Μπορεί να μην υπάρχει ιερέας
αλλά ο δάσκαλος στους Αρκιούς
τίμησε τους Τρεις Ιεράρχες.
(Tω καιρώ εκείνω,
είπεν ο παπαδοδάσκαλος του
Δημοτικού στο φτωχό μαθητή
του: Εσένα ο
πατέρας σου είναι
εργάτης. Πρέπει να
γίνεις και σύ
εργάτης. Τον χλεύαζε, απαξιώνοντάς
τον, επιβραβεύοντας τα παιδιά
φίλων του και
προυχόντων. Το παιδί απογοητευμένο
όσο προκατειλημμένο, δεν
προχώρησε. ΄Εγινε εργάτης. Τότε δε, οι
γονείς έλεγον. Βάρα δάσκαλε
το παιδί μου
να γίνει καλός
άνθρωπος. Οι δάσκαλοι
της εποχής, κτυπούσαν με
το παραμικρό δέρνοντας
αλύπητα τα μικρά,
αθώα, φτωχά παιδιά !!).
((( ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚHΣ ΕΞΑΡΣΗΣ ΜΑΘΗΤΩΝ)))
62.
ΡΥΠΑΝΣΗ ΨΥΧΗΣ
Βρίσκονται
τα μικρά παιδιά
στης Κοινωνίας τα
πυρά.
Παίρνουν το δρόμο
της ζωής.
Αμαρτίες βαρειές, να
δείς !
Αρχίζουμε απ’ τους
γονείς.
Άχρηστοι τύποι. Αδαείς.
Πάντα τα
εκμεταλλεύονται.
Αυτά όμως δε λέγονται.
Τι να πείς
για τους δασκάλους.
Κάνουν τα
παιδιά ρουφιάνους.
Βολεύονται απ’ τις
περιστάσεις
και διαμορφώνουν καταστάσεις.
Αλλού κάνουνε το
φίλο
και τα σπάζουνε
στο ξύλο.
΄Οσα θέλουν
προωθούνε.
Τα’ άλλα μέλλον δεν θα δούνε.
Γονείς, δασκάλοι και
λοιποί,
συνένοχοι μέσ’ στη
σιωπή.
Δημιουργούνε
ενοχές,
να ελέγχουν τις
αγνές ψυχές.
Tους
τσακίζουν το Ηθικό.
Κεί δεν υπάρχει
γιατρικό,
Την Ψυχή
τους ν’ απαλύνει
για να
νοιώσουνε γαλήνη.
Απαιτούνε το σεβασμό,
χωρίς δικαίωμα σ’αυτό.
Ο σεβασμός
εμπνέεται.
Ποτέ δεν επιβάλλεται.
Η δίψα
για κατάκτηση.
Ηθική αγανάκτηση.
Αντί να δείχνουνε
στοργή,
καλλιεργούνε την
Οργή !
Αυτά σε μία
εποχή,
που βασιλεύει η
Ανοχή.
Είν’ ΄Εγκλημα η
Ανοχή.
Των παρατράγουδων αρχή.
Είναι σκέτη συνεργία.
Η Ηθική
Αυτουργία.
Μα όταν ο
΄Ελεγχος χαθεί,
το χάσμα
είναι πιά βαθύ.
Αυτοί δείχνουν τα
βήματα,
στα πιο σκληρά
εγκλήματα.
Τιμή σε
κείνα τα παιδιά,
που έχουνε
καλή καρδιά !
Πειραιάς,
Μάϊος 2002
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής
ΤΟΥ ΚΛΩΤΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΠΑΤΣΟΥ
ΒΑΡΑ ΔΑΣΚΑΛΕ
ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ
ΝΑ ΓΙΝΕΙ
ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
133. ΟΝΕΙΡΑ
Από παιδάκια μας κτυπούσαν.
Τα φτωχά τα
περιφρονούσαν.
Κάθε
χαμόγελο έπαιρναν.
Με οργή και
μίσος έδερναν.
΄Ηθελαν δήθεν το καλό
μας.
Mα βρίσκαμε το διάολό
μας.
Αυτοί
έκαναν το δικό
τους.
Κοιτάζανε τον εαυτό τους.
Ως κι οι
ανθρώποι οι δικοί μας
ήταν χειρότεροι
εχθροί μας.
Αλλά εκείνοι οι
δασκάλοι
ήταν υποκριτές
μεγάλοι.
Στο σχολειό δασκαλοπαπάδες
δημιουργούν πολλούς μπελάδες.
Με
άρρωστη ψυχολογία
όλοι το
έπαιζαν αγία.
Γεμάτα όνειρα τα
ράφια.
Σαν τα
λουλούδια μέσ’ στ’ αγκάθια.
Πολύ ήθελα να
προχωρήσω
όλα πίσω να τα
αφήσω.
Όμως αυτά σ’ ακολουθούνε.
Δεν φεύγουν ό,τι
να σου πούνε.
Ψηλά σηκώνω τη
Σημαία,
ενώ υπάρχει η
Ρομφαία.
Μην κάνεις
όνειρα σού λένε.
Εδώ όλ’ οι ανθρώποι κλαίνε.
Εσύ, πώς θές
να προχωρήσεις,
απ’ το σωρό
να ξεχωρίσεις.
Απ’
τις πολλές ανησυχίες
ήρθαν κάποιες επιτυχίες.
