ ΚΑΝΟΝΑ
('Οπως μιά αρρώτεια δεν δύναται να στηρίξει την Υγεία)

Τί γάρ ωφελήσει άνθρωπον, εάν κερδίση τον κόσμον όλον και ζημιωθή την ψυχήν αυτού;

ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΝΙΚΟ!
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής και Τροβαδούρος

ΧΑΙΡΕ, ΚΥΠΡΟΣ !
Γεώργιος Βελλιανίτης.
Παξινός Ποιητής και Τροβαδούρος.

Π Ε Ι Ρ Α Μ Α Τ Α !!!
Απόδοση.
Γεώργιος Βελλιανίτης. Παξινός Ποιητής.

ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΕΛΛΗΝΕΣ !

ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ
Απόδοση.
Γεώργιος Βελλιανίτης. Παξινός Ποιητής.

ΡΥΠΑΝΣΗ ΨΥΧΗΣ
Απόδοση.
Γεώργιος Βελλιανίτης. Παξινός Ποιητής

ΕΚΤΟΣ ΕΛΕΓΧΟΥ
Απόδοση.
Γεώργιος Βελλιανίτης. Παξινός Ποιητής

ΠΡΟΣ ΠΑΣΑΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΙΝ
Απόδοση.
Γεώργιος Βελλιανίτης. Παξινός Ποιητής.

ΤΗΝ ΩΡΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΙΑΣ ΣΟΥ
Απόδοση.
Γεώργιος Βελλιανίτης. Παξινός Ποιητής.

ΧΑΙΡΕ ΝΥΜΦΗ ΑΝΥΜΦΕΥΤΕ
Απόδοση.
Γεώργιος Βελλιανίτης. Παξινός Ποιητής.

ΣΗΜΕΡΟΝ ΚΡΕΜΑΤΑΙ
Απόδοση.
Γεώργιος Βελλιανίτης.
Παξινός Ποιητής

ΦΩΣ ΙΛΑΡΟΝ
Απόδοση: Γεώργιος Βελλιανίτης.
Παξινός Ποιητής.

ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ
ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΒΕΛΛΙΑΝΙΤΗ
ΠΑΞΙΝΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

TΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ
Τραγουδώ ζωντανά ο ίδιος

EIΜΑΣΤΕ ΞΕΝΟΙ ΠΙΑ

ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

ΞΕΝΗΤΕΜΜΕΝΑ ΝΕΙΑΤΑ

Το Πνεύμα σας Σάς στέλνει, σ' όλη την Οικουμένη.
Εκείνο πάντα μένει.  Γι αυτό, όλοι μιλούν.
Δίνετε εξετάσεις, στά πλάτη της Θαλάσσης.
Στα πέρατα της Πλάσης, Εσάς, εκεί θα βρούν.
(Ποίημα 1. ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ !
Πειραιάς, Δεκέμβριος 1999).

ΘΥΜΑΜΑΙ

ΠΙΑΚΑΝΕ ΤΟ ΜΗΤΣΟ

TI KΡΙΜΑ !

ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΤΟΥ ΜΑΗ
Πραγματικό περιστατικό. ΄Ηταν μεσημέρι του Μάη 1965, ώρα 12 το μεσημέρι, στο λιμάνι του Πειραιά. ΄Ενα καράβι, έφευγε γιά τα ξένα.
<b><b><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia; font-size: x-large;">ΓΑΛΑΖΙΟ ΠΕΠΛΟ</span></b><iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/OXemzKIJRBo" title="YouTube video player" frameborder="0" allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen>
ΩΣ ΠΟΤΕ ΥΠΟΜΟΝΗ;

ΤΑΞΙΔΙ

ΕΝ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΤΟΥ ΙΟΥΝΙΟΥ
Πραγματικό περιστατικό.
΄Εν' απόγευμα του Ιουνίου 1961 σε κάποια γειτονιά της Αθήνας, τότε με τους κήπους, τις αυλές, τα λουλούδια, τις ελπίδες, το φιλότιμο και το βαρύ λόγο της υπόσχεσης των ανθρώπων!

ΓΑΛΑΖΙΟ ΠΕΠΛΟ

ΦΩΤΙΑ Ο ΕΡΩΤΑΣ

ΗΘΟΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΝ

ΜΕΛΛΟΝ ΟΔΥΝΗΡΟΝ

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ
<span style="color: #2b00fe; font-family: georgia; font-size: x-large;"><b> ΥΜΝΟΣ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ</b></span><iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/BQ5gzudVQro?si=fRYaZNGfeNJWVHTV" title="YouTube video player" frameborder="0" allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen>
ΥΜΝΟΣ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ

Στοχασμός.
ΕΛΛΗΝΕΣ! ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΙ,
ΨΥΧΕΣ ΑΦΥΛΑΧΤΕΣ. Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΣΚΛΗΡΑ ΔΕΡΝΕΙ!
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ. ΤΙ ΑΠ' ΟΛΑ ΘΕ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ.
ΑΠΟΡΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΦΙΛΟΙ. ΤΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΜΕΙΔΙΟΥΝ ΤΑ ΧΕΙΛΗ.
ΕΤΟΥΤΟ, ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ. ΕΣΥ, ΕΙΣΑΙ ΕΜΠΟΛΕΜΟΣ.
ΕΙΝ' ΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΦΘΟΡΑΣ. ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΣΥΜΦΟΡΑΣ!
ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΤΑΦΘΟΡΑΣ, ΟΛΟΙ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΘΕΙΤΕ.
ΚΑΙ ΣΕΙΣ ΕΚΕΙ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ, ΜΗΝ ΕΠΑΝΑΠΑΥΘΕΙΤΕ!
ΜΗ ΔΕΧΕΣΘΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΒΟΛΗ. ΝΤΡΟΠΗ, ΝΑ ΜΗ ΣΑΣ ΠΙΑΝΕΙ.
ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΑΣ ΨΗΛΑ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΣΑΣ ΦΤΑΝΕΙ!
(Ποιήματά μου 58.ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ.Πειραιάς, Μάρτιος 2002
και 63. ΕΙΣΑΙ ΜΑΧΗΤΗΣ. Πειραιάς, Ιούνιος 2002).

Δια χειλέων Αμερικανού Πρέσβεως,
(ό εστί μεθερμηνευόμενον:
"Eλλάδα, οι εχθροί σου καραδοκούν.
Τα τέκνα σου ενεργούν κατά το δοκούν! Γιατί 'σαι Ελλάδα καταδικασμένη,
να ζείς στο περιθώριο προδομένη;" (Ποίημά μου 67. ΓΙΑΤΙ... Παξοί, Σεπτέμβριος 2002).

Στοχασμός:
ΣΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ,
ΔΕΝ ΣΚΕΠΤΟΜΑΣΤΕ ΕΧΘΡΙΚΑ.
ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΠΑΝΕ ΣΤΗΝ ΠΑΝΤΑ.
ΑΛΛΙΩΣ, ΘΑ ΣΒΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.

Καμπάνες ήχούν, μεσ' στ' Απριλιού τ' ολόχρυσο δειλινό
και πάνω απ’ τις κορφές των κυπαρισσιών, χρυσά πουλιά πετούν.
Γαλάζιο Πέπλο. Σκέπη, ευλογημένης γής των ανθέων.
Χρυσό Φώς, Ουρανού Φώς, της Αγάπης καί της Ελπίδας.
(Από Ποίημα ΓΑΛΑΖΙΟ ΠΕΠΛΟ. Ρόδος, Φεβρουάριος 1967).

Λαϊκή Παροιμία.
Πάρε άνθρωπο από σπίτι και σκυλί από μαντρί.
(Ο νοών νοείτω)

Στοχασμός:

Η ευθύνη δεν γνωρίζει ηλικία.

Στις δυνατές στιγμές σου είσαι μόνος.

Θα έρθει να σε βρεί η αδικία.
Διάκριση δεν θα σου κάνει ο πόνος.

Aπόφθεγμα:

O Σεβασμός εμπνέεται.

Ποτέ δεν επιβάλλεται.

Στοχασμός.

Της Κύπρου το αγνάντεμα, Ψυχής είναι παράγγελμα.

65. ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
1
Κύπρος μας ευλογημένη
πόσα χρόνια καρτερείς;
Την ελευθεριά καημένη
και δακρύζεις και πονείς;
2
Τό 'χει η μοίρα. Δεν σ’ αφήνει
το κεφάλι σου ψηλά
να σηκώσεις. Κι η οδύνη
να ξαναγενεί χαρά .
3
Απ 'τα βάθη των αιώνων
σε ψηφίδα ανάγλυφή
Αγαλμάτων σμιλεμένων
στην Ελληνική γραφή.
4
Μάρτυρας, των βασιλέων
Τάφοι, να το μαρτυρούν
κι ο Ριχάρδος Καρδολέων
που τα κάστρα ομολογούν.
5
Δεν υπάρχει μαρτυρία.
Λάθος ο ισχυρισμός
Ευαγόρα βασιλεία
Κίμων που νικά νεκρός.
6
Κύπρος Σύ ευλογημένη
μάθημα της ανδρειάς.
Μα η δοιχόνια παραμένει
το σαράκι της καρδιάς.
7
΄Ολοι ας δώσουμε τα χέρια
σ'αγκαλιά αδελφική.
Της δοιχόνιας τα μαχαίρια
ας μην ξύνουν την πληγή .
8
κλαίεις χρόνια και δακρύζεις
τα χαμένα σου παιδιά.
Σαν ζητιάνα τριγυρίζεις
να ζητάς Ελευθεριά.
9
Τη δική σου περηφάνεια
την καταπατήσανε.
Σε ρίξανε στην ορφάνια.
Στ' άδικο σε πνίξανε.
10
΄Αρπαγες, κουρσάροι, γύπες,
επλακώσαν ξαφνικά.
΄Εβγαλαν απο τις θήκες
τα σπαθιά τα φονικά.
11
Χύσαν αίμα των αθώων
με την λύσσα στην ψυχή.
Η ανδρειά των ηρώων
ξεψυχά και τραγουδεί.
12
Κύπρος για δική σου χάρη
δίνουμε και την ζωή,
τραγουδά το παλληκάρι
στη χαριστική βολή .
13
Δεν δειλιάσαν τα παιδιά σου.
΄Επεφταν μες στην φωτιά.
Για την δόξα στ' ΄Ονομά σου
και για την Ελευθεριά.
14
Μένουνε κλειστές οι πόρτες.
Αναπάντητη η κραυγή
στο ερώτημά σου ως πότες
η πληγή θα αιμοραγεί.
15
Η Κερύνεια σκλαβωμένη
Λάπηθος και Καραβάς.
Η Ψυχή σου λαβωμένη.
Τα παιδιά σου να ζητάς .
16
Ο Απόστολος Ανδρέας
τόσα χρονια απόμακρός.
Η Ψυχή σου Προμηθέας
που ματώνει για το Φώς.
17
Μόρφου καταπατημένη
μάνα του πορτοκαλιού.
Μεσαορία πληγωνένη
απ' τη λάμα μαχαιριού .
18
Μεσαορία όπου η γη της
έθρεφε φτωχολογιά.
Τώρα χρόνια η πληγή της
ματωμένη στη σκλαβιά.
19
Παντελεήμονας στην Μύρτου
έσφιζε από ζωή.
Τώρα μέση της ερήμου
που επίσης καρτερεί.
20
Πληρωμένη προδοσία.
΄Ανανδρος διαμελισμός.
Νήσος των παθών Αγία.
Σε μοιράσανε στα δυό.
21
Εις το βάθος της Ψυχής σου
ανοικτή χρόνια πληγή .
Σου ανοίξαν οι εχθροί σου.
Ακόμα αιμορραγεί.
22
Η Κυθραία δακρυσμένη.
Είναι το νερό γλυφό
Απ' το δάκρυ ποτισμένη
στης σκλαβιάς τον καημό.
23
Η Αμμόχωστος στη ζώνη
όπου έβαλαν νεκρή.
Πάντα αξέχαστη, μα μόνη
τα παλιά μοιρολογεί.
24
Δάκρυ η θολή ματιά της.
Μεγαλείο. Ομορφιά.
΄Εσφιζε παλιά η καρδιά της
στη χρυσή την αμμουδιά.
25
Τώρα στη νεκρή τη ζώνη
κόρη Βασιλεύουσα,
έμεινες ερειπωμένη.
Ορφανή Πρωτεύουσα.
26
Πενταδάκτυλος θλιμμένος.
Η καρδιά του μια πληγή.
Έχει μείνει καρφωμένος
στο σταυρό του να θρηνεί .
27
Πληγωμένος είναι ο γυιος σου.
Η παλάμη του ανοικτή.
Που 'ναι τ'ακριβό το φώς σου.
Αιωνίως καρτερεί .
28
Ημισέληνος αντίκρυ
την καρδιά του να τρυπά
του κατακτητή αγύρτη.
Του άρπαγα η φωτιά.
25
΄Ησουνα παραδεισένια
με τα κάλη να αφθονούν.
Χρυσοπράσινη, ασημένια.
Οι πάντες να σε φθονούν.
29
Πάντοτε μες στους αιώνες
χίλιοι δυό κατακτητές
σ'εριχναν μες στους λειμώνες
σε πολέμων συμφορές.
30
Θέλαν την ταυτότητά σου
πάντοτε να αλλάξουνε
΄Ομως την κληρονομιά σου
δεν μπορούν να θάψουνε.
31
Από την αρχή των χρόνων
ζωντανό το παρελθόν.
Μαρτυρία στων αιώνων
μες στο διάβα των καιρών .
32
Μες στα σπλάχνα σου δεν βρήκαν
απ αυτούς να μαρτυρεί.
΄Οσοι μπήκαν πάλι βγήκαν.
Είν’ απλοί περαστικοί.
33
Δεν μπορούνε να αλλοιώσουν
το δικό σου λαμπρό Φώς.
Αν για λίγο το θαμπώσουν,
πάλι ήλιος λαμπερός.
34
Είσαι πάντα ευλογημένη.
Ο Θεος δεν σε ξεχνά.
πάντοτε για σέ γραμμένη
έχει την Ελευτεριά.
35
Όσα χρόνια αν περάσεις
στην σκλαβιά, με υπομονή,
αντιστέκεσαι μη χάσεις
Πίστη. Με επιμονή .
36
Πάλι ελευθερωμένη
θα κράζει η Ελευθερία
Χαίρε, ω χαίρε, ευλογημένη
Κύπρος των παθών Αγία.
37
Ζούσαν μέσα στην καρδιά σου
στην ομόνοια δυό λαοί.
΄Ητανε κι οι δυό παιδιά σου
σαν η αγάπη κυριαρχεί.
38
Τώρα άρπαγες οι ξένοι
σε καταπληγώσανε.
Εκεί που ‘ταν μονιασμένοι
ύπουλα προδόσανε.
39
Με την βιά τους εχωρίσαν
πρόσφυγες εδώ κι εκεί.
΄Αδικα ως τώρα ελπίσαν.
Προσφυγιά προσωρινή.
40
΄Ομως θέλεις με ειρήνη
και τα δυό σου τα παιδιά
να περνούν δίχως οδύνη
στην δική σου αγκαλιά.
41
Η υπομονή προσμένει
και η πίστη στο Θεό
πως γοργά πια λυτρωμένη
απ το βάρβαρο θεριό .
42
Πρόθυμη είσαι να ξεχάσεις
του πολέμου τα δεινά.
Με ειρήνη ν' αγκαλιάσεις
όμορφα πια δειλινά.
43
Για να ξανανθίσει πάλι
τούτη η κουρσεμένη γή.
Της Ελευθεριάς χορτάρι
Της προσφυγιάς η αυγή.
44
Πάλι ήλιος να ανατείλει.
Η Ανάσταση να ρθεί.
Οι εχθροί να γίνουν φίλοι.
Η ομόνοια να ανθεί .
45
΄Ολοι να αγκαλιαστούνε
και οι πράσινες γραμμές
πάντα πιά να γκρεμιστούνε.
Να ανοίξουν οι καρδιές.
46
Μόνες τους να αποφασίζουν
στα χέρια τους να κρατούν
μοίρες που δεν ξεχωρίζουν.
Δεν σκοτώνουν. Αγαπούν!
47
Η Ειρήνη Συμβολό σου
πάντοτε να κυβερνά.
Ο κάθένας άνθρωπός σου
να' χει την Ελευθεριά.
48.
Κύπρος μας ευλογημένη.
Πνεύμα εσύ αθάνατο.
Παναγιά τυραγνισμένη.
σε πολέμων μακελειό .
49
Τώρα μέλος της Ευρώπης
ύψωσε πιά τη φωνή.
Να μάθει η ανθρωπότης
τα δεινά σ'αυτή την γη .
50
Μιά πρωτεύουσα δική της
δεν μπορεί να 'ναι στα δυό.
΄Εξω άρπαγα απ 'την γή της.
Πάει ! τέρμα ως εδώ!
51
Δεν μπορεί να αψηφήσει
της Ευρώπης την φωνή.
΄Αν εκείνη αποφασίσει
πρέπει να συμμορφωθεί.
52
Τότε θάρθει η μέρα εκείνη
λύτρωσης που καρτερείς
και στης Λευτεριάς γαλήνη
γιορτινά για να ντυθείς.
53
Σαν ξανά η προσφυγιά σου
από νότο και βορρά
μάσα στη γλυκιά αγκαλιά σου
θα γιορτάσει στην χαρά .
54
Κι όταν τ'όνειρο αληθέψει
Κύπρος θα'σαι Σύ μαγεία.
΄Οπου, όποιος αγναντέψει,
θε να γράφει ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Λευκωσία, 10 Δεκεμβρίου 2012
Μαρούλλα Πανάγου
Κύπρια Ποιήτρια

Απόφθεγμα.

Ο βλάκας είναι ο δούλος του τρελού.

΄Ανθη της λεβεντιάς,

σπαρμένα σ΄ όλα της γής τα πέρατα.

Αγναντεύουν με τα μάτια της ψυχής,
κάθε Φώς, κάθε Λημέρι, κάθε Χρώμα,
το κάθε τι, απ΄ της μάννας γής,
το ΄Αγιο   Χώμα.
...............................................
Κάποιο  σπιτάκι  φτωχικό
για χρόνια θάμενε κλειστό,
χωρίς χαμόγελο ή τραγούδι.
΄Αδειο  από  γέλια  και  χαρές,
από ωραίες αγκαλιές,
χωρίς ένα λουλούδι.
....................................................................
΄Ανθη  της  λεβεντιάς  σπαρμένα,
σ΄ όλα  της  γής  τα  πέρατα.
Αγναντεύουν  το  μικρό  χωριό
κάθε  στιγμή  κάθε  λεπτό
με  της  ψυχής  τα  μάτια,
κι  η  νοσταλγία  την  καρδιά
την  έκανε  κομμάτια ! ...
(Από Ποίημα ΞΕΝΗΤΕΜΜΕΝΑ ΝΕΙΑΤΑ.
Παξοί, Ιούλιος 1972).

Απόφθεγμα.

Δεν φοβίζει τον άνθρωπο η κακουχία, όταν μέσ' στην ψυχή του τόνειρο νικά!

Στοχασμός.

Δεν είν' υπόθεση μορφής, το θέμα της καταστροφής.
Απλώς, είναι θέμα χρόνου. Το γραμμάτιο του πόνου.
Μόνος σου το υπογράφεις. Την Ιστορία σου γράφεις.

196. ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΙΣ ΜΠΟΡΕΣ

΄Ελληνες σκυθρωποί, πικραμένοι.
Σκορπίσατε σ’ όλη την Οικουμένη,
παρακινούμενοι από το Πνεύμα σας.
Αυτό μέσ΄στους αιώνες επιμένει.

Εδώ δεν σας εσήκωνε ο τόπος.
Σας αδικούσανε ποικιλοτρόπως.
Πώς φαίνεται η νέα σας πατρίδα;
Βλέπετε κεί καμμίαν ηλιαχτίδα;

Με μύριες πίκρες βαρυφορτωμένοι
και από την πατρίδα προδομένοι.
Κινήσατε να βρείτε την Ελπίδα
για να γλυτώσετε απ΄την καταιγίδα.

Κόντρα στα κύματα, κόντρα στις μπόρες,
δίνετε τώρα μάχες σ΄άλλες χώρες.
Πάλι ξανά γράφετε Ιστορία,
προκαλώντας στον Κόσμο απορία!

Πειραιάς, Δεκέμβριος 2014
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

Απόφθεγμα.
Οι διωγμοί, γιγαντώνουν την Ψυχή.

ΑΝ ΘΕΛΟΜΕ ΚΑΤΙ ΚΑΛΟ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΑΛΟΜΕ ΜΥΑΛΟ.

ΑΥΤΟΙ, ΘΑ ΠΑΝΕ ΣΤΟ ΚΑΛΟ. ΟΜΩΣ ΕΜΕΙΣ, ΘΑΜΑΣΤΕ ΔΩ!
(Από Ποίημα ΚΡΕΜΑΣΤΑΡΙΑ ΚΑΙ ΒΛΑΣΤΑΡΙΑ.
Πειραιάς, Φεβρουάριος 2003).

ΕΛΛΗΝΕΣ! ΒΛΕΠΕΤΕ ΜΠΡΟΣΤΑ. ΜΗ ΣΑΣ ΠΤΟΟΥΝ ΤΑ ΠΑΘΗ.
ΔΕΙΤΕ! ΔΕΝ ΕΧΟΜΕ ΚΑΙΡΟ, ΝΑ ΚΑΝΟΜ' ΑΛΛΑ ΛΑΘΗ!...
(Από Ποίημα ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ. Αθήνα, Οκτώβριος 1998)

΄Ελληνες !!! Πού είσθε ΄Ελληνες ;;;

Σας καλώ !

Πατριώτες !!! Πού είσθε Πατριώτες ;;;

Σας καλώ !

Ηγέτες !!! Πού είσθε Ηγέτες ;;;

Σας καλώ !

Και σας παντού, της Διασποράς.

Τα θύματα της συμφοράς !

΄Ολους σας καλώ.

Σας παρακαλώ, να βρούμε την Ελλάδα

που αφήσαμε στα πλήθη

και χάθηκε στη λήθη.

.......................................................

Μονιάστε πλέον ΄Ελληνες.

Ξυπνήστε Πατριώτες.

Συνέλθετε Ηγέτες.

΄Η βρίσκουμε το δρόμο μας,

΄Η σβήνουμε για πάντα !...

(Από Ποίημα ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ. Πειραιάς, Ιούνιος 2014)

ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΤΑ ΦΘΟΡΑΣ, ΟΛΟΙ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΘΕΙΤΕ.
ΚΑΙ ΣΕΙΣ ΕΚΕΙ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ, ΜΗΝ ΕΠΑΝΑΠΑΥΘΕΙΤΕ.
ΟΧΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΡΟΣΒΟΛΗ. ΝΤΡΟΠΗ ΝΑ ΜΗ ΣΑΣ ΠΙΑΝΕΙ.
ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΑΣ ΨΗΛΑ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΣΑΣ ΦΤΑΝΕΙ!
(Από το Ποίημα ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ.Πειραιάς, Μάρτιος 2002).

ΔΙΑΤΑΖΟΥΝ ΔΟΛΙΟΙ ΕΧΘΡΟΙ, ΨΕΥΤΙΚΟΙ ΦΙΛΟΙ, ΜΟΧΘΗΡΟΙ:

TH ΧΩΡΑ ΑΥΤΗ ΔΙΑΛΥΣΑΤΕ. ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΗΣ ΣΒΗΣΑΤΕ.
ΘΕΡΙΣΤΕ ΜΕ ΤΗ ΔΙΑΦΘΟΡΑ. ΕΞΑΘΛΙΩΣΤΕ ΜΕ ΦΘΟΡΑ.
ΔΟΥΡΕΙΟ ΙΠΠΟ ΔΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ ΣΚΟΤΩΣΤΕ ΤΟΥΣ!
(Από Ποίημα ΔΙΑΛΥΣΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. Παξοί, Αύγουστος 2001)
ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΣΑΣΤΕ ΣΤΑ ΞΕΝΑ ΠΕΡΑ ΕΚΕΙ,
ΝΑ ΜΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΤΕ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ.
ANTIΣΤΑΘΕΙΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΙΣ ΥΠΟΥΛΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ.
ΜΗΝ ΠΟΛΕΜΑΤΕ ΙΔΑΝΙΚΑ. ΑΥΤΟ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΙΣ!

ΛΙΜΕΝΙΚΟ ΣΩΜΑ:
ΠΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΤΙΜΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ

218. ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ.

Γειά σου ΄Ελληνα Στρατιώτη.
Γειά σου Φίλε Πατριώτη
που φυλάσσεις την Πατρίδα
μέσ΄ στην άγρια καταιγίδα.

Τάφησες πίσω σου όλα.
Τώρα είσαι μέσ΄στη μπόρα,
την Ελλάδα να τιμήσεις.
Τα Σύνορα να κρατήσεις.

Αέρα, Θάλασσα, Στεριά,
οργώνουν μαχητές Θεριά.
Είναι όλοι παλληκάρια.
Δυνατοί σαν τα λιοντάρια.

Πειραιάς, Μάρτιος 2020
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

  15.   ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ

Ο κατάλληλος άνθρωπος
στην κατάλληλη θέση !
                   Ό,τι μπορούνε κάνουνε
να φύγει από τη μέση.

Σήμερα τρέχα γύρευε.
Άντε νε βρείς την άκρη.
πολλοί είν' αυτοί που μένουνε
με πίκρα καί με δάκρυ.

Οι κρατούντες μακάριοι
αβέρτα λύνουν δένουν.
                                     ΄Οσοι σ' αυτά είν' αρχάριοι
εκτός νυμφώνος μένουν.

                                 Να πάμε γρήγορα μπροστά,
παιδιά, να ετοιμαστούμε.
Με χίλια τρέχετε εσείς,
εμείς να δοξαστούμε.

Οι άχρηστοι βολεύονται.
Ο κάθένας τα χάνει.
                       Στο τέλος όλα φαίνονται
πως είναι μία πλάνη.

Δεν τελειώνει όμως εδώ,
αυτή η ατυχία.
Οι εξυπνάδες οδηγούν
                               ίσια στη δυστυχία.

                     Πειραιάς, Ιανουάριος 2001
                                                              Γεώργιος Βελλιανίτης
           Παξινός Ποιητής



(( ΑΠΡΟΚΛΗΤΕΣ ΨΥΧΡΕΣ ΔΙΩΞΕΙΣ, AMEΡΟΛΗΠΤΩΝ ΑΠΟΔΟΤΙΚΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ
ΚΑΠΟΙΩΝ ΕΠΟΧΩΝ,
ΠΡΟΣ ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΗ AIΣΧΡΟΥ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ))
65. Ο ΘΕΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑΣ

Είναι Τίμιος. Σοβαρός.
Με λαμπρό μέλλον. Καθαρός.
Ψάχνει την Επιτυχία.
Μα τον βρίσκει η Ατυχία.
΄Ερχονται οι φωτισμένοι.
Κάνουν σα δαιμονισμένοι.
΄Εχουνε μεγάλη φόρα.
Βλέπει μία Μαύρη Μπόρα.
Φθάνει νέα Αγγελία.
Φοβερή Παραγγελία.
Το δικό τους να προσέξει.
Αλλιώς δε θα ξαναφέξει.
Του διαλύουνε τα πάντα.
Τονε κάνουνε στην πάντα.
Τονε βάζουνε στην μπρίζα,
κι άλλοι αρπάζουνε τη μίζα.
Τηλέφωνα με δίεση.
Λειτουργεί υπό πίεση.
Τη μια τον καπελώνουνε.
Την άλλη τον μαλώνουνε.
Πολλά χρόνια έχει σπουδάσει.
Τώρα γιατί να τα χάσει.
Όταν χάσει τη δουλειά του
θα τραβάει τα μαλλιά του.
Λέει, τότε πάν χαμένα.
Ποιος θα με βοηθήσει εμένα.
΄Ετσι κι αλλιώς θάρθει άλλος.
Πιο Ωραίος Παπαγάλος.
Υπομένει. Περιμένει
να χαθούν οι λυσασμένοι.
Κι όταν η Μπόρα περνάει,
το ποτάμι δεν γυρνάει.
Ο καθένας αλωνίζει.
Αυτός όμως συνεχίζει,
να βοηθάει και να κτίζει
την Ψυχή του να γεμίζει.
Κάτι για να περισώσει,
πριν το κάθε τί τελειώσει.
Να, ο Θεματοφύλακας,
των Οσίων ο Φύλακας ! ……..

Παξοί, Αύγουστος 2002
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

(ΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΑΙΣ ΤΣΕΠΑΙΣ ΗΜΩΝ ΚΑΙ ΧΑΟΣ ΤΩ ΚΟΣΜΩ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΑΙΤΗΣΟΜΕΘΑ....ΚΑΙ ΓΑΙΑ ΠΥΡΙ ΜΙΧΘΗΤΩ)

ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΣΑΝ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ, ΠΡΟΜΗΝΥΟΥΝ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΟΔΥΝΗΡΟΝ!

  67.    ΓΙΑΤΙ   ….

Τα σημεία σαν φαίνονται των καιρών,
προμηνύουν το μέλλον οδυνηρόν.

Ελλάδα, οι εχθροί σου καραδοκούν.
Τα τέκνα σου ενεργούν κατά το δοκούν.

Φαντάζουνε σαν Θεοί υπεράνω Νόμων.
΄Ετσι, θερίζ’ η σπάθη των παρανόμων.

Περιφρονούν, γκρεμίζουν το κάθε τι.
Οι φίλοι αναλογίζονται το γιατί…….

Δεν οφελούν τα δάκρυα των συνετών,
μπροστά   στο δηλητήριο των ερπετών.

Κάποτε σού αρπάζανε τα παιδιά σου.
Τώρα τα θανατώνουν στην αγκαλιά σου.

Γιατί ‘ σαι Ελλάδα καταδικασμένη,
να ζείς στο περιθώριο προδομένη ;

Παξοί, Σεπτέμβριος 2002
Γεώργιος Βελλιανίτης Παξινός Ποιητής

(TA KΑΣΤΡΑ ΠΕΦΤΟΥΝ ΕΚ ΤΩΝ ΕΣΩ)

3. ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ

Ελληνες! Bλέπετε μπροστά.
Μη σας πτοούν τα πάθη.
Δείτε ! Δεν έχουμε καιρό,
να κάνουμ’ άλλα λάθη.

Μαζέψτε τα συντρίμια μας.
Αυτό είναι το χρυσάφι.
Μην κάνετε τον αρχηγό.
Πάει η Ελλάδα στράφι.

Τ’ ατομικά συμφέροντα
σκοτώνουν τα παιδιά μας.
Tους ετοιμάζουνε σκλαβιά,
τα χέρια τα δικά μας.

Ξυπνήστε πλέον ΄Ελληνες,
την Tελευταία ΄Ωρα.
Αφήστε την πιά να σταθεί
την έρμη ετούτη Χώρα!

Aθήνα, Οκτώβριος 1998
Γεώργιος Βελλιανίτης

Παξινός Ποιητής

(Τα συντρίμια μας.
Τα ρεμάλια, τους ναρκομανείς, τους απογοητευμένους,
τους καταθλιπτικούς, τους ανέργους, τους κατεστραμμένους,
τους οποίους σείς δημιουργήσατε με την αλόγιστη τακτική σας).

                   26. ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ

Στις απαιτήσεις των καιρών,
τα θύματα των πονηρών,
Σ' αναζητούν, Δικαιοσύνη.

                             Πέταξε κάτω το μαντήλι,
να δείς.   Ανάβουνε καντήλι,
στη Χάρη Σου την Ιερή.

Μα Εσύ, φαντάζεις παγερή.
Σαν να μην ξέρεις την Αλήθεια.
Λές καί Σού λένε παραμύθια !

Πρόσωπα άνω υποψίας,
           από νυκτός μέχρι πρωϊας
ανοίγουνε   τάφους αθώων.

Παίζουν τις τύχες των ανθρώπων.
Κινούνται μέσα στο σκοτάδι.
Κάνουν συμβόλαια στον ΄Αδη.

Δεν είναι αρκετό ν' ακούς.
Πρέπει να δείς, όλους αυτούς,
    όπου   ζητούν ένα Σου βλέμμα.

Δίνουνε της καρδιάς το αίμα.
Αλλά, δε βρίσκουνε γαλήνη.
Πνίγονται στου καϋμού τη δίνη.

΄Ελα   λοιπόν, Δικαιοσύνη !
Βγάλε επί τέλους το μαντήλι,
να πιάσει τόπο το καντήλι .........

                                     Πειραιάς, Δεκέμβριος 2001
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

1O. EKTOΣ ΕΛΕΓΧΟΥ

Αναβρασμός! Μέσ' στην ψυχή μας, μέσ' στη ζωή μας.
Αμηχανία! Ποιά η επόμενη, η κίνησή μας.

Υπάρχει ένταση.΄Ως καί στο σπίτι μας. Γιά μίλησέ μου.
Ποιό είναι το σήμερα. Ποιό θάναι τ' αύριο. Απάντησέ μου.

Τί βλέπεις γύρω σου. Παντού συντρίμια, όλο ναυάγια.
Λίγοι το βλέπουνε. ' Ολοι τα δέχονται, ωραία κι άγια.

Απατεώνες, σε κάθε βήμα σου, δίνουν καί παίρνουν.
Καταστροφή! Με το χαμόγελο, τη φρίκη σπέρνουν.

Ναρκωτικά! Αυτό το βάσανο, θάνατο φέρνει.
Ψυχές αφύλακτες. Σαν καλαμιά, ο αέρας δέρνει.

Τίποτα όρθιο! Δεν έχει μείνει πέτρα στην πέτρα.
Κανείς δεν έβλεπε, πώς χρειαζότανε, να πάρει μέτρα.

Μέτρα στο σπίτι του, στον εαυτό του, στην Κοινωνία.
'Οπου χρειάζοταν, νάχε τον έλεγχο καί τα ηνία.

Παντού ληστεύουνε. Μέσ' στη ζωή μας μπήκαν οι κλέφτες.
Θεό δεν έχουνε. Μικροί - μεγάλοι, γίνανε ψεύτες.

΄Ολοι μπερδεύτηκαν. Σα να συνέβαιναν, σ' άλλον πλανήτη.
Ήταν θεόστραβοι. Ούτε που έβλεπαν πέρ' απ' τη μύτη.

Βλέπαν το πρόβλημα. Μικρό ή μεγάλο, στο άρπα - κόλλα.
Το γυροφέρνανε. Να λυθεί μόνο του. Φάγαμε φόλα.

Θέλανε πρόοδο. Κόπτονταν όλοι τους γιά επιτυχία.
Ζούσαν στον κόσμο τους. Κι έτσι μας φέρανε τη δυστυχία.

Τα ήθη χάθηκαν. Αυτός ο πλούτος, πέρ' απ' το χρήμα.
Είτε το θέλησαν, είτε αδιαφόρησαν, μεγάλο κρίμα.

Παντού ερείπια. Μπροστά σου πίσω σου, όπου γυρίσεις.
Αφού είναι σίγουρο. Πως ό,τι σπείρεις, θε να θερίσεις.

Πειραιάς, Μάρτιος 1998
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

64. ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ

Ζούμε  σε  μια  Χώρα,  της  απελπισίας.
Τόπο  Παραλόγου  και  Υποκρισίας.
Φόνοι,  Κλεψιές,  Ψευτιές,  Απάτες.
Πόλεμος  με  ληστές  στις  στράτες.

΄Ολοι  μας  τα’  αρπάζουνε.  Δεν  αφήνουν  μία.
΄Υστερα  σου  λένε,  φταίει  η  Κοινωνία.
Πήραν  τις  Ταφόπλακες  από   τα  Μνημεία!
Μέχρι  που  ξαφνιάστηκε  κι  η  Αστυνομία.

Τι  να  πούμε  για  καρδιές,  τρέλλες,  καταθλίψεις.
Κάθε  βήμα  ένας  καημός!  Πόνος  όπου  στρίψεις.
Τάξανε  Ποιότητα!  Πίστη  στον  Πολίτη !
Κόσκινο  τον  έκαναν.  Τούκλεισαν  το  σπίτι!

Τούτα  δώ  συμβαίνουνε,  σε  άλλον  Πλανήτη!
Τίποτα  δε  βλέπουνε,  πέρ’  πό  τη  μύτη.
΄Ο,τι  και  να  γίνεται,  πάντα  πέρα  βρέχει.
Ούτε  πιά  ένα  Θεό,  κανένας  δεν  έχει.

Είναι  η  Αργία,  Μήτηρ  της  Κακίας.
Τώρα  τον  πληρώνουμε,  το  Φόρο  Βλακείας!
Πού  θα  πάει  όμως  αυτό.  Πόσο  θα  κρατήσει.
Όταν  κανείς  δεν  μπορεί,  σπίτι  του  να  ζήσει.

Είμαστε «υπό  διωγμόν»,  μέσα  στην  Πατρίδα!
Σήμερα  δε  φαίνεται,  κάποια  ηλιαχτίδα.
΄Ισως  αύριο  να  φανεί.  Κανένας  δεν  ξέρει.
Χάνεται  η  Χώρα μας….Μέρα  μεσημέρι!…….

  Πειραιάς,  Δεκέμβριος  1998
Γεώργιος  Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

Ταφόπλακες από τα μνημεία:
(Τω καιρώ εκείνω, εν έτει σωτηρίω 1998, ότε κατεσκευάζετο
ο Σταθμός Μετρό Συντάγματος, εφημερίδες της εποχής
έγραψαν ότι άγνωστοι αφαίρεσαν μαρμάρινες ταφόπλακες
από το Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών!).

                                           59. AΣΥΔΟΣΙΑΣ ΚΑΤΑΛΗΞΗ.

ΚΡΑΥΓΑΖΟΥΝ ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΠΕΣΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΑΔΙΚΗΜΕΝΩΝ !

ΝΤΡΟΠΗ ΣΟΥ !!

΄Αντεχε, Σκλάβε !
Φέρεις το στίγμα
της προδοσίας.

Λές κι ήταν ψέμα,
κείνη η φρίκη
της Μικρασίας.

Πλήρωνε τώρα.
΄Εχεις προδώσει
τούτη τή Χώρα.

Είναι ντροπή σου !
Σε κατακρίνει
η Ιστορία ! ...

Πιά δεν υπάρχει
καμμιά ελπίδα,
γιά Σωτηρία.

΄Ενα θυμήσου :
΄Εχεις πουλήσει
καί την Ψυχή σου !!! ...

Πειραιάς, Απρίλιος 2002
Γεώργιος Βελλιανίτης
  Παξινός Ποιητής

                               77. ΑΝΑΛΑΒΕΤΕ !....

΄Ελληνες ! Πορευθείτε ! Αναλάβετε !
Μην κάνετε ότι δεν καταλάβατε.
                       ΄Οταν αρέσκεσθε στην ανομία,
Εσείς, σκοτώνετε την Κοινωνία.

Μη ρίχνετε τα βάρη σας στους άλλους,
            στους αρμοδίους, μικρούς ή μεγάλους.
Δεν στέκει καμμιά δικαιολογία,
όταν παντού υπάρχει δυσπραγία.

Είναι πιά ώρα να συνετισθείτε.
Τις ευθύνες σας να επωμισθείτε.
                                  ΄Οταν ανέχεσθε να ζείτε στην ντροπή,
μην περιμένετε να δείτε προκοπή.

Στην πράξη δεν ισχύουν τα τραγούδια.
Οι φίλοι είναι όλοι τους λουλούδια.
Πουλούν καί την Ψυχή τους γιά ψυχία.
Εσείς κερδίζετε τη δυστυχία.

Αρχίστε να τηρείτε πιά τους νόμους,
απομονώνοντες τους παρανόμους.
                              Υπόθεση δεν είναι των μεγάλων.
Δική σας η Ευθύνη. ΄Οχι άλλων.

Κάθε μέρα όμως αυτοκτονείτε.
    Γκρεμίζεσθε, μα δεν μετανοείτε.
΄Οταν θα έρθει η ώρα να πληρώσετε,
ούτε Ψυχή, δεν θάχετε να δώσετε.

                                                                Πειραιάς, Μάρτιος 2003
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

          5. ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΕΛΛΗΝΕΣ !

Γειά σας ΄Ελληνες λεβέντες !
Με τις έξυπνες κουβέντες.
                   Κάνετε τους πονηρούς
μέσ' στους άσχημους καιρούς.

Τρέχετε να προλάβετε.
Mα όταν καταλάβετε
ότι σας βάζουν στο χορό,
θα είστε έξω από δώ.

Παίζετε βιολί γιά άλλους.
                     Γιά μικρούς καί γιά μεγάλους.
Κόπτεσθε, πολύ μιλάτε,
μα δε βλέπετε πού πάτε.

Συνέλθετε πριν είν' αργά.
Αλλάξτε ταμπουρά γοργά.
Κάντ' επί τέλους μιάν αρχή,
                     να σκέπτεσθε με προσοχή.

Μην περπατάτε στον αέρα.
Γυρίζει γρήγορα η Σφαίρα.
Σε μία δύσκολη στροφή,
θα έρθει η καταστροφή ! ......

                              Πειραιάς, Δεκέμβριος 2001
Γεώργιος Βελλιανίτης
                                                           Παξινός Ποιητής

ΠΑΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ!!! ΖΗΤΩ!!!
ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΧΕΙΛΟΣ ΤΟΥ ΓΚΡΕΜΟΥ.
ΑΛΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΒΑΡΑΘΡΟ!
ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ ΕΛΛΑΔΑ!...

            213. Α Ε Ρ ΑΑΑΑΑΑΑ!

Οι ΄Ελληνες παλάβωσαν.
Επήρανε τα όρη.
Τσιγαριλίκια στρίβουνε
και γίνονται παπόρι.

Αρπάζουν ψυχοφάρμακα.
Τα παίρνουνε με το κιλό.
Μα όσο κι αν φορτώνονται,
δεν βλέπουνε κάτι καλό.

Συνέχεια τους κυνηγούν.
      Τους πίνουνε το αίμα.
Να ξεφύγουνε δεν μπορούν.
Μπρος γκρεμός, πίσω ρέμα.

Δεν θέλουν,΄Ελληνες, λεφτά.
Θέλουνε την Ψυχή σας.
Δεν τους ενδιαφέρουν αυτά.
Θέλουν την πλούσια γή σας.

Μην περιμένετε ΄Ελληνες
Να δείτε άσπρη μέρα.
Κοιτάξτε μακριά. Παντού.
Τρέξτε. Φωνάξτε, ΑΕΡΑAAA!

Παξοί, Οκτώβριος 2016
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

  73. Ο ΝΑΥΤΙΚΟΣ

Είν'απόμαχος ναυτικός.
Κάθεται τώρα σκεφτικός
στο μουράγιο.

Κάποτε εκινδύνευσε.
Τότε φτηνά τη γλύτωσε.
Είχε ΄Αγιο.

Πολλά χρόνια επέρασαν.
Τα βάσανα τον γέρασαν.
Κουράστηκε.

Πολλοί τον επροδώσανε.
΄Οξος, χολή του δώσανε.
Φαντάστηκε,

Πώς όλοι είχανε καρδιά.
Αυτός ήταν απ΄ τα παιδιά,
π' αγαπούσαν.

΄Εφερνε χρήμα στη στεριά.
Τάβαζε σε καλή μεριά.
Του αρκούσαν,

Γιά μία σύνταξη καλή.
Συνάλλαγμα έφερνε πολύ,
στο Ταμείον.

Στα χρόνια που περίμενε,
τα   πάνω κάτω ήρθανε.
΄Ολα μείον.

Πάντα είχε την Ελπίδα
να γυρίσει στην Πατρίδα,
περήφανα.

Αλλά όταν ήρθ' η ΄Ωρα
Πολλά χάθηκαν στη Χώρα,
περίτρανα.

΄Οσοι είχαν περηφάνεια,
βρέθηκαν μεσ' στην ορφάνεια.
Προδόθηκαν.

Χωρίς να το περιμένουν,
σ' όσους λύνουνε καί δένουν,
εδόθηκαν.

Την Ελληνική Σημαία,
περιφέροντας γενναία,
ετίμησε.

Μα ήρθαν τα πάνω κάτω.
Αυτός βρέθηκε στον πάτο.
Ατύχησε.

Πειραιάς, Φεβρουάριος 2003
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής
                                              69.   ΑΠΟΡΙΑ

  Κόσμε, γιά την Ιστορία,
  υπάρχει μιά απορία.

                              Τη Σοφία της Αθήνας,
  που μακρυά έχει νυχτώσει,

η Μικρασία κι η Κύπρος,
πικρά έχουνε πληρώσει.

Ποία είναι στην αράδα;
Μήπως όλη η Ελλάδα;

Πειραιάς,   Νοέμβριος 2002
                                        Γεώργιος Βελλιανίτης
  Παξινός Ποιητής

(Tω καιρώ εκείνω, είπεν ο παπαδοδάσκαλος του Δημοτικού στο φτωχό μαθητή του: Εσένα    ο πατέρας σου είναι εργάτης. Πρέπει να γίνεις και σύ εργάτης. Τον χλεύαζε, απαξιώνοντάς τον, επιβραβεύοντας τα παιδιά φίλων του και προυχόντων. Το παιδί απογοητευμένο όσο προκατειλημμένο, δεν προχώρησε. ΄Εγινε εργάτης. Τότε δε, οι γονείς έλεγον. Βάρα δάσκαλε το παιδί μου να γίνει καλός άνθρωπος. Οι δάσκαλοι της εποχής, κτυπούσαν με το παραμικρό δέρνοντας αλύπητα τα μικρά, αθώα, φτωχά παιδιά !!).

                        ((( ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚHΣ ΕΞΑΡΣΗΣ ΜΑΘΗΤΩΝ)))

62.   ΡΥΠΑΝΣΗ ΨΥΧΗΣ

                  Βρίσκονται τα μικρά παιδιά
στης Κοινωνίας τα πυρά.

Παίρνουν το δρόμο της ζωής.
Αμαρτίες βαρειές, να δείς !

Αρχίζουμε απ’ τους γονείς.
Άχρηστοι τύποι. Αδαείς.

Πάντα τα εκμεταλλεύονται.
Αυτά όμως δε λέγονται.

Τι να πείς για τους δασκάλους.
Κάνουν τα παιδιά ρουφιάνους.

Βολεύονται απ’ τις περιστάσεις
                                      και διαμορφώνουν καταστάσεις.

Αλλού κάνουνε το φίλο
                    και τα σπάζουνε στο ξύλο.

΄Οσα θέλουν προωθούνε.
Τα’ άλλα μέλλον δεν θα δούνε.
Γονείς, δασκάλοι και λοιποί,
συνένοχοι μέσ’ στη σιωπή.

Δημιουργούνε ενοχές,
              να ελέγχουν   τις αγνές ψυχές.

Tους τσακίζουν το Ηθικό.
Κεί δεν υπάρχει γιατρικό,

                                Την Ψυχή τους ν’ απαλύνει
για να νοιώσουνε γαλήνη.

                                                           Απαιτούνε το σεβασμό,
χωρίς δικαίωμα σ’αυτό.

Ο σεβασμός εμπνέεται.
Ποτέ δεν επιβάλλεται.

                             Η δίψα για κατάκτηση.
Ηθική αγανάκτηση.

Αντί να δείχνουνε στοργή,
                               καλλιεργούνε την Οργή !

Αυτά σε μία εποχή,
που βασιλεύει η Ανοχή.

                                     Είν’ ΄Εγκλημα η Ανοχή.
Των παρατράγουδων αρχή.

Είναι σκέτη συνεργία.
Η Ηθική Αυτουργία.

Μα όταν ο ΄Ελεγχος χαθεί,
                                                       το    χάσμα είναι πιά βαθύ.

Αυτοί δείχνουν τα βήματα,
στα πιο   σκληρά εγκλήματα.

Τιμή σε κείνα τα παιδιά,
που έχουνε καλή καρδιά !

                Πειραιάς, Μάϊος 2002
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

     (((    ΣΥΓΧΡΟΝΗ   ΠΡΟΣΕΥΧΗ   )))

71.   ΕΛΕΟΣ, ΚΥΡΙΕ !

             Σώσον Κύριε τον λαόν Σου,
από   τους ευπρεπισμένους.

Που τον βλέπουν σαν μηρμύγκι
καί του βγάνουνε το ξύγκι.

Σώσε μας από τούς κλέφτες,
τους ρουφιάνους καί τους ψεύτες.

Βόηθαε κι αυτούς που κρίνουν
καί το Δίκαιό Σου δίνουν.

Πήξαμε απ΄ τις ληστείες.
                          ΄Αλλοι λένε, είν' αστείες !

Λένε, δεν είδαμε άλλα.
       ΄Ολα είναι μέλι - γάλα !

Κύριε, τί να πιστέψω
που κοντεύω να σαλέψω ;

Προστάτεψέ μας Κύριε
απ' τους απατεώνας.

Να Σε δοξάζουμε θερμά,
σε όλους τους αιώνας....Αμήν !...

     Πειραιάς, Δεκέμβριος 2002
Γεώργιος Βελλιανίτης
                                    Παξινός Ποιητής
              Εθνικά Υπερήφανος,
Για μια Ελλάδα Νέα,
Με Πολλά Κλοπιμαία!....

197. ΒΡΕΙΤΕ ΙΚΑΝΟΥΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ

     ΄Ενας φίλος μου θύμισε
παλιές μου αναμνήσεις.
Απ τη μικρή Πατρίδα μου
με χίλιες συγκινήσεις.

Πήγε κι αυτός κεί σχολείο.
Μές στην πίκρα μές στο κρύο.
   Πέρασ’ απ’ το κολαστήριο.
Μας ποτίζαν δηλητήριο.

Είπε για κακούς δασκάλους
που κάνανε τους μεγάλους.
Τότε για να προοδέψεις
    Έπρεπε αυτούς ν’ αντέξεις.

Πορωμένοι απ΄τη βλακεία
    σπέρνανε την αδικία.
Κοιτούσανε τους δικούς τους.
Πρόσεχαν τους εαυτούς τους.

Εμείς επροοδέψαμε.
Πολλά επαραβλέψαμε.
Όμως αυτά δεν τα ξεχνάς.
Σαν στα θυμίζουνε πονάς.

Τα παιδιά   βοσκού και ψαρά
εβίωναν τη συμφορά.
Τα τσακίζανε στο ξύλο
κι αλλού έκαναν το φίλο.

Ακόμα κι αν προσπαθούσαν,
με τη φτώχεια τους γελούσαν.
Καμμία επιβράβευση.
Γι άλλα ήταν η βράβευση.

  Για τα παιδιά των μεγάλων.
  Είχαν έναν Θεό άλλον.
Μιάν άλλη μεταχείρηση.
Στημένη επιχείρηση.

Μα ακόμα και σήμερα
Θα βρείς θηρία ανήμερα.
Με τους μαθητές τα βάζουν.
Στο ίδιο καζάνι βράζουν.

Του κακού μύρια έπονται.
Αυτά δεν επιτρέπονται.
Βρείτε υγιείς δασκάλους
να μην αδικούνε άλλους.

     Πειραιάς, Μάρτιος 2015
                       Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

27. ΣΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΤΕΡΑΤΑ

Η δίψα γιά κατάκτηση.
Ηθική αγανάκτηση.
                                   Πόνος το βράδυ. Το πρωί.
Αργός θάνατος η ζωή.

Ακούστηκε μία κραυγή,
κάποια ανέμελη αυγή.
                                     Ο όλεθρος απλώθηκε.
Ο κόσμος ξεσηκώθηκε.

Τί είναι λάθος. Τί σωστό.
Εσύ, πώς το βλέπεις αυτό.
Τώρα εδώ, πώς φθάσαμε.
Τί είχαμε, τί χάσαμε.

Τί είναι κείνο πού αξίζει,
σ' αυτή τη Σφαίρα που γυρίζει.
Πόσο μετράνε οι αξίες.
Πού οδηγούνε οι θυσίες.

                                     ΄Αρχισε άσχημη εποχή.
Να δούμε με ποιά αντοχή.
                                   ΄Ανθρωποι δοκιμάζονται.
Τα   πάθη δεν δαμάζονται.

Σ' όλα της γής τα πέρατα,
Φωτιές, Καπνοί καί Τέρατα.
Η βία πάντα βία φέρνει.
Μόνο την αδικία σπέρνει.

                                   ΄Επειτ' απ΄ όλ' αυτά,   τί μένει.
Πώς θα βρεθεί η Οικουμένη.
Ο άνθρωπος θα είναι ίσος ;
Θα εξαφανισθεί το μίσος ;

                           Κόσμε, χαλίνωσε το πάθος.
Επήρες ένα δρόμο λάθος.
                                   ΄Εχεις καθήκον να το δείς,
πριν γίνεις στάχτη καί χαθείς....

                               Πειραιάς, Οκτώβριος 2001
                                Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

224. ΧΑΙΡΕΤΕ ΠΑΞΟΙ!
Χαίρετε Παξοί!
΄Ενδοξο Νησί.
Βγάζετε Υπουργούς.
Βγάζετε Ναυάρχους.
Επίσης Στρατηγούς,
αλλά και ζουρλούς!
΄Εχετε Φρουρό
μπροστά στο λιμάνι
τον αγωνιστή
Γιώργο Ανεμογιάννη!
Τον Πυρπολιτή
του εικοσιένα
που τον κρέμασαν
από μιά αντένα.
Από τουρισμό
έχετε κορεσμό.
Με μιά ομορφιά
σκέτη ζωγραφιά.
Πολλοί γιά σας λένε.
Παξοί, Αντιπάξοι,
Λονδίνα δεκάξη.
Πάντα προσπαθείτε
κάπως να σταθείτε.
΄Ομορφοι Παξοί.
Σας αφήνουν μόνους
να ζείτε σκληρά
με μεγάλους πόνους.
Τα φτωχά παιδιά σας
λένε τ'όνομά σας
πέρα εκεί στα ξένα
ζώντας πικραμένα.
Πατρίδα μας Γειά σου.
Σ' έχουμε κρυμμένη
μέσα στην Ψυχή μας.
Πολυαγαπημένη!

Πειραιάς, Μάρτιος 2022
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

(Εις μνήμην του αειμνήστου κορυφαίου φίλου και συμπατριώτη
Σπυρίδωνος Νικολάου Βελλιανίτη (Λαμπίτση), ο οποίος μου είχε
εκφράσει την επιθυμίαν να γράψω ένα Ποίημα γιά τους Παξούς!
Αιωνία Αυτού η Μνήμη!).

182. Φ Τ Ω Χ Ε Ι Α

Βλέπεις ματάκια απορημένα.
Ματάκια αθώα, φοβισμένα,
Ο πόνος των μικρών παιδιών.

Λύπη στα μάτια της μητέρας.
Απελπισμένος ο πατέρας.
Μαύρα σημεία των καιρών.

Παππούς, Γιαγιά, μέσα στο δάκρυ.
Στέκουν θλιμμένοι σε μιαν άκρη.
Θρηνούν προσπάθειες ετών.

Βλέπεις τους άστεγους στο δρόμο.
Στα μάτια τους διακρίνεις τρόμο.
Ποιά η κατάληξη κι αυτών.

Καταγράφονται αυτοκτονίες.
Οργιάζουν οι συντεχνίες,
απατεώνων και κλεπτών.

Η Πρόνοια έχει εκλείψει.
Κάθε ευθύνη έχει λείψει.
Πειράματα των ισχυρών.

Ποιοί όμως έχουν την ευθύνη;
Η Κοινωνία έχει γίνει
Σύνολο ζωντανών νεκρών.

Δεν θα αργήσει όμως η μέρα.
Θα κάνομε τον τρόμο πέρα,
λυτρώνοντας τον τόπο αυτόν.

Πειραιάς, Μάρτιος 2013
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ
222. ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΛΛΑΔΑ

Σκληρή πραγματικότητα.
Άλλη κανονικότητα.
Τώρα είναι η εποχή
που κυριαρχεί η ανοχή.

Στη σημερινή Ελλάδα
που συνέρρευσαν τα πλήθη,
Σύμβολα και Ιδανικά
εθαφτήκανε στη λήθη.

Χαίρε ταλαίπωρη Ελλάς.
Να μην κλαίς. Μόνο να γελάς.
Όχι άλλο μοιρολόϊ.
Όλα πηγαίνουν ρολόϊ.

΄Ο,τι άρρωστο και στραβό
μας το μοστράρουν για καλό.
Εμείς μένουμ’ αδιάφοροι
μες’ στον κακό μας τον καιρό.

Κάποιοι τις Σημαίες καίνε
μα οι πατριώτες κλαίνε.
΄Ενας γνήσιος πατριώτης
(άραγε πήγε στρατιώτης;)

Είπε με βαρειά φωνή.
Γιατί πιά τόσος θόρυβος.
Τί μιλάτε γιά Σημαία.
Είναι απλώς ένα πανί!

Δεν υπάρχουνε προδότες.
΄Ολοι είναι πατριώτες.
Προσπαθούν να μεταδώσουν
ιδέες που θα μας σώσουν.

΄Εξω από δώ ο ρατσισμός.
Υπάρχει ο Πολιτισμός.
Ακούμε πολλές ειδήσεις
χωρίς πλέον αντιρρήσεις.

Δεν ομιλούνε οι σοφοί.
Δεν ακούνε. Είναι κουφοί.
Ούτε οι μεγαλοσχήμονες.
΄Αχρηστοι επιστήμονες!

Θα έρθει όμως κάποια ώρα
που θα χαθούμε μέσ’ στη μπόρα.
Τότε κανείς δεν θα μπορέσει
απ΄την κατάρα να μας σώσει.

Πειραιάς, Οκτώβριος 2021
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

187. Η ΠΕΘΕΡΑ

Κάθε κακούργα πεθερά
ταράζει πάντα τα νερά.
Με τα παλαβά κουμάντα
τους κάνει όλους στην πάντα.

  Είναι κακομαθημένη
και κακοαναθρεμμένη.
Θέλει πάντα το παιδί της
υπό την επιρροή της.

Το γιό της τον θέλει βλάκα
          και τους ταράζει στην πλάκα.
Τη νύφη τη θέλει δούλα.
Της μιλά σα νάναι μούλα.

Γιά τη δική της τη χάρη
τσακώνεται το ζευγάρι.
Γίνεται το σπίτι μύλος.
Τους γαυγίζει και ο σκύλος.

Ο πεθερός κουκιά σπέρνει.
Αυτή βαράει και δέρνει.
    Όταν τελειώνει τις βρισιές
ξεκινά για τις εκκλησιές.

Κάνει ψεύτικα πως κλαίει
κι όλα στον παπά τα λέει.
Του αναφέρει το θέμα
βάζοντας μπόλικο ψέμμα.

Για να τηνε συγχωρήσει,
ώστε να την κοινωνήσει.
Σκέφτεται. ΄Αν τον τουμπάρει,
θα πάρει τη Θεία Χάρη!

Να περνάει το δικό της.
Κοροϊδεύει το Θεό της.
Λέει το σωστό. Αφρίζει.
Το ζευγάρι το χωρίζει.

Μακρυά ‘πό την πεθερά.
Δηλητηριάζει τη χαρά.
΄Αν δεν την κάνετε πέρα,
σας τινάζει στον αέρα.

Πειραιάς, Απρίλιος 2013
Γεώργιος Βελλιανίτης
     Παξινός Ποιητής

  ΚΑΝΕ Ο,ΤΙ ΣΟΥ ΛΕΩ. ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ Ο,ΤΙ ΚΑΝΩ.

  119. AΠΑΞΙΩΣΗ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

  Τα πάνω κάτω έρχονται.
  Όλα είναι μαύρο χάλι.
  Βλέπεις πιά όλα τα τρελά.
  Σου φεύγει το κεφάλι.

                                                      ΄Ο,τι είναι σήμερα σωστό,
  εχθές ήτανε λάθος.
  Τώρα εσύ καθάρισε
            και μέτρησε το βάθος.

  Κι ό,τι ήτανε λάθος χθές,
  είναι ορθό εσήμερα.
                                        ΄Ετσι αποδεικνύεται
  πως όλα είν’ εφήμερα.

  Δεν είναι λάθος ή σωστό
  όταν σου λέν’ το κάθε τί.
                                                  ΄Ολοι έχουν κρυφό σκοπό.
  Ψάξε να μάθεις το γιατί.

  Εκείνοι σε καθοδηγούν
                                    δήθεν για το καλό σου.
  Μα κατά βάθος θέλουνε
  να βρείς το διάολό σου.

                  Να περνάει το δικό τους.
  Εσένα να σε πατήσουν.
  Δεν έχουνε το Θεό τους.
  Πάνε εις βάρος σου να ζήσουν.

  Συνεχώς μας ποτίζουνε
  με τις δικές τους ηθικές,
  ενώ οι ίδιοι εκτελούν
  τις πιο αχρείες πρακτικές.

  Θέλουνε να μας έχουνε
  πειθήνια όργανά τους
                                                      να εξυπηρετούμε εμείς
  τα’ άθλια σχέδιά τους.

              Ως κι οι Θεματοφύλακες
  τα ιερά λεηλατούν.
  Υπάρχουν μικροί θήλακες,
   λένε. Για να μας απατούν.

  Μην ακούς μεγαλύτερους
  όταν σου ρίχνουν ενοχές.
                                                ΄Ετσι κρύβουν τα πάθη τους.
  Αλλάζουνε οι εποχές.

  Σου λένε δήθεν το σωστό,
                                  να σε παραπλανούνε.
  Αυτοί σταυρώνουν το Χριστό.
  Εσένα, σ’ αδικούνε.

                  Κάνουν μετάνοιες και σταυρούς.
  Παριστάνουν τους ευσεβείς.
  Eσύ όμως μην τους ακούς.
              Αυτοί, είναι οι πιο ασεβείς.

  Βλέπουμε ότι συνεχώς                                                  αλλάζουνε οι νόμοι.
  Τά πάντα έρχονται στο Φώς.
                          Ανοίγουν νέοι δρόμοι.

  Τι να το κάνεις τώρα πιά
  όταν αλλάζουν γνώμη.
      Ό,τι κιάν πούνε είν’ αργά.
  Δεν ωφελεί η συγγνώμη.

  Aλλάζουνε οι εποχές.                                         Τους έξυπνους εκάνανε.
  Όμως μένουν οι ενοχές.
            Κι εμάς, μας ετρελάνανε.

Πειραιάς, Δεκέμβριος 2008
Γεώργιος Βελλιανίτης
                         Παξινός Ποιητής

91. Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ

Πρόεδρος δώ, Πρόεδρος κεί,
Πρόεδρος παραπέρα,
τινάξανε οι Πρόεδροι
τα πάντα στον αέρα.

Μεγάλη γκρίνια ακούγεται.
Φαγώματα, βαβούρα,
μαλλιά κουβάρια γίνονται
καί φαίνετ' η σαβούρα.

Πολλοί κοκόροι διαλαλούν
ότι θα ξημερώσει.
΄Οταν δούμε πως μας πουλούν
μας έχει πιά σηκώσει.

΄Οσοι παίρνουνε μιά θέση
μας τρελλαίνουνε στο φέσι.
΄Οταν κάποτε τους ψάλλεις
διαμαρτύρονται πως σφάλλεις.

Πολλοί λένε πές τα, πές τα !
κι άλλοι σου ζητούν τα ρέστα.
Πού υπάρχει σοβαρότης,
να σωθεί η ανθρωπότης;

Θα μας σώσει ο Ιππότης !..

Πειραιάς, Φεβρουάριος 2004
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

  1.   ΕΛΛΗΝΕΣ !   ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ !!

Έλληνες ! Σηκωθείτε !
Μπροστά σας προχωρείτε.
                                            Πάντα να γρηγορείτε,
γιά φίλους και εχθρούς.

Γοργά δημιουργείτε.
Γερά αντισταθείτε
καί γρήγορα θα δείτε
εάν σας αγαπούν.

Το Πνεύμα σας Σάς στέλνει
                    σ' όλη την Οικουμένη.
Εκείνο πάντα μένει.
Γι αυτό, όλοι μιλούν.

Δίνετε εξετάσεις,
                                            στά πλάτη της Θαλάσσης.
Στα πέρατα της Πλάσης,
Εσάς, εκεί θα βρούν.

    Παράδοση φυλάτε.
Τον κόσμο ν' αγαπάτε,
την Πίστη μην πετάτε.
Αυτό, θέλουν να δούν ! ......

                                                  Πειραιάς, Δεκέμβριος 1999
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

57. ΝΑ, Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ !…

  Δεν είμαστε απάνθρωποι.
  Πολιτισμένοι άνθρωποι.
  Να κάνουμε διάλογο.
  Δεν είναι δά, παράλογο.

  Nα δούμε την υπόθεση,
  έχοντας καλή πρόθεση.
  Για όλα να μιλήσουμε.
                                                    Τα πάντα να ρυθμίσουμε.

  Χρειάζεται υπομονή.
  Μην το τραβάμε το σχοινί.
                                                  Γιατί όταν θα σπάσει,
  Ο καθένας θα χάσει.

                                    ΄Οποιος θέλει να μιλήσει.
                                            Για να βρούμε μία λύση.
  Πρέπει κανείς να δέχεται.
  Καλομελέτα κι έρχεται !

                                              Γίνεται λοιπόν διάλογος.
  Αλλά, τον παίρνει ο διάολος !
  Ο χρόνος ροκανίζεται.
                                                  Τίποτα δε ρυθμίζεται.

                                    ΄Αλλοθι ψάχνουν να βρούνε.
  Να περάσει ό,τι πούνε.
                                              Σε σέρνουν από τη μύτη
  Και σου κλείνουνε το σπίτι !

  Το δικό τους να περνάει.
                                                      Το δίκιο του άλλου πάει.
  Τέλος μένει η κοροϊδία,
  που σου προκαλεί αηδία !