Αυτές στο βάθος
δεν μετράνε
σαν σήμερα σε κυνηγάνε.
Μείναν
τα όνειρα στο
ράφι.
Κρίμα οι πόνοι.
Πήγαν στράφι.
Εγώ, ακόμα προχωράω.
Θέλω να δώ, ως
πού θα
πάω.
Μέσα στην άγρια
καταιγίδα,
υπάρχει πάντα η
Ελπίδα.
Τίποτα δεν πάει
χαμένο.
Γι αυτό, ακόμα
περιμένω.
Δεν είναι η ζωή
μας άδεια.
Παντού, αφήνομε σημάδια.
΄Εστω και με
μεγάλο πόνο,
αυτά θα δείχνουνε
το δρόμο.
Πειραιάς, Μάϊος 2010
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής
197. ΒΡΕΙΤΕ ΙΚΑΝΟΥΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ
΄Ενας φίλος μου θύμισε
παλιές μου
αναμνήσεις.
Απ τη
μικρή Πατρίδα μου
με
χίλιες συγκινήσεις.
Πήγε κι αυτός κεί
σχολείο.
Μές στην
πίκρα μές στο κρύο.
Πέρασ’
απ’ το κολαστήριο.
Μας ποτίζαν δηλητήριο.
Είπε
για κακούς δασκάλους
που
κάνανε τους μεγάλους.
Τότε
για να προοδέψεις
Έπρεπε
αυτούς ν’ αντέξεις.
Πορωμένοι απ΄τη βλακεία
σπέρνανε
την αδικία.
Κοιτούσανε τους
δικούς τους.
Πρόσεχαν τους εαυτούς
τους.
Εμείς
επροοδέψαμε.
Πολλά επαραβλέψαμε.
Όμως
αυτά δεν τα
ξεχνάς.
Σαν στα θυμίζουνε
πονάς.
Τα παιδιά
βοσκού και ψαρά
εβίωναν τη συμφορά.
Τα τσακίζανε στο ξύλο
κι
αλλού έκαναν το
φίλο.
Ακόμα κι αν προσπαθούσαν,
με τη
φτώχεια τους γελούσαν.
Καμμία επιβράβευση.
Γι άλλα ήταν η βράβευση.
Για τα
παιδιά των μεγάλων.
Είχαν
έναν Θεό άλλον.
Μιάν
άλλη μεταχείρηση.
Στημένη επιχείρηση.
Μα
ακόμα και σήμερα
Θα
βρείς θηρία ανήμερα.
Με
τους μαθητές τα
βάζουν.
Στο ίδιο καζάνι βράζουν.
Του κακού μύρια
έπονται.
Αυτά δεν επιτρέπονται.
Βρείτε υγιείς δασκάλους
να μην αδικούνε άλλους.
Πειραιάς Μάρτιος 2015
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός
Ποιητής
18.
ΠΑΤΡΟΣ ΑΛΙΕΩΣ
(ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ)
Τότε
ήταν παιδί μικρό.
Επήγε στο Δημοτικό.
Το γέλιο φαίνοταν πικρό.
Επήρε το ενδεικτικό.
Η
Ελλάδα είχε Βασιλέα.
Αυτός πατέρα Αλιέα.
Τον
έβλεπαν με μισό μάτι.
Λές καί του
κράταγαν γινάτι.
Προχώρησε ακόμα πέρα.
Δύσκολα ήταν κάθε μέρα.
Επιφυλακτικοί οι δασκάλοι.
Η
απορία του μεγάλη.
Πήρε
κι αυτός ένα χαρτί,
Μά
πάντα υπήρχε το γιατί.
΄Εγραφε " Πατρός Αλιέως".
Ο όρος πιά, δεν ήταν νέος.
΄Ηρθανε, πέρασαν τα
χρόνια,
φάνηκαν στα μαλλιά του χιόνια.
Κανείς δεν του έκανε χάρη.
Τώρα το βλέπει με καμάρι.
Είναι
φορές που τα θυμάται,
σαν κάποια νύχτα δεν κοιμάται.
Καί
νοιώθει περιφρόνηση,
γιά
όσους δεν είχαν φρόνηση.
Πειραιάς, Δεκέμβριος 2001
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός
Ποιητής
Πηγή. pronews.gr
12:3131/01/2016
Η Ελληνική Παιδεία γιορτάζει σήμερα και ο μαχόμενος δάσκαλος Τάσος Ζιάσκας τιμά το ρόλο του Έλληνα Δασκάλου στους ακριτικούς Αρκιούς.Υπηρετεί την Εθνική μας Παιδεία και θα έπρεπε κάποια στιγμή η Πολιτεία αλλά και η Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδας να βρεθεί δίπλα σε αυτόν τον δάσκαλο.
Όπως δηλώνει ο ίδιος στη σελίδα του στο facebook : «Στο νησί μπορεί να μην υπάρχει ιερέας, αλλά εμείς δεν θα μπορούσαμε να μην τιμήσουμε τους Προστάτες της Παιδείας και των Γραμμάτων!!Ευχαριστούμε τους λιγοστούς κατοίκους του νησιού που ήρθαν και παρακολούθησαν τη γιορτή του σχολείου μας για τους Τρεις Ιεράρχες!!»
ΠΗΓΗ & pronews.gr