                                                          Πολλές φορές, καλώς ή μή,
  Σε βάζουν μέσα στη γραμμή.
  Σού στήνουν «ένα διάλογο»
      Παρέα με το διάολο ! …

  Ηγουμενίτσα, Φεβρουάριος 2002
      Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής
ia; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen>
     75. Ο ΝΑΡΚΟΜΑΝΗΣ

Κάθεται κεί στη γωνία.
Περιμένει μ΄ αγωνία,

νάρθει γρήγορα ο Χάρος.
                                 ΄Εχει ένα μεγάλο βάρος.

Προσπαθεί γιά να ξεφύγει
μέχρι οριστικά να φύγει.

                 Κοιτάζει   πέρα στο δρόμο
με τα μάτια όλο τρόμο.

Πολύ έχει αδυνατίσει.
Δεν   γνωρίζει αν θα ζήσει.

Ούτε ζέστη ούτε κρύο.
Δεν τα νοιώθει καί τα δύο.

Θα του δώσουν το φαρμάκι
     μέσα σ' ένα ραβασάκι.

Απατηλή απόλαυση.
Ο δρόμος γιά την κόλαση.

Αμαρτίες ποιών πληρώνει.
                       Στους ώμους του τις σηκώνει.

                                   ΄Εχασε το ενδιαφέρον
Δεν γνωρίζει το συμφέρον.

Από άλλων κάποιο λάθος,
πνίγηκε μέσα στο πάθος.

Θάρθει αυτός με το δρεπάνι.
Θα του δώσει τη σκαπάνη,

             τάφο μόνος του ν' ανοίξει
τη ζωή του κεί να ρίξει.

Ζεί σε μία άλλη χώρα
που τον τρώει κάθε ώρα.

                                  Κεί δεν υπάρχει γυρισμός.
Δεν   θα υπάρξει λυτρωμός.

          Εμάς τι μας ενδιαφέρει.
Κοιτάμε τί μας συμφέρει.

Δεν πάν' να πνιγούνε όλοι.
Βλέπουμε το πορτοφόλι.

                                       Είναι   ξένα   προβλήματα.
Δεν μας πιάνουν τα βλήματα.

Ναρκωμένη κοινωνία
με χαμένα τα ηνία.

Δεν υπάρχει πλέον ήθος.
Τούτο λένε, είναι μύθος!

Από κάπου περιμένει
       μέσ' στα βάσανα δεμένη.

Αλλά αυτό δεν έρχεται.
Τη συμφορά της δέχεται.

Αύριο θάναι το παιδί σου.
                              Τα πληρώνεις στη ζωή σου,

όλα όσα έχεις κάνει.
Πάντα υπάρχει το δρεπάνι.

Γιατί ο Χάρος κάνει βόλτα.
Θάρθει στη δική σου πόρτα.

Δεν είν' υπόθεση μορφής,
το θέμα της καταστροφής.

                  Απλώς είναι θέμα χρόνου.
Το Γραμμάτιο του Πόνου.

Μόνος σου το υπογράφεις.
Την Ιστορία σου γράφεις.

                                        ΄Οταν έρχεται η Κρίση,
αληθεύει κάθε ρήση.

                                                Πειραιάς, Φεβρουάριος 2003
     Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

ΠΡΟΣ ΚΑΘΕ ΤΙΜΙΟ ΑΝΘΡΩΠΟ :
ΕΧΕΙΣ ΝΟΙΩΣΕΙ ΜΑΧΗΤΗΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΚΗΡΥΧΤΟ ΠΟΛΕΜΟ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ;

63.    Ε ! ….. ΕΙΣΑΙ ΜΑΧΗΤΗΣ !!!

Τούτη είναι μία   Εποχή,
που βασιλεύει η Ανοχή.
Τι Ανοχή, τι Διαφθορά.
Πού τη βλέπεις τη Διαφορά;

Ιδανικά, Πολιτισμός,
ο γνήσιος Ελληνισμός,
καλούνται γελοιότητες.
Λές κι είναι αθλιότητες !

Οι ΄Ελληνες, υπό διωγμό.
Λαός, υπό κατατρεγμό.
Πώς να πολλαπλασιασθούμε.
Πότε θα εξαφανισθούμε.

Επί τέλους τι θα γίνει.
Τι απ’ όλα θε να μείνει.
Απορούν όλοι οι φίλοι.
Των εχθρών μειδιούν τα χείλη.

Ετούτο, είναι Πόλεμος.
Εσύ, είσαι εμπόλεμος.
Είν’ ένας Πόλεμος Φθοράς.
Διαδικασία Συμφοράς !

Κοίταξε γύρω σου να δείς :
Δεν είναι δίπλα σου κανείς.
Σού βάλλει ο Καταχτητής.
Να είσαι ΄Αξιος Μαχητής ! ….

Πειραιάς, Ιούνιος 2002
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

                                            56.   ΚΑΛΗΜΕΡΑ !
Καλημέρα Ευρωπαίοι !
Είμαστε πολύ ωραίοι
Γίναμε νοικοκυραίοι.

Μας στριμώχνουνε στο λούκι.
Καθένας είναι μπουμπούκι.
Θέλουν όλοι τους παλούκι !

                                  Της καπατσοσύνης λόμπυ.
                                  ΄Εχουν μόνο ένα χόμπυ.
Να δημιουργούνε ζόμπι.

                                    ΄Αστε τις ανοησίες.
Δείτε τις διεργασίες,
μη χαθούνε οι θυσίες..............

Πειραιάς, Μάρτιος 2002

Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής
Εθνικά Υπερήφανος
Γιά μιά Ελλάδα Νέα
με πολλά κλοπιμαία !!!

      80. ΒΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΡΙΑ

Οι ανθρώποι οι δικοί σου
παίζουνε με την Ψυχή σου.

Σφοδρά σ' εκμεταλλεύονται.
  ΄Οσο μπορούν βολεύονται.

Κλέβουνε τη Δύναμή σου.
Είν' οι πιό σκληροί εχθροί σου.

     ΄Ο,τι φάνε ό,τι πιούνε.
Έπειτα δε θα σε δούνε.

  Κάνουν λόγο γιά σεβασμό.
  Καλλιεργούνε διχασμό.

  Δεν μπορείς να το πιστέψεις.
  Κάτι τέτοιο να χωνέψεις.

  Εσύ κάνεις ό,τι μπορείς.
  Με καλωσύνη συγχωρείς.

  Σ' έχουν καταντήσει θύμα.
  Δεν μπορείς να κάνεις βήμα.

  Μα όταν βρεθείς στον πάτο,
  θάρθουνε τα πάνω κάτω.

  Σαν διακρίνεις την απάτη,
  ήδη σούβγαλαν το μάτι.

  Το πάν είναι θέμα χρόνου.
      ΄Ερχεται η στιγμή του πόνου.

Κοίταξε λοιπόν καθαρά.
Τάραξε πλέον τα νερά.

Τήρησε τις αποστάσεις,
πριν ό,τι έχεις το χάσεις.

               ΄Οσο έχεις περιθώρια,
     βγές έξω από τα όρια

που με τρόπο καθορίζουν,
ώστε να σε περιορίζουν.

Βιώματα καί όρια,
         φράζουν τα περιθώρια.

   ΄Οχι τρελλά   βιώματα.
   ΄Οχι προκαταλήψεις.

   ΄Οταν εσύ καταστραφείς,
   στους άλλους δεν θα λείψεις.

                                        Παξοί, Ιούνιος 2003
  Γεώργιος Βελλιανίτης,
Παξινός Ποιητής.

(((ΕΛΕΗΣΟΝ    ΗΜΑΣ Ο ΘΕΟΣ...)))
{ΒΑΡΑΤΕ ΜΕ ΚΙ   ΑΣ ΚΛΑΙΩ,   ΚΤΥΠΑΤΕ ΚΙ ΑΣ ΠΟΝΩ}

87. Ο ΘΕΟΣ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ! ....

                ΄Εχεις μπάρμπα στην Κορώνη;
Τότε η τσέπη σου φουσκώνει.
Είσαι μάγκας.   Βγαίνεις λάδι.
    ΄Αλλους τρώει το σκοτάδι.

                    Αυτό θα πεί νάχεις πλάτες.
Νά 'σαι μέσα στις απάτες.
Κανένας   δε θά σε πιάσει.
Τα μούτρα του θα τα σπάσει.

                        ΄Οταν ρίξεις κάποια φράγκα,
Σε κάνουνε όλοι μάγκα.
      ΄Οπως θέλεις αλωνίζεις.
       Όποιον θέλεις κανονίζεις.

            Ζούμε σε τέτοια   εποχή
που κυριαρχεί η Ανοχή.
Ανεξέλεγκτη   μανία
θερίζει την Κοινωνία.

Σκέφθηκες εσύ αλήθεια
πού να ζητήσεις βοήθεια,
όταν δείς κάποιον αλήτη
να σου γκρεμίζει το σπίτι;

                                ΄Οταν χάνονται δικοί σου,
κινδυνεύει το παιδί σου,
Θα απευθυνθείς σε άλλους;
Θα προσφύγεις στους μεγάλους;

Τότε να μην ανησυχείς.
Είσαι από τους ευτυχείς.
Πέσε ήσυχα.   Κοιμήσου.
Γειά σου. Ο Θεός μαζί σου !.....

          Πειραιάς, Νοέμβριος 2003
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

((TO ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΝ ΑΙΣΘΗΜΑ))
181. ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ !

Εμφανίσθηκαν Μεσίες
που επέβαλαν θυσίες
κάνοντας ανοησίες !

Αραδιάσανε ψέμματα.
Δημιούργησαν θέματα
κι έγιναν αναθέματα.

Αλλού ήταν η ουσία.
Να δοθεί περιουσία,
χωρίς καμμιά προστασία.

Πληρώνει ο δύστυχος λαός.
Θέλει να μάθει τί και πώς.
Οργίστηκε και ο Θεός !

Μιλούν όλοι για θηρία
που με πολλή μοχθηρία
μαύρισαν την Ιστορία !

Βρέθηκαν σε ομηρία.
Περιμένουν σωτηρία.
Επιθυμούν τιμωρία.

Γι αυτούς έχει σημασία
η Δίκη κάθε Μεσία,
γιά ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ !!!

Πειραιάς, Μάρτιος 2013
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

       162. Ο ΓΕΙΤΟΝΑΣ Ο ΠΑΛΑΒΟΣ

Ο γείτονας ο παλαβός
λέει πως είναι σοβαρός.
Σου κάνει το παληκάρι.
                         Το καυχιέται με καμάρι.

Πιστεύει ότι είναι ικανός.
Δεν δίνει λόγο κανενός.
Μα έχει άρρωστο μυαλό.
                           Δεν ξέρει ποιό είναι το καλό.

Τον πιστό φίλο σου κάνει.
                                    Όμως πολλά λάδια χάνει.
Να του κάνεις το δικό του,
΄Ο,τι έχει στο μυαλό του.

΄Ετσι με το παραμικρό,
σου δίνει ποτήρι πικρό.
Θαρρεί πως κάνει το σωστό
και σε τρελαίνει στο λεπτό.

Πάντα ναι λένε στον τρελό.
Πρέπει να κάνεις τον καλό.
Tη μια λέει καλημέρα
την άλλη σε κάνει πέρα.

Γιατί θέλει τσατσιλίκια.
Πιο κουτός απ’ τα ραδίκια.
΄Αν δεν κάνεις το δικό του
τότε σε κάνει εχθρό του.

Χάπια δεν θέλει να παίρνει.
Η βλακεία του τον δέρνει.
Σπίτι του είναι σατράπης
και φωνάζει σαν χασάπης.

Ποιος να τον πάει στο γιατρό.
Το θεωρεί πολύ χοντρό.
Λέει εγώ είμαι καλά.
Του έχουν στρίψει τα μυαλά.

Αντίρρηση μην του φέρεις.
Κάτι δεν θα καταφέρεις.
                                  ΄Εκανε το σπίτι μύλο.
                                  ΄Ολοι τρέμουνε σαν φύλλο.

Τη γυναίκα και το γιό του
που δεν κάναν το δικό του,
τους έπιασ’ από το λαιμό.
Αυτοί το έχουνε καϋμό.

                                  ΄Ολους τους βρίζει απαθής.
        Τους λέει σκάρτους, ασταθείς.
Κάθε τρελός παρεξηγεί.
Όπως θέλει τα εξηγεί.

Πειραιάς, Ιούνιος 2011
                                 Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

44.    Ο Τ Α Ν . . .

'Οταν όλα καταρρεύσουν,
κείνο που μένει,
είναι ό,τι πράγματ' είσαι.

      ' Οταν κάποιοι σε προδώσουν,
κείνο που μένει,
είναι ό,τι έχεις κάνει.

                             ' Οταν έρθ' η όποια Κρίση,
κείνο π΄ αξίζει,
είναι να μπορείς να δείς το Φώς !.....

                       Πειραιάς, Οκτώβριος 1999
Γεώργιος Βελλιανίτης
                              Παξινός Ποιητής

        ΚΥΡΙΕ, ΣΩΣΟΝ ΤΟΥΣ ΑΦΕΛΕΙΣ !....

81. ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΜΑΡΚΕΤΙΝΓΚ.

'Δώ τα καλά   προϊόντα.
΄Εχουμε πολλά προσόντα.
Πουλάμε βλαμμένα   όντα.

Πήραμ' όλα τα ηνία.
Μ' αξιοζήλευτη μανία,
κλέβουμε την Κοινωνία.

Είναι καλό το μαγαζί.
Δουλεύουμε ψιλό γαζί.
Θα κάνουμε δουλειές μαζί.

Ελάτε να γιορτάσουμε.
Δεν έχουμε να χάσουμε.
Από σας θα τα μάσουμε.

Δε χρειάζεται βιασύνη.
Διαθέτουμε καλωσύνη.
Πάν' απ' όλα, εμπιστοσύνη.

Δεν υπάρχουν αντιρρήσεις.
΄Ετσι, ακούγονται ειδήσεις,
πως πωλούνται συνειδήσεις.

Θερίζουν οι πουλημένοι.
Οι ανθρώποι, τρομαγμένοι.
Γιά καλά κατατρεγμένοι.

Διαπιστώνουν πως τους γδέρνουν.
Αλωνίζουνε καί δέρνουν.
΄Αγρια πλέον τους τα παίρνουν.

Δεν ξέρουνε τί να πούνε.
Προσπαθούνε να   σωθούνε,
απ΄ τα παλαβά π' ακούνε.

Ο μικρός δεν τη γλυτώνει.
΄Οταν σκάει το κανόνι,
αυτός πάντα την πληρώνει.

Παξοί, Ιούλιος 2003
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

  ((( ΔΙΔΑΣΚΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΣΥ ΒΛΕΠΕΙΣ Μ' ΑΠΟΡΙΑ: )))

  78.   ΑΙ ΓΕΝΝΑΙΑΙ   ΠΑΣΑΙ........

  Που λές, στον   "εικοστόν αιών"
            κραύγαζε κάθε απατεών:
  Θα σώσω την   κατάσταση!

  Μαζί του φώναζαν πολλοί.
                                    ΄Ελεγαν, ήτανε καλοί.
                    Καί διαφανείς, σαν το γυαλί!

  Μα όταν πέρασ' ο καιρός,
  φτιάχτηκε κάθε πονηρός
          κλέβοντας. Την παράσταση.

                                    ΄Οποιος πουλάει αέρα
  αυτός βλέπει άσπρη μέρα.
  Μιά χαρά τηνε βολεύει.

                  Κείνος που ψάχνει γιά ήθος
  καταντάει ξερός λίθος.
  Συνεχώς δουλειά γυρεύει.

  Τί στον "αιών" τον εικοστόν
                                      τί στον εκατομμυριοστόν,
  τα κατακάθια μένουν.

  Οι άνθρωποι οι συνετοί
  αυτοί που έχουν αρετή,
  φιμώνονται. Σωπαίνουν.

  Με το άδικο, την πλάνη,
  κάθε τίμιος τα χάνει.
  Τον διαλύουν. Τον σαρώνουν.

  Σ' όποιον αιώνα καί νάσαι,
  βλέπεις: Αι Γενναιαί Πάσαι,
  τις ντροπές άλλων πληρώνουν. Αμήν!

                                          Πειραιάς Μάϊος 2003
  Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

103. ΑΙΓΑΙΟ

Αιγαίο όλοι σε υμνούν
από αρχαίων χρόνων.
Βλέπω τριήρεις να γυρνούν
διά μέσου των αιώνων.

΄Εχεις στολίδια όμορφα
Κυκλάδες και Σποράδες
τη Μυτιλήνη με τη Χιό
τις πλούσιες Κυράδες.

΄Εχεις τα Δωδεκάνησα
με τα’ άλλα τα νησιά σου
την ΄Ιμβρο και την Τένεδο
μέσ’ στη γλυκειά αγκαλιά σου.

Θα ξεκινήσω από την Κώ
Για τη Θεσσαλονίκη
Μετρώντας κάθε νίκη
Αιγαίο μου Ελληνικό.

Από τα πέρατα της Γής
θάρθω μια κρουαζιέρα,
να νοιώσω εις το πρόσωπο
τον καθαρό σου αγέρα.

Πειραιάς Ιανουάριος 2006
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής



  202. ΧΑΙΡΕ ΕΛΛΑΣ !

Με το Αίμα των πεσόντων Ποτισμένη,
Με τις Ψυχές τους Περιστoιχισμένη,
Προχωράς Ελλάδα στην Αθανασία.

Γεμίζεις τις Ψυχές μας με κουράγιο.
Με Φυλαχτό το Χώμα Σου το ΄Αγιο,
Δείχνεις το δρόμο μέσ’ στην Οικουμένη.

Αθάνατο το Πνεύμα πλημμυρίζει,
Τον κάθε Πατριώτη καί δακρύζει.
Αυτό είναι υπεράνω. Αυτό μένει.

Πειραιάς, Μάϊος 2015
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

   211. ΕΛΛΗΝΩΝ ΦΩΣ
Δεν ανήκομεν στη Δύση.
Ούτε στην Ανατολή.
Εμείς είμαστε ο Φάρος
που φωτίζει όλη τη Γή.

Θα δημιουργούμε ΄Επη
σαν η Μοίρα το καλεί.
Δεν θα μας πούνε τι πρέπει
κάποιοι βάρβαροι λαοί.

Κιαν υπάρχουν μεταξύ μας
μερικοί αμαρτωλοί,
ας μη χαίροντ’ οι εχθροί μας.
Είναι σάπιοι πιο πολύ.

Πειραιάς, 1 Ιανουαρίου 2016
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

18. ΠΑΤΡΟΣ   ΑΛΙΕΩΣ
(ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ)

                                           Τότε ήταν παιδί μικρό.
Επήγε στο Δημοτικό.
Το γέλιο φαίνοταν πικρό.
Επήρε   το ενδεικτικό.

Η Ελλάδα είχε Βασιλέα.
Αυτός πατέρα Αλιέα.
       Τον έβλεπαν με μισό μάτι.
Λές καί του κράταγαν γινάτι.

Προχώρησε ακόμα πέρα.
Δύσκολα ήταν κάθε μέρα.
                          Επιφυλακτικοί οι δασκάλοι.
Η απορία του μεγάλη.

Πήρε κι αυτός ένα χαρτί,
Μά πάντα υπήρχε το γιατί.
                                ΄Εγραφε " Πατρός Αλιέως".
Ο όρος πιά, δεν ήταν νέος.

                                ΄Ηρθανε, πέρασαν τα χρόνια,
φάνηκαν στα μαλλιά του χιόνια.
Κανείς δεν του έκανε χάρη.
                  Τώρα το βλέπει με καμάρι.

Είναι φορές που τα θυμάται,
σαν κάποια νύχτα δεν κοιμάται.
Καί νοιώθει περιφρόνηση,
                                          γιά όσους δεν είχαν φρόνηση.

                              Πειραιάς, Δεκέμβριος 2001
Γεώργιος Βελλιανίτης
                                Παξινός Ποιητής

(( ΧΑΣΜΑ ΓΕΝΝΑΙΩΝ ))

184. ΓΟΝΕΙΣ, ΣΥΝΕΤΙΣΘΕΙΤΕ !

Γονείς ! Συγχρονισθείτε !
Μυαλά! Συντονισθείτε !
Κουτοί! Συνετισθείτε !

Εκείνα που πιστεύετε
δεν τα επαληθεύετε.
Τα παιδιά σας παιδεύετε!

Σκοτώνονται κοντά σας
απ’ την αμάθειά σας.
Τα κρίματα δικά σας!!

Με τις αντιδικίες
σπέρνετε αδικίες.
Απαιτείτε βλακείες.

Με τις ανοησίες
γίνονται αυτοκτονίες.
Χάνονται οι θυσίες.

Σας πνίγουν τα γινάτια.
Τους βγάζετε τα μάτια.
Τα κάνετε κομμάτια.

Οι ύπουλες ενέργειες
και οι αισχρές αγένειες
διαλύουν οικογένειες.

Με κουτό εγωϊσμό
απαιτείτε σεβασμό.
Φέρνετε το διχασμό.

Σείς ξέρετε τα πάντα
Τους κάνετε κουμάντα.
Πέρα κι απ’ τα σαράντα!

Όμως κινώντας νήματα
δημιουργείτε θύματα.
Διαπράττετε εγκλήματα!

Όχι πιά αυθαιρεσίες.
Τέλος στις ανοησίες,
να μη χάνοντ’ oι θυσίες !

Πειραιάς, Μάρτιος 2013
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

   136. ΤΟ ΠΤΥΧΙΟ

Το παιδί πήρε πτυχίο.
Σαν να κέρδισε λαχείο.
΄Ολοι οι δρόμοι είναι δικοί του
να προκόψει στη ζωή του.

΄Ομως έχασε το τραίνο.
Οι δουλειές πατήσαν φρένο.
΄Ηρθαν όλα άνω κάτω.
΄Ετσι, βρέθηκε στον πάτο.

Το πτυχίο δεν είναι ένα.
Το ένα ίσον κανένα.
Τα νειάτα του έχει φάει.
  Mα δεν ξέρει πού να πάει.

Ανθούν οι απατεώνες.
Φάνηκαν άλλοι αγώνες.
Τώρα πλέον το ψωμάκι
βγαίνει με πολύ φαρμάκι.

Δουλειά γι αυτόν δεν υπάρχει.
Πρέπει νάβρει ό,τι λάχει.
Θα κάνει πιά το χαμάλη
να πληρώνει το μπακάλη.

΄Ετσι ο καιρός περνάει.
Η ζωή τον προσπερνάει.
Τον κτυπά μ’ ένα μαχαίρι
με το πτυχίο στο χέρι.

Αφού βλέπει στο πεδίο
δεν μπορούν να ζήσουν δύο
δυσκολεύεται για γάμο.
Οι ελπίδες πέφτουν χάμω.

Παίρνει λοιπόν το πτυχίο
το άχρηστο πιά λαχείο,
το βάζει σε μια κορνίζα
που θυμίζει Μόνα Λίζα.

Αρχίζουνε τα στραπάτσα.
ξεκινάει για την πιάτσα.
Δύο φράγκα μήπως βγάλει.
Τα   πτυχία του χαλάλι.

Κάποια στιγμή θα ξεφύγει.
Απ’ την Ελλάδα θα φύγει.
΄Ολοι εδώ σε κυνηγάνε.
Προσπαθούνε να σε φάνε.

Γι αυτό ο λαός μας λέει:
Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΡΩΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ.
ΕΙΣΑΓΟΥΜΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
ΚΑΙ ΕΞΑΓΟΥΜΕΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ.

Πειραιάς Ιούνιος 2010 Γεώργιος Βελλιανίτης Παξινός Ποιητής

                                         201. ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΙΑ ΔΙΚΗ

Φίλοι κι εχθροί, δείτε κι αυτούς!
Δεν είμαστε μονάχοι.
             ΄Εχομε πίσω μας νεκρούς!
Μας στέλνουνε στη μάχη.

Προστάζουν νάμαστε μπροστά
σε όλους τους κινδύνους.
                               ΄Εστω! Mε όπλα λιγοστά.
Να μην ξεχνάμε εκείνους.

                                   Κι αν έρχονται εναντίον μας
                                 Ανήμερα Θηρία,
                                       να πέφτομε μαχόμενοι
                                 για την Ελευθερία!

                         Ποτέ δεν παραιτούμεθα.
                                 Μέχρι να έρθει η Νίκη,
                                         εμείς θα αγωνιζόμαστε.
                             ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΙΑ ΔΙΚΗ !

Πειραιάς, Μάϊος 2015
          Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

153. ΧΑΡΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ

Μπάτε σκύλοι αλέστε.
Κι άλλες μπαρούφες πέστε.
Τώρα ήρθε η εποχή
να κάνουμε χρυσή αρχή.

Ελάτε όλοι να φάμε.
Τους ξύπνιους να βαράμε.
Στήσαμε πολλές φάκες.
Επιάσαμε τους βλάκες.

Οι ΄Ελληνες είναι τρελοί.
Εμείς το παίζουμε καλοί.
Τους δώσαμε αέρα.
Δεν θα δούν άσπρη μέρα.

Μας λένε και Ευχαριστώ.
Δεν θα αφήσουμε Χριστό.
Τα πάντα θα τους πάρουμε.
΄Αγρια θα τους γδάρουμε.

Τους δώσαμε βοήθεια.
Δεν ξέρουν την αλήθεια.
Πώς την πατήσανε γερά
μ’ αεριτζίδικο παρά.

Πηγαίνανε φυρί φυρί.
Θα βγούνε όλα στο σφυρί.
Αντί να έχουνε πατρίδα
θα σέρνονται με αλυσίδα.

Χωρίς να έχουνε μυαλό,
κατάστρεφαν κάθε καλό.
Τώρα έμειναν στον άσσο.
Δεν μπορούν να πάνε πάσο.

Την κλεψιά είχαν γιά χόμπυ.
Θα δουλεύουνε σαν ζόμπυ.
Σκλαβώσανε τα παιδιά τους,
πριν να βγούν απ’ την κοιλιά τους.

Tον έξυπνο τον ΄Ελληνα
τον βράσαμε με σέλινα.
Του μαζέψαμε τα φράγκα
και τον εκάναμε μάγκα.

Εστείλαμε τους ρουφιάνους
και σας πιάσαμε σαν χάνους.
Τώρα ΄Ελληνες κορόϊδα
θα δουλεύετε σαν βόδια.

Πειραιάς, Φεβρουάριος 2011
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

179. ΙΔΟΥ Η ΑΠΟΡΙΑ !!!

΄Ολοι οι Απατεώνες,
οι Προδότες, τα Θηρία,
Έγραψαν Ιστορία !

Οι Ανίκανοι, οι Κλέφτες,
διέλυσαν την Κοινωνία.
΄Εγραψαν Ιστορία !

Οι Υποκριτές, Μεγάλοι,
μας φορτώσαν μαύρο χάλι.
Έγραψαν Ιστορία !

Και οι Θεματοφύλακες ;
Κι αυτοί συμφορά μεγάλη.
΄Εγραψαν Ιστορία !

Φωνή Λαού, Οργή Θεού !
Μα όταν αυτό συμβαίνει,
έρχεται Τιμωρία !

Θεέ, απαθείς τους βλέπεις.
Πού είναι η Θεία Δίκη;
ΙΔΟΥ Η ΑΠΟΡΙΑ !.....

Πειραιάς, Φεβρουάριος 2013
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

98. Ο ΨΕΥΔΟΜΑΡΤΥΡΑΣ

Σ’ οποιονδήποτε αιώνα
                                 πολλοί δίνουνε αγώνα
να μπορέσουν να σωθούνε
                                   απ΄ όσους τους κυνηγούνε.

Πίνοντας το δηλητήριο
φθάνουνε στο Δικαστήριο.
                                   ΄Εχουν το Σταυρό στο χέρι.
Μα τους βρίσκει το μαχαίρι.

Χωρίς να το περιμένουν
                                 απ’ το πουθενά τους φέρνουν
άθλιους να μαρτυρήσουν
την αλήθεια για να σβήσουν.

Οι στυγνοί εγκληματίες
γίναν’ επαγγελματίες.
   Χωρίς ΄Οσιο και Ιερό,
στήνουν ολέθριο χορό.

Nάτος ο ψευδομάρτυρας.
Ο πληρωμένος μάρτυρας.
                 Βγάζει το μεροκάματο.
Στέλνει αγνούς στο θάνατο.

Δεν έχει λόγο και τιμή.
Δεν διστάζει ούτε στιγμή,
                             τη μάνα του να πουλήσει
και το σπίτι να σου κλείσει.

Φαίνεται. Είν’ απτόητος.
Τους πάντες τους τρελαίνει.
Εσύ μένεις εμβρόντητος.
Δεν ξέρεις τι συμβαίνει !….

                              Πειραιάς, Νοέμβριος 2007
                     Γεώργιος Βελλιανίτης
   Παξινός Ποιητής

ΕΚΡΙΘΕΝ ΑΡΜΟΔΙΩΣ, ΚΑΤΑΧΩΡΗΘΗΚΕ ΣΤΟ

ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ   (ΔΕΕΛ) ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ
ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ ΓΙΑ ΤΟ   ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΔΟΣ 2004.

36. ΞΕΝΗΤΕΜΜΕΝΑ   ΝΕΙΑΤΑ

΄Ανθη της λεβεντιάς,
σπαρμένα σ΄ όλα της γής τα πέρατα.
Αγναντεύουν με τα μάτια της ψυχής,
κάθε Φώς, κάθε Λημέρι, κάθε Χρώμα,
το κάθε τι, απ΄ της μάννας γής,
το ΄Αγιο   Χώμα.

΄Ανθη της λεβεντιάς,
της πατρίδας καμάρια,
της νοσταλγίας θύματα.
Με γενναία καρδιά
που έχουν μόνο τα λιοντάρια,
με βαρειά βήματα,
προχωρούν ενάντια
προς της σκληρής ζωής
τα κύματα.

Ξενητεμμένα νειάτα,
που ο τόπος τους να τα κρατήσει
δεν μπορούσε.
΄Εβλεπε το αετίσιο βλέμμα τους
  και απορούσε.
  Βλέμμα γεμάτ΄ ανησυχία και πεποίθηση,
  πούβλεπε   τόσο μακρυά
  και όλα ήθελε
  να τα θωρούσε.

  Χώρος απλός, τόπος   μικρός
  για λεβεντιάς κλωνάρια.
΄Εβλεπε αυτός τον πόνο τους
  και στέναζε.
΄Οση συγκίνηση κιάν πρόσφερε,
  το ήξερε.
  Πως κάποτε θα φεύγανε
  και νηές και παλληκάρια.

  Κάποιο σπιτάκι φτωχικό
  για χρόνια θάμενε κλειστό,
  χωρίς χαμόγελο ή τραγούδι.
΄Αδειο από γέλια και χαρές,
  από ωραίες αγκαλιές,
  χωρίς ένα λουλούδι.

Φύγανε πολλά χρόνια τα παιδιά
  για να προκόψουνε στη ξενητειά,
  που τόσο ξέρει να πλανεύει.
  Κι έρχεται η πίκρα η αλμυρή,
  φουντώνει μέσα στην ψυχή
  σα θάλασσα,
  οπού ποτέ δε γαληνεύει.

  Είδανε τόπους τα παιδιά.
  Πήγανε τόσο μακρυά,
  ο Κόσμος φάνηκε μικρός.
  Σα νάναι άδειος. Και φτωχός !
΄Εστω ! Κιάν πέτυχαν αυτά,
  η νοσταλγία την καρδιά
  την έκανε κομμάτια.
  Και βλέπουν το μικρό χωριό
  κάθε στιγμή, κάθε λεπτό,
  με της ψυχής τα μάτια.

  Τη σκέψη αυτή του γυρισμού,
  την έχουνε συχνά στο νού
  και η καρδιά ραγίζει.
  Τα μάτια τους βουρκώνουνε,
  τα δάκρυά τους τρέχουνε
  σαν ποταμάκι του βουνού,
  που αργεί να σταματήσει.

  Κι όταν, μετά από καιρό,
  η σκληρή μοίρα το θελήσει,
  να έρθουνε πολλών χρονών
  απ΄ της ζωής το άθλιο μεθύσι,
  γυρίζοντας στο σπίτι το παληό
  με κάποιο άσπρο καραβάκι
  που πάει για το νησιώτικο χωριό,

Τρέχουν να τ' απαντήσουνε
  χίλιες δυό αναμνήσεις.
  Στο δρόμο τα προφταίνουνε
  σωρό από συγκινήσεις.
  Αγάπες, πίκρες και χαρές.
  Κι όλα αυτά, λές κι ήταν   χτές.
  Πως όλα αυτά τα χρόνια δεν περάσανε.
  Λές και δεν έζησαν άλλες στιγμές !

  Και φτάνοντας στο μονοπάτι το γνωστό,
  σαν φαίνεται το σπίτι το παληό,
  από το δάκρυ, θολώνει το μάτι,
  που έχει να το δεί τόσον   καιρό !

  Κάθε γωνιά μιλάει βήμα – βήμα.
  Λέει στο νου το κάθε τι και αντηχεί :
  Τι να το κάνεις όσο έχεις χρήμα,
  αφού δώ πάνω άφησες για πάντα την ψυχή !

΄Ανθη της λεβεντιάς σπαρμένα,
  σ΄ όλα της γής τα πέρατα.
  Αγναντεύουν το μικρό χωριό
  κάθε στιγμή κάθε λεπτό
  με της ψυχής τα μάτια,
  κι η νοσταλγία την καρδιά
  την έκανε κομμάτια ! ……..

Παξοί, Ιούλιος 1972
  Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

  35. ΚΑΠΟΙΟ ΜΕΡΑΚΙ

Μέσ’ στη φουρτούνα, μέσα στο πέλαγο
σαν μια σταγόνα, μικρό σημαδάκι,
όσο ερχότανε, τόσο μεγάλωνε,
μέσα στα κύματ’ άσπρο καραβάκι.

Μικρό παιδί στου χειμώνα την παγωνιά,
κοίταζα το καράβι από κάποια πλαγιά,
σαν έφτανε στον όρμο κι όταν αναχωρούσε,
με το γνωστό του σφύριγμα με αποχαιρετούσε.

Το έβλεπα σαν έστεκε να περιμένει
νάρθουν οι βαρκούλες να το καλοσωρίσουν.
Ηταν όμορφο, κάτασπρο σαν περιστέρι.
Τη σκέψη μου έπαιρνε, αλλού να την πηγαίνει.

«Γλάρο» το έλεγαν το καραβάκι,
που εταξίδευε σε θάλασσα πλατειά.
Ηταν για μένανε κάποιο μεράκι
το να με πάει μακρυά στην ξενητειά.

Χρόνια   τ’ αγνάντευα. Κι ωνειρευόμουν.
Ισως κάποτε, κάποια μέρα και γώ,
νάφευγ’ απ’ το νησί την τύχη μου να βρώ.
Δεν ήταν όμως εύκολο. Γι αυτό αναρωτιώμουν.

Ωσπου μία μέρα, κάποιο πρωϊνό,
πριν να βγεί   ο ήλιος στα γνωστά λαγκάδια,
μπήκα στο καράβι με στόμα στεγνό,
με θολό το βλέμμα και τη σκέψη άδεια.

Βαρειά η καρδιά από τις συγκινήσεις.
Δώσε της Θεέ μου λίγο κουράγιο,
νάβρει το δρόμο της, να ξεκινήσει,
να ξαποστάσει, να βρεί μουράγιο.

Ετρεχαν δάκρυα από τα μάτια.
Ράγισ’ η καρδιά. ΄Εγινε κομμάτια.
Τρέχει η σκέψη και σχολιάζει
κάθε τι γνώριμο. Το αγκαλιάζει.

Ο χωρισμός είναι πίκρα μεγάλη
έστω κι αν θέλουμε αλλού να πάμε.
Γιατί όταν φεύγομε, τότε το νοιώθουμε
ότι τον τόπο μας πολύ αγαπάμε.

Είδα τα λαγκάδια να είναι θλιμμένα.
Πολλές μέρες, βράδυα, δεν θα δούν εμένα.
Μα θάναι τα όνειρα με τούτα δεμένα.
Δεν θα τα ξεχάσω που θάμαι στα ξένα.

Κι αυθόρμητα, ‘ πό της ψυχής τα βάθη,
στο νού μου έρχεται μία υπόσχεση.
Κάτι σαν όρκος έρχεται να ψυθιρίσω.
Γρήγορα στο νησάκι να ξαναγυρίσω.

Ναι! Να γυρίσω με πρώτη ευκαιρία,
που θα βρεθεί μέσ’ στη φτωχή ζωή μου.
Μα είναι η ζωή κακοκαιρία,
και γώ σκουπίδι μέσ’ στην τρικυμία.

Πάει πιά,   πολύς χρόνος από τότε.
Όταν το σκέφτομαι, δακρύζω πότε πότε.
Είναι πλανεύτρα η ξενητειά κι αποκοιμάει.
Μα η επιθυμία μου, πάντοτε ξαγρυπνάει.

Γρήγορα στο νησάκι θα γυρίσω,
το κάθε τι μ’ ευλάβεια να προσκυνήσω,
το πράσινο με το γαλάζιο φώς του ν’ αγναντέψω,
κι άλλο καλύτερο ποτέ, να μη γυρέψω ! ………

  Αθήνα, Νοέμβριος 1972
Γεώργιος Βελλιανίτης
  Παξινός Ποιητής

(( ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ))

32.      Ο ΒΙΟΠΑΛΑΙΣΤΗΣ

Θυμάμαι από μικρό παιδί ακόμα,
μέσ' στη ζωή προτίμησες την τιμή καί τον κόπο.
Δεν εβρέθηκε ποτέ ούτ' ένα στόμα
που να μην πεί γιά σένα καλό λόγο.

Σε ξένα χέρια από τότε δούλεψες
λίγο ψωμί, μία υπόληψη να κερδίσεις.
Βρήκες χίλια δυό εμπόδια. Επάλεψες,
τίμια, υπερήφανα, σαν καλός άνθρωπος να ζήσεις.

Bρέθηκες αρκετές φορές χωρίς στοργή.
Αντίκρυσες πολλών ασυνειδήτων την οργή,
μα πάντα στάθηκες στο λόγο σου πιστός.
Από τη στάση σου έφεγγε της ευπρεπείας φώς!

Πολλούς ανθρώπους γνώρισες καί έμαθες πολλά.
Αλλους καλούς, άλλους κακούς, σαν λέγομε ξύλα στραβά.
Ολα τα εμπόδια μ' υπομονή προσπέρασες.
Σούδωσ' η τύχη   άχυρα. Καί σύ της χαμογέλασες !

Με καλοσύνη στην καρδιά επροχωρούσες.
Με τόσες πίκρες, βάσανα, τα πάντα προσπερνούσες.
Να φτάσεις κεί, ώς της ψυχής το μεγαλείο,
που τόσο λίγοι φτάνουνε απ' της ζωής το μεταλλείο !

Συνέχισες το δρόμο σου, μ' αγάπη, καλoσύνη.
Δεν έδειχνες βαρειά καρδιά, ούτ' άσχημη βιασύνη.
Ηθελες πάντοτε να δίνεις σ'   όλους τη χαρά,
που τόσο λίγοι ξέρουνε να δίνουνε χωρίς παρά.

Από νωρίς του κόσμου την εκτίμηση,
την έλαβες χωρίς ποτέ να δείξεις περηφάνεια.
Ηθελες να προσφέρεις σ' όλους την αγάπη,
μιά που αυτήν σου στέρησε η τρομερή ορφάνεια.

Με τη βοήθεια του Θεού μαζί σου,
οφέλη από τους κόπους σου απέκτησες πολλά.
Καί με το χαρακτήρα σου λές στον κόσμο "θυμίσου".
Εγώ σου φέρνομαι καλά κι ας φέρθηκες σκληρά !

Τράβα το δρόμο σου παιδί μου   τιμημένο,
σ' όλους τους άλλους δίνοντας παράδειγμα λαμπρό.
Οπου κι άν βρίσκεσαι, πάντα Kαλή σου ΄Ωρα.
Τέτοιους   ανθρώπους λαχταρά να έχει κάθε Χώρα !

Πειραιάς, Ιούλιος 1972
Γεώργιος    Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

151. ΜΟΙΡΟΛΑΤΡΙΑ
(ΠΛΑΝΗΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ)
Προχωρείς μόνος σου ξυπόλυτος στ’ αγκάθια
περιμένοντας να γίνει ένα θαύμα.
Μα θαύματα δεν γίνονται.
Μπορούν να γίνουν υπερβάσεις.
Εκεί όμως χρειάζεται να έχεις γερές βάσεις.
Ωστόσο προσπαθείς να υπερβείς τον εαυτό σου
φορτωμένος με άχρηστα ή άρρωστα βιώματα
χωρίς να σού έχουν δώσει αντισώματα.
Mε τις ανοησίες που σ’ ανέθρεψαν,
με όσα ψέμματα σε πότισαν
να σε εξουσιάζουν για να κάνουν το δικό τους.
Πρώτοι οι δικοί σου έχουν το σκοπό τους.
Χωρίς να σου προσφέρουνε τα φόντα
σε ρίχνουν στα βαθειά νερά και σε παραμυθιάζουν.
Μπορείς με την αξία σου να βρείς την ευκαιρία σου.
Συ προσπαθείς, τρέχεις, ιδρώνεις.
Συνέχεια σκοντάφτεις, πελαγώνεις.
Μέσα στην   ατυχία σου
μπορεί ενίοτε να σταθείς τυχερός.
Γιατί φάνηκες τολμηρός.
Mα οι μικρές επιτυχίες δεν μετράνε,
όταν κακοί καί άχρηστοι το μόχθο σου ρουφάνε.
Ποτέ δεν θα μπορέσεις να πετύχεις,
εκείνο που πραγματικά πεθύμισες.
Πουθενά δεν υπάρχει αξιοκρατία.
Σε όλα τα επίπεδα κυριαρχεί η αλητεία.
Ασφαλώς με το μόχθο σου συ γράφεις Ιστορία.
Παρ’ όλες τις προσπάθειες σου μένει η απορία.
Δεν σου αναγνωρίζουνε καμμιά αξία.
Για τους κρατούντες, άλλα έχουν σημασία.
Πώς να σε εκμεταλλευθούν.
Ως κι οι δικοί σου θέλουνε
στην πλάτη σου να φορτωθούν.
΄Ολοι σου τάζουνε την ευτυχία
Αλλά στο τέλος   αποκτάς ψιχία.
Γίνεσαι δούλος των ονείρων σου,
μέχρι να συνειδητοποιήσεις
τί πράγματι συμβαίνει γύρω σου.
Όταν μετά από καιρό μείνεις στον άσσο,
απ’ την εξάντληση δεν κάνεις ούτε πάσο.
Σαν τα κοράκια οι καλοί σ’ αρπάζουν.
Στην κρίσιμη στιγμή όλοι σ’ αδειάζουν.
Ποτέ μην εμπιστεύεσαι αυτούς που λένε λόγια.
Ανεύθυνους, πομπώδεις, πνευματώδεις.
Όχι μόνο δεν προσφέρουν καμμιά λύση,
αλλά καί με τον τρόπο τους καλλιεργούνε μίση.
Δουλεύουν για συστήματα. Δημιουργούνε θύματα.
΄Αν οι γονείς σου εύκολα τους πονηρούς πιστεύουν,
τότε είναι τα θύματα που εκείνοι τα ληστεύουν.
Δεν λύνονται προβλήματα με τις ευχές.
Είναι αέρας των ανόητων γονιών οι προσευχές.
Κι άν τις αναποδιές εσύ δεν περιμένεις,
Θα έρθει η ώρα που θα πείς: «Ουαί τοις ηττημένοις».

Πειραιάς, Ιανουάριος 2011
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

          145. ΜΗΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Υπάρχουν τρελογύναικα
που κάνουνε κουμάντο.
Στο σπίτι αλωνίζουνε.
Αλλού, πιάνουνε πάτο.

Οι άντρες τους υποχωρούν.
Τους παίρνουν τον αέρα.
Και το καλάμι καβαλούν.
Τους κάνουν πάντα πέρα.

Γυναίκες παρανοϊκές.
Λές και τα ξέρουν όλα.
Νομίζουνε πως οι δουλειές
είναι στην κατσαρόλα.

΄Ετσι η Οικογένεια
πάει κατά διαόλου,
αφού δεν συμβουλεύονται
κανένανε καθόλου.

Με την παλαβωμάρα τους
φαντάζονται παλάτια.
Μα με τη στραβωμάρα τους
βγάζουν όλων τα μάτια.

Σαν μεγαλώνουν τα παιδιά
τα θέλουνε μαζί τους.
Τα κάνουν όλα μπάχαλο.
Χαλάνε τη ζωή τους.

Για πές μου είναι δυνατόν
μια άπειρη γυναίκα
παντού ν’ ανακατεύεται,
να κάνει το Γκιουλέκα;

Τι γίνεται όταν τελικά
κάνοντας τον καπάτσο,
ποιος την πληρώνει τη ζημιά
σαν γίνει το στραπάτσο;

Οι άλλοι την πληρώνουνε.
Αυτή κάνει την πάπια.
Τότε δεν ξέρει τίποτα.
Οι άλλοι παίρνουν χάπια.

Αυτά είναι καθημερινά.
Πολύ διαδεδομένα.
Πολλούς όμως αγανακτούν.
Κι εσένανε, και μένα.

Πειραιάς, Οκτώβριος 2010
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

               Ο ΕΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΡΡΩΣΤΕΙΑ.
ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΞΕΣΠΑΣΕΙ, ΣΚΟΤΩΝΕΙ.

AΠΟΓΝΩΣΗΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

116. O AYTOXEIΡ

Όταν φουντώνει η Ψυχή,
χάνεται ο Ουρανός κι η Γή.
Όλα του φαίνονται θολά.
Τον πνίγει ο πόνος για καλά.

Πολύ χρόνο υπομένει.
Να συνέλθει περιμένει.
Δέχεται καταπίεση.
Λειτουργεί υπό πίεση.

Πολλοί δείχνουνε αντοχές.
Αλλά όποιος έχει αρχές
δεν μπορεί να συμβιβασθεί.
Την αδικία να δεχθεί.

Απέχει απ’ τις καταστάσεις
που απαιτούν οι περιστάσεις.
Κλείνεται μέσ’ στον εαυτό του
και κουβαλάει το Σταυρό του.

Χάνει την επικοινωνία
μ’ αυτή τη σάπια κοινωνία.
Μέσα στο αδιέξοδο
ψάχνει να βρεί μια έξοδο.

Όταν την έξοδο δεν βρίσκει
το ενδιαφέρον αποθνήσκει.
Μπαίνει στο μάτι του κυκλώνα.
Μάχεται σ’ άνισον αγώνα.

Μέσα του γίνεται μια πάλη.
Ο νούς του πάει στη σκανδάλη.
Με ένα μπάμ να τελειώσει.
Κανένας πιά να μην τον σώσει.

Παντού βλέπει εμπόδια.
Δεν έχει τα εφόδια
να τα καταπολεμήσει.
Απ’ το νού του να τα σβήσει.

Είναι πολύ ευαίσθητος.
Δεν μπορεί νάν’ αναίσθητος.
Το κάθε τι τον κτυπάει.
Κάτι στην Ψυχή του σπάει.

Κατανόηση γυρεύει.
Kατάθλιψη τον παιδεύει.
Προσδοκά λίγη βοήθεια.
Νοιώθει βάρος πά’ στα στήθεια.

Βρίσκεται σε μία φάση,
που τον έλεγχο έχει χάσει.
Απ’ τα μάτια τρέχει δάκρυ.
Δεν μπορεί να βγάλει άκρη.

΄Εχει χάσει τον κόσμο του.
Τώρα πιά είναι μόνος του.
Κανείς μέσα του δεν βλέπει.
Δεν γνωρίζει τι δεν πρέπει.

Ατέλειωτη αγωνία.
΄Εχει χάσει τα ηνία.
΄Εχει απογοητευθεί.
Κάθε ελπίδα έχει χαθεί.

Μα πού είναι οι γονείς του;
Πού είναι οι συγγενείς του;
Κανένας δεν τονε βλέπει
ότι πάλλεται και ρέπει;

Μα τόσο αδιαφορούνε;
Να βοηθήσουν δεν μπορούνε;
Το μυαλό του έχει χάσει.
Μέχρι πού μπορεί να φθάσει;

Δεν υπάρχουνε οι φίλοι
να του πούν κάτι δυό χείλη;
Δεν τον βλέπουνε θλιμμένο
να πλανιέται σα χαμένο;

Όχι πως δεν τον εννοούν,
αλλά τον καταπολεμούν.
Σε μιά κλειστή κοινωνία
βλέπεις άσχημα σημεία.

Συνήθως φταίνε οι γονείς.
Δεν τους ξεστράβωσε κανείς.
Κάνουνε τους πολύξερους.
Στο τέλος τους ανήξερους.

Δεν προσέχουνε ακόμα
ότι πάσχει και το σώμα.
Χρειάζεται ο ειδικός.
΄Ενας ψυχίατρος καλός.

Πάσχει απ’ την εμμονή του
να τελειώσει τη ζωή του.
Δεν το λέει σε κανένα.
Τα βλέπει όλα χαμένα.

Δεν είναι μόνο ο έρωτας.
Είναι πολλά. Μην τα ρωτάς.
Δεν είναι λίγες οι φορές
που έρχονται καταστροφές.

Και παίρνει την απόφαση
ν’ απαλλαγεί απ’ την κόλαση.
Μέσα στην απόγνωσή του,
τελειώνει τη ζωή του.

Αυτά είναι τα δράματα.
Μετά αρχίζουν κλάματα.
΄Ολοι άναυδοι έχουν μείνει.
Όμως το κακό έχει γίνει.

Γονείς, σώστε τα παιδιά σας.
Μιλήστε με την καρδιά σας.
Μην κάνετε το δικό σας.
Αυτό θα βγεί σε κακό σας.

Βοηθείστε όσο μπορείτε.
Δεν πρέπει ν’ αδιαφορείτε.
Πριν να σκάσει το μπουρλώτο
να σκεφτόσαστε τον κρότο.

  Πειραιάς, Οκτώβριος 2008
Γεώργιος Βελλιανίτης
  Παξινός Ποιητής

201. ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΙΑ ΔΙΚΗ

Φίλοι κι εχθροί, δείτε κι αυτούς!
Δεν είμαστε μονάχοι.
΄Εχομε πίσω μας νεκρούς!
Μας στέλνουνε στη μάχη.

Προστάζουν νάμαστε μπροστά
σε όλους τους κινδύνους.
΄Εστω! Mε όπλα λιγοστά.
Να μην ξεχνάμε εκείνους.

Κι αν έρχονται εναντίον μας
Ανήμερα Θηρία,
να πέφτομε μαχόμενοι
για την Ελευθερία!

Ποτέ δεν παραιτούμεθα.
Μέχρι να έρθει η Νίκη,
εμείς θα αγωνιζόμαστε.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΙΑ ΔΙΚΗ !

Πειραιάς, Μάϊος 2015
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

141. ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΕΥΝΟΥΧΙΣΜΟΣ
(ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ ΜΕ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΒΙΑ)

Μή! Πρόσεχε! Ακούς;
Μην εμπιστεύεσαι κανέναν.
΄Ο,τι σου λέω εγώ να κάνεις.
΄Οχι μόνο θα πικραθείς,
αλλ’ απ’ τον κόσμο θα χαθείς.
Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις.
Αλλά να ξέρεις. Θα πληρώσεις.
Απολογία θα μου δώσεις.
Μόνο Εγώ ξέρω τι πρέπει.
Θέλω να είσαι καθώς πρέπει.
Εγώ σου λέω το σωστό.
Ποτέ μην το ξεχνάς αυτό.
Να προσέχεις. Να προσέχεις.
Το νού σου πάντα να έχεις.
΄Οχι εκείνο. ΄Οχι το άλλο.
Eίναι αμάρτημα μεγάλο.
Να ξέρεις που καί πώς θα πάς.
΄Ετσι τα λέει κι ο παππάς.
Ας μην   έχει μιά παπαδιά.
Ας μην έχει ούτε παιδιά.
Όμως μας δίνει συμβουλές.
Αυτές είναι πολύ καλές.
Ποτέ μην κάνεις το δικό σου.
Οι γονείς θέλουν το καλό σου.
Να διώχνεις τις δικές σου σκέψεις.
Μην έχεις παραπέρα βλέψεις.
Μην έχεις όνειρα δικά σου.
Πρέπει να κάθεσαι στ’ αυγά σου.
Θα κάνεις ό,τι καί οι άλλοι;
΄Εχουν αμαρτία μεγάλη.
Ξέρω το πώς να περπατήσεις.
Δεν πρέπει νάχεις αντιρρήσεις..
΄Ετσι θα πάν όλα καλά.
Να μη   σου παίρνουν τα μυαλά.
Πρέπει να με κατανοήσεις.
Τί λές πως θα αυτοκτονήσεις.
Ο Διάβολος σε παρασύρει.
Στο χάος θέλει να σε σύρει.
Μα το παιδί δεν έχει ελπίδες.
Του στρίψανε όλες οι βίδες.
Οι ξένοι βρήκαν ένα χόμπυ.
Το κοροϊδεύουνε σαν ζόμπι.
Οι γιατροί έχουν αποτύχει.
Λέν’ ότι είχε κακή τύχη.
Δεν ξέρουν πιά τί να πιστέψουν.
Αδυνατούν να το γιατρέψουν.
Αντί λοιπόν να βρεθεί λύση,
κατάντησε ν’ αυτοκτονήσει.

Πειραιάς, Ιούνιος 2010
Γεώργιος Βελλιανίτης
   Παξινός Ποιητής

231. ΣΤH ΣΦΑΙΡΑ ΤΟΥ ΠΟΥΘΕΝΑ

Σε μια χώρα του πουθενά
συμβαίνουνε πολλά δεινά.
Κάνουνε όλοι τον τρελό,
πηγαίνουν όλα στο καλό.

Περιφρονούν τις εισηγήσεις.
Έπειτα θέλουν εξηγήσεις.
                          ΄Αστο αυτό. Βάλτο στην άκρη.
                Κάνει λόγο για πολύ δάκρυ.

Είν’ ένα κείμενο ακραίο.
Λέει ότι θάρθει το μοιραίο.
      Σου κάνουνε μία στροφή.
Αγνοούν την καταστροφή.

Όμως το κακό γίνεται.
Αυτή η χώρα ψήνεται.
Όλα πάνε κατά διαόλου.
        Οι μάγκες δεν μιλούν καθόλου.

             Περιφρονούνε τους μικρούς.
                         Μα τελικά μετρούν νεκρούς.
Κάνουν όλοι σαν παλαβοί.
Σαν το λιοντάρι στο κλουβί.

Με όλη αυτή τη φασαρία,
Έχουν λουφάξει τα θηρία.
΄Αγημα ρίχνει ντουφεκιές.
΄Αλλοι χορεύουν ζεμπεκιές.

                     Ενώ συμβαίνουν συμφορές,
κάποιοι πηγαίνουν διακοπές.
Η ζωή συνεχίζεται
και το παιδί κτενίζεται.

Αυτό ακούστηκε να λένε
όταν πολλοί ανθρώποι κλαίνε.
Εθνικό Πένθος. Μοιρολόϊ
κι όλα πηγαίνουνε ρολόϊ.

Παξοί, Ιούλιος 2023
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΠΕΙΝΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ,

ΟΛΟΙ ΠΛΕΟΥΝ ΣΕ ΠΕΛΑΓΗ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

230. ΤΟ ΚΑΛΑΘΙ ΤΗΣ ΣΥΜΦΟΡΑΣ

Το καλάθι του νοικοκυριού.

Το καλάθι του τουρισμού.

Το καλάθι του καλοκαιριού.

Χάσαμε τ’ αυγά και τα καλάθια.

Περπατάμε ξυπόλυτοι στ’ αγκάθια.

Καταπίνομε όλα τα κατακάθια.

Ω! ΄Ελληνες. Να μην ανησυχείτε.

Αυτοί, δεν θα σας αφήσουν να πνιγείτε.

Θα τρέξουν οι σοφοί για να σωθείτε.

Τώρα πιά όλα πηγαίνουν πρίμα.

Να περιμένετε ένα μεγάλο βήμα.

Στη συμφορά. Εσείς θάστε το Θύμα.

Δεν είσαστε καθόλου λαλημένοι.

Μα ούτε ξέρετε το τι σας περιμένει.

Αρκεί που είσαστε ευτυχισμένοι.

Για ψίχουλα πουλάτε την Ψυχή σας.

Κανένα νόημα δεν έχει η ζωή σας.

Είσθε χαρούμενοι μέσ’ στο μαντρί σας.

Ερχεται το καλάθι του χειμώνα.

Τότε θα ξίνεσθε με τον αγκώνα.

Θα πέσει πείνα που θα πάει γόνα.

Βρισκόσαστε στο λάκκο με τα φίδια.

Τυχεροί όσοι βρουν κάτι στα σκουπίδια.

Τριγύρω διάσπαρτα αποκαϊδια.

Αυτά είναι καταστροφολογία.

Εσείς να κάνετε Δοξολογία,

πίνοντας και φωνάζοντας, Υγεία!

Σχετικώς ο λαός μας λέει:

ΟΠΟΥ ΑΚΟΥΣ ΠΟΛΛΑ ΚΕΡΑΣΙΑ

ΚΡΑΤΑ ΜΙΚΡΟ ΚΑΛΑΘΙ.

Το καλάθι του τουρίστα

Το καλάθι του μπαρίστα

Το καλάθι του τενίστα

Το καλάθι του πιανίστα

Και τον κακό μας τον καιρό.

ΔΕΝ ΕΒΑΛΕΣ ΜΥΑΛΟ ΠΟΤΕ.

ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ, ΕΛΛΗΝΑ ΚΟΥΤΕ!

ΑΝ ΘΕΛΟΜΕ ΚΑΤΙ ΚΑΛΟ

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΑΛΟΜΕ ΜΥΑΛΟ.

ΑΥΤΟΙ, ΘΑ ΠΑΝΕ ΣΤΟ ΚΑΛΟ.

ΟΜΩΣ ΕΜΕΙΣ, ΘΑΜΑΣΤΕ ΔΩ!..

(Από Ποίημα ΚΡΕΜΑΣΤΑΡΙΑ ΚΑΙ ΒΛΑΣΤΑΡΙΑ

Πειραιάς, Φεβρουάριος 2003).

Πειραιάς, Ιούνιος 2023

Γεώργιος Βελλιανίτης

Παξινός Ποιητής

           5. ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΕΛΛΗΝΕΣ !

Γειά σας ΄Ελληνες λεβέντες !
Με τις έξυπνες κουβέντες.
                     Κάνετε τους πονηρούς
μέσ' στους άσχημους καιρούς.

Τρέχετε να προλάβετε.
Mα όταν καταλάβετε
ότι σας βάζουν στο χορό,
θα είστε έξω από δώ.

Παίζετε βιολί γιά άλλους.
                       Γιά μικρούς καί γιά μεγάλους.
Κόπτεσθε, πολύ μιλάτε,
μα δε βλέπετε πού πάτε.

Συνέλθετε πριν είν' αργά.
Αλλάξτε ταμπουρά γοργά.
Κάντ' επί τέλους μιάν αρχή,
                     να σκέπτεσθε με προσοχή.

Μην περπατάτε στον αέρα.
Γυρίζει γρήγορα η Σφαίρα.
Σε μία δύσκολη στροφή,
θα έρθει η καταστροφή ! ......

                                Πειραιάς, Δεκέμβριος 2001
Γεώργιος Βελλιανίτης
                                                           Παξινός Ποιητής

     55.   Α Ν Α Λ Α Μ Π Ε Σ

1. ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ

Αναλαμπές! Μουντές σκηνές, λίγο   πολύ ξεθωριασμένες
σαν ένας πίνακας ζωγραφικής, κάπως παληός.
Που δείχνει άλλην εποχή, άλλες εικόνες
καί στέκει πάντα μυστηριώδης, σιωπηλός.

Αναλαμπές, μιάς κάποιας άλλης εποχής,
τόσο σκληρές, ίσως   νοσταλγικές.
΄Ερχονται στο νού να σε φωτίσουν μ' ένα φώς,
που όσος χρόνος αν περάσει,
ποτέ δεν τις ξεχνάς τέτοιες στιγμές.
Αν καί ξεθωριασμένες, παραμένουν κτυπητές.

Καμμιά φορά είναι τόσο που ζωντανεύουν,
λές πως δεν πέρασε καιρός. Πως ήταν χτές.
Κάποιο παιγνίδι παίζ' η μοίρα του ανθρώπου.
Αυτός σαστίζει καί αρχίζει να τα σκέφτεται.
Χαμογελά αχνά, μ' απότομα το βλέμμα αγριεύει,
σαν νάβρει κάτι. Μιά ανάμνηση ή ελπίδα.
Κάτι που έχασε σε κάποια καταιγίδα.

'Οταν κοιτάξει, με μιά πίκρα διαπιστώνει
πως οι ελπίδες πέταξαν από καιρό πολύ.
Η όψη σκυθρωπιάζει, σκοτεινιάζει, απορεί,
η σκέψη απορροφήθηκε κι είναι το βλέμμα του βαρύ.

Αναλαμπές, που ξεπετάγονται στο φώς,
σαν έρχονται ξανά να του θυμίσουν άλλες μέρες,
ίσως γλυκές, ίσως πικρές, μα κατά βάθος άχαρες,
με ψευδαισθήσεις, με χαρές με όνειρα,
οπού στο τέλος όλ' αυτά έγιναν ένα βάρος
κι απόμεινε η θλίψη στα χαλάσματα.

Μα συνεχίζετ' η ζωή. Kαί συνεχώς δημιουργεί
δικές της ιστορίες,
γιά να διδάξει, να του πεί, χίλιες δυό εμπειρίες.

2. ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΒΗΜΑΤΑ

Τότε ήτανε κρύο, βροχή καί συνεφιά,
πάγωνε το παιδί, πουλί ολομόναχο στην ερημιά.
Φτωχός ο λόγος, το ψωμί, το ντύσιμο,
φτωχή η καρδιά, χωρίς καθόλου λόγια θαρρετά.
Χωρίς σαν στοργικός κανείς, κουράγιο να της δώσει.

Μέσ' στη φουρτούνα η καρδούλα θαρετά ταξίδευε.
Είχε κουράγιο, μία πίστη στον σκοπό της τον καλό.
Την ένοιαζε λιγάκι, μα ουδέποτε εδίσταζε,
να προχωρεί μ' ένα δικό της ρυθμό,
τόσο στους άλλους, όσο στην ίδια θαυμαστό.

΄Ετσι προχώρησε να φθάσει στον σκοπό τον ιερό
δίχως κανείς να τη βοηθήσει στα βαρειά της βήματα.
Μία περίπτωση θα πείτε, είναι πολλά τα θύματα.
Αλλοίμονο! Ποιός νοιάστηκε λίγο κουράγιο να τους δώσει.

Στο δρόμο που ετράβαγε, είδε πολλά. Εκρύωσε.
Σαν χρυσοθήρας πρόοδο, μα εμπειρίες πικρές σημείωσε.
Καλό ή κακό είχε γι αυτήν τη σημασία του.
Ανάλογο όπλο στον κόσμο, στη συνομωσία του.

   55.     Α Ν Α Λ Α Μ Π Ε Σ

  3. ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

Εκλήθηκα λοιπόν κι εγώ σ' 'εναν αγώνα άνισο
να παλέψω, να τα βάλω μ' αρκετούς εχθρούς,
χωρίς να έχω κάν ένα όπλο μέσ΄ στα χέρια
ν' αντισταθώ στα όπλα τα πολλά τα εχθρικά,
δίχως καλά καλά να ξέρω γιατί επιχειρώ
μιά πάλη τόσο δύσκολη "μ' έναν αόρατο εχθρό",
αφού όλοι φαινότανε σε μένα φιλικά.

΄Εχοντας όμως μία πίστη στην καρδιά,
ένα χαμόγελο στα χείλη από τον ενθουσιασμό,
μία γαλήνη, παραφωνία μέσα στη μπόρα,
που τη θυμάμαι με απορία λές κι είναι τώρα,
κάτι παράξενο μέσ' στ' άλλα ήτανε κιαυτό.

Με ωδηγούσε μία μεγάλη επιθυμία
να πιάσω τόνειρο που φαίνοταν γλυκό.
Βλέπαν τα μάτια μου ολούθε την ελπίδα.
Πήγαινα μ' ευχαρίστηση, με γρήγορο ρυθμό,
να φθάσω στο σημείο πούβλεπ' η καρδιά.

Δεν φοβίζει τον άνθρωπο η κακουχία,
όταν μέσ΄ στην ψυχή του τόνειρο νικά.

Μα η πραγματικότητα ομολογώ με φόβιζε.
΄Ηταν η αμφιβολία πούχει η μετριοφροσύνη,
σαν έβλεπα καλά πως μέσα δεν υπήρχαν
ν' αντισταθώ στα δύσκολα εμπόδια,
που τόσο δύσκολα γινότανε μέσ' στη βιασύνη.
(Βιασύνη: Γρήγορη ροή των πραγμάτων.
Απότομη μεταβολή των δεδομένων)

55. Α Ν Α Λ Α Μ Π Ε Σ

4. ΔΥΣΚΟΛΗ ΠΟΡΕΙΑ

Παρ' όλ' αυτά προχώρησα στ' αγκάθια τα πυκνά,
μέσ' στα σκοτάδια πούβλεπα ωστόσο φωτεινά.
Βλέπαν οι άλλοι, θάρρος ονείρων καί απορούσαν.
Αναρωτιώταν πού βρήκε τόνειρο τόση χαρά.
Μ' αφού φαινόταν ότι δε στέρευε τότε φθονούσαν
κι άρχισαν να κτυπούν, όσο μπορούν, στα φανερά.

Μπροστά μου έβλεπα χωρίς κάποια μου σκέψη
να με τυλίξει, να μου πεί πως θ' αποτύχω.
΄Εστω κιάν τόξερα, καμμιά φορά μ' επιμονή,
την παραμέριζα γιά λίγο χωρίς να την υποτιμήσω,
μα να της κόψω, όσο χρειαζόταν, την ορμή.

΄Ετσι επήγαινα στα βλέμματα τα πυρωμένα,
που ευχαρίστως αν θα μπορούσαν να με συντρίψουν.
Σε μιά κατάσταση άσχημη που πλέον θολωμένα
έδειξαν την κακία τους που δεν μπορούσαν πλέον να πνίξουν.

  55.   Α Ν Α Λ Α Μ Π Ε Σ

                   5. ΤΥΧΑΙΟ ΘΥΜΑ

                  Σ' αυτή την άγρια λαίλαπα που βρέθηκα του φθόνου,
                  Κάτι γλυκό καί φωτεινό φάνηκε στο σκοτάδι.

                  ΄Ηταν ένα χαμόγελο. Που μ' απαλό του χάδι,
                    έδιν' αγάπη στην καρδιά. Της έδινε κουράγιο.
                    Σ' άλλους κόσμους την πήγαινε, μακρυά από την μπόρα.
                  Μεγάλη χαρά έδειχνε, σα νάλεγε: Προχώρα!
                      Nα μη σε νοιάζει ό,τι συμβεί. ΄Εχεις εμένα τώρα.

                    ΄Ηρθαν νωρίς οι κεραυνοί του πάθους ένα πρωί,
                  χωρίς αιτία ή λάθος μου εξεσηκώθηκε μία βουή,
                  ώστε σιγά της ειρωνίας άρχισε το κουτσομπολιό
                  που έφθασε ορμητικά ώς της καταστροφής το μακελειό.

                  Πέτρωσε το χαμόγελο! Δε μπόρεσε ν' αντέξει.
                  Γιατί δεν ήταν ισχυρό. Αλλοίμονο ήταν παιδικό!
                Κι έτσι όπως ήταν άπειρο από τις κακουχίες,
                  εξανεμίσθηκε με μιάς απ' τις δολοπλοκίες ....

  55.   Α Ν Α Λ Α Μ Π Ε Σ
                               6. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

΄Ασχημος ο χαμός ενός γλυκού χαμόγελου
που αυτό επεδίωκαν 'οσ' ήταν φθονεροί.
Νομίζοντας ότι σκοτώνοντας τον ενθουσιασμό,
               θα ήταν δυνατόν να σταματήσουν την ορμή
στην πρόοδο, που με κόπους πολλούς πλησίαζα,
την κάθε στιγμή μία χαρά θυσίαζα.

                                               Αντίθετα όμως, θέριεψε μέσα μου η οργή.
Μου έδωσε φτερά, μπροστά να προχωρήσω.
Να τους ντροπιάσω. Κι έτσι ν' αποδείξω,
πως μάταια επάλαιψαν κι έδειξαν τόσο μίσος.

Αλήθεια, δε χάνεται ολόκληρος ο κάμπος
                 αν μαραθεί ένα όμορφο λουλούδι.
Δε χάνετ'   η χαρά, αν ακουστεί
ένα πικρό τραγούδι.

                      55.    Α Ν Α Λ Α Μ Π Ε Σ

                                    7. ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΄ΠΟ ΤΑ ΧΑΛΑΣΜΑΤΑ

                   Ακούστηκαν ξανά πουλιά να κελαϊδούν,
                 εγέλασε ο ουρανός καί έλαμψε το φως.
                 Η άνοιξη διαδέχθηκε το κρύο του χειμώνα.

                 Αφού ό,τι κακό εμπόρεσαν να κάνουν
                 κι είδαν πως τίποτε δε σταματά την πίστη την ορθή,
                 κάθησαν καί περίμεναν να δούν τι θ' απογίνει.
                 Σιγά σιγά κατάλαβαν πόσο μικροί είχαν γίνει.

               ΄Οταν, ύστερα 'πό καιρό, σαν ήρθ' η επιτυχία
                 που κανείς δεν περίμενε ναρθεί τόσο νωρίς,
               είδαν πως δεν κερδίζεται έτσι η ευτυχία
               με το να σπείρεις διαβολές καί να περιφρονείς.

               Με το κεφάλι σκυμμένο με θωρούν σαν περνώ,
                   γιατί άλλαξαν τα πράγματα. Eβρέθηκαν φτωχοί,
                   όχι μόνο από χρήματα αλλά από εκτίμηση,
               κιάν τους προσέξεις βλέπεις στο βλέμμα τους ντροπή!

  55. A Ν Α Λ Α Μ Π Ε Σ

                              8. Ε Π Ι Λ Ο Γ Ο Σ

       Αναλαμπές μιάς κάποιας άλλης εποχής.
Μουντές σκηνές λίγο - πολύ ξεθωριασμένες.
     Τόσο σκληρές, ίσως νοσταλγικές.
             ΄Οσος καιρός εάν περάσει,
   ποτέ δεν τις ξεχνάς τέτοιες στιγμές.
Σαν έρχονται ξανά να σου θυμίσουν άλλες μέρες.
            Έστω ξεθωριασμένες, παραμένουν κτυπητές.

   Τότε ήτανε κρύο, βροχή καί συνεφιά,
Πάγωνε το παιδί, πουλί ολομόναχο στην ερημιά.
   ΄Ετσι προχώρησε να φθάσει στον σκοπό του τον καλό
           δίχως κανείς να το βοηθήσει στα βαρειά του βήματα.
       Μία περίπτωση θα πείτε, είναι πολλά τα θύματα.

       Δεν φοβίζει τον άνθρωπο η κακουχία,
   όταν μέσ' στην ψυχή του τόνειρο νικά.

             Δε χάνεται ολόκληρος ο κάμπος
       αν μαραθεί ένα όμορφο λουλούδι.
               Δε χάνετ' η χαρά αν ακουστεί
           ένα πικρό τραγούδι.

             Μα συνεχίζετ' η ζωή.
       Καί συνεχώς δημιουργεί
           δικές της ιστορίες.
         Γιά να διδάξει   να μας πεί,
     χίλιες δυό εμπειρίες ! ....

          .          Πειραιάς, Ιούλιος 1973
                Γεώργιος Βελλιανίτης
                   Παξινός Ποιητής

      118. Ο ΒΑΓΓΕΛΑΣ

Το Βαγγέλα τον πήρανε
εσώγαμπρο για ράτσα
           κι αυτός κοπροσκυλιάζει
μέρα νύχτα στην πιάτσα.

Πεθερικά και κόρη
δουλεύουνε με ζόρι
                                             τους έκανε ο Βαγγέλας
να τρέχουνε παπόρι.

Πολύ προσέχουν το γαμπρό.
           Τον έχουνε καμάρι.
Μέχρι να έρθει η στιγμή
ο διάολος να τους πάρει.

  Γιατί είναι κουβαλητής.
                                                  Ψαρεύει, κυνηγάει,
  περνά καλά τις ώρες του.
  Σ’ άλλη δουλειά δεν πάει.

                Δουλεύει δήθεν. Γιά χόμπυ.
  Τον θεωρούν δουλευταρά.
  Γονείς και κόρη ζόμπυ.
  Ταϊζουν τον αληταρά.

Όμως έχει μικρό παιδί.
  Πηγαίνει στο σχολείο.
  Ο προκομμένος δεν μπορεί
                        να πάρει oύτε βιβλίο.

                                    ΄Εχει ανάγκες το παιδί.
  Χρειάζεται εφόδια.
                            Αλλά αυτά που να τα βρεί.
  Κοιμούνται όλοι σα βόδια.

       ΄Εχει καί γκόμενα ο γαμπρός.
     Πίνει καφέ μαζί της.
Είναι πελάτης τακτικός
στο φίνο μαγαζί της.

                                 ΄Ωρες πολλές στον καφενέ
                                           κοιτάζει το λιμάνι.
Ποιος ξέρει τι να σκέφτεται
το άχρηστο τσοκλάνι.

                                                   Η κόρη έχει λαλήσει.
Δεν μπορεί να λακήσει.
Κουμάντο κάνει η μαμά.
Τoυς λέει αγγούρια καπαμά.

Κόρη μου, λέει, τον άνδρα σου
να τον έχεις κορώνα.
Γιατί αυτός στο σπίτι σου
                               είναι γερή κολόνα.

Το γάμο σου να τιμήσεις.
Τον άνδρα σου μην αφήσεις.
Μετά τί θα πεί ο κόσμος.
Για το παιδί σου να ζήσεις.

             Ο κόσμος τόχει τούμπανο
κι αυτοί κρυφό καμάρι.
                                                 Τους κοροϊδεύουν ανοιχτά
που θρέφουν το γομάρι.

Βρέ λές να έχει η μαμά
πάρε δώσε μαζί του;
Νάχει γίνει πελάτισσα
στ’ όμορφο μαγαζί του;

Ο πεθερός στον κόσμο του.
Το ρίχνει στο τραγούδι.
Είν’ ευτυχής για το γαμπρό.
Ας είναι ένα λουλούδι.

Αντί να τονε στείλουνε
στο διάολο να πάει,
                   αυτοί τονε χαϊδεύουνε.
Και αυτός, τους πατάει.

                                     Όλα πηγαίνουν μια χαρά.
Δε βλέπουνε μπροστά τους.
Τους παίρνει ο διάολος γερά.
Πετούν απ’ τη χαρά τους.

Μα όταν θα ξυπνήσουνε
                                       από τον ύπνο το βαθύ,
θα πάνε να φουντάρουνε.
                                   ΄Ετσι, το τέλος τους θαρθεί.

           MΠΡΑΒΟ ΒΑΓΓΕΛΑ !…..

Πειραιάς, Δεκέμβριος 2008
                                                                 Γεώργιος Βελλιανίτης
                        Παξινός Ποιητής

B΄ ΒΡΑΒΕΙΟ Χ.Ο.Ν.
18^ου ΠΑΝΕΛΛHNIOY ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΠΟΙΗΣΗΣ
AΘΗΝΑ 13-4-03

ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΒΙΟΠΑΛΑΙΣΤΗ

72. ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΝΙΚΟ !…
Τόσα χρόνια περάσανε
  'πό τότε πούχεις φύγει.
Τους ΄Ελληνες τους στρώσανε
τελείως στο κυνήγι.

Ο χρόνος είναι σχετικός.
Δεν τον μετράς κεί πάνω.
Δώ προοδεύει ο κακός.
                         Κάθε μέρα τα χάνω.

Μαζί μας αγωνίστηκες
γι αυτήν εδώ τη Χώρα.
Κάλλιο που   αφανίστηκες,
           να μην τα βλέπεις τώρα.

Δεν ήσουν με κανένα μπλόκ.
                                 ΄Ησουν Παράδειγμα στα Λ.Ο.Κ. !
Δεν χρωστάς υποχρέωση.
             Στο γράψαν με Βεβαίωση.

Εσύ, μετά 'πό το Στρατό,
άρχισες το Σχολείο.
Δίπλωμα Ηλεκτρονικό.
Λαμπρό έγραψες Βιβλίο.

Κακή ζωή επέρασες,
Τίμιο Παλληκάρι.
Μπορεί να μην εγέρασες,
μά στάθηκες λιοντάρι.

Ανέβηκα μήπως σε ιδώ,
στα ύψη του Πηλίου.
Εκεί που βλέπεις το Θεό,
στή δύση του Ηλίου.

                     Στα λέω εις τη "διαπασών"
στις παραλίες των Παξών.
Καί στις αρχές κάθε χρονιάς
στους όρμους της Κεφαλωνιάς.

                           Νίκο, Εσύ, ησύχασε.
Τίμησες τη ζωή σου.
Ο Θεός εμερίμνησε
να ζήσει το παιδί σου.

΄Οταν περνώ απ΄ τον Κολωνό,
πηγαίνοντας γιά το χωριό,
λέω ψηλά στον Ουρανό:
"Γειά σου Νίκο, παιδί μου".
               {Αληθινό Θεριό ! ......

                              Πήλιο, Ιανουάριος 2003
  Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

79. ΚΑΝΕ Ο,ΤΙ   ΝΟΜΙΖΕΙΣ ! ....

Σαν σου πεί αυτή τη φράση,
ο αρμόδιος σ΄ έχει σκάσει.

                         Η Ψυχή σου έχει βράσει.
Μιά αηδία σ' έχει πιάσει.

Την πρόταση δεν δέχθηκε.
Τώρα την παραδέχθηκε.

                                     ΄Εχει χάσει τον καιρό του
να περάσει το δικό του.

Δεν πρέπει όμως να χαίρεσαι.
Σφυγμομετρά πώς φέρεσαι.

                                     ΄Εχασε σπουδαίο   χρόνο
καί υποχωρεί με φθόνο.

                 Σου πασσάρει την ευθύνη
μέχρι να δεί τι θα γίνει.

                                   ΄Εχει πάντα την ελπίδα
να σε ρίξει σε παγίδα.

Η ανάγκη παραμέχει.
Η συμφορά περιμένει.

Αλλά δεν τον ενδιαφέρει.
Κοιτάει πώς τον συμφέρει.

Με τέτοια ανεύθυνα μυαλά,
άντε να πάν όλα καλά.

Σύ όμως δεν υποχωρείς.
                   Μετ' εμποδίων προχωρείς.

Την ευθύνη αναλαμβάνεις.
Με μικρόψυχους τα βάνεις.

Μεσ΄ στην   άχρηστη διαμάχη
δίνεις την τελική μάχη.

Απαιτείται νάχεις σθένος,
ν' αντέξεις αυτό το μένος.

         Μα μην ξεχνάς τους θεατές.
Είναι οι τελικοί κριτές.

                                Πειραιάς, Ιούνιος 2003
                                                       Γεώργιος Βελλιανίτης
  Παξινός Ποιητής

Β΄ ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ Χ.Ο.Ν.
Αθήνα, 20-04-04

  85. ΕΙΣΑΙ Ο  ΜΟΝΟΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ

  Η ευθύνη δεν γνωρίζει ηλικία.
  Στις δυνατές στιγμές   σου είσαι μόνος.
  Θα έρθει να σε βρεί η αδικία.
  Διάκριση δε θα σου κάνει ο πόνος.

  Εκείνο    όμως πούχει σημασία,
      είναι να προχωράς κόντρα στο   φόβο.
  Πάντα να προσπαθείς    νά τον δαμάσεις.
  Συνέχεια να παίρνεις αποφάσεις.

  Να μην   υπολογίζεις στο συμφέρον.
  Κάθε συναλλαγή να πολεμήσεις.
  Συνάνθρωπο ποτέ μην αδικήσεις.
  Το Ηθικό Στοιχείο να τιμήσεις.

  ΄Ετσι θα   έχεις δυνατή Ψυχή,
  τις κακουχίες ν' αντιμετωπίσεις.
  Κι άν σε κτυπήσει του κακού το βέλος,
  να έχεις ένα δοξασμένο τέλος.

  Παξοί, Σεπτέμβριος 2003 Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

  215. Ο BAΓΓΟΣ  ME TΗ ΒΑΓΓΕΛΙΩ

(ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ)

Γενάρης τότε ήτανε.
Του εβδομήντα δύο.
Ένα καράβι έτοιμο
να φύγει για τη Χίο.

Ο Βάγγος  με τη Βαγγελιώ
βρέθηκαν στον Περαία.
Εκείνος απ’ την Κούλουρη.
Αυτή,  απ’ τον Καρέα.

Περίπου εικοσπεντάρηδες.
Γνωρίστηκαν τυχαία.
΄Ετσι αποφασίσανε,
να κάνουνε  παρέα.

Θέλεις να φύγομε Καλή;
Πάμε μια κρουαζιέρα
στη Μυτιλήνη και στη Χιό,
ν’ αλλάξουμε αέρα;

Πολύ το θέλω Βάγγο μου!
Μα δεν υπάρχει φράγκο.
Τώρα τι λες. Θέλεις εσύ
να κάτσω γώ στον πάγκο;

Όχι καλέ. Ποιός τόπε αυτό.
Τι με περνάς. Για αλήτη;
Σε θέλω για νοικοκυρά.
Να μου κρατάς το σπίτι!

Τότε πως θα πληρώσουμε,
σαν δεν υπάρχει μία.
Νυχτιάτικα, χωρίς δραχμή,
μέσα στην τρικυμία.

Μη νοιάζεσαι εσύ γι αυτό.
Εγώ θα βρω τον τρόπο
   χρήματα να μαζέψομε
   χωρίς καθόλου κόπο!

   ΄Ωσπου να το καλοσκεφθούν
μπήκανε στο καράβι
λίγη ώρα πριν να λυθούν
από το μώλο οι κάβοι.

Εκείνηνε την εποχή
κι από το λογιστήριο
όσοι δεν προλαβαίνανε
έβγαζαν εισιτήριο.

Μετά γινόταν έλεγχος.
Μα ώσπου να διαπιστωθεί
ότι όλα είχαν πληρωθεί,
το πλοίο ήταν στο πέλαγος.

  O Bαγγέλης ο έξυπνος
στο διάστημα λοιπόν αυτό
κάνει δικό του έρανο
νομίζοντας πως είν’ σωστό.

Του πλοίου οι αρμόδιοι
όταν τον καταλάβανε
τ΄ ανέφεραν στον Πλοίαρχο.
Ευθύς, τον εσυλλάβανε.

        Στο μπαλαούρο βάλανε
το φουκαρά το Βάγγο.
Η Βαγγελιώ περίμενε
                μονάχη σ’ ένα πάγκο.

   ΄Εγινε επίσημη εγγραφή
   μεσ΄στα χαρτιά του πλοίου.
   Στη Χίο αυτό έδεσε
                       Ανατολή Ηλίου.

   Toυ καραβιού ο ΄Υπαρχος
   τους πάει συνοδεία
   εις τη Λιμενική Αρχή.
                 Αυτόν και την κυρία.

   Εκεί τους υποδέχτηκε
   Ο Υπολιμενάρχης.
   ΄Αριστος Αξιωματικός.
                 Μετέπειτα Κλαδάρχης.

Δεν μπορούσε να βοηθήσει.
Ας ήταν και δικηγόρος.
Εγίνανε πολλά χαρτιά.
Είχε γίνει πολύς ντόρος.

   Όταν το πλοίο έφυγε
΄Εμειναν πιά κρατούμενοι.
΄Εδωσε ο ίδιος διαταγή
νάναι φιλοξενούμενοι.

Το ζεύγος καλοπέρασε
κεί στο Λιμεναρχείο.
Δεν ήτανε κακά παιδιά.
Αυτό, σπάραζε την καρδιά!

   Όλα πηγαίνανε καλά,
σαν έγινε κάτι κακό.
Το Βάγγο εχαστούκισε
ένα παιδί κομπλεξικό.

Αμέσως τιμωρήθηκε.
Εζήτησαν συγγνώμη.
Όμως ο Βάγγος έκλαιγε.
   ΄Ισως να κλαίει ακόμη.

Τέλειωσαν οι ανακρίσεις.
  Πήγανε στο Δικαστήριο.
Δέκα ημέρες φυλακή.
΄Εμειναν στο κρατητήριο.

΄Οταν τελείωσε η ποινή
Πήγανε στο Λιμεναρχείο.
Πάλι τους έδωσαν τροφή
με δωρεάν εισιτήριο.

Ο Βάγγος και η Βαγγελιώ
στο τέλος επαντρεύτηκαν.
΄Ηρθαν μετά από καιρό
                                      με το παιδάκι τους στη Χίο,
  όπου επισκεφτήκανε
το εκεί Λιμεναρχείο.

Χίος, Ιανουάριος 1972
Αργοστόλι, Ιανουάριος 2018
                 Γεώργιος Βελλιανίτης
     Παξινός Ποιητής

style="background-color: white; text-align: justify;"> 209.ΨΑΛΜΟΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΕΒΔΟΜΟΣ

ΦΟΡΟΛΟΓΙΑΣ ΓΑΪΔΑΡΩΝ, ΜΟΥΛΑΡΙΩΝ ΚΑΙ ΣΚΥΛΩΝ

ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

   Σώσον Κύριε τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου. Σώσον τον άμυαλον, ταλαίπωρον αλλά αμετανόητον κόσμον Σου. Βοήθησον το πεπλανημένον, πειναλέον, αόματον, χαμένον, κολλημένον, ηλίθιον, βλακώδες, ψεκαζόμενον με χημικά, τρεφόμενον με καρκινογόνα έτι δε μεταλλαγμένα, κατεστραμμένον ήδη Ποίμνιόν Σου. Πάντοτε ενεργούσε έξυπνα, αναδεικνύοντας εκπροσώπους αντάξιους της εξυπνάδας του. Όμως το έξυπνο πουλί πιάνεται από τη μύτη.
   ΄Ετσι φθάσαμε στο σημείο να εκπληρωθεί το ρητό, θα σας βάλουν φόρους στις κότες και στα παράθυρα.
   Όμως Κύριε τόσον οι προφήτες όσο οι φωτισμένοι εκλεκτοί μας ξέχασαν να βάλουν φόρους στους γαϊδάρους, στα μουλάρια και στους σκύλους, πάντα για το καλό του τόπου. Τι φόρους όμως θα μπορούσαν να βάλουν;
   To θέμα είναι απλό. ΄Ενας εύστοχος φόρος είναι τα τέλη κυκλοφορίας. Τα συμπαθητικά αυτά τετράποδα, κινούμενα στους δημόσιους δρόμους εμποδίζουν την ταχεία κυκλοφορία των οχημάτων. Τούτο πρέπει να ληφθεί υπόψιν, ώστε να θεσπισθούν γι αυτά τέλη κυκλοφορίας. Πέραν τούτου τα όντα αυτά είναι ζώντες οργανισμοί, οι οποίοι αρρωσταίνουν. Πρέπει λοιπόν να ελέγχονται σε τακτά διαστήματα. Μιλάμε για ένα είδος ΚΤΕΟ των γαϊδάρων. Δηλαδή για Ιατρικό Πιστοποιητικό Υγείας διαρκείας τουλάχιστον ενός έτους με εξέταση οδόντων (κάποιου του χάριζαν ένα γάϊδαρο και τον κοίταζε στα δόντια) διενεργείας εμβολίων, επαρκούς σίτισης, καθορισμού ωφελίμου φορτίου. Δηλαδή όχι (και τα βαρειά στο γάϊδαρο και τα ελαφρειά από πάνω). Ξεχνάμε πόσα φορτία μεταφέρουν οι γαϊδάροι και τα μουλάρια; Θα πρέπει λοιπόν να φέρουν πινακίδα ωφελίμου φορτίου, ελεγχομένου από τα αρμόδια ΄Οργανα. Επί πλέον πρέπει να είναι ασφαλισμένα για πρόκληση υλικών ζημιών, τραυματισμών ή θανάτων. Τι θα γίνει εάν ένας γάϊδαρος ή ένα μουλάρι αγριέψει και κλωτσίσει ένα αμάξι ή κτυπήσει κάποιον άνθρωπο προξενώντας σοβαρόν τραυματισμόν ή ακόμη θάνατον; Πόσες φορές δεν έχουν αφηνιάσει γαϊδάροι και μουλάρια παρασύροντας τους αναβάτες τους με αποτέλεσμα να βρουν φρικτό θάνατο;
   Να μη μας διαφεύγει η επιβολή φόρου των ζώων αυτών για τις προσφερό-μενες υπηρεσίες μεταφοράς υλικών και προσώπων.
       Ας κάνουμε λόγο για τους σκύλους. Πρέπει να φέρουν τσιπάκι ηλεκτρονικό με το όνομά τους, τα στοιχεία του ιδιοκτήτου των, ώστε να μην τα αφήνουν αδέσποτα όταν τα βαρεθούν. Να είναι επίσης εμβολια-σμένα, προκειμένου να μην μολύνουν κανένα περαστικό. Να θεσπισθεί τέλος κυκλοφορίας σκύλων. Να είναι ασφαλισμένοι κατά ζημιών που πιθανόν να προξενήσουν στα κοτέτσια, στα ζώα, στους ανθρώπους, έτι δε στα αυτοκίνητα. Μάλιστα στα αυτοκίνητα.Εάν τύχει να πεταχθεί σκυλί στο δρόμο ώστε να το κτυπήσει αυτοκίνητο, το μπροστινό σύστημα γίνεται λαμπόγυαλα η δε ζημία μεγάλη, 5.000 ευρώ και βάλε. Το έχω δεί αυτό. Να επιβληθεί φόρος στους ιδιοκτήτες αυτών, αφού είναι φύλακες της περιουσίας τους, ακόμη δε της ζωής τους, καθώς επίσης ασφάλιση στο ΙΚΑ όπως ακριβώς θα έκαναν σε περίπτωση προσλήψεως Φύλακος (SECURITY).
   Eπί πλέον κάθε ζώο να καταχωρείται σε ειδική κατηγορία με αύξοντα αριθμό μητρώου, οπότε δύνανται να θεσπισθούν τέλη ταξινόμησης, να φέρει μάλιστα αριθμό κυκλοφορίας εν είδει τατουάζ.
  Με τους τρόπους αυτούς θα γεμίσουν τα Ταμεία, θα πάει η Χώρα μπροστά, θα ενισχυθεί το Δημόσιο Συμφέρον, θα προσληφθούν περισσότεροι Δημόσιοι Υπάλληλοι, θα γεμίσουν οι τόποι διαφωτίσεως αποκαλούμενοι Κλαδικές των κομμάτων καλούμενες και Παράγκες, ονομασθείσες από την πρώτη μεγάλη βαμμένη Πράσινη Παράγκα που είχε απομείνει στην κεντρική πλατεία Αργοστολίου από τους σεισμούς του 1953 και αποτέλεσε Πρότυπο Κέντρο Διαφωτίσεως για όλη την Ελλάδα τότε. ΄Ετσι, όλα θα πηγαίνουν καλά, πάντοτε για το καλό του τόπου.
   Εις την ευλογημένην ταύτην Χώραν αποκαλουμένην σήμερον Ελλαδιστάν, δι ευχών των Αγίων Πατέρων Ημών (΄Αγιος στα Αρχαία σημαίνει σεβαστός – Βλέπε ΄Αγιος Πρεβέζης), έχουν συρρεύσει άπασαι αι φυλαί του Ισραήλ. Κράτος κυνηγάει πολίτη, τον κατάντησε αλήτη και του έκλεισε το σπίτι. Ανέκαθεν η Πολιτεία κυνηγούσε τους ταλαίπωρους ΄Ελληνες. Οι άνθρωποι το έλεγαν από την εποχή που ήμουν στο Δημοτικό, αδυνατούσα όμως να το κατανοήσω. Γιατί λοιπόν να μην φορολογηθούν οι γαϊδάροι, τα μουλάρια και οι σκύλοι; Η Πολιτεία οφείλει να εξοικονομεί χρήματα, ώστε να υπάρχουν μεγάλες ποσότητες κλοπιμαίων.
Ε ρε στελιάρι που θέλουμε!
  ΄Ηδη Κύριε, Σου τα έχω αναφέρει με τα Ποιήματά μου 71. ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ. 155. ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ. 121. Η ΕΛΛΑΣ ΤΩΝ ΛΟΥΔΟΒΙΚΩΝ.
  Tέλος υποβάλλομεν την παράκληση: Προστάτεψέ μας Κύριε απ’ τους απατεώνας, να Σε δοξάζομε θερμά εις πάντας τους αιώνας. Αμάν. Αμάν. Αμήν.

                                                   Παξοί, Οκτώβριος 2015
Γεώργιος Βελλιανίτης
   Παξινός Ποιητής
                       Εθνικά Υπερήφανος
   Για μια Ελλάδα Νέα
   Με πολλά κλοπιμαία.

168. ΨΑΛΜΟΣ ΚΑΜΠΑΝΙΣΤΟΣ ΕΝΑΤΟΣ

(΄Ηχοι και Σημεία εις την Αττικήν Χώραν)

Κύριε Ελέησον, Κύριε Ελέησον, Κύριε Ελέησον. Κτυπούν καμπάνες.Παντού καμπάνες. Η ηχορύπανση δίνει και παίρνει. Η ανοησία τους ΄Ελληνες δέρνει. Δεν φτάνουν τα προβλήματα, η ρύπανση, οι θόρυβοι των μεγαλουπόλεων, η ηχορύπανση, η ένταση, η ανέχεια, η αγωνία, το άγχος, η μανία. Ακούς από πάνω τις ηχηρές καμπάνες της εκκλησίας να κτυπούν συνεχώς την ώρα. Σαν να μην έχομε ρολόγια. Λές και είμαστε στα χωράφια προ αμνημονεύτων ετών. Κάποιος παρακαλεί εγγράφως κάποιον πρωτοπρεσβύτερο να το ρυθμίσει. Εκείνος όμως αφρίζει. Σαν αστακός κοκκινίζει. Μιλάει αφυψηλού εριστικά πως κάτι σοβαρότατο συμβαίνει. Το σύνδρομο των Αγάδων, πλήν όμως ήπιων, πράων, ταπεινών παπάδων. O αιτών υποβάλλει έγγραφο παραπάνω, λαμβάνοντας την απάντηση ότι πρέπει η καμπάνα να κτυπά κάθε ώρα, ώστε να μας θυμίζει ότι ο χρόνος μας στη γή τελειώνει, προκειμένου να μετανοούμε. Χαχαχαχαχα. Να και η θρησκευτική απάντηση. ΄Αρες μάρες κουκουνάρες. Όχι παίζουμε. ΄Αντε να συνεννοηθείς. Τόλμησε να πείς στους πολλά βαρείς ότι δεν είναι έτσι. Θυμίζουν δασκαλοπαπάδες του Δημοτικού, σατράπες κάποιων εποχών, που αδικούσαν, χλεύαζαν και τάραζαν τα φτωχά παιδιά στο βρωμόξυλο. Κύριε, γιατί φέρνεις στην πλώρη μας όλους τους παλαβούς, οι οποίοι με το πρόσχημα ότι σε υπηρετούν, βαράνε και δέρνουν;;; Δεν φτάνουν όμως αυτά. Το λιγότερο. Τώρα πιά κτυπούν άγριες καμπάνες. Μας τάραξαν στα χαράτσια. Πρόστιμα πέφτουν παντού. Φορολογείται το σπίτι, το χωράφι. Οι ελπίδες πάνε στράφι. Φορολογούν τα κοτέτσια. ΄Οποιος έχει στο χωριό ένα παληό σπίτι, το βαπτίζουν βίλα. ΄Επεσε πολύ σαπίλα. Η Ελλάδα τρώει τις σάρκες της. Οι ΄Ελληνες παλάβωσαν. Επί δεκαετίες εκραύγαζαν λυσαλέα για μια Ελλάδα Νέα, ενώ από τους εκλεκτούς έφευγαν βροχή τα κλοπιμαία. Τελικά μείναμε στον άσσο κλαίγοντας τη μοίρα μας. Δώσε Κύριε κουράγιο στον κοσμάκη, να βρίσκει καθημερινά λίγο ψωμάκι, είτε από κάποια σπίτια, είτε από τα σκουπίδια. Xάρισέ του Υγεία γιατί πλέον στις μέρες μας εμφανίστηκαν επίσημα τέρατα και σημεία. ΄Εχουν γκρεμιστεί τα πάντα. ΄Εκλεισαν νοσοκομεία. Καλύτερα να πάς σε τρελοκομείο παρά σε νοσοκομείο. Αλλά όπως νάχει, αν καμμιά φορά σου λάχει, αν δεν έχουν απεργία, θα βρείς ουρές Πακιστανούς, Αιγύπτιους και Αλβανούς, απ’ το Μπάγκλα Ντές και Αφγανούς, Κίτρινους και Αφρικανούς. Ο ΄Ελληνας απ’ τη γωνία, τρελλαίνεται με αγωνία. Αυτός έμεινε νηστικός να φτιάξει σχολεία και νοσοκομεία. Δι ευχών των πατέρων ημών όλες οι φυλές του Ισραήλ τα βρήκαν έτοιμα, έτι δε κλέβουν, δολοφονούν, λεηλατούν. Ο ΄Ελληνας αναρωτιέται. Την κακή του μοίρα καταριέται. ΄Εχουμε πήξει στις αργίες, μας διάλυσαν κι οι απεργίες. Δεν υπάρχει εργασία. Μας έφαγε η υποκρισία.. Ελέησον Κύριε τον λαόν Σου. Βοήθησον τους ταλαίπωρους ΄Ελληνες. Για χρόνια πήγαιναν προς τον γκρεμό. Δώσε τους πιά λίγο μυαλό, μήπως δούνε κάτι καλό. Μέχρι τώρα κατάφεραν τον κακό τους τον καιρό. Αμάν, Αμάν, Αμήν. !!!
Πειραιάς, Ιούνιος 2011
Γεώργιος Βελλιανίτης.
Παξινός Ποιητής

229. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΡΤΥΡΕΙ

Η Ιστορία μαρτυρεί
πάντοτε την αλήθεια.
Είναι αδέκαστη. Σκληρή.
Δεν λέει παραμύθια.

Δείχνει τους φίλους, τους εχθρούς,
Τις ψεύτικες προφάσεις.
Σε σένα Ελλάδα τους κακούς
με σκληρές αποφάσεις.

Και όμως εσύ προσμονείς
μια φιλική βοήθεια.
Πάντα κάνεις πως λησμονείς

τη μαχαιριά στα στήθια.

Αλλαξε πιά τους φίλους σου.
Πάρε νέα πορεία.
Να μην παραμυθιάζεσαι.

Βλέπε την Ιστορία.

Πειραιάς, Ιούνιος 2022
Γεώργιος Βελλιανίτης

Παξινός Ποιητής

170. ΨΑΛΜΟΣ ΕΚΑΤΟN ENTEKA

   ΨΥΧΟΠΑΘΕΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Ελέησον ημάς ο Θεός. Κύριε Ελέησον. Οι ΄Ελληνες κατέρρευσαν. Την εποχή του δώδεκα τους πήρε και τους σήκωσε. ΄Ολοι τρέχουν στα ψυχιατρεία. Το μάτι τους γύρισε ανάποδα, οι γιατροί δεν τους προλαβαίνουν. Φοβίες, τρόμοι, αγριάδες, βλασφημίες, εγκλήματα, αυτοκτονίες. Οι εξετάσεις, τα εγκεφαλογραφήματα, τα ηλεκτροσόκ, καθημερινά φαινόμενα. Τα ψυχοφάρμακα   λαμβά-νονται με τη σέσουλα, σαν καραμέλες. Οι αυτοκτονίες έσπασαν όλα τα ρεκόρ. Λένε 3.000 ετησίως. Καλημέρα λες σε άνθρωπο, αυτός σε βρίζει λέγοντας που τη βλέπεις την καλή μέρα. Κάποιοι λένε, Αϊ    στο διάολο, από δώ εσύ κι η καλημέρα σου. Τα ζευγάρια μένουν με τα πεθερικά, λόγω οικονομικών δυσχερειών. Οι πεθερές παριστάνουν τον Γκιουλέκα έχοντας τις νύφες για δούλες. Οι κουτοοικογένειες, καζάνια που βράζουν. Οι γκρίνιες, οι κατάρες, τα χαστούκια, οι γροθομπατουνάδες, στην ημερήσια διάταξη. Τα διαζύγια πάνε κι έρχονται. Όταν υπάρχουν μικρά παιδιά τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ.   Παιδάκια στο σχολείο λιποθυμούν σαν κοτόπουλα από την πείνα. Οι δάσκαλοι, σε απόγνωση. Πολλοί ΄Ελληνες ψάχνουν στους κάδους των σκουπιδιών για ένα κομμάτι ξερό ψωμί, όμως τους προλαβαίνουν οι γάτες ή οι ρακέντυτοι αλλοδαποί. Τα συσσίτια στους δήμους και στις εκκλησίες θυμίζουν ημέρες πολέμου. Οι άστεγοι κατά χιλιάδες κοιμούνται μέσα στο κρύο στα πεζοδρόμια ή στις πλατείες σε όποια γωνιά βρίσκουν πάνω σε χαρτόκουτες , σκεπασμένοι με κουρέλια. Αυτά είναι τα χάλια μας, η κατάντια μας. Εδώ μας οδήγησαν οι εξυπνάδες των φωτισμένων απατεώνων με τα σοφά, κούφια, άχρηστα, ψεύτικα λόγια τους. Οι απατεώνες βασιλεύουν.   Οι κλέφτες, θερίζουν, σκοτώνουν. Η εγκληματικότητα έχει φθάσει σε ανεξέλεγκτη κατάσταση. Κάθε ώρα μια ληστεία. Κάθε μέρα ένας φόνος. Οι εκλεκτοί μας λένε λόγια μεγάλα. Πως όλα είναι μέλι γάλα. Επί τέλους ο λαός σταμάτησε να τους ακούει, όμως τώρα είναι αργά. Τη χάσαμε τη μπάλα. Προβλήματα μεγάλα. ΄Οσα ψυχοφάρμακα κι αν πάρει ο κόσμος, όσοι κι αν αυτοκτονήσουν, τα προβλήματα δεν λύνονται. Μεγαλώνουν. Δώσε Κύριε, λίγο μυαλό στους ΄Ελληνες, να ξεστραβωθούν επί τέλους, μήπως ξεφύγουν απ’ αυτή την κατάσταση. Δείξε τους την Ανάσταση. Βοήθησε άλλη μια φορά τον ταλαίπωρον λαόν Σου, ο οποίος τόσα χρόνια έβαζε τα χέρια του βγάζοντας τα μάτια του   χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι τα ατομικά συμφέροντα σκοτώνουν το κοινωνικό σύνολο. Ότι το συλλογικό συμφέρον είναι απείρως ισχυρότερο από το ατομικό. Συγχώρησέ του τις ανοησίες   τις οποίες επί σειράν ετών έκανε, διότι άλλοι έφταιξαν, ενώ την πληρώνουν τελικά αθώοι που δεν φταίνε. Οι πονηροί επρέσβευαν για μια Ελλάδα Νέα. ΄Ελεγαν θα μας σώσουν, ενώ μας την είχαν στημένη,   να μας αποτελειώσουν. Τώρα που μας τελείωσαν, σε θυμηθήκαμε Κύριε, να μας βοηθήσεις να βγούμε μέσα από αυτή την απύθμενη κόλαση. Βέβαια θα πείς ότι θέλαμε και τα πάθαμε. ΄Επρεπε να σε είχαμε σκεφθεί νωρίτερα. Δεν υπάρχει δικαιολογία να μας σώσει απ’ τη βλακεία. Όμως επειδή είσαι φιλεύσπλαχνος και συγχωρείς,   τώρα που φαίνεται ότι κατά μέγα μέρος ο λαός σου έχει μετανοήσει, γιατί υπάρχουν ακόμη βλάκες κολλημένοι, Βοήθησέ τον να μην σβήσει, στον καλό   δρόμο να γυρίσει, δοξάζοντάς Σε εις τους αιώνας. Αμάν. Αμάν. Αμήν !!!

  Πειραιάς, Μάρτιος 2012
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

   84. ΠΑΡΑΚΡΟΥΣΗ

Ασυδοσία.
Ακολασία
                                                        καί προδοσία.

Δε βρίσκεις άκρη.
Ανησυχία,
                                                        πίκρα καί δάκρυ.

Καθένας παίζει
ζάρια καί τύχες.
                                                                Πάει ό,τι είχες !

Πόλεμος άλλος.
΄Υπουλος κόσμος.
Πόνος μεγάλος.

Ανικανότης !
Χάθηκε πλέον
                                                                      η τιμιότης.

Ποιός θα φυλάξει
την   Κοινωνία
απ΄ τη μανία;

΄Ολοι χαζεύουν.
    Δεν αντιδρούνε
καί τους ληστεύουν.

Βλέπουν το λάθος.
               Αλλά τους πνίγει
ολέθριο πάθος.

΄Αλλοι κοιμούνται.
                     Μέσα στη μπόρα
ούτε θυμούνται.

Κερδίζουν όσοι
                       με πλάτες άλλων
είναι καμπόσοι.

΄Εχουν τη γνώμη
                           πως προοδεύουν.
Μα πού οδεύουν;

΄Ερχεται ΄Ωρα
                           που τα πληρώνει
αυτή η Χώρα !...........

                 Παξοί, Αύγουστος 2003
                                                            Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

Β΄ ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ Χ.Ο.Ν. 20-04-04

  85. ΕΙΣΑΙ Ο   ΜΟΝΟΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ

  Η ευθύνη δεν γνωρίζει ηλικία.
  Στις δυνατές στιγμές   σου είσαι μόνος.
  Θα έρθει να σε βρεί η αδικία.
  Διάκριση δε θα σου κάνει ο πόνος.

  Εκείνο    όμως πούχει σημασία,
      είναι να προχωράς κόντρα στο   φόβο.
  Πάντα να προσπαθείς    νά τον δαμάσεις.
  Συνέχεια να παίρνεις αποφάσεις.

  Να μην   υπολογίζεις στο συμφέρον.
  Κάθε συναλλαγή να πολεμήσεις.
  Συνάνθρωπο ποτέ μην αδικήσεις.
  Το Ηθικό Στοιχείο να τιμήσεις.

  ΄Ετσι θα   έχεις δυνατή Ψυχή,
  τις κακουχίες ν' αντιμετωπίσεις.
  Κι άν σε κτυπήσει του κακού το βέλος,
  να έχεις ένα δοξασμένο τέλος.

  Παξοί, Σεπτέμβριος 2003 Γεώργιος Βελλιανίτης Παξινός Ποιητής

                    79. ΚΑΝΕ Ο,ΤΙ   ΝΟΜΙΖΕΙΣ ! ....

Σαν σου πεί αυτή τη φράση,
ο αρμόδιος σ΄ έχει σκάσει.

                         Η Ψυχή σου έχει βράσει.
Μιά αηδία σ' έχει πιάσει.

Την πρόταση δεν δέχθηκε.
Τώρα την παραδέχθηκε.

                                     ΄Εχει χάσει τον καιρό του
να περάσει το δικό του.

Δεν πρέπει όμως να χαίρεσαι.
Σφυγμομετρά πώς φέρεσαι.

                                     ΄Εχασε σπουδαίο   χρόνο
καί υποχωρεί με φθόνο.

                 Σου πασσάρει την ευθύνη
μέχρι να δεί τι θα γίνει.

                                   ΄Εχει πάντα την ελπίδα
να σε ρίξει σε παγίδα.

Η ανάγκη παραμέχει.
Η συμφορά περιμένει.

Αλλά δεν τον ενδιαφέρει.
Κοιτάει πώς τον συμφέρει.

Με τέτοια ανεύθυνα μυαλά,
άντε να πάν όλα καλά.

Σύ όμως δεν υποχωρείς.
                   Μετ' εμποδίων προχωρείς.

Την ευθύνη αναλαμβάνεις.
Με μικρόψυχους τα βάνεις.

Μεσ΄ στην   άχρηστη διαμάχη
δίνεις την τελική μάχη.

Απαιτείται νάχεις σθένος,
ν' αντέξεις αυτό το μένος.

         Μα μην ξεχνάς τους θεατές.
Είναι οι τελικοί κριτές.

                                Πειραιάς, Ιούνιος 2003
                                                       Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

                                 77. ΑΝΑΛΑΒΕΤΕ !....

                                        ΄Ελληνες ! Πορευθείτε ! Αναλάβετε !
Μην κάνετε ότι δεν καταλάβατε.
                        ΄Οταν αρέσκεσθε στην ανομία,
Εσείς, σκοτώνετε την Κοινωνία.

Μη ρίχνετε τα βάρη σας στους άλλους,
          στους αρμοδίους, μικρούς ή μεγάλους.
Δεν στέκει καμμιά δικαιολογία,
όταν παντού υπάρχει δυσπραγία.

Είναι πιά ώρα να συνετισθείτε.
Τις ευθύνες σας να επωμισθείτε.
                                ΄Οταν ανέχεσθε να ζείτε στην ντροπή,
μην περιμένετε να δείτε προκοπή.

Στην πράξη δεν ισχύουν τα τραγούδια.
Οι φίλοι είναι όλοι τους λουλούδια.
Πουλούν καί την Ψυχή τους γιά ψυχία.
Εσείς κερδίζετε τη δυστυχία.

Αρχίστε να τηρείτε πιά τους νόμους,
απομονώνοντες τους παρανόμους.
                              Υπόθεση δεν είναι των μεγάλων.
Δική σας η Ευθύνη. ΄Οχι άλλων.

Κάθε μέρα όμως αυτοκτονείτε.
    Γκρεμίζεσθε, μα δεν μετανοείτε.
                                   ΄Οταν θα έρθει η ώρα να πληρώσετε,
ούτε Ψυχή, δεν θάχετε να δώσετε.

                                                      Πειραιάς Μάρτιος 2003
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

((( ΔΙΔΑΣΚΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΣΥ ΒΛΕΠΕΙΣ Μ' ΑΠΟΡΙΑ: )))

                               78. ΑΙ ΓΕΝΝΑΙΑΙ   ΠΑΣΑΙ....

  Που λές, στον   "εικοστόν αιών"
            κραύγαζε κάθε απατεών:
  Θα σώσω την   κατάσταση!

  Μαζί του φώναζαν πολλοί.
                                      ΄Ελεγαν, ήτανε καλοί.
                  Καί διαφανείς, σαν το γυαλί!

  Μα όταν πέρασ' ο καιρός,
  φτιάχτηκε κάθε πονηρός
        κλέβοντας. Την παράσταση.

                                  ΄Οποιος πουλάει αέρα
  αυτός βλέπει άσπρη μέρα.
  Μιά χαρά τηνε βολεύει.

                Κείνος που ψάχνει γιά ήθος
  καταντάει ξερός λίθος.
  Συνεχώς δουλειά γυρεύει.

  Τί στον "αιών" τον εικοστόν
                                    τί στον εκατομμυριοστόν,
  τα κατακάθια μένουν.

  Οι άνθρωποι οι συνετοί
  αυτοί που έχουν αρετή,
  φιμώνονται. Σωπαίνουν.

  Με το άδικο, την πλάνη,
  κάθε τίμιος τα χάνει.
  Τον διαλύουν. Τον σαρώνουν.

  Σ' όποιον αιώνα καί νάσαι,
  βλέπεις: Αι Γενναιαί Πάσαι,
        τις ντροπές άλλων πληρώνουν. Αμήν!

     Πειραιάς Μάϊος 2003
  Γεώργιος Βελλιανίτης
             Παξινός Ποιητής.

88. ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ - ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ

Χριστούληδες, Παναγίτσες,
δυό ευρώ οι εικονίτσες.
Φθάσατε στο παρά πέντε.
΄Αστην αυτήν.΄Εχει   πέντε.

Δεν κάνουμε μείς   απάτη.
Αλλοιώς να μας βγεί το μάτι.
Τον κόσμο τον σεβόμαστε.
Κανέναν δε φοβόμαστε.

Εμείς.., κάνουμε κουμάντο.
Τους έχουμε από κάτω.
Δίνουμε σε όλα λύση
με   πολύ ωραία   κρίση.

Είμαστε τα καλά παιδιά.
Τύφλα να έχει η παπαδιά.
Είμαστε καί   παλληκάρια.
Αυτή, δε θα φάει ψάρια.

Τί τους έχει   πιάσει όλους,
να μιλάνε γιά διαόλους.
΄Ολα τρέχουνε ρολόϊ.
Τί τους πιάνει μοιρολόϊ.

Μας κάνανε αρμόδιους.
Τώρα μας   λέν' πλανώδιους.
Αφού θέλουν τσατσιλίκια,
να υπομένουνε τσιφλίκια.

Γιατί επί τόσα χρόνια,
δέχονται να είναι πιόνια;
Δεν τους πείραξε ο χρόνος;
Τώρα τους έπιασ' ο πόνος;

΄Ολα τάτσι, μίτσι, κότσι.
΄Η με ζάρι ή με κότσι,
εμείς παίζουμε μπαρμπούτι.
΄Ας γίνουν όλα μπαρούτι.

Διαστρεβλώνουμε τα πάντα.
Τους στριμώχνουμε στην   πάντα.
Τώρα είδαν πως το δίκιο
θέλει υλικό αντρίκιο;

Να μη σου τύχει να πλέξεις.
Μη θαρρείς πως θα ξεμπλέξεις.
Οι άλλοι θα βγούνε   λάδι.
Θα σε φάει το σκοτάδι !..

Πειραιάς, Δεκέμβριος 2003
              Γεώργιος Βελλιανίτης
  Παξινός Ποιητής

        86. ΤΟ ΑΝΤΙΜΑΜΑΛΟ

΄Εγινες Ψυχή μου βράχος.
Πάνω σου έπεσε το πάθος.
Στις φουρτούνες, γιά θυμήσου!.
΄Επαιξαν πολλοί μαζί σου.
Πού το βρήκες τόσο θάρρος
να σηκώσεις τέτοιο βάρος;
      Σε κυλήσανε στο χώμα
μα σύ πολεμάς ακόμα.
Που να πας. Σε κάθε βήμα,
σε κτυπάει κι ένα κύμα.
              Νοσταλγείς να γαληνέψεις.
Δεν γνωρίζεις αν θ' αντέξεις.
Είσαι όμως πρωτοπόρος.
κατά βάθος νικηφόφος.
                            Ισορροπίες   συ κρατάς.
Το σθένος δεν το παρατάς.
Δεν τους έκανες τη χάρη
να σε κλείσουνε στον ΄Αδη.
Αντανακλάς τα κύματα
με προσεγμένα βήματα.
΄Οταν το κύμα   γυρνάει
τελικά αυτούς κτυπάει.
Το κύμα τ΄ αντιμάμαλο
κτυπάει   κάθε άμυαλο.
Ετοίμαζε επίθεση.
Πέρνα στην εντεπίθεση,
που από καιρό   ετοίμαζαν
αυτοί   που σε ατίμαζαν.
΄Οταν πέσει η αυλαία,
εσύ βγάλε τη ρομφαία.
Θα δούν πως έκαναν λάθος.
Τότε κτύπησε με πάθος.
Κανέναν να μην αφήσεις
μέχρι να τους αφανίσεις.
Κανείς πιά να μην τολμήσει
να δημιουργήσει μίση.

Πειραιάς, Ιούλιος 2004
    Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

120.   ΤΙΜΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΣΟΥ

Πρέπει νάσαι καλό παιδί.
Να ακούς πάντα τους γονείς.
Μόνο έτσι καλό θα δείς.

Εκείνοι ξέρουνε πολλά.
Σε δέρνουνε για το καλό.
Και σου θολώνουν το μυαλό.

Φοβούνται μήπως σε χάσουν.
Θέλουνε να σε προσέχουν.
Υπηρέτη τους να σ’ έχουν.

Νοιάζονται για το μέλλον σου.
Σε ποτίζουν από μικρό
με δηλητήριο πικρό.

Για να κάνουν το δικό τους.
Να μπαίνουνε στη ζωή σου.
Να τους κουβαλάς μαζί σου.

Θέλουν να σε εξουσιάζουν.
Δική τους Ψυχολογία.
Σού το παίζουνε Αγία.

Ξέρουν πως σε καταστρέφουν.
Αλλά θέλουν νάχουν δούλους.
Δεν χρειάζονται συμβούλους.

                                  ΄Ετσι και κάποιος τους τα πεί
      γρήγορα τον κάνουν πέρα,
μην τους πάρει τον αέρα.

Φοβούνται να συζητήσουν.
Αποφεύγουν την κουβέντα,
          ΄Εχουν δική τους πατέντα.

                                    ΄Αχ πόσοι άχρηστοι γονείς
άρρωστοι ψυχολογικά
μιλάνε δήθεν λογικά.

       Τους υπομένουν τα παιδιά.
                                 Μέχρι να ενηλικιωθούν,
                                     κι από το σπίτι να χαθούν.

Υπάρχουνε όμως κι άλλα.
       Τις βλακείες τους πιστεύουν
Μα στο τέλος τα χαζεύουν.

                               Να είσαι ηθικό παιδί.
                               Τους γονείς σου να τιμήσεις
                     Κάθε αντίρρηση ν’ αφήσεις.

Σου τάζουν περιουσία.
                                 Για να σ’ έχουνε στο χέρι
                                  Και σου βάζουν το μαχαίρι.

                                 Όταν έρθει εκείνη η ώρα,
σου τηνε φέρνουν ύπουλα.
Παίρνεις μερικά ψίχουλα.

Σου λένε δήθεν το σωστό.
Σε μαθαίνουν να σέβεσαι.
Εσύ, σα βλάκας χαίρεσαι.

Σε παίρνουν απ’ το σχολείο.
        Γι αυτούς θέλουν να δουλέψεις.
Εσύ να μη προοδέψεις.

Να είσ’ υπάκουο παιδί.
Να πιστεύεις τους γονείς σου
                  Ας είναι σκληροί εχθροί σου.

                                    ΄Ετσι όταν μεγαλώσεις
θα’ σαι ένας καλός δούλος.
Χειρότερος από μούλος.

                        Πιο πολύ την πληρώνουνε
                    τα άβγαλτα κορίτσια.
Τους κάνουνε τα καπρίτσια.

Να τιμήσεις τους γονείς σου.
                              Να σου βγάνουνε τα μάτια
μέχρι να γίνεις κομμάτια.

Τότε πιά, θα δείς καθαρά.
                                  ΄Ετσι, αντί να τους τιμάς,
                                      με οργή θα τους βλαστημάς.

Πειραιάς, Φεβρουάριος 2009
Γεώργιος Βελλιανίτης
                                Παξινός Ποιητής

207. ΨΑΛΜΟΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

ΟΞΕΩΝ, ΔΥΝΑΤΩΝ ΠΟΝΩΝ ΤΩΝ ΟΡΧΕΩΝ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΣΥΣΤΡΟΦΗΣ ΟΡΧΕΩΣ

Θεέ και Κύριε Παρακαλώ, δέξου τις ειλικρινείς ευχαριστίες μου. Το κείμενο αυτό καταγράφω μήπως βοηθήσω αποτελε-σματικά κάποια παιδιά που θα είχαν την ατυχία να διατρέξουν κίνδυνο συστροφής όρχεως. Ενδεχόμενες βλακώδεις θρησκολη-ψίες τρίτων, αποκλείονται ασυζητητί.
΄Ημουν 14 ετών, καλοκαίρι. Θα πήγαινα Γ΄ Γυμνασίου. Περπατούσα στον έρημο, παραλιακό τότε χωματόδρομο κάτω από το σπίτι μου, ώσπου διπλώθηκα από οξείς, δυνατούς πόνους στην κάτω κοιλιακή χώρα, ιδίως στους όρχεις. ΄Ανθρωπος ούτε για δείγμα. Προ ημερών είχα νοιώσει παροδικές σφαξιές στην περιοχή αυτή. Τους θεώρησα νευρόπονους. Τώρα όμως είδα τον ουρανό σφοντήλι. Κοίταξα απέναντι στο νησάκι της Παναγίας, λέγοντας. Παναγία μου συγχώρησέ με, λες και έκανα κάτι κακό. Τόσο μυαλό είχα. Κάποτε οι πόνοι τελείωσαν. Ντράπηκα να το πώ στους γονείς μου. Τόσο μυαλό είχα. Μετά από δύο τρείς ημέρες πάλι οι ίδιοι πόνοι, ηπιότεροι. Επανελήφθησαν με την πάροδο των ημερών, όχι τόσο έντονοι, ούτε διαρκείς. Σκέφθηκα, νευρόπονοι είναι. Δεν σήκωσα κάτι βαρύ, να πάθω κήλη. Θα περάσουν κάποια στιγμή. Και να το έλεγα στους γονείς, ίσως με καθησύχαζαν, ίσως να με πήγαιναν στη μοναδική αγροτική γιατρό του μικρού νησιού των Παξών, η οποία υποθέτω τότε δεν θα είχε ιδέα περί συστροφής όρχεως. Αυτό απαιτεί άμεσο χειρουργείο. Μετά 15 περίπου ημέρες πρόσεξα στην κάτω κοιλιακή χώρα τριχοφυϊα.΄Ωστε αυτό ήτανε? Και γώ νόμιζα ότι είχα διαπράξει κανένα έγκλημα? ΄Ημουν τυχερός. Ενίοτε η άγνοια βοηθά.
Νυμφεύτηκα μικρός, έχοντας μεγάλα εγγόνια. ΄Ετσι μπόρεσα να οδηγήσω ασφαλώς σε παρουσιασθείσα ανάγκη. Ο εγγονός μου 18 χρονών τότε, πέτυχε στη Μαθηματική Σχολή Αθηνών, εγκατα-σταθείς μόνος για να διαβάζει τις νύκτες συνήθως, σε ένα σπιτάκι σε άλλη περιοχή, ένεκα ελλείψεως χώρων. Ένα πρωϊνό γύρω στις 6 η ώρα κτυπάει το τηλέφωνο. Απαντά η γυναίκα μου. Της ανέφερε ότι όλη νύκτα τον πονούσε ο όρχις συνεχώς. ΄Εκανε υπομονή, να μη μας ενοχλήσει! Δεν άντεξε και τηλεφώνησε παρά το γεγονός ότι ο πόνος άρχισε να γίνεται ηπιότερος. Σηκώθηκα αμέσως. Δεν είχα ιδέα τι συνέβαινε, θυμήθηκα τα δικά μου, αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά. Τα συμπτώματα ήταν πολύ διαφορετικά. Αιφνιδιασμένος σκέφθηκα να ζητήσω άμεσα ιατρική βοήθεια αλλά από ποιόν γνωστό γιατρό τέτοια ώρα? Παίρνω ένα κουτάκι φάρμακα, βλέπω το τηλέφωνο Κέντρου Δηλητηριάσεων πιστεύοντας ότι υπάρχει συνεχής ιατρική βάρδεια. Απάντησε αμέσως μία γυναίκα γιατρός λέγοντάς μου, πηγαίνετέ τον γρήγορα σε νοσοκομείο μήπως πάθει συστροφή και χάσει τον όρχι του. Δεν διευκρίνισε ότι πρέπει να εισαχθεί αμέσως στο χειρουργείο, επειδή ίσως να μην απαιτείτο εφόσον ήταν στην αρχή. Οι γιατροί ξερουν πώς να επαναφέρουν τον όρχι όταν το συμβάν είναι στην αρχή. Ειδοποιήσαμε να ετοιμασθεί περιμένοντας στο δρόμο. Πήγαμε στο Νοσοκομείο, έγινε υπέρηχος, περιμέναμε στη σειρά σαν βλάκες μη έχοντες ιδέα της κατάστασης, οπότε φθάσαμε στους ουρολόγους. Τότε έσκασε η βόμβα. Ο ουρολόγος είπε, υποχρεούμαι να σας πω την αλήθεια. Σε τέτοιες περιπτώσεις ο ασθενής πρέπει να εισέλθει εντός 4 ωρών στο χειρουργείο, ώστε να αποφευχθεί συστροφή όρχεως, κατά την οποία ο όρχις όταν σταματήσει να πονάει, παύει να αιματώνεται, νεκρώνει. Τότε τον αφαιρούμε για να μην επέλθει σηψαιμία, για ψυχολογικούς δε λόγους τοποθετούμε ψεύτικον από σιλικόνη. Είχαν περάσει ώρες. Μας ήρθε «νταμπλάς». Πρόσθεσε ότι θα έκανε ό,τι είναι δυνατόν. Υπήρχε περίπτωση να προλάβομε. Δρόμο λοιπόν για το χειρουργείο. Κατέφθασε γρήγορα ο γιός μου, ο θείος του δηλαδή, ενώ εντός τεσσάρων περίπου ωρών κατέφθασαν οι γονείς αεροπορικώς από την επαρχία, αφού είχε εξέλθει από το χειρουργείο. Είχαμε υπογράψει εμείς, ώστε να αρχίσει η εγχείριση, ένδεκα ώρες από την ώρα που άρχισαν οι πόνοι. Ζόρικα πράγματα. Όταν βρισκόταν μέσα, ρωτήσαμε ένα νοσοκόμο του χειρουργείου. Πως πάει ρε παλληκάρι, τελείωσε, πέτυχε, κατάλα-βες κάτι? Απάντησε μην ανησυχείτε. Έχω δεί παιδιά και μεγά-λους που μπήκαν στο χειρουργείο μετά από 16 με 18 ώρες και έγιναν καλά. Ανακουφιστήκαμε. Να είναι καλά όπου βρίσκεται. Η εγχείριση πέτυχε. ΄Ωσπου να κλείσει η τομή πέρασε σχεδόν ένας μήνας. Ο καϋμένος ήρθε με όρεξη να αρχίσει να διαβάζει, αλλά βρέθηκε εμβρόντητος στο χειρουργείο με λιγοστές ελπίδες επιτυ-χίας. Δύο μήνες έκανε να πιάσει βιβλίο. Που όρεξη. Σκεφθείτε να μην προλάβαινε. Ούτε όρεξη για διάβασμα, Ψυχολογικά προβλήματα έντονα με όλα τα συναφή επακόλουθα. Τελείωσε Μαθηματικός με άριστα.
Ένα χρόνο αργότερα πήγε στη Χαλκίδα με συμφοιτητές του. Στο γυρισμό τον έπιασαν πόνοι. Πάλι στο νοσοκομείο, πανικό-βλητοι. Ξανά υπέρηχοι.΄Ελα όμως που οι χειρουργοί είχαν κάνει καλά τη δουλειά τους και του είχαν δέσει και τους δύο όρχεις! Που να πάθει συστροφή πλέον. ΄Επειτα από λίγο καιρό επανήλθαν οι πόνοι, αλλά τελείωσαν γρήγορα. Είχε γίνει καλή δουλειά. Συνέστη-σαν όποτε τύχει να πονέσει, να εμφανίζεται σε νοσοκομείο με όλες τις εξετάσεις, για δική του ψυχολογική σιγουριά. ΄Εκτοτε δεν ενοχλήθηκε.
Από τότε, πληροφορώ τους πάντες, ιδίως μανάδες, να ενημερώνουν τα παιδιά, τους άνδρες και συγγενείς τους, προκει-μένου να αναφέρουν αμέσως κάθε παρόμοιο περιστατικό, το οποίο μπορεί να συμβεί σε οποιονδήποτε. Η ηλικία δεν παίζει ρόλο. Αλλά τέτοιο στραπάτσο σε παιδιά, τα καταστρέφει.
Ευχαριστούμε Θεέ μου για τη Βοήθειά σου στην άγνωστη, δύσκολη, ύπουλη αυτή ασθένεια. Φώτιζε τους πάσχοντες όσο τους οικείους αυτών, να αποφεύγουν βλακώδεις προκαταλήψεις, ζητώντας άμεσα ιατρική βοήθεια, ώστε να προλαμβάνουν το Χειρουργείο εγκαίρως, ιδίως όταν βρίσκονται σε απομακρυσμένες νησιωτικές περιοχές υπό δυσμενείς καιρικές συνθήκες! Αμάν, Αμάν, Αμήν.

Πειραιάς, Ιούλιος 2015
Με ευγνωμοσύνη και συγκίνηση
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

9. ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΕΣ !!!
(ΔΙΚΑΙΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ)

Απ’ όλα βρίσκεις στον μπαξέ.
Πράους, σαβούρες και σουξέ.
Παριστάνουνε τους Θεούς.
Ζούνε σε άλλους ουρανούς.

Κρίνουν κατά φαντασία.
Αγνοούν κάθε θυσία
που πληρώσανε στην «τύχη»,
Όσοι κάτι έχουν πετύχει.

Αυτός, ρε, δεν έχει ανάγκη.
Γκρέμισέ τον στο φαράγγι.
Να του κλείσουμε το σπίτι.
Να τον φάμε, τον αλήτη (!)

Ετούτος είναι ο καλός.
Εκείνος είναι ο κακός.
Δεν το θέλει το χωράφι.
΄Αμα τόχει, πάει στράφι.

Να του το κουτουπώσουμε.
Ναι. Να του το γραπώσουμε.
Αυτό βλέπουμε για δίκιο.
Κάνουμε κάτι αντρίκιο.

΄Ο,τι στραβό, ό,τι τρελό,
σου το σερβίρουν για καλό.
΄Εχουν δήθεν σωστή κρίση,
μα δημιουργούνε μίση.

Χειρότεροι από ληστές.
Παριστάνουν τους Δικαστές.
΄Εχουν γνώμη για τα πάντα,
μα το σπίτι τους στην πάντα.
Kάνουν και τους πατριώτες !
Σαν φιλότιμοι στρατιώτες.
Συκοφαντούνε, απατούν,
Πάνω σε πτώματα πατούν !

Δείχνουν τον άλλο κρεμασμένο.
Βγάζουνε παπά γκαστρωμένο.
Χωρίς να έχουνε στοιχεία,
σε θάβουνε μ’ επιτυχία.

Θέλουνε και προτίμηση !
Δεν βρίσκουνε εκτίμηση.
Δεν τους λένε καλημέρα.
΄Ολοι τους κάνουνε πέρα.

Πειραιάς, Ιανουάριος 2002
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

  8. ΠΟΛΙΤΗΣ   Χ
  (ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΟ)

  Ο πολίτης ίξ (Χ)
                                          Ένα κράμα   «φίξ».
  Ένα   πράμμα άστατο.
Σκέτο υποκατάστατο.

                             ΄Εχει πέσει νύξ.
Κόπηκε ο βήξ.
«Ζόμπι» εργατάρες.
             Σκάρτοι πατεράδες.

Θέμα Εθνικό.
Δημογραφικό.
Πρόβλημα καυτό.
Στην άκρη κι αυτό !

Πρώτα ο Πολίτης !
Σα να λέμε Αλήτης.
                                                           Καφέ «Η Ελλάς».
                                   ΄Η κλαίς, ή γελάς.

Απ’ την προκοπή,
                                             Πήρε αποκοπή.
Ζεί χωρίς δουλειά.
Τραβά τα μαλλιά.

                           Και οι μορφωμένοι ;
Αποσβολωμένοι.
Τρέχουν να προλάβουν.
               Τι να καταλάβουν !

  ΄Ο,τι ισχύει τώρα,
τούτη δώ την ώρα,
       αύριο έχει φύγει.
Τους πιάνουνε ρίγη.

Φώς, πού να φανεί.
Δε χωρά   Φωνή.
Ετυμηγορία,
Η αδιαφορία.

                                 ΄Ολοι αδιαφορούν.
                                                 Ούτε που ακούν.
Το ποτάμι τρέχει.
Γι αυτούς, πέρα βρέχει.

                                         ΄Ερχετ’   άλλη νύξ.
Φούντωσ’ άλλος βήξ.
Των   Καιρών Σημεία,
                                 χωρίς νάχεις μία.

Ο καιρός της βίας.
Νέος Καζαμίας.
                               Τα είχαμε χύμα,
Αλλάζουμε βήμα.

Μία Κοινωνία
       που δεν έχει μία,
όπως θέλεις σύρεται.
Τηλεκατευθύνεται.

Ψέμματα μιλάνε.
Το νού πιπιλάνε.
Ψάχνουν για δολώματα.
Γειά σας δικαιώματα (!)

Τους ρυθμούς βαράνε.
Αριθμούς μετράνε.
                                   ΄Αβουλα τα όντα.
                                                           Σκέτα προϊόντα.

Φτιάχνουνε ρεμάλια.
Βλέπεις μαύρα χάλια.
                                                 Πρόοδος σου λέει.
Η Ελλάδα κλαίει.

Η ιδιοκτησία,
                               Με κάθε θυσία
Θα κυνηγηθεί,
Μέχρι να χαθεί.

          Οι μικροί θα σβήσουν.
  Δε θα τους αφήσουν.
  Πέφτει ο χειμώνας.
        Ωραίος αιώνας !

  Ελλάς : Κινδυνεύεις.
  Μα, δεν το χωνεύεις.
  Τελικά το ψέμμα,
  Θα σου πιεί το αίμα ! ……….

  Πειραιάς, Οκτώβριος 2001
                                  Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

                                    188. ΠΡΩΪΝΟ ΚΑΦΕΔΑΚΙ

Με συνοδεία την ορχήστρα των πουλιών,
τις ευωδιές χίλιων και πλέον λουλουδιών,
με μιάν ευχάριστη παρέα στην αυλή μου,
ο καφές νέκταρ. Βαλσαμώνει την ψυχή μου.

Είν’ ΄Ανοιξη. Ο ΄Ηλιος βγήκε. Μας χαμογελά.
΄Ενα άσπρο συννεφάκι μας κοιτάει από ψηλά.
T’ αεροπλάνο ζωγραφίζει στο γαλάζιο τ’ Ουρανού,
κι απέναντι η Θάλασσα μού ‘χει πάρει το νού.

΄Εχει η Ελλάδα μας τα πιο πολλά νησιά.
Είναι μια Χώρα ζωγραφιά. Απέραντη  Eκκλησιά.
Το εικονοστάσι του σπιτιού, το ΄Αγιο Βήμα
καί την αυλή τηνε στολίζει κάποιο κλήμα.

Πειραιάς, Απρίλιος 2013
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

   22. ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ ;

Είσαι φτωχός! Δεν ντρέπεσαι;
Δεν έκλεψες κανένα;
Πάντα σωστά περπάταγες;
Δε σ' έβλαψαν εσένα;

Μα δε σε περιφρόνησαν;
Δε σούκλεισαν το σπίτι;
Ρημάξανε, αλώνισαν;
Σου μπήκανε στη μύτη;

Δε βλέπεις που σε αδικούν
ημέρα μεσημέρι;
Εσύ ακόμα στέκεσαι
με το Σταυρό στο χέρι;

Δεν αγανάκτησες ποτέ;
Να πείς: ΄Ως εδώ! Φτάνει!
Φιλότιμο θέλεις μωρέ,
π' όποιος έχει το χάνει;

Σ' αρέσει η υπόληψη;
ο φερετζές σου λείπει;
Δεν κάνεις καμμιά "πρόβλεψη"
να μη σε τρώει η λύπη;

Εδώ ο Κόσμος χάνεται.
Εσύ θα τονε σώσεις;
' Οποιος κλέβει δεν πιάνεται.
Εσύ πώς θα στερειώσεις;

Θα βάλεις κάποτε μυαλό
ν' αρπάζεις ό,τι τύχει,
να μην κάνεις πιά το καλό,
να σου γελά η τύχη;

Να κλείνεις μάτια και αυτιά
σ' όποιον σ' έχει ανάγκη,
να βλέπεις με ψυχρή ματιά
τον άλλον σαν μηρμύγκι;

Πώς θέλεις να σε σέβονται
άμα κακός δεν είσαι.
Οι άλλοι πώς βολεύονται
καί σύ απέξω είσαι;

Είσαι φτωχός; Είσαι γυμνός!
Σ' αρέσει η κοροϊδία;
Πές μου χαζοχαρούμενε,
γιατί νοιώθεις αηδία; ....

Πειραιάς, Ιανουάριος 1997
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

Bλέπε στο ίντερνετ δημοσίευμα άρθρο Θεοδώρου Π.Λιανού,
Καθηγητού Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, με τίτλο
"Γιατί να είμαστε έντιμοι;"

111.     EYΣΕΒΕΙΣ ΠΟΘΟΙ

                        ΕΜΑΘΑ ΝΑ ΒΕΛΟΝΙΑΖΩ ΚΑΙ ΠΕΡΝΑΩ ΤΟ ΔΑΣΚΑΛΟ ΜΟΥ
Ο ΗΜΙΜΑΘΗΣ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΑΠ’ ΤΟΝ ΑΜΑΘΗ

   Όταν θα βάλεις
  ψηλά τον πήχυ,
  κάτι στραβό
  να σου πετύχει,
  εβούλιαξες.

                Πλεονεξία
                                    με συγκυρίες,
  υψηλοί στόχοι
  με φαντασίες,
  εξαπατούν.

Οι λεπτομέρειες
που δεν γνωρίζεις
                                                               και τα κριτήρια
που εσύ νομίζεις,
θα συγκρουσθούν.

                                                             Θα αποτύχεις.
Κακό θα κάνεις.
Την Οικογένεια
θα την τρελάνεις.
   Και θα στα πούν.

Οι συγγενείς σου
                                         είναι εχθροί σου.
Αυτ’ είναι έξω
από το σπίτι σου
κάθε βράδυ.

Καθένας θέλει
να σε πλανέψει.
               ΄Ολο το σπίτι σου
  θέλει να ρίξει
  στο σκοτάδι.

Χωρίς ευθύνη
έχει το θράσος
να κατευθύνει.
                                                   ΄Εχουνε ζήλεια.
                                   ΄Εχουν πάθος.

  Όταν δεν ξέρεις
   μην υπερβάλλεις.
  Θα υποφέρεις.
  Μην αναβάλλεις.
  Ψάξε να βρείς.

  Ζήτα τη γνώμη
των ειδικών.
                                     ΄Οχι προσώπων
απλώς φιλικών.
Είναι λάθος.

Με άλλων σκέψεις
σαν αποτύχεις
     από κανέναν
ποτέ δεν θάχεις
  εκτίμηση.

                                   Ζύγιζε πάντα
τη δύναμή σου.
Γιατί η ευθύνη
                             είναι δική σου.
Ψάξε να βρείς,

τη συγκατάθεση
.                                                                   απ’ τους δικούς σου.
   Αυτούς που κλείνει
νύχτα η πόρτα σου.
Συνεννοήσου.

Πάντα μαζί τους
                               παίρνε αποφάσεις.
     Σε κάθε κίνδυνο
να μην τους βάζεις.
     Τούτο θυμίσου:

  Δεν δικαιούσαι
  να αλωνίζεις,
      να παίρνεις δρόμο
   και να θερίζεις,
    αλόγιστα.

Δεν είσαι μόνος.
     Την Οικογένεια
     αν δεν ακούσεις,
    θα έρθει ο πόνος.
    Αυθαίρετα,

      μην ενεργήσεις.
                                                                     Γιατί στο τέλος
                                   ένα είσαι σίγουρο.
      Θα μαρτυρήσεις.
      Αλύπητα.

                                 Πειραιάς, Απρίλιος 2008
    Γεώργιος Βελλιανίτης
                                   Παξινός Ποιητής

     14ΟΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΠΟΙΗΣΗΣ - ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ
( Α΄. ΕΠΑΙΝΟΣ Χ.Ο.Ν. 7-5-99   )

21.   ΕΧΕΙΣ ΕΥΘΥΝΗ

Πρόσεξε φίλε !
Εσύ δεν έφταιξες.
Ζάρια δεν έπαιξες.

Μην κοιτάς πίσω.
Προχώρα τώρα.
Τούτη την ώρα.

Μην πελαγώνεις.
Η μοίρα σ' έτρεξε.
Μαζί σου έπαιξε.

Πάρε ανάσα.
Νοιώσε ελεύθερα
γιά λίγα δεύτερα.

Αυτό είν' το πάν.
Είναι μιά αρχή
μέσ' στην Ψυχή.

Να μη δειλιάζεις.
Θές προσοχή.
Διώξ' την οργή.

Μέσα σου άντεξε.
Διώξε τη λύπη,
ό,τι άν λείπει.

Θεός δεν είσαι.
Μά στάσου πάνω.
Σκέψου "τί κάνω".

Ποιό τ' αποτέλεσμα.
Κι εγώ σαν σβήσω
τί θα αφήσω.

Η σκληρή μοίρα
μέσ' στην οδύνη
κάτι σου δίνει.

Μην ξεχνάς φίλε !
΄Εχεις ευθύνη,
ό,τι   κι άν γίνει !

Βλέπεις μπροστά σου;
΄Ολα γκρεμίζονται.
Μα ξανακτίζονται.

΄Αν εξετάσεις,
πάντα τα πάθη
φέρνουν τα λάθη.

Καμμιά βοήθεια
μην περιμένεις.
Να επιμένεις.

Υπόθεσή σου
είναι να νοιώσεις
πως θα στερειώσεις.

Δεν είσ' αναίσθητος.
΄Ομως μετράει
να μη σε φάει,

το κακό, τ' άδικο,
η αγωνία
ή η μανία.

Δεν έχει δάφνες.
Παίρνει κρανία,
η κοινωνία.

΄Ερχονται πάνω σου
γιγάντια σώματα.
Βρές αντισώματα.

Πές έχω δύναμη.
Δε σταματάω.
Μπροστά θα πάω.

΄Εχεις τη δύναμη.
΄Οση δεν ξέρεις.
Κάστρα να φέρεις.

Βρίσκεται μέσα σου.
Μη την πετάξεις.
Μπορείς να φτιάξεις,

ό,τι καλύτερο.
΄Οσο αναπνέεις,
ζωή εμπνέεις.

΄Εχεις στο είναι σου
ένα τιμόνι.
΄Ενα αμόνι.

Δεν εξετάζει
η ζωή τι φταίει.
Σκληρά σου λέει:

Εγώ έτσι παίζω.
Εσύ ν' αντέξεις.
Πάλι να τρέξεις.

        ΄Ο,τι κερδίσεις,
θα σε τσεκάρω,
να μη στο πάρω.

΄Εχει το Νόμο της
    να σημειώνει.
    Δεν τελειώνει ....

Aθήνα, Ιανουάριος 1999
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

(Το μοναστήρι νάν’ καλά και καλογέροι
υπάρχουν)                                               .                ΟΤΑΝ ΕΧΕΙ ΤΟ ΠΟΥΓΚΙ ΜΟΥ, ΟΛ’ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ
ΦΙΛΟΙ ΚΙ ΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΥΓΚΙ ΜΑΣ ΧΩΡΙΑ
  ΟΙ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ ΠΑΣΣΑΡΟΥΝ…
113. ΨΕΥΤΙΚΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ

                                     Οι απατεώνες τάζουν.
Ποτέ τους δεν σου αρνούνται.
                                     Δεν σε απογοητεύουν.
Να σε δέσουνε γυρεύουν.

                   Μοιράζουνε καλοσύνη.
Δίνουν ψεύτικες ελπίδες.
Μα όταν κάνουν τη δουλειά τους
πού σε είδαν πού τους είδες.

  Όταν έχει το πουγκί σου
                      ΄Ολ’ οι φίλοι είναι δικοί σου.
                                    ΄Οποιος δίνει ή προσφέρει
κάποιος θα του τηνε φέρει.

                         Οι συγγενείς και οι φίλοι
σου πικραίνουνε τα χείλη.
Αυτούς τους εμπιστεύεσαι
και σαν το βλάκα χαίρεσαι.

                                 ΄Ετσι, σε βρίσκουν χαλαρό.
Σε μπάζουν μέσα στο χορό.
Να θέλεις να τους βοηθήσεις
χωρίς κάτι να ζητήσεις.

                                   ΄Εχουν όλοι το χαβά τους.
Πετάν’ από τη χαρά τους.
Λένε τον κάναμε θύμα.
Δεν μπορεί να κάνει βήμα.

Εσύ δεν το περιμένεις.
                                     ΄Ετσι πιό χαλαρός μένεις.
                     Τους τα έχεις δώσει όλα.
Τρώς πολύ καλά τη φόλα.

   Κάνεις εξυπηρετήσεις.
                   Τους ξυνίζει αν τσινίσεις.
Σου γυρίζουνε την πλάτη.
Τότε, βλέπεις την απάτη.

                     Ακόμη αυτοί οι γονείς,
δεν το περιμένει κανείς
ότι θα σε αδικήσουν.
Κρεμασμένο να σ’ αφήσουν.

                                       Μακρυά φίλος κι αδερφός.
                                           ΄Επειτα δε θα δείς το Φώς.
Σαν πετύχει αυτό που θέλει
σε πετάει σαν κουρέλι.

      Πειραιάς, Ιούνιος 2008
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

   38.    Γ Α Μ Ο Σ

Δυό άσπρα περιστέρια
σε κάποιο ερημοκλήσι
ευχή κάναν στ' αστέρια
η αγάπη τους ν' ανθίσει.

Ν' ανθίσει να ομορφήνει
                                 τη γή, τον ουρανό
κι ο γάμος τους να γίνει
κεί κάποιο δειλινό.

                                     ΄Ωσπου το   μεσημέρι
μιάς Κυριακής Μαγιού,
ακούστηκε στ' αγέρι
η ηχώ του ρολογιού.

                           ΄Ηρθαν τα περιστέρια
με άσπρη φορεσιά
να ενώσουνε τα χέρια
σ' αυτή την εκκλησιά.

Πετώντας σ' ένα άρμα
με δυνατά φτερά,
οι δυό τους ήταν χάρμα.
                     αστράφτανε χαρά.

Κοιτούσανε οι γλάροι
χωρίς να λέν' μιλιά.
Πετούσανε με χάρη
                                               προς την ακρογιαλιά.

Ο αγέρας εφυσούσε
χαρούμενος κι αυτός.
     Ο ήλιος εγελούσε
με το γλυκό του φώς.

Εστείλαν τα τριγώνια
τα δώρα με φιλιά.
                                 Τραγούδια με τ' αηδόνια
σε   μιά ζεστή αγκαλιά.

Να ζήσουν να ευτυχήσουν
     σε όλη τη ζωή τους.
Τη στέψη όσοι τιμήσουν
είν' ο Θεός μαζί τους.

Πειραιάς, Μάϊος 1999
Γεώργιος   Βελλιανίτης
     Παξινός Ποιητής

39. TO ΠΡΩΤΟ ΓΡΑΜΜΑ

Είδα έξω κεί στο δρόμο
το Νίκο τον ταχυδρόμο
λέγοντας σε με συνάμα:
Κύριε, έχετ’ ένα γράμμα.

Έρχεται από την πόλη
που ξενητευτήκαν όλοι.
Τόγραψε ένα παιδάκι.
Σας το στέλνει με φιλάκι.

Το πήρα. Του είπα «γειά».
Θα το πάω στη γιαγιά
γιατί γράφει τόνομά της.
Της το στέλνει η εγγονιά της.

Έχει γράμματα ωραία
τα ονόματα παρέα
γραμματόσημα πολλά
και κλεισμένο για καλά.

Είν΄ αυτό το πρώτο γράμμα
αλλά είναι άλλο πράμμα.
Τώρα πάει στο σχολείο.
Είναι σκέτο μεγαλείο !

Πειραιάς, Ιούνιος 1999
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

    173. ΧΩΡΙΣΜΟΣ

Θυμάμαι με νοσταλγία
την καϋμένη τη γιαγιά μου.
Τη βλέπω στα όνειρά μου.
               Αυτή ήτανε Αγία.

        ΄Ημουνα μικρό παιδάκι,
          σαν φύγαμε από το χωριό.
    ΄Εγιναν όλα ρημαδιό.
    ΄Ηπιαμε πολύ φαρμάκι.

Επήραμε την ευχή της
για να φύγομε στα ξένα.
        Θα ‘χανε κείνη εμένα.
      Θα ‘χανε καί το παιδί της.

                                Είχε τα άλλα της παιδιά.
      Αλλ’ ο πόνος είναι πόνος.
Δεν τον έσβησε ο χρόνος.
    ΄Εμεινε μέσα στην καρδιά.

                        ΄Ολοι μαζί γνωρίζαμε
πως δεν θα την ξαναδούμε.
Δεν ξέραμε τι να πούμε,
τη μέρα που χωρίζαμε.

                  Φθάσαμε στην πρώτη πόλη.
          ΄Επεσε μεγάλη πείνα.
Είχε φτώχεια κι η Αθήνα.
Τότε υποφέραν όλοι.

                Πέρασαν δύσκολα χρόνια.
                    Kουράστηκα από τότε.
                      Της μιλάω πότε πότε.
Θα τη θυμάμαι αιώνια.

                                  Κείνο το σπίτι το παλιό,
                                απ’ των άλλων τα τερτίπια,
                              είναι τώρα πιά ερείπια.
Πάω εκεί και της μιλώ.

      Βρίσκεται πάνω στην πλαγιά,
μέσ’ στο πράσινο χωμένο,
από όλους ξεχασμένο.
                             Όμως, το βλέπω όπως παλιά.

                       Της λέω μέσα στα δάκρυα.
Γιαγιά μου ήρθα πάλι εδώ.
                  ΄Ερχομαι δώ για να σου πώ,
με καρδιά χίλια κομμάτια.

                    Μου πες να πάω στο καλό.
Στη ζωή να προχωρήσω.
Τίμια να αποκτήσω.
Να κάνω πάντα το καλό.

        Προχώρησα προσεκτικά.
Δεν αδίκησα κανένα.
Μα αδίκησαν εμένα.
Με πίεσαν ασφυκτικά.

  Τώρα όμως δεν πειράζει.
                                  Δώσαμε και τόνομά σου
                στη μικρή τρισέγγονή σου.
Με καμάρι το φωνάζει.

ΜΕ ΛΕΝΕ ΚΑΤΕΡΙΝΑ !!!

Πειραιάς, Δεκέμβριος 2012
                                              Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

(Tω καιρώ εκείνω, είπεν ο παπαδοδάσκαλος του Δημοτικού στο φτωχό μαθητή του: Εσένα    ο πατέρας σου είναι εργάτης. Πρέπει να γίνεις και σύ εργάτης. Τον χλεύαζε, απαξιώνοντάς τον, επιβραβεύοντας τα παιδιά φίλων του και προυχόντων. Το παιδί απογοητευμένο όσο προκατειλημμένο, δεν προχώρησε. ΄Εγινε εργάτης. Τότε δε, οι γονείς έλεγον. Βάρα δάσκαλε το παιδί μου να γίνει καλός άνθρωπος. Οι δάσκαλοι της εποχής, κτυπούσαν με το παραμικρό δέρνοντας αλύπητα τα μικρά, αθώα, φτωχά παιδιά !!).


  ΤΟΥ ΚΛΩΤΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΠΑΤΣΟΥ

ΒΑΡΑ ΔΑΣΚΑΛΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ
ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

133. ΟΝΕΙΡΑ

Από παιδάκια μας κτυπούσαν.
Τα φτωχά τα περιφρονούσαν.
Κάθε χαμόγελο έπαιρναν.
Με οργή και μίσος έδερναν.

΄Ηθελαν δήθεν το καλό μας.
Mα βρίσκαμε το διάολό μας.
Αυτοί έκαναν το δικό τους.
Κοιτάζανε τον εαυτό τους.

Ως κι οι ανθρώποι οι δικοί μας
ήταν χειρότεροι εχθροί μας.
Αλλά εκείνοι οι δασκάλοι
ήταν υποκριτές μεγάλοι.

Στο σχολειό δασκαλοπαπάδες
δημιουργούν πολλούς μπελάδες.
Με άρρωστη ψυχολογία
όλοι το έπαιζαν αγία.

Γεμάτα όνειρα τα ράφια.
Σαν τα λουλούδια μέσ’ στ’ αγκάθια.
Πολύ ήθελα να προχωρήσω
όλα πίσω να τα αφήσω.

Όμως αυτά σ’ ακολουθούνε.
Δεν φεύγουν ό,τι να σου πούνε.
Ψηλά σηκώνω τη Σημαία,
ενώ υπάρχει η Ρομφαία.

Μην κάνεις όνειρα σού λένε.
Εδώ όλ’ οι ανθρώποι κλαίνε.
Εσύ, πώς θές να προχωρήσεις,
απ’ το σωρό να ξεχωρίσεις.

Απ’ τις πολλές ανησυχίες
ήρθαν κάποιες επιτυχίες.
Αυτές στο βάθος δεν μετράνε
σαν σήμερα σε κυνηγάνε.

Μείναν τα όνειρα στο ράφι.
Κρίμα οι πόνοι. Πήγαν στράφι.
Εγώ, ακόμα προχωράω.
Θέλω να δώ, ως πού θα πάω.

Μέσα στην άγρια καταιγίδα,
υπάρχει πάντα η Ελπίδα.
Τίποτα δεν πάει χαμένο.
Γι αυτό, ακόμα περιμένω.

Δεν είναι η ζωή μας άδεια.
Παντού, αφήνομε σημάδια.
΄Εστω και με μεγάλο πόνο,
αυτά θα δείχνουνε το δρόμο.

Πειραιάς, Μάϊος 2010
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

46. ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΤΟΥ ΜΑΗ

΄Ηταν μεσημέρι του Μάη,
καυτερό.

Εγύρισα το βλέμμα
το πρόσωπο να ιδώ,
Δεν είδα δάκρυα στα μάτια,
μα πόνο δυνατό !

Μούγινε η καρδιά κομμάτια
κι απόμεινα να κοιτώ,
τα φωτεινά σου μάτια....

Αγάπη μου
έφυγα 'πό σένα.
Με πήρανε
τα δόλια τα ξένα.
Θέλω να δώ
το φως της ομορφιάς.
Θέλω να βρώ
τόνειρο της χαράς.

Δυό κόκκινα γαρύφαλλα
που μούδωσες πριν φύγω,
μαράθηκαν στου χωρισμού
την καταιγίδα.
Κάθε χαμόγελο έσβησε
μα μένει η Ελπίδα !

΄Ηταν μεσημέρι του Μάη,
καυτερό .....

Aθήνα, Φεβρουάριος 1966
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

ΣΧΩΡΑΤΕ ΜΕ ΓΕΙΤΟΝΙΣΕΣ, ΝΑ ΠΑ’ ΝΑ ΚΟΙΝΩΝΗΣΩ.
ΚΙ ΟΤΑΝ ΘΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΩ, ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ Θ’ ΑΡΧΙΣΩ.

122. Η ΔΙΑΟΛΟΓΡΙΑ

Από νωρίς στη γειτονιά
όταν θα βγεί ο ήλιος
ξυπνάει μια κωλόγρια
κι όλα γίνονται μύλος.

                         Τους παίρνει όλους στη σειρά
για να τους ξεματιάσει,
τους πλακώνει στις προσευχές
το κακό να προφτάσει.

Είναι πολύ θρησκόληπτη.
Σέβεται τους παπάδες.
Πάντα όταν τους συναντά
                                     τους κάνει τεμενάδες.

Κάνει μετάνοιες και σταυρούς.
Τον καθένα διδάσκει.
Μα στην πραγματικότητα,
φάσκει και αντιφάσκει.

Φορτώνεται στους ανθρώπους
                                να είναι καλοί χριστιανοί.
                                            Θέλει να τους μάθει τρόπους
παίζοντας τρελή μηχανή.

Σ’ ένα κήρυγμα είχ’ ακούσει
                      ότι θάχε αμαρτία
αν δεν έλεγε σε όλους
νάρχονται στην εκκλησία.

Διδάσκει όλο τον κόσμο.
Αυτή τόχει δέσει κόμπο.
Είναι πολύ ενοχλητική.
                                    ΄Εχει στο κεφάλι όγκο.

                      Ξέχασε τις αμαρτίες
που έκανε στη ζωή της
μαζί με τις αλητίες
που κουβάλαγε μαζί της.

Με σημαία τη θρησκεία,
με κεριά και με λιβάνια
κάνει πάντα το δικό της.
                            Ψάχνει να βρεί χαïβάνια.

Τα πληρώνουν οι δικοί της.
Φταίει όμως ο πατέρας.
Αυτός την υποστηρίζει
και την έχει κάνει τέρας.

Της αρέσει το κουμάντο.
                                      Με τον τρόπο της τους ψήνει.
Μα όταν πάθει το στραπάτσο,
κρεμασμένους τους αφήνει.

                                  Και όμως αυτή πιστεύει
                                ο Θεός πως τη φωτίζει.
                Αλλά δε θέλει να ξέρει
πως ο διάολος τη σκοτίζει.

Με οδηγό της το πάθος
συνέχεια κάνει λάθη.
Δεν την σπάζουνε στο ξύλο
                                              να προσέξει και να μάθει.

Τα παιδιά της έχουν φύγει.
                                ΄Εμπαινε μέσ’ στη ζωή τους.
                        ΄Αν καί τα έχει χωρίσει,
ήθελε   νάναι μαζί τους.

                                   ΄Εχει κλείσει πολλά σπίτια.
Πολλοί τηνε κάνουν πέρα.
Προσπαθεί με τα τερτίπια
να τους πάρει τον αέρα.

Σαν θέλει να κοινωνήσει,
ξεχνά το κουτσομπολιό.
Ζητά να τη συγχωρήσουν.
Μετά, γίνεται μακελιό.

                   Σχωράτε με γειτόνισες.
Να πά’ να κοινωνήσω.
Κι άμα θα ξαναγυρίσω,
                                 πάλι τα ίδια θ’ αρχίσω.

Τέτοιο κακό μη σου τύχει.
Αυτά δεν τα χωράει ο νούς.
Να μην έχεις τέτοια τύχη.
                                       Μακρυά ‘ πό τέτοιους χριστιανούς !…

Μια παροιμία λέει:
  H πουτάνα σαν γεράσει, γίνεται καλόγρια.

                                   Πειραιάς, Μάϊος 2009
Γεώργιος Βελλιανίτης
                         Παξινός Ποιητής

148. ΘΛΙΜΜΕΝΗ ΟΨΗ

Διακρίνω μιά θλίψη στα μάτια σου. Έναν πόνο.
Χαμογελάς. Κι όμως πονάς.
Τι είν’ αυτό που σε κάνει να μελαγχολείς;
Είναι η αγάπη;
Είναι ό Ερωτας;
Γιατί αυτή η απογοήτευση;
Μήπως ο φόβος;
Που τρέχει άραγε ο λογισμός σου;
Τι είν’ αυτό που σ’ εμποδίζει
ν’ απλώσεις τα φτερά της Ψυχής σου,
να φύγεις σ’ άλλους τόπους σ’ άλλους πόθους
νάρθει χαμόγελο πηγαίο
φωτεινό και ευχάριστο
που να θυμίζει Αιγαίο;
Τι είν’ αυτό που στο μυαλό σου στροβιλίζει
και της χορδές της καρδούλας σου αγγίζει;
Κάτι διακρίνω, μα δεν μπορώ να κρίνω.

Πειραιάς, Ιανουάριος 2011
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

40. ΠΑΙΔΙΚΗ ΟΠΤΑΣΙΑ

Γλυκόλαλες καμπάνες,
ολόασπρες λαμπάδες,
ηχούσαν καί φωτίζαν
τη νύχτα την πλατειά.

΄Ενα Φώς μέσ΄ στην ψυχή μου
φώτισε το σκοτάδι της βαρειάς
της λύπης που με σκέπαζε
εκείνη τη βραδειά.

Μεσάνυχτα. Απρίλης.
Απρίλης δροσερός.
Σκέπη πλατειά. Μεγάλη.
Μ’ αστέρια ο ουρανός.

Της Ανάστασης η Χάρη,
έλαμψε στην εκκλησιά.
Της καρδιάς μου το σκοτάδι
χάθηκε στην ερημιά.

Μυρωμένος ο αέρας.
Ευωδιά απ’ το λιβάνι.
Λές και ήμουν στα ουράνια.
Σ’ ένα θεϊκό λιβάδι.

Ξάφνου, στη λάμψη των κεριών,
είδα δυό μάτια φωτεινά.
Εμοιαζαν σαν αγγέλου.
Δυό μάτια γελαστά.

Σκίρτησα στο αντίκρυσμά τους.
Φοβήθηκα την ομορφιά.
Μορφή γλυκειά, ήταν αλήθεια,
ή μήπως πλάνο όραμα ;

΄Ενα χαμόγελο στα χείλη !
Μία βελούδινη φωνή.
Χρόνια Πολλά ! Χριστός Ανέστη !
είπαν με ηχώ τραγουδιστή.

Χρόνια Πολλά ! Χριστός Ανέστη !
είπα κι εγώ εκπληκτικός.
΄Ημουνα σα μαρμαρωμένος,
μα κατά βάθος χαρωπός.

΄Ηρθ’ η αυγή η μυρωμένη.
΄Ενοιωθα μιά κρυφή χαρά,
μαζί με μιάν ανησυχία.
Αλήθεια. Πρώτη μου φορά !

Αναρωτήθηκα, τί είχα.
Τί έπαθα. Μα πώς εγώ,
τέτοια παράξενη συνήθεια
έτυχε τώρα να τη βρώ.

΄Αρα, τί μ’ έκανε να νοιώσω
την αίσθηση την τωρινή,
προσπάθησα ν’ ανακαλύψω
με μυστηριώδη προσοχή.

Σε μιά στιγμή ξεχάστηκα !
Είδα μπροστά μου δύο μάτια.
Μου χαμογέλασαν! Τα είδα!
Μούκαναν την καρδιά κομμάτια.

Θυμήθηκα με νοσταλγία.
Ερρίγησαν τα σωτικά.
Δίψα καυτή σαν την αλμύρα
άναψε φλόγα στην καρδιά.

Θυμήθηκα το πρόσωπό της.
Την ομορφιά της την απλή.
Ποιά είναι όμως η Ωραία
η Ζωγραφιά η γελαστή ;

Είμαι λοιπόν ερωτευμένος !
΄Εχω χαρά. Αλλά γιατί,
νάχω μαζί ανησυχία ;
Ν’ ανησυχώ τάχα, γιατί ;

Μήπως ο ΄Ερωτας δεν είναι
κάτι ωραίο, ποθητό ;
Μήπως κακό άρα γε είναι,
ή όνειρο αγαπητό ;

Ρόδος, Απρίλιος 1967
Γεώργιος Βελλιανίτης Παξινός Ποιητής

                                     43. ΤΗΛΕΠΑΘΕΙΑ

Πάλι εσήμερα σε σκέφτομαι.
Συνέχεια στο νού φωλιάζεις.
΄Οπου πηγαίνω, όπου βρίσκομαι
               με τη σκιά σου με σκεπάζεις.

Ανοίγω το τηλέφωνο
λίγο να σου μιλήσω.
Αλλά βουϊζει σαν καλεί.
Αγάπη, ώρα σου καλή.

Μηνύματα. Μηνύματα.
Πολλά λαμβάνω σήματα.
Μαγνητικό πεδίο
πιάνει εμάς τους δύο.

Σαν κλείνω το τηλέφωνο,
αμέσως κουδουνίζει.
Μιλάς με μιά γλυκειά φωνή
καί τόνειρο αρχίζει.

Σιγά σιγά μας κατακτά η δίνη.
Σκιρτήματα μέσ΄ στην καρδιά αφήνει.
Ο έρωτας χαρίζει πάντα τη χαρά.
Στον ουρανό στέλνει το νού χωρίς φτερά.

             Μηνύματα. Μηνύματα.
Δικά σου ακούω σήματα.
Μαγνητικό πεδίο
μας παίρνει καί τους δύο.

Παντού υπάρχουνε τα κύματα.
Γλυκά ερωτικά αισθήματα.
Η ομορφιά υπάρχει στη συμπάθεια.
΄Εχουμ' οι δυό μας τηλεπάθεια.

Μηνύματα. Μηνύματα.
                         Του ΄Ερωτα τα σήματα.
Μαγνητικό πεδίο
ενώνει εμάς τους δύο.

Kέρκυρα, Μάϊος 1996
         Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

      42.   ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ

Με τί δικαίωμα να σου μιλήσω.
Με τί δικαίωμα να εξηγήσω.
Δεν έχω το δικαίωμα να πώ,
πως μέσ’ απ’ την ψυχή μου σ’ αγαπώ.

Λεπτές ισορροπίες,
που απαιτούν θυσίες.
Ο ΄Ερωτας κτυπά αιφνιδιαστικά
καί σαν τον κλέφτη φεύγει βιαστικά.

Γειά σου θα πώ, Αγάπη μου σε λίγο.
θα πάρω όλο το βάρος καί θα φύγω.
Η όμορφη αγάπη μας θε να χαθεί,
γιατί δεν έχει ελπίδα να σταθεί.

Στιγμές αδυναμίας !
Λεπτές ισορροπίες
που απαιτούν θυσίες,
τυχαίνουν στη ζωή μας.

Γι αυτό λοιπόν Αγάπη μου σε λίγο,
παίρνω την κάθε πίκρα, γιά να φύγω.
Η όμορφη Αγάπη μας θε να χαθεί,
γιατί δεν έχει ελπίδα να σταθεί !

Γλυκές σου αναμνήσεις,
θα έχω στη ζωή μου.
Κρυμμένο φυλαχτό τα ολόγλυκα φιλιά
καί η Ευχή σου μέσα στην καρδιά.

Στιγμές αδυναμίας !
Λεπτές ισορροπίες
που απαιτούν θυσίες,
τυχαίνουν στη ζωή μας ! ........

      Κέρκυρα, Aπρίλιος 1996
  Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

   ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΤΥΧΗ ΔΙΑΒΑΙΝΕ ΚΑΙ ΡΙΖIKO ΠΕΡΠΑΤΑ
                                  137. ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΑΓΑΠΗ

Υποφέρω γιατί είσαι μακρυά μου. Απελπίζομαι. Θέλω να βλέπω τα μάτια σου, να κοιτώ τα μαλλιά σου, να σε χαϊδεύω με τη ματιά μου, να σου μιλάω με την Ψυχή μου. Λιώνω για σένα. Πές μου μόνο ένα λόγο. Να τον έχω για πάντα φυλαχτό. Στη μοίρα μου να υποταχθώ. Nα βρώ τη δύναμη να εξαφανισθώ.

Κάνω τον αδιάφορο.
        Με έρωτα παράφορο.
Κουράστηκα.

                                  Θέλησα να ονειρευτώ.
                              Mά δεν μπορώ να γιατρευτώ.
                            Εχάθηκα.

          Δεν έχω άλλες αντοχές.
        Νοιώθω πως έχω ενοχές.
Βοήθα με.

΄Ελα κρυφά στον ύπνο μου,
              μήπως σε νοιώσω δίπλα μου
και φίλα με.

                      Με την παρέα έλα δώ,
      μόνο για λίγο να σε ιδώ.
                              Αγωνιώ.

Θα σε κοιτάω σιωπηλά.
                  Tα μάτια θάχω χαμηλά
και άς πονώ.

Γιατί δεν επιτρέπεται.
Η καρδιά μου δεν σκέπτεται.
Με τυραννά.

                Στην άδεια πλέον ζωή μου
            θάσαι μέσα στην Ψυχή μου.
Παντοτεινά.

                                Αφού είσαι δεσμευμένη
                                                κρυφή μου αγαπημένη,
                                αυτό θα πώ:

                                Ότι μπορεί να σε χάσω,
αλλά δε θα σε ξεχάσω.
                            Θα σ’ αγαπώ.

  Πειραιάς, Ιούνιος 2010
             Γεώργιος Βελλιανίτης
                                                            Παξινός Ποιητής

48. ΤΙ ΚΡΙΜΑ !

Δρόμος ανήφορος
είναι στη μοίρα μας.
Να τον αποφύγωμε
δεν μπορούμε.
Αργά ή γρήγορα
πρέπει να τον διαβούμε.

Τώρα που εσύ κατάλαβες
καί είδες καθαρά πιά τη ζωή,
τώρα είσαι ακόμα στην αρχή.

Τι κρίμα γιά σένα !
΄Ισως ποτέ να μην ερχόσουνα σε μένα.
Τι κρίμα γιά σένα !
Δεν θα μπορούσα όμως να το ξέρω.

Τόσον καιρό δεν μ' υπολόγιζες.
Δεν   έπρεπε καί να σε περιμένω.
΄Ισως ποτέ να μην ερχόσουνα.
Δεν θα μπορούσα να το ξέρω.

Τώρα που εσύ κατάλαβες
καί είδες καθαρά   πιά τη ζωή,
τώρα είσαι ακόμα στην αρχή.

Τι κρίμα ! Γιά σένα !
Δεν άξιζες να είμαστε μαζί .....

Xίος, Μάϊος 1968
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

                                 54. ΑΛΛΑΛΟΥΜ

Τάχω μπλέξει, τάχω παίξει
καί δεν ξέρω τι να πώ.
                                                      Τί να πώ καί τί να κάνω.
Άχ, δεν ξέρω πού θα βγώ.

Τώρα πιά δεν βρίσκεις άκρη
καί συγκίνηση καμμιά.
Την εψώνισ' ο κοσμάκης.
Ούτε ξέρει τί ζητά.

                                                           Μην τα ψάχνεις αγαπούλα.
                                 ΄Ας τη βρίσκουμε εμείς,
κι από την αναμπουμπούλα,
θα ξεφύγουμε. Θα δείς.

Ψάχνεις νάβρεις ένα φίλο,
ξεφυτρώνεται εχθρός.
Είσ' ωραίος, είσαι φίνος,
στο γυρίζουνε αλλιώς.

Δε βαριέσαι, δεν πειράζει.
                                   ΄Ας περνάει ο καιρός.
Ρόδα είναι καί γυρίζει.
                                 ΄Εχει γιά όλους ο Θεός.

Μην τα ψάχνεις αγαπούλα.
                                       ΄Ας τη βρίσκουμε εμείς,
κι από την αναμπουμπούλα,
θα ξεφύγουμε. Θα δείς ! ....

                                   Πειραιάς, Ιούνιος 1995
                          Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

74. ΠΟΙΑ ΔΙΑΦΘΟΡΑ ;

Ακούς πολλά κάθε φορά.
Υπάρχει λένε, διαφθορά.
Συ δεν ξέρεις τι πιστεύεις.
Μόνο μιά δουλειά γυρεύεις.

Που βρίσκεται η διαφθορά;
Θα μου το πείς καμμιά φορά;
΄Εχουμε νόμους αρκετούς.
Δεν τους παραβλέπεις αυτούς.

Υπάρχουνε οι Λειτουργοί.
Πιστοί, Ανώτεροι Φρουροί.
Είναι Θεματοφύλακες.
Ελέγχουν κακούς θήλακες.

Ακούγεται η διαπλοκή.
των συμφερόντων συμπλοκή.
Γίνονται μαλλιά κουβάρια.
Κατευθύνουνε μουλάρια.

΄Ομως, λειτουργούν ρολόϊ.
Τι μας λές γιά κομπολόϊ
αρμοδίων κι επωνύμων
εκ δεξιών κι ευωνύμων.

Πώς να υπάρχει διαπλοκή
αετονύχιδων πλοκή.
Η διαπλοκή, η διαφθορά,
είναι μεγάλη συμφορά.

Οποιοι φέρνουν τη συμφορά,
Δεν φαίνονται μία φορά.
Λάμπουνε μέσα στο χρόνο.
Προκαλούν μεγάλο πόνο.

Δεν μπορείς να τους ξεχάσεις.
Θα υπήρχαν αντιδράσεις.
Θα είχαν απομακρυνθεί.
Θα είχανε τιμωρηθεί.

Αυτά είναι εικασίες.
Εδώ γίνανε θυσίες
γιά πρόοδο καί προκοπή.
Κι άλλοι μιλάνε γιά ντροπή ( ! )

Ο καθένας το δικό του.
Το μακρύ καί το κοντό του.
Γίνετ' ένας αναβρασμός
χωρίς να υπάρχει σεβασμός. (!........)

Πειραιάς, Φεβρουάριος 2003
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

     8. ΠΟΛΙΤΗΣ   Χ
  (ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΟ)

  Ο πολίτης ίξ (Χ)
                                          Ένα κράμα   «φίξ».
                                  Ένα   πράμμα άστατο.
Σκέτο υποκατάστατο.

                             ΄Εχει πέσει νύξ.
Κόπηκε ο βήξ.
«Ζόμπι» εργατάρες.
           Σκάρτοι πατεράδες.

Θέμα Εθνικό.
Δημογραφικό.
Πρόβλημα καυτό.
Στην άκρη κι αυτό !

Πρώτα ο Πολίτης !
Σα να λέμε Αλήτης.
                                                         Καφέ «Η Ελλάς».
                                   ΄Η κλαίς, ή γελάς.

Απ’ την προκοπή,
                                           Πήρε αποκοπή.
Ζεί χωρίς δουλειά.
Τραβά τα μαλλιά.

                         Και οι μορφωμένοι ;
Αποσβολωμένοι.
Τρέχουν να προλάβουν.
             Τι να καταλάβουν !

  ΄Ο,τι ισχύει τώρα,
τούτη δώ την ώρα,
     αύριο έχει φύγει.
Τους πιάνουνε ρίγη.

Φώς, πού να φανεί.
Δε χωρά   Φωνή.
Ετυμηγορία,
Η αδιαφορία.

                                 ΄Ολοι αδιαφορούν.
                                             Ούτε που ακούν.
Το ποτάμι τρέχει.
Γι αυτούς, πέρα βρέχει.

                                     ΄Ερχετ’   άλλη νύξ.
Φούντωσ’ άλλος βήξ.
Των   Καιρών Σημεία,
                             χωρίς νάχεις μία.

Ο καιρός της βίας.
Νέος Καζαμίας.
                               Τα είχαμε χύμα,
Αλλάζουμε βήμα.

Μία Κοινωνία
       που δεν έχει μία,
όπως θέλεις σύρεται.
Τηλεκατευθύνεται.

Ψέμματα μιλάνε.
Το νού πιπιλάνε.
Ψάχνουν για δολώματα.
Γειά σας δικαιώματα (!)

Τους ρυθμούς βαράνε.
Αριθμούς μετράνε.
                                   ΄Αβουλα τα όντα.
                                                           Σκέτα προϊόντα.

Φτιάχνουνε ρεμάλια.
Βλέπεις μαύρα χάλια.
                                               Πρόοδος σου λέει.
Η Ελλάδα κλαίει.

Η ιδιοκτησία,
                             Με κάθε θυσία
Θα κυνηγηθεί,
Μέχρι να χαθεί.

                                          Οι μικροί θα σβήσουν.
  Δε θα τους αφήσουν.
  Πέφτει ο χειμώνας.
      Ωραίος αιώνας !

  Ελλάς : Κινδυνεύεις.
  Μα, δεν το χωνεύεις.
  Τελικά το ψέμμα,
    Θα σου πιεί το αίμα ! …

Πειραιάς, Οκτώβριος 2001
                                Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

(΄Ωσπερ εγένετο!!..΄Οπερ έδει δείξαι!...
΄Ολα φαινόντανε,  από τότε. Το μακρινό
2001.
Κάθε Κείμενό μου έχει κατοχυρωθεί
επισήμως με απόδειξη σύνταξης,
θεωρημένη από αρμόδιες Αρχές ή
Υπηρεσίες).

                    ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ 1995
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΓΙΟΧΑΝΕΣΠΟΥΡΓΚ        .                                                         (EΠΑΙΝΟΣ)
23.     ΔΕΛΤΙΟ   ΕΙΔΗΣΕΩΝ

                          ΄Ολοι περιμένουν να δούν τις Ειδήσεις.
Βλέπουν διαφημίσεις. Πού να τους μιλήσεις !
Είναι στον προθάλαμο της ενημερώσεως.
Βρίσκονται στο   θάλαμο της απομονώσεως !

Θ' ακουστεί το σήμα σε κάνα λεπτό.
Τώρα το ζητούμενο είναι πιά λεπτό.
Ν' αξιολογήσουμε τούτα καί εκείνα,
              τί συμβαίνει γύρω μας καί τί, στην Αθήνα.

Ενημερωθήκαμε γιά νέα προϊόντα,
αφού πρέπει νάμαστε προηγμένα όντα.
    ΄Ισως μετά 'πό καιρό, νάχουν παρενέργειες.
Εμείς όμως κάνουμε τις σωστές ενέργειες.

Το σήμα ακούγεται παντού καθαρό.
Να δούν τις Ειδήσεις όλοι έχουν καιρό.
Τούτ' η ώρα έχει λόγο σοβαρό.
Θα βγούνε στη φόρα νέα ένα σωρό.

Θ' ακουστούν, δε λέω, συμβάντα πολλά.
Περιμένουμ' όμως καί νέα καλά.
      Νέα που θα έχουνε κάποιο ενδιαφέρον.
Γιά την ανθρωπότητα να είναι συμφέρον.

Αρχίζει το δελτίο με λόγια βαρειά.
Σεισμός ταρακούνησε πόλεις καί χωριά.
Οι άνθρωποι τρέχουν καί δε φτάνουνε.
    ΄Ο,τι έχουν, βλέπουν να το χάνουνε.

Κι άλλο έγκλημα έγινε πάλι σήμερα.
Να κι άλλοι πελάτες για τα σίδερα.
Στην παρέα βάρυνε καλά ο αέρας,
ενώ φιγουράρει η ληστεία της ημέρας.

Μα, ας περιμένουμε. Λίγη υπομονή.
Κάτι πιό ευχάριστο ίσως να φανεί.
  ΄Εχει ο κόσμος βάσανα. ΄Εχει ανησυχίες.
Υπάρχουν καλές   στιγμές. Μικρές ευτυχίες.

Στο γυαλί ακούγεται: Μεγάλη Απάτη !
                         Κάποιος Κύριος έβγαλε ολωνών το μάτι.
Κανένας πιά δε χρωστά το καλό να κάνει.
Ο καλός τον μπούσουλα κάθε μέρα χάνει.

Δεν φτάνουν όμως αυτά. Αρρώστεια μεγάλη,
θα φέρει όλη τη γή σε άσχημο χάλι.
   ΄Ολους τους εκτύπησε σφυρί στο κεφάλι.
Δείχνουνε υπομονή. Κι ας μην έχουν άλλη!

                           ΄Ωρα να μιλήσουμε γιά Οικονομία.
Στ' άδεια τα συρτάρια μας δεν υπάρχει μία.
Θα βοηθήσει ο Θεός. Θα μας στείλει κι άλλα.
Πίστη όμως να έχουμε. Σε λόγια μεγάλα.

Ας έρθουμε πιό κοντά λίγο, στα δικά μας.
Κάτι να τονώσει τα θολά όνειρά μας.
Να πούμε για τα σχολειά. Γιά τους μαθητές μας.
Τους σοφούς τους δάσκαλους. Τους καθηγητές μας.

Κάθε Οικογένεια έχει ένα παιδί.
Μικρό ή μεγάλο. Θέλει να το δεί,
           στη ζωή να γίνεται καλός   άνθρωπος.
Σωστός. Μορφωμένος. ΄Οχι απάνθρωπος.

Δεν υπάρχουνε λεφτά. Ούτε γιά βιβλία.
Ελλειπείς οι αίθουσες. Παληά τα θρανία.
Μα εμείς οι ΄Ελληνες, έχουμε μανία,
να γίνουμε άνθρωποι μέσ΄ στην Κοινωνία.

Λέν' ,   οι εκπαιδευτικοί    έχουν τέτοιες τάσεις,
να θέλουν να   απεργούν μέσ΄ στις εξετάσεις.
Τάχθηκαν, λέν' μερικοί, γιά να λειτουργούν.
       ΄Οχι να ζητούν λεφτά καί να απεργούν.

   Αλλάζουμε θέμα. Βρέθηκε νεκρό
ένα κοριτσάκι δεκάξη χρονώ.
Δίπλα του μιά σήριγγα με ναρκωτικά.
Χάζεψαν οι άνθρωποι! Ναί! Πραγματικά!

           Κι άλλοι βρέθηκαν νεκροί απ΄ την ηρωϊνη.
Τέτοια το δελτίο μας κάθε μέρα δίνει.
Ναρκωτικά κυκλοφορούν λένε στα σχολεία.
Τα παιδιά τα κρύβουνε μέσα στα βιβλία.

Μιά επιγραφή στον τοίχο ενός σχολείου
θα μπορούσε νάτανε ο τίτλος βιβλίου.
Παρακαλούμ' αφήσατε τους μικρούς να ζήσουν.
              ΄Ελεος! Αφήστε τα παιδιά να μεγαλώσουν.

Τους εικοσιτέσσερις έφθασαν οι νεκροί,
το περασμένο Σάββατο καί την Κυριακή.
Δε λέμε γιά πόλεμο ή γιά ταραχές.
Μόνο γιά μιά έξοδο! Μικροδιακοπές.

Τώρα πλέον θέλουμε κι άλλους τροχονόμους;
Μήπως πρέπει νάχουμε καλύτερους δρόμους;
         Φταίει η ταχύτητα; ΄Ελλειψη αγωγής;
Πόσους άλλους ΄Ελληνες θα φάει η μαύρη γής;

Τι μας λέει πάλι αυτός. Γιά νοσοκομεία,
που τα παίρνουν οι γιατροί χοντρά με τη μία;
Κι άμα λέν' δεν το φυσάς, να το έχει η κούτρα σου,
δε σε σώζει τίποτα, θα τα φας τα μούτρα σου;

     Να καί κάτι έκτακτο. ' Αλλο πάλι αυτό!
   ΄Εγινε ναυάγιο. Πλοίο Ελληνικό!
Μέσ΄ στην τρικυμία, μέσα στο κακό,
επιβάτες, ναυτικοί, πήγαν στο βυθό.

Μα σαν να μην έφτανε τούτη η συμφορά,
βγήκε ανακοινωθέν: ΄Εκτακτη εισφορά!
     ΄Ολοι μας τη Χώρα να βοηθήσουμε.
Γιά να προοδεύσει (!...) Γιά να ζήσουμε (!...).

Σα μαρμαρωμένοι βλέπουν τις   Ειδήσεις.
   ΄Ολοι έχουν χαζέψει! Πού να τους μιλήσεις!
Να πείς: Χρειαζόμαστε στο μυαλό κουδούνι,
αλλοιώς στην Ελλάδα, δε μένει ρουθούνι ! ....

Στα αθλητικά μας. Θα δούμε τα   γκώλ
με   ένα κεφάλι που έγινε   μ π ώ λ !
Λεφτά και κεφάλια πέφτουνε αράδα.
     ΄Εχει καταντήσει " Βαβέλ " η Ελλάδα !

Δελτίο Καιρού. Καί τώρα θα δούμε,
αν είμαστε ικανοί την πόρτα να βρούμε,
Πόσο το θερμόμετρο πυρετό θα δείξει,
Αέρα να πάρουμε. Η ψυχή ν' ανοίξει !

΄Ολοι ευχαριστήθηκαν από τις Ειδήσεις.
Καιρός τώρα ν' ακουστούν κι άλλες διαφημίσεις.
΄Ολα ετελείωσαν ! ΄Ολα πάν' καλά !
Μη στενοχωριόμαστε ! Χρόνια μας Πολλά ( ! ) ....

                       Πειραιάς, Ιούνιος 1995
                                                        Γεώργιος Βελλιανίτης
                                                             Παξινός Ποιητής

110. ΩΣ ΠΟΤΕ

Στενάζει η μάννα
νάβρει το ψωμί
να δώσει στο παιδί.

Ας είναι! Ας είναι!
Ας είναι υπομονή.
Ας είναι! Ας είναι!
Ας είναι υπομονή.

Κουράζετ’ ο πατέρας
Εργάζεται σκληρά.
Μα προκοπή καμμία!
Καμμία! Καμμία!

Ας είναι! Ας είναι!
Ας είναι υπομονή.
Ας είναι! Ας είναι!
Ας είναι υπομονή.

Ιδια πάντα η ρουτίνα.
Κούραση χωρίς ελπίδα.
Μόνο το πικρό ψωμί,
Πικρό ψωμί, πικρό ψωμί.
Π ι κ ρ ό ψ ω μ ί !

Μα ως πότε! Ως πότε!
Μα ως πότε, ως πότε
ως πότε υπομονή,
μα ως πότε, ως πότε,
ως πότε υπομονή.

Περνούν έτσι τα χρόνια
με βάρος στην ψυχή.
Δε θάρθουν χελιδόνια
την άνοιξη εκεί.
Δε θάρθουν χελιδόνια
την άνοιξη εκεί.

Μα ως πότε! Ως πότε
μα ως πότε, ως πότε
ως πότε υπομονή,
μα ως πότε, ως πότε
ως πότε υπομονή.

Πειραιάς Ιούνιος 1995
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

(Μελωποιημένο)

ΔΙΕΘΝΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ . Δ.Ε.Ε.Λ. 20-03-2003

Γ΄ Β Ρ Α Β Ε Ι Ο

ΣΤΟ ΓΚΡΙΖΟ ΤΟΠΙΟ ΑΝΘΙΖΕΙ Η....."ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ". ΣΕ ΚΑΘΕ ΒΗΜΑ ΣΥΝΑΝΤΑΣ ΕΝΑΝ ΥΠΕΥΘΥΝΟΑΝΕΥΘΥΝΟ ΑΡΜΟΔΙO. ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΠΙΤΙ ΑΛΩΝΙΖΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΝΟΗΤΟΣ ΚΟΥΜΑΝΤΑΝΤΕΣ.

                           61. ΛΟΓΟΣ ΕΥΘΥΝΗΣ

"Αρτία Γνώσις, Δικαία Κρίσις".
΄Αμα δεν ξέρεις, να μή μιλήσεις.
Δεν έχεις θέση, να εισχωρήσεις,
                                        τίποτα όρθιο, να μην αφήσεις.

Καθένας παίζει, με την Ευθύνη.
Kάνει κουμάντο. Παίρνει καί δίνει.
Δεν έχει ιδέα, τί θ' απογίνει.
Σαν αποτύχει, στάχτες αφήνει.

                                            Αυτή η κατάρα, όπου σφηνώνει,
ό,τι υπάρχει, ισοπεδώνει.
΄Αλλος γκρεμίζει, άλλος πληρώνει.
Τον καταστρέφει. Τον τελειώνει ! ...

                                H αναλογία δικαιώματος ευθύνης, εξαρτάται
              από την αρτία γνώση καί την εξ αυτής ορθή κρίση,
σε συγκεκριμένο αντικείμενο.

                                       Πειραιάς, Μάϊος 2002
             Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

60. ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Τάζω την ποίησή μου στην Ελλάδα,
που τόσο λίγοι πίστεψαν,
τόσο πολλοί επρόδωσαν
και καπηλεύτηκαν σφοδρά
το ΄Ονομά Της.

Δεν ήταν μόνο ξένοι που Tη διέσυραν.
΄Ηταν κι αυτά τα σπλάχνα Tης.
Τα ίδια τα παιδιά Tης.

Τη βλέπω πάντoτε γοργά να περπατά,
αφήνοντας πίσω δοκιμασίες.
΄Εχοντας πάνω της Αιώνια Φυλαχτά,
Αγώνες και Θυσίες!…

Πειραιάς, Δεκέμβριος 2001

Γεώργιος Βελλιανίτης

Παξινός Ποιητής

                         233. ΧΑΙΡΕ KYΠΡΟΣ

Η Κύπρος δεν κείται μακράν.
Βρίσκεται στην καρδιά μας.
Τη βλέπομε ολοζώντανη
μέσα στα όνειρά μας.

Της Κύπρου ο Ελληνισμός
ανέκαθεν υπάρχει.
΄Οποιος κι αν είναι ο καϋμός
                                 πάντα Ελπίδα θάχει.

Χαίρε Κύπρος. Αθάνατη.
Μ’ Αγκάθινο Στεφάνι,
στέκεσαι ΄Ορθια. Αγέρωχη.
                         Η Δόξα δεν σε χάνει.

Ανέρχεσαι το Γολγοθά
με πίκρα και με πόνο.
Κάποτε θα αναστηθείς.
           Δεν χάνεσαι στο χρόνο.

Απανταχού οι ΄Ελληνες
Σε βλέπουνε μπροστά τους.
Με νοσταλγία Σε θωρούν.
       Σ’ έχουνε στην καρδιά τους.

Η Ψυχή τους Σε νοσταλγεί.
Στη σκέψη τους κυριαρχεί:
Tης Κύπρου το Αγνάντεμα,
             είναι Ψυχής Παράγγελμα!...


                                  Πειραιάς, Φεβρουάριος 2024
   Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

   158. ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

{KΩΛΟΤΟΥΜΠΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ}

Με τύπους και προσχήματα
στη βγαίνουνε αγρίως
να σε μάθουνε γράμματα
μα και τρόπους κυρίως.

Υπάρχουν άχρηστοι πολλοί
που βρίσκονται σε πόστα
ο κάθε κόκορας λαλεί
και σου ζητά τα ρέστα.

Κραυγάζουν οι ανόητοι
σαν να τα ξέρουν όλα
λυσομανούν απτόητοι.
Σου ρίχνουνε τη φόλα.

                                      Τους έξυπνους σου κάνουνε
με πλάτες των μεγάλων,
το λάκκο σου τον σκάβουνε
με γνώσεις   παπαγάλων.

Οι έξυπνοι τους θέλουνε
να κάνουν τα δικά τους.
Ρουφιάνοι αλωνίζουνε.
Πουλούν και τη μαμά τους.

Τη ρουφιανιά τη χαίρονται.
  Tίποτ’ άλλο δεν ξέρουν.
                                ΄Αξιοι για να φαίνονται
                                      πάνε να σου τη φέρουν.

Δεν είναι μόνο οι μικροί.
Υπάρχουν και μεγάλοι.
Είναι αχρείοι, μοχθηροί.
Γλύφτες και παπαγάλοι.

  Eις βάρος των άλλωνε ζούν.
Είναι τεμπελχανάδες.
Τη βολεύουν όπως μπορούν
κάνοντας τεμενάδες.

Να μην βρεθείς στο δρόμο τους.
                                    ΄Αγρια θα την πληρώσεις.
                       Όταν βρεθείς στον κύκλο τους
τα    ρέστα σου θα δώσεις.

Κάνε μετάνοιες και σταυρούς.
Τους ελεεινούς ν’αντέξεις,
μέχρι να φύγεις απ’ αυτούς.
Πολύ μακρυά να τρέξεις.

                        Πειραιάς, Μάϊος 2011
                    Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

228. ΨΑΛΜΟΣ ΕΚΑΤΟΝ ΣΑΡΑΝΤΑ ΕΝΑ

ΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.

ΔΙΑΛΥΣΕΩΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ.

Κύριε, Σώσον τους ευσεβείς. Μα μην ξεχνάς και τους αφελείς. Η οικονομική κρίση επέφερε μοιραία κρίση στην Ελληνική Οικογένεια. Αυτή διαλύθηκε. Ο κύβος ερρίφθη. Ο σκοπός επετεύχθη. ΄Οσο προσπαθεί ο ΄Ελληνας, όσο έξυπνος και γενναίος είναι, τόσο μεγάλο κορόϊδο έχει καταντήσει. Διότι στην όλη κατάσταση έβαλε κι αυτός το δακτυλάκι του. Όταν βολευόταν νόμιζε ότι προόδευε. Κατόπιν ήρθαν οι έξυπνοι οι οποίοι του έδωσαν τη φόλα, οπότε τον αποτελείωσαν. Σήμερα πλέον οδεύομε προς τον κατήφορο. Οι ΄Ελληνες έδωσαν την ψυχή τους να βοηθήσουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν για να περάσουν καλύτερες μέρες. ΄Επραξαν όμως σωστά που τα έσπρωξαν σε μη παραγωγικά επαγγέλματα; Καλές είναι οι σπουδές αλλά απαιτείται ισορροπία. Χωρίς αυτήν το καράβι βουλιάζει. Η Πολιτεία αντελήφθη το λάθος. Εφέτος εν σωτηρίω όσον καταστροφικόν έτος 2022 φαίνεται στον ορίζοντα η καθιέρωση Προτύπων Επαγγελματικών Λυκείων. Μέχρι τώρα τα παιδιά μας τελείωναν το Λύκειο και ήταν όχι μόνον αγράμματα, αλλά και ανεπάγγελτα. Δηλαδή σπουδάζαμεν άχρηστους κηφήνες. Δεν ήξεραν να βγάλουν τα μάτια τους. Δεν είναι απαραίτητα τα κλασσικά επαγγέλματα πλέον. Απαιτούνται οπωσδήποτε τα παραγωγικά. Ο σοφός λαός μας λέει μάθε τέχνη κι άστηνε κι αν πεινάσεις πιάστηνε. Δεν λέει μάθε γράμματα. Μερικοί τα έλεγαν κατά καιρούς, όμως τα λόγια τους τα έπαιρνε ο αέρας. Ο ΄Ελληνας πάντα προσπαθούσε να περάσει ο ίδιος καλά, περιφρονώντας τον πλησίον του, βγάζοντας με τον τρόπον αυτό τα μάτια του. Αλλά δεν σταματάει εδώ το κακό. ΄Οσοι κατάφεραν επί τέλους να σπουδάσουν με ένα, δύο, τρία, ακόμη τέσσερα πτυχία δεν βρίσκουν δουλειά στο σημερινό Ελλαδιστάν, οπότε αναγκάζονται να ξενιτευτούν στα πέρατα της Οικουμένης για ένα μεροκάματο. Σαν σπουδασμένα κορόϊδα κάνουν το δούλο των ξένων λαών. Πέραν τούτων. Η Ελληνική Οικογένεια καταρρέει. Δεν σχηματίζει πυρήνες ή άντισώματα. Όταν αγόρια και κορίτσια σκορπίζονται στους πέντε ανέμους, δεν υπάρχουν περιθώρια για τη δημιουργία Οικογένειας. Οπότε φθάνομε στο δίλημμα. Σπουδές ή Οικογένεια; Αυτά μαζί είναι πολύ δύσκολο να σταθούν. Είναι δίκοπο μαχαίρι. Δεν πρέπει κανείς να μένει αμόρφωτος, έχομε όμως μία ζωή κονσέρβα, η οποία μας αποπροσανατολίζει. Ποιο είναι άραγε το ορθό. Εδώ είναι το ζητούμενο. Η κοινωνία δείχνει το δρόμο. Δηλαδή οι νέοι δεν βρίσκουν εργασία στο αντικείμενό τους. Τους στρέφει σε άλλες κατευθύνσεις αναγκαστικά. Τα δεδομένα αλλάζουν συνεχώς. ΄Ο,τι ήτανε λάθος χθες, εσήμερα είναι σωστό. Κι ό,τι είναι σήμερα σωστό, εχθές ήτανε λάθος. Τώρα εσύ κανόνισε και μέτρησε το βάθος. Η Οικογένεια δεν μπορεί να σταθεί, εάν δεν στηρίζεται από την Πολιτεία. Αρκετά κράτη το έχουν εφαρμόσει αυτό. Εδώ στην Ελλάδα είμαστε όλοι έξυπνοι γι αυτό βρεθήκαμε στην άκρη του γκρεμού. Είναι θέμα χρόνου να γκρεμιστούμε εάν δεν αλλάξομε άρδην πορεία προς άλλη κατεύθυνση. Για τους λόγους αυτούς Κύριε, δώσε μας λίγο φως να ξεστραβωθούμε, προκειμένου να βαδίσομε στον σωστό δρόμο. Θα μας πείς καλά να πάθετε. Καιρός είναι επί τέλους να μάθετε. Αφού σπάσαμε τα μούτρα μας, δεν έχομε να κάνομε τίποτε άλλο, οπότε καταφεύγομε στη μοιρολατρία. Βοήθησόν μας λοιπόν Κύριε, να βρούμε το δρόμο μας δοξάζοντες το ΄Αγιον ΄Ονομά σου. Αμάν. Αμάν. Αμήν.

Πειραιάς, Μάϊος 2022
Με απογοήτευση προσευχόμενος
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

220. ΕΙΜΑΙ ΝΗΣΙΩΤΗΣ

Ο αέρας με χτυπάει.
Στο πρόσωπό μου σφυράει.
Στέκομαι όρθιος.

Βόσκω τα γίδια στην πλαγιά,
να αναστήσω τα παιδιά.
Είναι Σχολείο.

Πάω στο ψάρεμα πλατειά.
Τα δίκτυα μου είναι βαρειά.
Κάνω κουράγιο.

Δεν κάνω στάση πουθενά.
Φυλαχτό έχω. Με φυλά.
΄Εχω τον ΄Αγιο.

Όταν μαζεύω τις ελιές
ακούω πάνω μου στριγλιές
από τους γλάρους.

Τραγούδια μου λένε πολλά.
Όλα του κόσμου τα καλά,
είναι στη Φύση.

Η βάρκα λέγεται Ελπίς.
Ωραίο όνομα θα πείς.
Δύναμη φέρνει.

Με βοηθάει και η Κυρά.
Συμπαραστέκεται γερά.
Είναι Θηρίο.

Σαν είμαι πάνω στην πλαγιά
βλέπω στη θάλασσα μακρυά
νάρχεται πλοίο.

΄Ερχετ’ από την ξενητειά
να ρίξει άγκυρα κοντά,
να ξαποστάσει.

Σαν φτάνει αρχίζει να σφυρά.
Μας χαιρετάει με χαρά,
μέχρι να φθάσει.

Τη θάλασσα και τη στεριά
σκεπάζουν σύννεφα βαρειά.
Σε λίγο βρέχει.

Μα εγώ ξέρω απ’ αυτά.
Παίρνω τα μέτρα μου σωστά.
Κάτι δεν τρέχει.

Πειραιάς, Μάρτιος 2021
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής