Aλλος Τρόπος Εκφρασης! Γεώργιος Βελλιανίτης Διαδικτυακή Γέφυρα των Απανταχού Ελλήνων.

ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΩΡΑΙΟΙ ΜΑΣ ΠΑΞΟΙ. ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟΓΙΑΝΝΗ, ΝΑ ΣΤΕΚΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΦΡΟΥΡΟΣ. ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΑΣ. ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ! (ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΞΙΝΟΣ ΑΝΕΜΟΓΙΑΝΝΗΣ - ΠΥΡΠΟΛΙΤΗΣ 1821). EIΣ ΜΝΗΜΗΝ ΤΟΥ ΚΟΡΥΦΑΙΟΥ ΦΙΛΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΙΠΑ, ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗΣ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΣΕΛΙΔΩΝ, ΑΓΑΠΗΤΟΥ ΤΟΙΣ ΠΑΣΙ. Τ' ΑΤΟΜΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ. ΤΟΥΣ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝΕ ΣΚΛΑΒΙΑ, ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ.

΄Αποψη λιμενίσκου Λογγού Παξών.
ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΓΕΙΑ ΣΟΥ! Σ' ΕΧΟΥΜΕ ΚΡΥΜΜΕΝΗ,
ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ. ΠΟΛΥΑΓΑΠΗΜΕΝΗ!

Τί γάρ ωφελήσει άνθρωπον, εάν κερδίση τον κόσμον όλον και ζημιωθή την ψυχήν αυτού;

ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΒΕΛΛΙΑΝΙΤΗ

ΠΑΞΙΝΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

TΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ

Τραγουδώ ζωντανά ο ίδιος

ΞΕΝΗΤΕΜΜΕΝΑ ΝΕΙΑΤΑ

Το Πνεύμα σας Σάς στέλνει, σ' όλη την Οικουμένη.

Εκείνο πάντα μένει. Γι αυτό, όλοι μιλούν.

Δίνετε εξετάσεις, στά πλάτη της Θαλάσσης.
Στα πέρατα της Πλάσης, Εσάς, εκεί θα βρούν.
(Ποίημα 1. ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ !
Πειραιάς, Δεκέμβριος 1999).

ΘΥΜΑΜΑΙ

ΠΙΑΚΑΝΕ ΤΟ ΜΗΤΣΟ

TI KΡΙΜΑ !

ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΤΟΥ ΜΑΗ

Πραγματικό περιστατικό. ΄Ηταν μεσημέρι του Μάη 1965, ώρα 12 το μεσημέρι, στο λιμάνι του Πειραιά. ΄Ενα καράβι, έφευγε γιά τα ξένα.

ΩΣ ΠΟΤΕ ΥΠΟΜΟΝΗ;

ΤΑΞΙΔΙ

ΕΝ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΤΟΥ ΙΟΥΝΙΟΥ

Πραγματικό περιστατικό.
΄Εν' απόγευμα του Ιουνίου 1961 σε κάποια γειτονιά της Αθήνας, τότε με τους κήπους, τις αυλές, τα λουλούδια, τις ελπίδες, το φιλότιμο και το βαρύ λόγο της υπόσχεσης των ανθρώπων!

ΓΑΛΑΖΙΟ ΠΕΠΛΟ

ΦΩΤΙΑ Ο ΕΡΩΤΑΣ

ΗΘΟΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΝ

ΣΠΑΡΑΓΜΟΣ

Στοχασμός.
ΕΛΛΗΝΕΣ! ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΙ,
ΨΥΧΕΣ ΑΦΥΛΑΧΤΕΣ. Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΣΚΛΗΡΑ ΔΕΡΝΕΙ!

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ. ΤΙ ΑΠ' ΟΛΑ ΘΕ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ.

ΑΠΟΡΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΦΙΛΟΙ. ΤΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΜΕΙΔΙΟΥΝ ΤΑ ΧΕΙΛΗ.
ΕΤΟΥΤΟ, ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ. ΕΣΥ, ΕΙΣΑΙ ΕΜΠΟΛΕΜΟΣ.
ΕΙΝ' ΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΦΘΟΡΑΣ. ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΣΥΜΦΟΡΑΣ!
ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΤΑΦΘΟΡΑΣ, ΟΛΟΙ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΘΕΙΤΕ.
ΚΑΙ ΣΕΙΣ ΕΚΕΙ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ, ΜΗΝ ΕΠΑΝΑΠΑΥΘΕΙΤΕ!
ΜΗ ΔΕΧΕΣΘΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΒΟΛΗ. ΝΤΡΟΠΗ, ΝΑ ΜΗ ΣΑΣ ΠΙΑΝΕΙ.
ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΑΣ ΨΗΛΑ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΣΑΣ ΦΤΑΝΕΙ!
(Ποιήματά μου 58.ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ.Πειραιάς, Μάρτιος 2002
και 63. ΕΙΣΑΙ ΜΑΧΗΤΗΣ. Πειραιάς, Ιούνιος 2002).

Δια χειλέων Αμερικανού Πρέσβεως,
(ό εστί μεθερμηνευόμενον:
"Eλλάδα, οι εχθροί σου καραδοκούν.
Τα τέκνα σου ενεργούν κατά το δοκούν! Γιατί 'σαι Ελλάδα καταδικασμένη,
να ζείς στο περιθώριο προδομένη;" (Ποίημά μου 67. ΓΙΑΤΙ... Παξοί, Σεπτέμβριος 2002).

Στοχασμός:

ΣΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ,
ΔΕΝ ΣΚΕΠΤΟΜΑΣΤΕ ΕΧΘΡΙΚΑ.
ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΠΑΝΕ ΣΤΗΝ ΠΑΝΤΑ.
ΑΛΛΙΩΣ, ΘΑ ΣΒΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.

Καμπάνες ήχούν, μεσ' στ' Απριλιού τ' ολόχρυσο δειλινό
και πάνω απ’ τις κορφές των κυπαρισσιών, χρυσά πουλιά πετούν.
Γαλάζιο Πέπλο. Σκέπη, ευλογημένης γής των ανθέων.
Χρυσό Φώς, Ουρανού Φώς, της Αγάπης καί της Ελπίδας.
(Από Ποίημα ΓΑΛΑΖΙΟ ΠΕΠΛΟ. Ρόδος, Φεβρουάριος 1967).

Λαϊκή Παροιμία.
Πάρε άνθρωπο από σπίτι και σκυλί από μαντρί.
(Ο νοών νοείτω)

Στοχασμός:

Η ευθύνη δεν γνωρίζει ηλικία.

Στις δυνατές στιγμές σου είσαι μόνος.

Θα έρθει να σε βρεί η αδικία.
Διάκριση δεν θα σου κάνει ο πόνος.

Aπόφθεγμα:

O Σεβασμός εμπνέεται.

Ποτέ δεν επιβάλλεται.

Στοχασμός.

Της Κύπρου το αγνάντεμα, Ψυχής είναι παράγγελμα.

65. ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
1
Κύπρος μας ευλογημένη
πόσα χρόνια καρτερείς;
Την ελευθεριά καημένη
και δακρύζεις και πονείς;
2
Τό 'χει η μοίρα. Δεν σ’ αφήνει
το κεφάλι σου ψηλά
να σηκώσεις. Κι η οδύνη
να ξαναγενεί χαρά .
3
Απ 'τα βάθη των αιώνων
σε ψηφίδα ανάγλυφή
Αγαλμάτων σμιλεμένων
στην Ελληνική γραφή.
4
Μάρτυρας, των βασιλέων
Τάφοι, να το μαρτυρούν
κι ο Ριχάρδος Καρδολέων
που τα κάστρα ομολογούν.
5
Δεν υπάρχει μαρτυρία.
Λάθος ο ισχυρισμός
Ευαγόρα βασιλεία
Κίμων που νικά νεκρός.
6
Κύπρος Σύ ευλογημένη
μάθημα της ανδρειάς.
Μα η δοιχόνια παραμένει
το σαράκι της καρδιάς.
7
΄Ολοι ας δώσουμε τα χέρια
σ'αγκαλιά αδελφική.
Της δοιχόνιας τα μαχαίρια
ας μην ξύνουν την πληγή .
8
κλαίεις χρόνια και δακρύζεις
τα χαμένα σου παιδιά.
Σαν ζητιάνα τριγυρίζεις
να ζητάς Ελευθεριά.
9
Τη δική σου περηφάνεια
την καταπατήσανε.
Σε ρίξανε στην ορφάνια.
Στ' άδικο σε πνίξανε.
10
΄Αρπαγες, κουρσάροι, γύπες,
επλακώσαν ξαφνικά.
΄Εβγαλαν απο τις θήκες
τα σπαθιά τα φονικά.
11
Χύσαν αίμα των αθώων
με την λύσσα στην ψυχή.
Η ανδρειά των ηρώων
ξεψυχά και τραγουδεί.
12
Κύπρος για δική σου χάρη
δίνουμε και την ζωή,
τραγουδά το παλληκάρι
στη χαριστική βολή .
13
Δεν δειλιάσαν τα παιδιά σου.
΄Επεφταν μες στην φωτιά.
Για την δόξα στ' ΄Ονομά σου
και για την Ελευθεριά.
14
Μένουνε κλειστές οι πόρτες.
Αναπάντητη η κραυγή
στο ερώτημά σου ως πότες
η πληγή θα αιμοραγεί.
15
Η Κερύνεια σκλαβωμένη
Λάπηθος και Καραβάς.
Η Ψυχή σου λαβωμένη.
Τα παιδιά σου να ζητάς .
16
Ο Απόστολος Ανδρέας
τόσα χρονια απόμακρός.
Η Ψυχή σου Προμηθέας
που ματώνει για το Φώς.
17
Μόρφου καταπατημένη
μάνα του πορτοκαλιού.
Μεσαορία πληγωνένη
απ' τη λάμα μαχαιριού .
18
Μεσαορία όπου η γη της
έθρεφε φτωχολογιά.
Τώρα χρόνια η πληγή της
ματωμένη στη σκλαβιά.
19
Παντελεήμονας στην Μύρτου
έσφιζε από ζωή.
Τώρα μέση της ερήμου
που επίσης καρτερεί.
20
Πληρωμένη προδοσία.
΄Ανανδρος διαμελισμός.
Νήσος των παθών Αγία.
Σε μοιράσανε στα δυό.
21
Εις το βάθος της Ψυχής σου
ανοικτή χρόνια πληγή .
Σου ανοίξαν οι εχθροί σου.
Ακόμα αιμορραγεί.
22
Η Κυθραία δακρυσμένη.
Είναι το νερό γλυφό
Απ' το δάκρυ ποτισμένη
στης σκλαβιάς τον καημό.
23
Η Αμμόχωστος στη ζώνη
όπου έβαλαν νεκρή.
Πάντα αξέχαστη, μα μόνη
τα παλιά μοιρολογεί.
24
Δάκρυ η θολή ματιά της.
Μεγαλείο. Ομορφιά.
΄Εσφιζε παλιά η καρδιά της
στη χρυσή την αμμουδιά.
25
Τώρα στη νεκρή τη ζώνη
κόρη Βασιλεύουσα,
έμεινες ερειπωμένη.
Ορφανή Πρωτεύουσα.
26
Πενταδάκτυλος θλιμμένος.
Η καρδιά του μια πληγή.
Έχει μείνει καρφωμένος
στο σταυρό του να θρηνεί .
27
Πληγωμένος είναι ο γυιος σου.
Η παλάμη του ανοικτή.
Που 'ναι τ'ακριβό το φώς σου.
Αιωνίως καρτερεί .
28
Ημισέληνος αντίκρυ
την καρδιά του να τρυπά
του κατακτητή αγύρτη.
Του άρπαγα η φωτιά.
25
΄Ησουνα παραδεισένια
με τα κάλη να αφθονούν.
Χρυσοπράσινη, ασημένια.
Οι πάντες να σε φθονούν.
29
Πάντοτε μες στους αιώνες
χίλιοι δυό κατακτητές
σ'εριχναν μες στους λειμώνες
σε πολέμων συμφορές.
30
Θέλαν την ταυτότητά σου
πάντοτε να αλλάξουνε
΄Ομως την κληρονομιά σου
δεν μπορούν να θάψουνε.
31
Από την αρχή των χρόνων
ζωντανό το παρελθόν.
Μαρτυρία στων αιώνων
μες στο διάβα των καιρών .
32
Μες στα σπλάχνα σου δεν βρήκαν
απ αυτούς να μαρτυρεί.
΄Οσοι μπήκαν πάλι βγήκαν.
Είν’ απλοί περαστικοί.
33
Δεν μπορούνε να αλλοιώσουν
το δικό σου λαμπρό Φώς.
Αν για λίγο το θαμπώσουν,
πάλι ήλιος λαμπερός.
34
Είσαι πάντα ευλογημένη.
Ο Θεος δεν σε ξεχνά.
πάντοτε για σέ γραμμένη
έχει την Ελευτεριά.
35
Όσα χρόνια αν περάσεις
στην σκλαβιά, με υπομονή,
αντιστέκεσαι μη χάσεις
Πίστη. Με επιμονή .
36
Πάλι ελευθερωμένη
θα κράζει η Ελευθερία
Χαίρε, ω χαίρε, ευλογημένη
Κύπρος των παθών Αγία.
37
Ζούσαν μέσα στην καρδιά σου
στην ομόνοια δυό λαοί.
΄Ητανε κι οι δυό παιδιά σου
σαν η αγάπη κυριαρχεί.
38
Τώρα άρπαγες οι ξένοι
σε καταπληγώσανε.
Εκεί που ‘ταν μονιασμένοι
ύπουλα προδόσανε.
39
Με την βιά τους εχωρίσαν
πρόσφυγες εδώ κι εκεί.
΄Αδικα ως τώρα ελπίσαν.
Προσφυγιά προσωρινή.
40
΄Ομως θέλεις με ειρήνη
και τα δυό σου τα παιδιά
να περνούν δίχως οδύνη
στην δική σου αγκαλιά.
41
Η υπομονή προσμένει
και η πίστη στο Θεό
πως γοργά πια λυτρωμένη
απ το βάρβαρο θεριό .
42
Πρόθυμη είσαι να ξεχάσεις
του πολέμου τα δεινά.
Με ειρήνη ν' αγκαλιάσεις
όμορφα πια δειλινά.
43
Για να ξανανθίσει πάλι
τούτη η κουρσεμένη γή.
Της Ελευθεριάς χορτάρι
Της προσφυγιάς η αυγή.
44
Πάλι ήλιος να ανατείλει.
Η Ανάσταση να ρθεί.
Οι εχθροί να γίνουν φίλοι.
Η ομόνοια να ανθεί .
45
΄Ολοι να αγκαλιαστούνε
και οι πράσινες γραμμές
πάντα πιά να γκρεμιστούνε.
Να ανοίξουν οι καρδιές.
46
Μόνες τους να αποφασίζουν
στα χέρια τους να κρατούν
μοίρες που δεν ξεχωρίζουν.
Δεν σκοτώνουν. Αγαπούν!
47
Η Ειρήνη Συμβολό σου
πάντοτε να κυβερνά.
Ο κάθένας άνθρωπός σου
να' χει την Ελευθεριά.
48.
Κύπρος μας ευλογημένη.
Πνεύμα εσύ αθάνατο.
Παναγιά τυραγνισμένη.
σε πολέμων μακελειό .
49
Τώρα μέλος της Ευρώπης
ύψωσε πιά τη φωνή.
Να μάθει η ανθρωπότης
τα δεινά σ'αυτή την γη .
50
Μιά πρωτεύουσα δική της
δεν μπορεί να 'ναι στα δυό.
΄Εξω άρπαγα απ 'την γή της.
Πάει ! τέρμα ως εδώ!
51
Δεν μπορεί να αψηφήσει
της Ευρώπης την φωνή.
΄Αν εκείνη αποφασίσει
πρέπει να συμμορφωθεί.
52
Τότε θάρθει η μέρα εκείνη
λύτρωσης που καρτερείς
και στης Λευτεριάς γαλήνη
γιορτινά για να ντυθείς.
53
Σαν ξανά η προσφυγιά σου
από νότο και βορρά
μάσα στη γλυκιά αγκαλιά σου
θα γιορτάσει στην χαρά .
54
Κι όταν τ'όνειρο αληθέψει
Κύπρος θα'σαι Σύ μαγεία.
΄Οπου, όποιος αγναντέψει,
θε να γράφει ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Λευκωσία, 10 Δεκεμβρίου 2012
Μαρούλλα Πανάγου
Κύπρια Ποιήτρια

Απόφθεγμα.

Ο βλάκας είναι ο δούλος του τρελού.

΄Ανθη της λεβεντιάς,

σπαρμένα σ΄ όλα της γής τα πέρατα.

Αγναντεύουν με τα μάτια της ψυχής,
κάθε Φώς, κάθε Λημέρι, κάθε Χρώμα,
το κάθε τι, απ΄ της μάννας γής,
το ΄Αγιο   Χώμα.
...............................................
Κάποιο  σπιτάκι  φτωχικό
για χρόνια θάμενε κλειστό,
χωρίς χαμόγελο ή τραγούδι.
΄Αδειο  από  γέλια  και  χαρές,
από ωραίες αγκαλιές,
χωρίς ένα λουλούδι.
....................................................................
΄Ανθη  της  λεβεντιάς  σπαρμένα,
σ΄ όλα  της  γής  τα  πέρατα.
Αγναντεύουν  το  μικρό  χωριό
κάθε  στιγμή  κάθε  λεπτό
με  της  ψυχής  τα  μάτια,
κι  η  νοσταλγία  την  καρδιά
την  έκανε  κομμάτια ! ...
(Από Ποίημα ΞΕΝΗΤΕΜΜΕΝΑ ΝΕΙΑΤΑ.
Παξοί, Ιούλιος 1972).

Απόφθεγμα.

Δεν φοβίζει τον άνθρωπο η κακουχία, όταν μέσ' στην ψυχή του τόνειρο νικά!

Στοχασμός.

Δεν είν' υπόθεση μορφής, το θέμα της καταστροφής.
Απλώς, είναι θέμα χρόνου. Το γραμμάτιο του πόνου.
Μόνος σου το υπογράφεις. Την Ιστορία σου γράφεις.

196. ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΙΣ ΜΠΟΡΕΣ

΄Ελληνες σκυθρωποί, πικραμένοι.
Σκορπίσατε σ’ όλη την Οικουμένη,
παρακινούμενοι από το Πνεύμα σας.
Αυτό μέσ΄στους αιώνες επιμένει.

Εδώ δεν σας εσήκωνε ο τόπος.
Σας αδικούσανε ποικιλοτρόπως.
Πώς φαίνεται η νέα σας πατρίδα;
Βλέπετε κεί καμμίαν ηλιαχτίδα;

Με μύριες πίκρες βαρυφορτωμένοι
και από την πατρίδα προδομένοι.
Κινήσατε να βρείτε την Ελπίδα
για να γλυτώσετε απ΄την καταιγίδα.

Κόντρα στα κύματα, κόντρα στις μπόρες,
δίνετε τώρα μάχες σ΄άλλες χώρες.
Πάλι ξανά γράφετε Ιστορία,
προκαλώντας στον Κόσμο απορία!

Πειραιάς, Δεκέμβριος 2014
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

Απόφθεγμα.
Οι διωγμοί, γιγαντώνουν την Ψυχή.

ΑΝ ΘΕΛΟΜΕ ΚΑΤΙ ΚΑΛΟ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΑΛΟΜΕ ΜΥΑΛΟ.

ΑΥΤΟΙ, ΘΑ ΠΑΝΕ ΣΤΟ ΚΑΛΟ. ΟΜΩΣ ΕΜΕΙΣ, ΘΑΜΑΣΤΕ ΔΩ!
(Από Ποίημα ΚΡΕΜΑΣΤΑΡΙΑ ΚΑΙ ΒΛΑΣΤΑΡΙΑ.
Πειραιάς, Φεβρουάριος 2003).

ΕΛΛΗΝΕΣ! ΒΛΕΠΕΤΕ ΜΠΡΟΣΤΑ. ΜΗ ΣΑΣ ΠΤΟΟΥΝ ΤΑ ΠΑΘΗ.
ΔΕΙΤΕ! ΔΕΝ ΕΧΟΜΕ ΚΑΙΡΟ, ΝΑ ΚΑΝΟΜ' ΑΛΛΑ ΛΑΘΗ!...
(Από Ποίημα ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ. Αθήνα, Οκτώβριος 1998)

΄Ελληνες !!! Πού είσθε ΄Ελληνες ;;;

Σας καλώ !

Πατριώτες !!! Πού είσθε Πατριώτες ;;;

Σας καλώ !

Ηγέτες !!! Πού είσθε Ηγέτες ;;;

Σας καλώ !

Και σας παντού, της Διασποράς.

Τα θύματα της συμφοράς !

΄Ολους σας καλώ.

Σας παρακαλώ, να βρούμε την Ελλάδα

που αφήσαμε στα πλήθη

και χάθηκε στη λήθη.

.......................................................

Μονιάστε πλέον ΄Ελληνες.

Ξυπνήστε Πατριώτες.

Συνέλθετε Ηγέτες.

΄Η βρίσκουμε το δρόμο μας,

΄Η σβήνουμε για πάντα !...

(Από Ποίημα ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ. Πειραιάς, Ιούνιος 2014)

ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΤΑ ΦΘΟΡΑΣ, ΟΛΟΙ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΘΕΙΤΕ.
ΚΑΙ ΣΕΙΣ ΕΚΕΙ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ, ΜΗΝ ΕΠΑΝΑΠΑΥΘΕΙΤΕ.
ΟΧΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΡΟΣΒΟΛΗ. ΝΤΡΟΠΗ ΝΑ ΜΗ ΣΑΣ ΠΙΑΝΕΙ.
ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΑΣ ΨΗΛΑ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΣΑΣ ΦΤΑΝΕΙ!
(Από το Ποίημα ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ.Πειραιάς, Μάρτιος 2002).

ΔΙΑΤΑΖΟΥΝ ΔΟΛΙΟΙ ΕΧΘΡΟΙ, ΨΕΥΤΙΚΟΙ ΦΙΛΟΙ, ΜΟΧΘΗΡΟΙ:

TH ΧΩΡΑ ΑΥΤΗ ΔΙΑΛΥΣΑΤΕ. ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΗΣ ΣΒΗΣΑΤΕ.
ΘΕΡΙΣΤΕ ΜΕ ΤΗ ΔΙΑΦΘΟΡΑ. ΕΞΑΘΛΙΩΣΤΕ ΜΕ ΦΘΟΡΑ.
ΔΟΥΡΕΙΟ ΙΠΠΟ ΔΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ ΣΚΟΤΩΣΤΕ ΤΟΥΣ!
(Από Ποίημα ΔΙΑΛΥΣΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. Παξοί, Αύγουστος 2001)
ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΣΑΣΤΕ ΣΤΑ ΞΕΝΑ ΠΕΡΑ ΕΚΕΙ,
ΝΑ ΜΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΤΕ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ.
ANTIΣΤΑΘΕΙΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΙΣ ΥΠΟΥΛΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ.
ΜΗΝ ΠΟΛΕΜΑΤΕ ΙΔΑΝΙΚΑ. ΑΥΤΟ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΙΣ!

ΛΙΜΕΝΙΚΟ ΣΩΜΑ:
ΠΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΤΙΜΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ

218. ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ.

Γειά σου ΄Ελληνα Στρατιώτη.
Γειά σου Φίλε Πατριώτη
που φυλάσσεις την Πατρίδα
μέσ΄ στην άγρια καταιγίδα.

Τάφησες πίσω σου όλα.
Τώρα είσαι μέσ΄στη μπόρα,
την Ελλάδα να τιμήσεις.
Τα Σύνορα να κρατήσεις.

Αέρα, Θάλασσα, Στεριά,
οργώνουν μαχητές Θεριά.
Είναι όλοι παλληκάρια.
Δυνατοί σαν τα λιοντάρια.

Πειραιάς, Μάρτιος 2020
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

  15.   ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ

Ο κατάλληλος άνθρωπος
στην κατάλληλη θέση !
                   Ό,τι μπορούνε κάνουνε
να φύγει από τη μέση.

Σήμερα τρέχα γύρευε.
Άντε νε βρείς την άκρη.
πολλοί είν' αυτοί που μένουνε
με πίκρα καί με δάκρυ.

Οι κρατούντες μακάριοι
αβέρτα λύνουν δένουν.
                                     ΄Οσοι σ' αυτά είν' αρχάριοι
εκτός νυμφώνος μένουν.

                                 Να πάμε γρήγορα μπροστά,
παιδιά, να ετοιμαστούμε.
Με χίλια τρέχετε εσείς,
εμείς να δοξαστούμε.

Οι άχρηστοι βολεύονται.
Ο κάθένας τα χάνει.
                       Στο τέλος όλα φαίνονται
πως είναι μία πλάνη.

Δεν τελειώνει όμως εδώ,
αυτή η ατυχία.
Οι εξυπνάδες οδηγούν
                               ίσια στη δυστυχία.

                     Πειραιάς, Ιανουάριος 2001
                                                              Γεώργιος Βελλιανίτης
           Παξινός Ποιητής



(( ΑΠΡΟΚΛΗΤΕΣ ΨΥΧΡΕΣ ΔΙΩΞΕΙΣ, AMEΡΟΛΗΠΤΩΝ ΑΠΟΔΟΤΙΚΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ
ΚΑΠΟΙΩΝ ΕΠΟΧΩΝ,
ΠΡΟΣ ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΗ AIΣΧΡΟΥ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ))
65. Ο ΘΕΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑΣ

Είναι Τίμιος. Σοβαρός.
Με λαμπρό μέλλον. Καθαρός.
Ψάχνει την Επιτυχία.
Μα τον βρίσκει η Ατυχία.
΄Ερχονται οι φωτισμένοι.
Κάνουν σα δαιμονισμένοι.
΄Εχουνε μεγάλη φόρα.
Βλέπει μία Μαύρη Μπόρα.
Φθάνει νέα Αγγελία.
Φοβερή Παραγγελία.
Το δικό τους να προσέξει.
Αλλιώς δε θα ξαναφέξει.
Του διαλύουνε τα πάντα.
Τονε κάνουνε στην πάντα.
Τονε βάζουνε στην μπρίζα,
κι άλλοι αρπάζουνε τη μίζα.
Τηλέφωνα με δίεση.
Λειτουργεί υπό πίεση.
Τη μια τον καπελώνουνε.
Την άλλη τον μαλώνουνε.
Πολλά χρόνια έχει σπουδάσει.
Τώρα γιατί να τα χάσει.
Όταν χάσει τη δουλειά του
θα τραβάει τα μαλλιά του.
Λέει, τότε πάν χαμένα.
Ποιος θα με βοηθήσει εμένα.
΄Ετσι κι αλλιώς θάρθει άλλος.
Πιο Ωραίος Παπαγάλος.
Υπομένει. Περιμένει
να χαθούν οι λυσασμένοι.
Κι όταν η Μπόρα περνάει,
το ποτάμι δεν γυρνάει.
Ο καθένας αλωνίζει.
Αυτός όμως συνεχίζει,
να βοηθάει και να κτίζει
την Ψυχή του να γεμίζει.
Κάτι για να περισώσει,
πριν το κάθε τί τελειώσει.
Να, ο Θεματοφύλακας,
των Οσίων ο Φύλακας ! ……..

Παξοί, Αύγουστος 2002
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

(ΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΑΙΣ ΤΣΕΠΑΙΣ ΗΜΩΝ ΚΑΙ ΧΑΟΣ ΤΩ ΚΟΣΜΩ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΑΙΤΗΣΟΜΕΘΑ....ΚΑΙ ΓΑΙΑ ΠΥΡΙ ΜΙΧΘΗΤΩ)

ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΣΑΝ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ, ΠΡΟΜΗΝΥΟΥΝ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΟΔΥΝΗΡΟΝ!

  67.    ΓΙΑΤΙ   ….

Τα σημεία σαν φαίνονται των καιρών,
προμηνύουν το μέλλον οδυνηρόν.

Ελλάδα, οι εχθροί σου καραδοκούν.
Τα τέκνα σου ενεργούν κατά το δοκούν.

Φαντάζουνε σαν Θεοί υπεράνω Νόμων.
΄Ετσι, θερίζ’ η σπάθη των παρανόμων.

Περιφρονούν, γκρεμίζουν το κάθε τι.
Οι φίλοι αναλογίζονται το γιατί…….

Δεν οφελούν τα δάκρυα των συνετών,
μπροστά   στο δηλητήριο των ερπετών.

Κάποτε σού αρπάζανε τα παιδιά σου.
Τώρα τα θανατώνουν στην αγκαλιά σου.

Γιατί ‘ σαι Ελλάδα καταδικασμένη,
να ζείς στο περιθώριο προδομένη ;

Παξοί, Σεπτέμβριος 2002
Γεώργιος Βελλιανίτης Παξινός Ποιητής

(TA KΑΣΤΡΑ ΠΕΦΤΟΥΝ ΕΚ ΤΩΝ ΕΣΩ)

3. ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ

Ελληνες! Bλέπετε μπροστά.
Μη σας πτοούν τα πάθη.
Δείτε ! Δεν έχουμε καιρό,
να κάνουμ’ άλλα λάθη.

Μαζέψτε τα συντρίμια μας.
Αυτό είναι το χρυσάφι.
Μην κάνετε τον αρχηγό.
Πάει η Ελλάδα στράφι.

Τ’ ατομικά συμφέροντα
σκοτώνουν τα παιδιά μας.
Tους ετοιμάζουνε σκλαβιά,
τα χέρια τα δικά μας.

Ξυπνήστε πλέον ΄Ελληνες,
την Tελευταία ΄Ωρα.
Αφήστε την πιά να σταθεί
την έρμη ετούτη Χώρα!

Aθήνα, Οκτώβριος 1998
Γεώργιος Βελλιανίτης

Παξινός Ποιητής

(Τα συντρίμια μας.
Τα ρεμάλια, τους ναρκομανείς, τους απογοητευμένους,
τους καταθλιπτικούς, τους ανέργους, τους κατεστραμμένους,
τους οποίους σείς δημιουργήσατε με την αλόγιστη τακτική σας).

                   26. ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ

Στις απαιτήσεις των καιρών,
τα θύματα των πονηρών,
Σ' αναζητούν, Δικαιοσύνη.

                             Πέταξε κάτω το μαντήλι,
να δείς.   Ανάβουνε καντήλι,
στη Χάρη Σου την Ιερή.

Μα Εσύ, φαντάζεις παγερή.
Σαν να μην ξέρεις την Αλήθεια.
Λές καί Σού λένε παραμύθια !

Πρόσωπα άνω υποψίας,
           από νυκτός μέχρι πρωϊας
ανοίγουνε   τάφους αθώων.

Παίζουν τις τύχες των ανθρώπων.
Κινούνται μέσα στο σκοτάδι.
Κάνουν συμβόλαια στον ΄Αδη.

Δεν είναι αρκετό ν' ακούς.
Πρέπει να δείς, όλους αυτούς,
    όπου   ζητούν ένα Σου βλέμμα.

Δίνουνε της καρδιάς το αίμα.
Αλλά, δε βρίσκουνε γαλήνη.
Πνίγονται στου καϋμού τη δίνη.

΄Ελα   λοιπόν, Δικαιοσύνη !
Βγάλε επί τέλους το μαντήλι,
να πιάσει τόπο το καντήλι .........

                                     Πειραιάς, Δεκέμβριος 2001
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

1O. EKTOΣ ΕΛΕΓΧΟΥ

Αναβρασμός! Μέσ' στην ψυχή μας, μέσ' στη ζωή μας.
Αμηχανία! Ποιά η επόμενη, η κίνησή μας.

Υπάρχει ένταση.΄Ως καί στο σπίτι μας. Γιά μίλησέ μου.
Ποιό είναι το σήμερα. Ποιό θάναι τ' αύριο. Απάντησέ μου.

Τί βλέπεις γύρω σου. Παντού συντρίμια, όλο ναυάγια.
Λίγοι το βλέπουνε. ' Ολοι τα δέχονται, ωραία κι άγια.

Απατεώνες, σε κάθε βήμα σου, δίνουν καί παίρνουν.
Καταστροφή! Με το χαμόγελο, τη φρίκη σπέρνουν.

Ναρκωτικά! Αυτό το βάσανο, θάνατο φέρνει.
Ψυχές αφύλακτες. Σαν καλαμιά, ο αέρας δέρνει.

Τίποτα όρθιο! Δεν έχει μείνει πέτρα στην πέτρα.
Κανείς δεν έβλεπε, πώς χρειαζότανε, να πάρει μέτρα.

Μέτρα στο σπίτι του, στον εαυτό του, στην Κοινωνία.
'Οπου χρειάζοταν, νάχε τον έλεγχο καί τα ηνία.

Παντού ληστεύουνε. Μέσ' στη ζωή μας μπήκαν οι κλέφτες.
Θεό δεν έχουνε. Μικροί - μεγάλοι, γίνανε ψεύτες.

΄Ολοι μπερδεύτηκαν. Σα να συνέβαιναν, σ' άλλον πλανήτη.
Ήταν θεόστραβοι. Ούτε που έβλεπαν πέρ' απ' τη μύτη.

Βλέπαν το πρόβλημα. Μικρό ή μεγάλο, στο άρπα - κόλλα.
Το γυροφέρνανε. Να λυθεί μόνο του. Φάγαμε φόλα.

Θέλανε πρόοδο. Κόπτονταν όλοι τους γιά επιτυχία.
Ζούσαν στον κόσμο τους. Κι έτσι μας φέρανε τη δυστυχία.

Τα ήθη χάθηκαν. Αυτός ο πλούτος, πέρ' απ' το χρήμα.
Είτε το θέλησαν, είτε αδιαφόρησαν, μεγάλο κρίμα.

Παντού ερείπια. Μπροστά σου πίσω σου, όπου γυρίσεις.
Αφού είναι σίγουρο. Πως ό,τι σπείρεις, θε να θερίσεις.

Πειραιάς, Μάρτιος 1998
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

64. ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ

Ζούμε  σε  μια  Χώρα,  της  απελπισίας.
Τόπο  Παραλόγου  και  Υποκρισίας.
Φόνοι,  Κλεψιές,  Ψευτιές,  Απάτες.
Πόλεμος  με  ληστές  στις  στράτες.

΄Ολοι  μας  τα’  αρπάζουνε.  Δεν  αφήνουν  μία.
΄Υστερα  σου  λένε,  φταίει  η  Κοινωνία.
Πήραν  τις  Ταφόπλακες  από   τα  Μνημεία!
Μέχρι  που  ξαφνιάστηκε  κι  η  Αστυνομία.

Τι  να  πούμε  για  καρδιές,  τρέλλες,  καταθλίψεις.
Κάθε  βήμα  ένας  καημός!  Πόνος  όπου  στρίψεις.
Τάξανε  Ποιότητα!  Πίστη  στον  Πολίτη !
Κόσκινο  τον  έκαναν.  Τούκλεισαν  το  σπίτι!

Τούτα  δώ  συμβαίνουνε,  σε  άλλον  Πλανήτη!
Τίποτα  δε  βλέπουνε,  πέρ’  πό  τη  μύτη.
΄Ο,τι  και  να  γίνεται,  πάντα  πέρα  βρέχει.
Ούτε  πιά  ένα  Θεό,  κανένας  δεν  έχει.

Είναι  η  Αργία,  Μήτηρ  της  Κακίας.
Τώρα  τον  πληρώνουμε,  το  Φόρο  Βλακείας!
Πού  θα  πάει  όμως  αυτό.  Πόσο  θα  κρατήσει.
Όταν  κανείς  δεν  μπορεί,  σπίτι  του  να  ζήσει.

Είμαστε «υπό  διωγμόν»,  μέσα  στην  Πατρίδα!
Σήμερα  δε  φαίνεται,  κάποια  ηλιαχτίδα.
΄Ισως  αύριο  να  φανεί.  Κανένας  δεν  ξέρει.
Χάνεται  η  Χώρα μας….Μέρα  μεσημέρι!…….

  Πειραιάς,  Δεκέμβριος  1998
Γεώργιος  Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

Ταφόπλακες από τα μνημεία:
(Τω καιρώ εκείνω, εν έτει σωτηρίω 1998, ότε κατεσκευάζετο
ο Σταθμός Μετρό Συντάγματος, εφημερίδες της εποχής
έγραψαν ότι άγνωστοι αφαίρεσαν μαρμάρινες ταφόπλακες
από το Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών!).

                                           59. AΣΥΔΟΣΙΑΣ ΚΑΤΑΛΗΞΗ.

ΚΡΑΥΓΑΖΟΥΝ ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΠΕΣΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΑΔΙΚΗΜΕΝΩΝ !

ΝΤΡΟΠΗ ΣΟΥ !!

΄Αντεχε, Σκλάβε !
Φέρεις το στίγμα
της προδοσίας.

Λές κι ήταν ψέμα,
κείνη η φρίκη
της Μικρασίας.

Πλήρωνε τώρα.
΄Εχεις προδώσει
τούτη τή Χώρα.

Είναι ντροπή σου !
Σε κατακρίνει
η Ιστορία ! ...

Πιά δεν υπάρχει
καμμιά ελπίδα,
γιά Σωτηρία.

΄Ενα θυμήσου :
΄Εχεις πουλήσει
καί την Ψυχή σου !!! ...

Πειραιάς, Απρίλιος 2002
Γεώργιος Βελλιανίτης
  Παξινός Ποιητής

                               77. ΑΝΑΛΑΒΕΤΕ !....

΄Ελληνες ! Πορευθείτε ! Αναλάβετε !
Μην κάνετε ότι δεν καταλάβατε.
                       ΄Οταν αρέσκεσθε στην ανομία,
Εσείς, σκοτώνετε την Κοινωνία.

Μη ρίχνετε τα βάρη σας στους άλλους,
            στους αρμοδίους, μικρούς ή μεγάλους.
Δεν στέκει καμμιά δικαιολογία,
όταν παντού υπάρχει δυσπραγία.

Είναι πιά ώρα να συνετισθείτε.
Τις ευθύνες σας να επωμισθείτε.
                                  ΄Οταν ανέχεσθε να ζείτε στην ντροπή,
μην περιμένετε να δείτε προκοπή.

Στην πράξη δεν ισχύουν τα τραγούδια.
Οι φίλοι είναι όλοι τους λουλούδια.
Πουλούν καί την Ψυχή τους γιά ψυχία.
Εσείς κερδίζετε τη δυστυχία.

Αρχίστε να τηρείτε πιά τους νόμους,
απομονώνοντες τους παρανόμους.
                              Υπόθεση δεν είναι των μεγάλων.
Δική σας η Ευθύνη. ΄Οχι άλλων.

Κάθε μέρα όμως αυτοκτονείτε.
    Γκρεμίζεσθε, μα δεν μετανοείτε.
΄Οταν θα έρθει η ώρα να πληρώσετε,
ούτε Ψυχή, δεν θάχετε να δώσετε.

                                                                Πειραιάς, Μάρτιος 2003
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

          5. ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΕΛΛΗΝΕΣ !

Γειά σας ΄Ελληνες λεβέντες !
Με τις έξυπνες κουβέντες.
                   Κάνετε τους πονηρούς
μέσ' στους άσχημους καιρούς.

Τρέχετε να προλάβετε.
Mα όταν καταλάβετε
ότι σας βάζουν στο χορό,
θα είστε έξω από δώ.

Παίζετε βιολί γιά άλλους.
                     Γιά μικρούς καί γιά μεγάλους.
Κόπτεσθε, πολύ μιλάτε,
μα δε βλέπετε πού πάτε.

Συνέλθετε πριν είν' αργά.
Αλλάξτε ταμπουρά γοργά.
Κάντ' επί τέλους μιάν αρχή,
                     να σκέπτεσθε με προσοχή.

Μην περπατάτε στον αέρα.
Γυρίζει γρήγορα η Σφαίρα.
Σε μία δύσκολη στροφή,
θα έρθει η καταστροφή ! ......

                              Πειραιάς, Δεκέμβριος 2001
Γεώργιος Βελλιανίτης
                                                           Παξινός Ποιητής

ΠΑΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ!!! ΖΗΤΩ!!!
ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΧΕΙΛΟΣ ΤΟΥ ΓΚΡΕΜΟΥ.
ΑΛΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΒΑΡΑΘΡΟ!
ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ ΕΛΛΑΔΑ!...

            213. Α Ε Ρ ΑΑΑΑΑΑΑ!

Οι ΄Ελληνες παλάβωσαν.
Επήρανε τα όρη.
Τσιγαριλίκια στρίβουνε
και γίνονται παπόρι.

Αρπάζουν ψυχοφάρμακα.
Τα παίρνουνε με το κιλό.
Μα όσο κι αν φορτώνονται,
δεν βλέπουνε κάτι καλό.

Συνέχεια τους κυνηγούν.
      Τους πίνουνε το αίμα.
Να ξεφύγουνε δεν μπορούν.
Μπρος γκρεμός, πίσω ρέμα.

Δεν θέλουν,΄Ελληνες, λεφτά.
Θέλουνε την Ψυχή σας.
Δεν τους ενδιαφέρουν αυτά.
Θέλουν την πλούσια γή σας.

Μην περιμένετε ΄Ελληνες
Να δείτε άσπρη μέρα.
Κοιτάξτε μακριά. Παντού.
Τρέξτε. Φωνάξτε, ΑΕΡΑAAA!

Παξοί, Οκτώβριος 2016
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

  73. Ο ΝΑΥΤΙΚΟΣ

Είν'απόμαχος ναυτικός.
Κάθεται τώρα σκεφτικός
στο μουράγιο.

Κάποτε εκινδύνευσε.
Τότε φτηνά τη γλύτωσε.
Είχε ΄Αγιο.

Πολλά χρόνια επέρασαν.
Τα βάσανα τον γέρασαν.
Κουράστηκε.

Πολλοί τον επροδώσανε.
΄Οξος, χολή του δώσανε.
Φαντάστηκε,

Πώς όλοι είχανε καρδιά.
Αυτός ήταν απ΄ τα παιδιά,
π' αγαπούσαν.

΄Εφερνε χρήμα στη στεριά.
Τάβαζε σε καλή μεριά.
Του αρκούσαν,

Γιά μία σύνταξη καλή.
Συνάλλαγμα έφερνε πολύ,
στο Ταμείον.

Στα χρόνια που περίμενε,
τα   πάνω κάτω ήρθανε.
΄Ολα μείον.

Πάντα είχε την Ελπίδα
να γυρίσει στην Πατρίδα,
περήφανα.

Αλλά όταν ήρθ' η ΄Ωρα
Πολλά χάθηκαν στη Χώρα,
περίτρανα.

΄Οσοι είχαν περηφάνεια,
βρέθηκαν μεσ' στην ορφάνεια.
Προδόθηκαν.

Χωρίς να το περιμένουν,
σ' όσους λύνουνε καί δένουν,
εδόθηκαν.

Την Ελληνική Σημαία,
περιφέροντας γενναία,
ετίμησε.

Μα ήρθαν τα πάνω κάτω.
Αυτός βρέθηκε στον πάτο.
Ατύχησε.

Πειραιάς, Φεβρουάριος 2003
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής
                                              69.   ΑΠΟΡΙΑ

  Κόσμε, γιά την Ιστορία,
  υπάρχει μιά απορία.

                              Τη Σοφία της Αθήνας,
  που μακρυά έχει νυχτώσει,

η Μικρασία κι η Κύπρος,
πικρά έχουνε πληρώσει.

Ποία είναι στην αράδα;
Μήπως όλη η Ελλάδα;

Πειραιάς,   Νοέμβριος 2002
                                        Γεώργιος Βελλιανίτης
  Παξινός Ποιητής

(Tω καιρώ εκείνω, είπεν ο παπαδοδάσκαλος του Δημοτικού στο φτωχό μαθητή του: Εσένα    ο πατέρας σου είναι εργάτης. Πρέπει να γίνεις και σύ εργάτης. Τον χλεύαζε, απαξιώνοντάς τον, επιβραβεύοντας τα παιδιά φίλων του και προυχόντων. Το παιδί απογοητευμένο όσο προκατειλημμένο, δεν προχώρησε. ΄Εγινε εργάτης. Τότε δε, οι γονείς έλεγον. Βάρα δάσκαλε το παιδί μου να γίνει καλός άνθρωπος. Οι δάσκαλοι της εποχής, κτυπούσαν με το παραμικρό δέρνοντας αλύπητα τα μικρά, αθώα, φτωχά παιδιά !!).

                        ((( ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚHΣ ΕΞΑΡΣΗΣ ΜΑΘΗΤΩΝ)))

62.   ΡΥΠΑΝΣΗ ΨΥΧΗΣ

                  Βρίσκονται τα μικρά παιδιά
στης Κοινωνίας τα πυρά.

Παίρνουν το δρόμο της ζωής.
Αμαρτίες βαρειές, να δείς !

Αρχίζουμε απ’ τους γονείς.
Άχρηστοι τύποι. Αδαείς.

Πάντα τα εκμεταλλεύονται.
Αυτά όμως δε λέγονται.

Τι να πείς για τους δασκάλους.
Κάνουν τα παιδιά ρουφιάνους.

Βολεύονται απ’ τις περιστάσεις
                                      και διαμορφώνουν καταστάσεις.

Αλλού κάνουνε το φίλο
                    και τα σπάζουνε στο ξύλο.

΄Οσα θέλουν προωθούνε.
Τα’ άλλα μέλλον δεν θα δούνε.
Γονείς, δασκάλοι και λοιποί,
συνένοχοι μέσ’ στη σιωπή.

Δημιουργούνε ενοχές,
              να ελέγχουν   τις αγνές ψυχές.

Tους τσακίζουν το Ηθικό.
Κεί δεν υπάρχει γιατρικό,

                                Την Ψυχή τους ν’ απαλύνει
για να νοιώσουνε γαλήνη.

                                                           Απαιτούνε το σεβασμό,
χωρίς δικαίωμα σ’αυτό.

Ο σεβασμός εμπνέεται.
Ποτέ δεν επιβάλλεται.

                             Η δίψα για κατάκτηση.
Ηθική αγανάκτηση.

Αντί να δείχνουνε στοργή,
                               καλλιεργούνε την Οργή !

Αυτά σε μία εποχή,
που βασιλεύει η Ανοχή.

                                     Είν’ ΄Εγκλημα η Ανοχή.
Των παρατράγουδων αρχή.

Είναι σκέτη συνεργία.
Η Ηθική Αυτουργία.

Μα όταν ο ΄Ελεγχος χαθεί,
                                                       το    χάσμα είναι πιά βαθύ.

Αυτοί δείχνουν τα βήματα,
στα πιο   σκληρά εγκλήματα.

Τιμή σε κείνα τα παιδιά,
που έχουνε καλή καρδιά !

                Πειραιάς, Μάϊος 2002
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

     (((    ΣΥΓΧΡΟΝΗ   ΠΡΟΣΕΥΧΗ   )))

71.   ΕΛΕΟΣ, ΚΥΡΙΕ !

             Σώσον Κύριε τον λαόν Σου,
από   τους ευπρεπισμένους.

Που τον βλέπουν σαν μηρμύγκι
καί του βγάνουνε το ξύγκι.

Σώσε μας από τούς κλέφτες,
τους ρουφιάνους καί τους ψεύτες.

Βόηθαε κι αυτούς που κρίνουν
καί το Δίκαιό Σου δίνουν.

Πήξαμε απ΄ τις ληστείες.
                          ΄Αλλοι λένε, είν' αστείες !

Λένε, δεν είδαμε άλλα.
       ΄Ολα είναι μέλι - γάλα !

Κύριε, τί να πιστέψω
που κοντεύω να σαλέψω ;

Προστάτεψέ μας Κύριε
απ' τους απατεώνας.

Να Σε δοξάζουμε θερμά,
σε όλους τους αιώνας....Αμήν !...

     Πειραιάς, Δεκέμβριος 2002
Γεώργιος Βελλιανίτης
                                    Παξινός Ποιητής
              Εθνικά Υπερήφανος,
Για μια Ελλάδα Νέα,
Με Πολλά Κλοπιμαία!....

197. ΒΡΕΙΤΕ ΙΚΑΝΟΥΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ

     ΄Ενας φίλος μου θύμισε
παλιές μου αναμνήσεις.
Απ τη μικρή Πατρίδα μου
με χίλιες συγκινήσεις.

Πήγε κι αυτός κεί σχολείο.
Μές στην πίκρα μές στο κρύο.
   Πέρασ’ απ’ το κολαστήριο.
Μας ποτίζαν δηλητήριο.

Είπε για κακούς δασκάλους
που κάνανε τους μεγάλους.
Τότε για να προοδέψεις
    Έπρεπε αυτούς ν’ αντέξεις.

Πορωμένοι απ΄τη βλακεία
    σπέρνανε την αδικία.
Κοιτούσανε τους δικούς τους.
Πρόσεχαν τους εαυτούς τους.

Εμείς επροοδέψαμε.
Πολλά επαραβλέψαμε.
Όμως αυτά δεν τα ξεχνάς.
Σαν στα θυμίζουνε πονάς.

Τα παιδιά   βοσκού και ψαρά
εβίωναν τη συμφορά.
Τα τσακίζανε στο ξύλο
κι αλλού έκαναν το φίλο.

Ακόμα κι αν προσπαθούσαν,
με τη φτώχεια τους γελούσαν.
Καμμία επιβράβευση.
Γι άλλα ήταν η βράβευση.

  Για τα παιδιά των μεγάλων.
  Είχαν έναν Θεό άλλον.
Μιάν άλλη μεταχείρηση.
Στημένη επιχείρηση.

Μα ακόμα και σήμερα
Θα βρείς θηρία ανήμερα.
Με τους μαθητές τα βάζουν.
Στο ίδιο καζάνι βράζουν.

Του κακού μύρια έπονται.
Αυτά δεν επιτρέπονται.
Βρείτε υγιείς δασκάλους
να μην αδικούνε άλλους.

     Πειραιάς, Μάρτιος 2015
                       Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

27. ΣΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΤΕΡΑΤΑ

Η δίψα γιά κατάκτηση.
Ηθική αγανάκτηση.
                                   Πόνος το βράδυ. Το πρωί.
Αργός θάνατος η ζωή.

Ακούστηκε μία κραυγή,
κάποια ανέμελη αυγή.
                                     Ο όλεθρος απλώθηκε.
Ο κόσμος ξεσηκώθηκε.

Τί είναι λάθος. Τί σωστό.
Εσύ, πώς το βλέπεις αυτό.
Τώρα εδώ, πώς φθάσαμε.
Τί είχαμε, τί χάσαμε.

Τί είναι κείνο πού αξίζει,
σ' αυτή τη Σφαίρα που γυρίζει.
Πόσο μετράνε οι αξίες.
Πού οδηγούνε οι θυσίες.

                                     ΄Αρχισε άσχημη εποχή.
Να δούμε με ποιά αντοχή.
                                   ΄Ανθρωποι δοκιμάζονται.
Τα   πάθη δεν δαμάζονται.

Σ' όλα της γής τα πέρατα,
Φωτιές, Καπνοί καί Τέρατα.
Η βία πάντα βία φέρνει.
Μόνο την αδικία σπέρνει.

                                   ΄Επειτ' απ΄ όλ' αυτά,   τί μένει.
Πώς θα βρεθεί η Οικουμένη.
Ο άνθρωπος θα είναι ίσος ;
Θα εξαφανισθεί το μίσος ;

                           Κόσμε, χαλίνωσε το πάθος.
Επήρες ένα δρόμο λάθος.
                                   ΄Εχεις καθήκον να το δείς,
πριν γίνεις στάχτη καί χαθείς....

                               Πειραιάς, Οκτώβριος 2001
                                Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

224. ΧΑΙΡΕΤΕ ΠΑΞΟΙ!
Χαίρετε Παξοί!
΄Ενδοξο Νησί.
Βγάζετε Υπουργούς.
Βγάζετε Ναυάρχους.
Επίσης Στρατηγούς,
αλλά και ζουρλούς!
΄Εχετε Φρουρό
μπροστά στο λιμάνι
τον αγωνιστή
Γιώργο Ανεμογιάννη!
Τον Πυρπολιτή
του εικοσιένα
που τον κρέμασαν
από μιά αντένα.
Από τουρισμό
έχετε κορεσμό.
Με μιά ομορφιά
σκέτη ζωγραφιά.
Πολλοί γιά σας λένε.
Παξοί, Αντιπάξοι,
Λονδίνα δεκάξη.
Πάντα προσπαθείτε
κάπως να σταθείτε.
΄Ομορφοι Παξοί.
Σας αφήνουν μόνους
να ζείτε σκληρά
με μεγάλους πόνους.
Τα φτωχά παιδιά σας
λένε τ'όνομά σας
πέρα εκεί στα ξένα
ζώντας πικραμένα.
Πατρίδα μας Γειά σου.
Σ' έχουμε κρυμμένη
μέσα στην Ψυχή μας.
Πολυαγαπημένη!

Πειραιάς, Μάρτιος 2022
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

(Εις μνήμην του αειμνήστου κορυφαίου φίλου και συμπατριώτη
Σπυρίδωνος Νικολάου Βελλιανίτη (Λαμπίτση), ο οποίος μου είχε
εκφράσει την επιθυμίαν να γράψω ένα Ποίημα γιά τους Παξούς!
Αιωνία Αυτού η Μνήμη!).

182. Φ Τ Ω Χ Ε Ι Α

Βλέπεις ματάκια απορημένα.
Ματάκια αθώα, φοβισμένα,
Ο πόνος των μικρών παιδιών.

Λύπη στα μάτια της μητέρας.
Απελπισμένος ο πατέρας.
Μαύρα σημεία των καιρών.

Παππούς, Γιαγιά, μέσα στο δάκρυ.
Στέκουν θλιμμένοι σε μιαν άκρη.
Θρηνούν προσπάθειες ετών.

Βλέπεις τους άστεγους στο δρόμο.
Στα μάτια τους διακρίνεις τρόμο.
Ποιά η κατάληξη κι αυτών.

Καταγράφονται αυτοκτονίες.
Οργιάζουν οι συντεχνίες,
απατεώνων και κλεπτών.

Η Πρόνοια έχει εκλείψει.
Κάθε ευθύνη έχει λείψει.
Πειράματα των ισχυρών.

Ποιοί όμως έχουν την ευθύνη;
Η Κοινωνία έχει γίνει
Σύνολο ζωντανών νεκρών.

Δεν θα αργήσει όμως η μέρα.
Θα κάνομε τον τρόμο πέρα,
λυτρώνοντας τον τόπο αυτόν.

Πειραιάς, Μάρτιος 2013
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ
222. ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΛΛΑΔΑ

Σκληρή πραγματικότητα.
Άλλη κανονικότητα.
Τώρα είναι η εποχή
που κυριαρχεί η ανοχή.

Στη σημερινή Ελλάδα
που συνέρρευσαν τα πλήθη,
Σύμβολα και Ιδανικά
εθαφτήκανε στη λήθη.

Χαίρε ταλαίπωρη Ελλάς.
Να μην κλαίς. Μόνο να γελάς.
Όχι άλλο μοιρολόϊ.
Όλα πηγαίνουν ρολόϊ.

΄Ο,τι άρρωστο και στραβό
μας το μοστράρουν για καλό.
Εμείς μένουμ’ αδιάφοροι
μες’ στον κακό μας τον καιρό.

Κάποιοι τις Σημαίες καίνε
μα οι πατριώτες κλαίνε.
΄Ενας γνήσιος πατριώτης
(άραγε πήγε στρατιώτης;)

Είπε με βαρειά φωνή.
Γιατί πιά τόσος θόρυβος.
Τί μιλάτε γιά Σημαία.
Είναι απλώς ένα πανί!

Δεν υπάρχουνε προδότες.
΄Ολοι είναι πατριώτες.
Προσπαθούν να μεταδώσουν
ιδέες που θα μας σώσουν.

΄Εξω από δώ ο ρατσισμός.
Υπάρχει ο Πολιτισμός.
Ακούμε πολλές ειδήσεις
χωρίς πλέον αντιρρήσεις.

Δεν ομιλούνε οι σοφοί.
Δεν ακούνε. Είναι κουφοί.
Ούτε οι μεγαλοσχήμονες.
΄Αχρηστοι επιστήμονες!

Θα έρθει όμως κάποια ώρα
που θα χαθούμε μέσ’ στη μπόρα.
Τότε κανείς δεν θα μπορέσει
απ΄την κατάρα να μας σώσει.

Πειραιάς, Οκτώβριος 2021
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

187. Η ΠΕΘΕΡΑ

Κάθε κακούργα πεθερά
ταράζει πάντα τα νερά.
Με τα παλαβά κουμάντα
τους κάνει όλους στην πάντα.

  Είναι κακομαθημένη
και κακοαναθρεμμένη.
Θέλει πάντα το παιδί της
υπό την επιρροή της.

Το γιό της τον θέλει βλάκα
          και τους ταράζει στην πλάκα.
Τη νύφη τη θέλει δούλα.
Της μιλά σα νάναι μούλα.

Γιά τη δική της τη χάρη
τσακώνεται το ζευγάρι.
Γίνεται το σπίτι μύλος.
Τους γαυγίζει και ο σκύλος.

Ο πεθερός κουκιά σπέρνει.
Αυτή βαράει και δέρνει.
    Όταν τελειώνει τις βρισιές
ξεκινά για τις εκκλησιές.

Κάνει ψεύτικα πως κλαίει
κι όλα στον παπά τα λέει.
Του αναφέρει το θέμα
βάζοντας μπόλικο ψέμμα.

Για να τηνε συγχωρήσει,
ώστε να την κοινωνήσει.
Σκέφτεται. ΄Αν τον τουμπάρει,
θα πάρει τη Θεία Χάρη!

Να περνάει το δικό της.
Κοροϊδεύει το Θεό της.
Λέει το σωστό. Αφρίζει.
Το ζευγάρι το χωρίζει.

Μακρυά ‘πό την πεθερά.
Δηλητηριάζει τη χαρά.
΄Αν δεν την κάνετε πέρα,
σας τινάζει στον αέρα.

Πειραιάς, Απρίλιος 2013
Γεώργιος Βελλιανίτης
     Παξινός Ποιητής

  ΚΑΝΕ Ο,ΤΙ ΣΟΥ ΛΕΩ. ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ Ο,ΤΙ ΚΑΝΩ.

  119. AΠΑΞΙΩΣΗ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

  Τα πάνω κάτω έρχονται.
  Όλα είναι μαύρο χάλι.
  Βλέπεις πιά όλα τα τρελά.
  Σου φεύγει το κεφάλι.

                                                      ΄Ο,τι είναι σήμερα σωστό,
  εχθές ήτανε λάθος.
  Τώρα εσύ καθάρισε
            και μέτρησε το βάθος.

  Κι ό,τι ήτανε λάθος χθές,
  είναι ορθό εσήμερα.
                                        ΄Ετσι αποδεικνύεται
  πως όλα είν’ εφήμερα.

  Δεν είναι λάθος ή σωστό
  όταν σου λέν’ το κάθε τί.
                                                  ΄Ολοι έχουν κρυφό σκοπό.
  Ψάξε να μάθεις το γιατί.

  Εκείνοι σε καθοδηγούν
                                    δήθεν για το καλό σου.
  Μα κατά βάθος θέλουνε
  να βρείς το διάολό σου.

                  Να περνάει το δικό τους.
  Εσένα να σε πατήσουν.
  Δεν έχουνε το Θεό τους.
  Πάνε εις βάρος σου να ζήσουν.

  Συνεχώς μας ποτίζουνε
  με τις δικές τους ηθικές,
  ενώ οι ίδιοι εκτελούν
  τις πιο αχρείες πρακτικές.

  Θέλουνε να μας έχουνε
  πειθήνια όργανά τους
                                                      να εξυπηρετούμε εμείς
  τα’ άθλια σχέδιά τους.

              Ως κι οι Θεματοφύλακες
  τα ιερά λεηλατούν.
  Υπάρχουν μικροί θήλακες,
   λένε. Για να μας απατούν.

  Μην ακούς μεγαλύτερους
  όταν σου ρίχνουν ενοχές.
                                                ΄Ετσι κρύβουν τα πάθη τους.
  Αλλάζουνε οι εποχές.

  Σου λένε δήθεν το σωστό,
                                  να σε παραπλανούνε.
  Αυτοί σταυρώνουν το Χριστό.
  Εσένα, σ’ αδικούνε.

                  Κάνουν μετάνοιες και σταυρούς.
  Παριστάνουν τους ευσεβείς.
  Eσύ όμως μην τους ακούς.
              Αυτοί, είναι οι πιο ασεβείς.

  Βλέπουμε ότι συνεχώς                                                  αλλάζουνε οι νόμοι.
  Τά πάντα έρχονται στο Φώς.
                          Ανοίγουν νέοι δρόμοι.

  Τι να το κάνεις τώρα πιά
  όταν αλλάζουν γνώμη.
      Ό,τι κιάν πούνε είν’ αργά.
  Δεν ωφελεί η συγγνώμη.

  Aλλάζουνε οι εποχές.                                         Τους έξυπνους εκάνανε.
  Όμως μένουν οι ενοχές.
            Κι εμάς, μας ετρελάνανε.

Πειραιάς, Δεκέμβριος 2008
Γεώργιος Βελλιανίτης
                         Παξινός Ποιητής

89. Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ

Πρόεδρος δώ, Πρόεδρος κεί,
Πρόεδρος παραπέρα,
τινάξανε οι Πρόεδροι
τα πάντα στον αέρα.

Μεγάλη γκρίνια ακούγεται.
Φαγώματα, βαβούρα,
μαλλιά κουβάρια γίνονται
καί φαίνετ' η σαβούρα.

Πολλοί κοκόροι διαλαλούν
ότι θα ξημερώσει.
΄Οταν δούμε πως μας πουλούν
μας έχει πιά σηκώσει.

΄Οσοι παίρνουνε μιά θέση
μας τρελλαίνουνε στο φέσι.
΄Οταν κάποτε τους ψάλλεις
διαμαρτύρονται πως σφάλλεις.

Πολλοί λένε πές τα, πές τα !
κι άλλοι σου ζητούν τα ρέστα.
Πού υπάρχει σοβαρότης,
να σωθεί η ανθρωπότης;

Θα μας σώσει ο Δεσπότης !..

Πειραιάς, Φεβρουάριος 2004
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

  1.   ΕΛΛΗΝΕΣ !   ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ !!

Έλληνες ! Σηκωθείτε !
Μπροστά σας προχωρείτε.
                                            Πάντα να γρηγορείτε,
γιά φίλους και εχθρούς.

Γοργά δημιουργείτε.
Γερά αντισταθείτε
καί γρήγορα θα δείτε
εάν σας αγαπούν.

Το Πνεύμα σας Σάς στέλνει
                    σ' όλη την Οικουμένη.
Εκείνο πάντα μένει.
Γι αυτό, όλοι μιλούν.

Δίνετε εξετάσεις,
                                            στά πλάτη της Θαλάσσης.
Στα πέρατα της Πλάσης,
Εσάς, εκεί θα βρούν.

    Παράδοση φυλάτε.
Τον κόσμο ν' αγαπάτε,
την Πίστη μην πετάτε.
Αυτό, θέλουν να δούν ! ......

                                                  Πειραιάς, Δεκέμβριος 1999
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

57. ΝΑ, Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ !…

  Δεν είμαστε απάνθρωποι.
  Πολιτισμένοι άνθρωποι.
  Να κάνουμε διάλογο.
  Δεν είναι δά, παράλογο.

  Nα δούμε την υπόθεση,
  έχοντας καλή πρόθεση.
  Για όλα να μιλήσουμε.
                                                    Τα πάντα να ρυθμίσουμε.

  Χρειάζεται υπομονή.
  Μην το τραβάμε το σχοινί.
                                                  Γιατί όταν θα σπάσει,
  Ο καθένας θα χάσει.

                                    ΄Οποιος θέλει να μιλήσει.
                                            Για να βρούμε μία λύση.
  Πρέπει κανείς να δέχεται.
  Καλομελέτα κι έρχεται !

                                              Γίνεται λοιπόν διάλογος.
  Αλλά, τον παίρνει ο διάολος !
  Ο χρόνος ροκανίζεται.
                                                  Τίποτα δε ρυθμίζεται.

                                    ΄Αλλοθι ψάχνουν να βρούνε.
  Να περάσει ό,τι πούνε.
                                              Σε σέρνουν από τη μύτη
  Και σου κλείνουνε το σπίτι !

  Το δικό τους να περνάει.
                                                      Το δίκιο του άλλου πάει.
  Τέλος μένει η κοροϊδία,
  που σου προκαλεί αηδία !

                                                          Πολλές φορές, καλώς ή μή,
  Σε βάζουν μέσα στη γραμμή.
  Σού στήνουν «ένα διάλογο»
      Παρέα με το διάολο ! …

  Ηγουμενίτσα, Φεβρουάριος 2002
      Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής
ia; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen>
     75. Ο ΝΑΡΚΟΜΑΝΗΣ

Κάθεται κεί στη γωνία.
Περιμένει μ΄ αγωνία,

νάρθει γρήγορα ο Χάρος.
                                 ΄Εχει ένα μεγάλο βάρος.

Προσπαθεί γιά να ξεφύγει
μέχρι οριστικά να φύγει.

                 Κοιτάζει   πέρα στο δρόμο
με τα μάτια όλο τρόμο.

Πολύ έχει αδυνατίσει.
Δεν   γνωρίζει αν θα ζήσει.

Ούτε ζέστη ούτε κρύο.
Δεν τα νοιώθει καί τα δύο.

Θα του δώσουν το φαρμάκι
     μέσα σ' ένα ραβασάκι.

Απατηλή απόλαυση.
Ο δρόμος γιά την κόλαση.

Αμαρτίες ποιών πληρώνει.
                       Στους ώμους του τις σηκώνει.

                                   ΄Εχασε το ενδιαφέρον
Δεν γνωρίζει το συμφέρον.

Από άλλων κάποιο λάθος,
πνίγηκε μέσα στο πάθος.

Θάρθει αυτός με το δρεπάνι.
Θα του δώσει τη σκαπάνη,

             τάφο μόνος του ν' ανοίξει
τη ζωή του κεί να ρίξει.

Ζεί σε μία άλλη χώρα
που τον τρώει κάθε ώρα.

                                  Κεί δεν υπάρχει γυρισμός.
Δεν   θα υπάρξει λυτρωμός.

          Εμάς τι μας ενδιαφέρει.
Κοιτάμε τί μας συμφέρει.

Δεν πάν' να πνιγούνε όλοι.
Βλέπουμε το πορτοφόλι.

                                       Είναι   ξένα   προβλήματα.
Δεν μας πιάνουν τα βλήματα.

Ναρκωμένη κοινωνία
με χαμένα τα ηνία.

Δεν υπάρχει πλέον ήθος.
Τούτο λένε, είναι μύθος!

Από κάπου περιμένει
       μέσ' στα βάσανα δεμένη.

Αλλά αυτό δεν έρχεται.
Τη συμφορά της δέχεται.

Αύριο θάναι το παιδί σου.
                              Τα πληρώνεις στη ζωή σου,

όλα όσα έχεις κάνει.
Πάντα υπάρχει το δρεπάνι.

Γιατί ο Χάρος κάνει βόλτα.
Θάρθει στη δική σου πόρτα.

Δεν είν' υπόθεση μορφής,
το θέμα της καταστροφής.

                  Απλώς είναι θέμα χρόνου.
Το Γραμμάτιο του Πόνου.

Μόνος σου το υπογράφεις.
Την Ιστορία σου γράφεις.

                                        ΄Οταν έρχεται η Κρίση,
αληθεύει κάθε ρήση.

                                                Πειραιάς, Φεβρουάριος 2003
     Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

ΠΡΟΣ ΚΑΘΕ ΤΙΜΙΟ ΑΝΘΡΩΠΟ :
ΕΧΕΙΣ ΝΟΙΩΣΕΙ ΜΑΧΗΤΗΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΚΗΡΥΧΤΟ ΠΟΛΕΜΟ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ;

63.    Ε ! ….. ΕΙΣΑΙ ΜΑΧΗΤΗΣ !!!

Τούτη είναι μία   Εποχή,
που βασιλεύει η Ανοχή.
Τι Ανοχή, τι Διαφθορά.
Πού τη βλέπεις τη Διαφορά;

Ιδανικά, Πολιτισμός,
ο γνήσιος Ελληνισμός,
καλούνται γελοιότητες.
Λές κι είναι αθλιότητες !

Οι ΄Ελληνες, υπό διωγμό.
Λαός, υπό κατατρεγμό.
Πώς να πολλαπλασιασθούμε.
Πότε θα εξαφανισθούμε.

Επί τέλους τι θα γίνει.
Τι απ’ όλα θε να μείνει.
Απορούν όλοι οι φίλοι.
Των εχθρών μειδιούν τα χείλη.

Ετούτο, είναι Πόλεμος.
Εσύ, είσαι εμπόλεμος.
Είν’ ένας Πόλεμος Φθοράς.
Διαδικασία Συμφοράς !

Κοίταξε γύρω σου να δείς :
Δεν είναι δίπλα σου κανείς.
Σού βάλλει ο Καταχτητής.
Να είσαι ΄Αξιος Μαχητής ! ….

Πειραιάς, Ιούνιος 2002
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

                                            56.   ΚΑΛΗΜΕΡΑ !
Καλημέρα Ευρωπαίοι !
Είμαστε πολύ ωραίοι
Γίναμε νοικοκυραίοι.

Μας στριμώχνουνε στο λούκι.
Καθένας είναι μπουμπούκι.
Θέλουν όλοι τους παλούκι !

                                  Της καπατσοσύνης λόμπυ.
                                  ΄Εχουν μόνο ένα χόμπυ.
Να δημιουργούνε ζόμπι.

                                    ΄Αστε τις ανοησίες.
Δείτε τις διεργασίες,
μη χαθούνε οι θυσίες..............

Πειραιάς, Μάρτιος 2002

Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής
Εθνικά Υπερήφανος
Γιά μιά Ελλάδα Νέα
με πολλά κλοπιμαία !!!

      80. ΒΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΡΙΑ

Οι ανθρώποι οι δικοί σου
παίζουνε με την Ψυχή σου.

Σφοδρά σ' εκμεταλλεύονται.
  ΄Οσο μπορούν βολεύονται.

Κλέβουνε τη Δύναμή σου.
Είν' οι πιό σκληροί εχθροί σου.

     ΄Ο,τι φάνε ό,τι πιούνε.
Έπειτα δε θα σε δούνε.

  Κάνουν λόγο γιά σεβασμό.
  Καλλιεργούνε διχασμό.

  Δεν μπορείς να το πιστέψεις.
  Κάτι τέτοιο να χωνέψεις.

  Εσύ κάνεις ό,τι μπορείς.
  Με καλωσύνη συγχωρείς.

  Σ' έχουν καταντήσει θύμα.
  Δεν μπορείς να κάνεις βήμα.

  Μα όταν βρεθείς στον πάτο,
  θάρθουνε τα πάνω κάτω.

  Σαν διακρίνεις την απάτη,
  ήδη σούβγαλαν το μάτι.

  Το πάν είναι θέμα χρόνου.
      ΄Ερχεται η στιγμή του πόνου.

Κοίταξε λοιπόν καθαρά.
Τάραξε πλέον τα νερά.

Τήρησε τις αποστάσεις,
πριν ό,τι έχεις το χάσεις.

               ΄Οσο έχεις περιθώρια,
     βγές έξω από τα όρια

που με τρόπο καθορίζουν,
ώστε να σε περιορίζουν.

Βιώματα καί όρια,
         φράζουν τα περιθώρια.

   ΄Οχι τρελλά   βιώματα.
   ΄Οχι προκαταλήψεις.

   ΄Οταν εσύ καταστραφείς,
   στους άλλους δεν θα λείψεις.

                                        Παξοί, Ιούνιος 2003
  Γεώργιος Βελλιανίτης,
Παξινός Ποιητής.

(((ΕΛΕΗΣΟΝ    ΗΜΑΣ Ο ΘΕΟΣ...)))
{ΒΑΡΑΤΕ ΜΕ ΚΙ   ΑΣ ΚΛΑΙΩ,   ΚΤΥΠΑΤΕ ΚΙ ΑΣ ΠΟΝΩ}

87. Ο ΘΕΟΣ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ! ....

                ΄Εχεις μπάρμπα στην Κορώνη;
Τότε η τσέπη σου φουσκώνει.
Είσαι μάγκας.   Βγαίνεις λάδι.
    ΄Αλλους τρώει το σκοτάδι.

                    Αυτό θα πεί νάχεις πλάτες.
Νά 'σαι μέσα στις απάτες.
Κανένας   δε θά σε πιάσει.
Τα μούτρα του θα τα σπάσει.

                        ΄Οταν ρίξεις κάποια φράγκα,
Σε κάνουνε όλοι μάγκα.
      ΄Οπως θέλεις αλωνίζεις.
       Όποιον θέλεις κανονίζεις.

            Ζούμε σε τέτοια   εποχή
που κυριαρχεί η Ανοχή.
Ανεξέλεγκτη   μανία
θερίζει την Κοινωνία.

Σκέφθηκες εσύ αλήθεια
πού να ζητήσεις βοήθεια,
όταν δείς κάποιον αλήτη
να σου γκρεμίζει το σπίτι;

                                ΄Οταν χάνονται δικοί σου,
κινδυνεύει το παιδί σου,
Θα απευθυνθείς σε άλλους;
Θα προσφύγεις στους μεγάλους;

Τότε να μην ανησυχείς.
Είσαι από τους ευτυχείς.
Πέσε ήσυχα.   Κοιμήσου.
Γειά σου. Ο Θεός μαζί σου !.....

          Πειραιάς, Νοέμβριος 2003
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

((TO ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΝ ΑΙΣΘΗΜΑ))
181. ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ !

Εμφανίσθηκαν Μεσίες
που επέβαλαν θυσίες
κάνοντας ανοησίες !

Αραδιάσανε ψέμματα.
Δημιούργησαν θέματα
κι έγιναν αναθέματα.

Αλλού ήταν η ουσία.
Να δοθεί περιουσία,
χωρίς καμμιά προστασία.

Πληρώνει ο δύστυχος λαός.
Θέλει να μάθει τί και πώς.
Οργίστηκε και ο Θεός !

Μιλούν όλοι για θηρία
που με πολλή μοχθηρία
μαύρισαν την Ιστορία !

Βρέθηκαν σε ομηρία.
Περιμένουν σωτηρία.
Επιθυμούν τιμωρία.

Γι αυτούς έχει σημασία
η Δίκη κάθε Μεσία,
γιά ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ !!!

Πειραιάς, Μάρτιος 2013
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

       162. Ο ΓΕΙΤΟΝΑΣ Ο ΠΑΛΑΒΟΣ

Ο γείτονας ο παλαβός
λέει πως είναι σοβαρός.
Σου κάνει το παληκάρι.
                         Το καυχιέται με καμάρι.

Πιστεύει ότι είναι ικανός.
Δεν δίνει λόγο κανενός.
Μα έχει άρρωστο μυαλό.
                           Δεν ξέρει ποιό είναι το καλό.

Τον πιστό φίλο σου κάνει.
                                    Όμως πολλά λάδια χάνει.
Να του κάνεις το δικό του,
΄Ο,τι έχει στο μυαλό του.

΄Ετσι με το παραμικρό,
σου δίνει ποτήρι πικρό.
Θαρρεί πως κάνει το σωστό
και σε τρελαίνει στο λεπτό.

Πάντα ναι λένε στον τρελό.
Πρέπει να κάνεις τον καλό.
Tη μια λέει καλημέρα
την άλλη σε κάνει πέρα.

Γιατί θέλει τσατσιλίκια.
Πιο κουτός απ’ τα ραδίκια.
΄Αν δεν κάνεις το δικό του
τότε σε κάνει εχθρό του.

Χάπια δεν θέλει να παίρνει.
Η βλακεία του τον δέρνει.
Σπίτι του είναι σατράπης
και φωνάζει σαν χασάπης.

Ποιος να τον πάει στο γιατρό.
Το θεωρεί πολύ χοντρό.
Λέει εγώ είμαι καλά.
Του έχουν στρίψει τα μυαλά.

Αντίρρηση μην του φέρεις.
Κάτι δεν θα καταφέρεις.
                                  ΄Εκανε το σπίτι μύλο.
                                  ΄Ολοι τρέμουνε σαν φύλλο.

Τη γυναίκα και το γιό του
που δεν κάναν το δικό του,
τους έπιασ’ από το λαιμό.
Αυτοί το έχουνε καϋμό.

                                  ΄Ολους τους βρίζει απαθής.
        Τους λέει σκάρτους, ασταθείς.
Κάθε τρελός παρεξηγεί.
Όπως θέλει τα εξηγεί.

Πειραιάς, Ιούνιος 2011
                                 Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

44.    Ο Τ Α Ν . . .

'Οταν όλα καταρρεύσουν,
κείνο που μένει,
είναι ό,τι πράγματ' είσαι.

      ' Οταν κάποιοι σε προδώσουν,
κείνο που μένει,
είναι ό,τι έχεις κάνει.

                             ' Οταν έρθ' η όποια Κρίση,
κείνο π΄ αξίζει,
είναι να μπορείς να δείς το Φώς !.....

                       Πειραιάς, Οκτώβριος 1999
Γεώργιος Βελλιανίτης
                              Παξινός Ποιητής

        ΚΥΡΙΕ, ΣΩΣΟΝ ΤΟΥΣ ΑΦΕΛΕΙΣ !....

81. ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΜΑΡΚΕΤΙΝΓΚ.

'Δώ τα καλά   προϊόντα.
΄Εχουμε πολλά προσόντα.
Πουλάμε βλαμμένα   όντα.

Πήραμ' όλα τα ηνία.
Μ' αξιοζήλευτη μανία,
κλέβουμε την Κοινωνία.

Είναι καλό το μαγαζί.
Δουλεύουμε ψιλό γαζί.
Θα κάνουμε δουλειές μαζί.

Ελάτε να γιορτάσουμε.
Δεν έχουμε να χάσουμε.
Από σας θα τα μάσουμε.

Δε χρειάζεται βιασύνη.
Διαθέτουμε καλωσύνη.
Πάν' απ' όλα, εμπιστοσύνη.

Δεν υπάρχουν αντιρρήσεις.
΄Ετσι, ακούγονται ειδήσεις,
πως πωλούνται συνειδήσεις.

Θερίζουν οι πουλημένοι.
Οι ανθρώποι, τρομαγμένοι.
Γιά καλά κατατρεγμένοι.

Διαπιστώνουν πως τους γδέρνουν.
Αλωνίζουνε καί δέρνουν.
΄Αγρια πλέον τους τα παίρνουν.

Δεν ξέρουνε τί να πούνε.
Προσπαθούνε να   σωθούνε,
απ΄ τα παλαβά π' ακούνε.

Ο μικρός δεν τη γλυτώνει.
΄Οταν σκάει το κανόνι,
αυτός πάντα την πληρώνει.

Παξοί, Ιούλιος 2003
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

  ((( ΔΙΔΑΣΚΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΣΥ ΒΛΕΠΕΙΣ Μ' ΑΠΟΡΙΑ: )))

  78.   ΑΙ ΓΕΝΝΑΙΑΙ   ΠΑΣΑΙ........

  Που λές, στον   "εικοστόν αιών"
            κραύγαζε κάθε απατεών:
  Θα σώσω την   κατάσταση!

  Μαζί του φώναζαν πολλοί.
                                    ΄Ελεγαν, ήτανε καλοί.
                    Καί διαφανείς, σαν το γυαλί!

  Μα όταν πέρασ' ο καιρός,
  φτιάχτηκε κάθε πονηρός
          κλέβοντας. Την παράσταση.

                                    ΄Οποιος πουλάει αέρα
  αυτός βλέπει άσπρη μέρα.
  Μιά χαρά τηνε βολεύει.

                  Κείνος που ψάχνει γιά ήθος
  καταντάει ξερός λίθος.
  Συνεχώς δουλειά γυρεύει.

  Τί στον "αιών" τον εικοστόν
                                      τί στον εκατομμυριοστόν,
  τα κατακάθια μένουν.

  Οι άνθρωποι οι συνετοί
  αυτοί που έχουν αρετή,
  φιμώνονται. Σωπαίνουν.

  Με το άδικο, την πλάνη,
  κάθε τίμιος τα χάνει.
  Τον διαλύουν. Τον σαρώνουν.

  Σ' όποιον αιώνα καί νάσαι,
  βλέπεις: Αι Γενναιαί Πάσαι,
  τις ντροπές άλλων πληρώνουν. Αμήν!

                                          Πειραιάς Μάϊος 2003
  Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

103. ΑΙΓΑΙΟ

Αιγαίο όλοι σε υμνούν
από αρχαίων χρόνων.
Βλέπω τριήρεις να γυρνούν
διά μέσου των αιώνων.

΄Εχεις στολίδια όμορφα
Κυκλάδες και Σποράδες
τη Μυτιλήνη με τη Χιό
τις πλούσιες Κυράδες.

΄Εχεις τα Δωδεκάνησα
με τα’ άλλα τα νησιά σου
την ΄Ιμβρο και την Τένεδο
μέσ’ στη γλυκειά αγκαλιά σου.

Θα ξεκινήσω από την Κώ
Για τη Θεσσαλονίκη
Μετρώντας κάθε νίκη
Αιγαίο μου Ελληνικό.

Από τα πέρατα της Γής
θάρθω μια κρουαζιέρα,
να νοιώσω εις το πρόσωπο
τον καθαρό σου αγέρα.

Πειραιάς Ιανουάριος 2006
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής



  202. ΧΑΙΡΕ ΕΛΛΑΣ !

Με το Αίμα των πεσόντων Ποτισμένη,
Με τις Ψυχές τους Περιστoιχισμένη,
Προχωράς Ελλάδα στην Αθανασία.

Γεμίζεις τις Ψυχές μας με κουράγιο.
Με Φυλαχτό το Χώμα Σου το ΄Αγιο,
Δείχνεις το δρόμο μέσ’ στην Οικουμένη.

Αθάνατο το Πνεύμα πλημμυρίζει,
Τον κάθε Πατριώτη καί δακρύζει.
Αυτό είναι υπεράνω. Αυτό μένει.

Πειραιάς, Μάϊος 2015
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

   211. ΕΛΛΗΝΩΝ ΦΩΣ
Δεν ανήκομεν στη Δύση.
Ούτε στην Ανατολή.
Εμείς είμαστε ο Φάρος
που φωτίζει όλη τη Γή.

Θα δημιουργούμε ΄Επη
σαν η Μοίρα το καλεί.
Δεν θα μας πούνε τι πρέπει
κάποιοι βάρβαροι λαοί.

Κιαν υπάρχουν μεταξύ μας
μερικοί αμαρτωλοί,
ας μη χαίροντ’ οι εχθροί μας.
Είναι σάπιοι πιο πολύ.

Πειραιάς, 1 Ιανουαρίου 2016
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

18. ΠΑΤΡΟΣ   ΑΛΙΕΩΣ
(ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ)

                                           Τότε ήταν παιδί μικρό.
Επήγε στο Δημοτικό.
Το γέλιο φαίνοταν πικρό.
Επήρε   το ενδεικτικό.

Η Ελλάδα είχε Βασιλέα.
Αυτός πατέρα Αλιέα.
       Τον έβλεπαν με μισό μάτι.
Λές καί του κράταγαν γινάτι.

Προχώρησε ακόμα πέρα.
Δύσκολα ήταν κάθε μέρα.
                          Επιφυλακτικοί οι δασκάλοι.
Η απορία του μεγάλη.

Πήρε κι αυτός ένα χαρτί,
Μά πάντα υπήρχε το γιατί.
                                ΄Εγραφε " Πατρός Αλιέως".
Ο όρος πιά, δεν ήταν νέος.

                                ΄Ηρθανε, πέρασαν τα χρόνια,
φάνηκαν στα μαλλιά του χιόνια.
Κανείς δεν του έκανε χάρη.
                  Τώρα το βλέπει με καμάρι.

Είναι φορές που τα θυμάται,
σαν κάποια νύχτα δεν κοιμάται.
Καί νοιώθει περιφρόνηση,
                                          γιά όσους δεν είχαν φρόνηση.

                              Πειραιάς, Δεκέμβριος 2001
Γεώργιος Βελλιανίτης
                                Παξινός Ποιητής

(( ΧΑΣΜΑ ΓΕΝΝΑΙΩΝ ))

184. ΓΟΝΕΙΣ, ΣΥΝΕΤΙΣΘΕΙΤΕ !

Γονείς ! Συγχρονισθείτε !
Μυαλά! Συντονισθείτε !
Κουτοί! Συνετισθείτε !

Εκείνα που πιστεύετε
δεν τα επαληθεύετε.
Τα παιδιά σας παιδεύετε!

Σκοτώνονται κοντά σας
απ’ την αμάθειά σας.
Τα κρίματα δικά σας!!

Με τις αντιδικίες
σπέρνετε αδικίες.
Απαιτείτε βλακείες.

Με τις ανοησίες
γίνονται αυτοκτονίες.
Χάνονται οι θυσίες.

Σας πνίγουν τα γινάτια.
Τους βγάζετε τα μάτια.
Τα κάνετε κομμάτια.

Οι ύπουλες ενέργειες
και οι αισχρές αγένειες
διαλύουν οικογένειες.

Με κουτό εγωϊσμό
απαιτείτε σεβασμό.
Φέρνετε το διχασμό.

Σείς ξέρετε τα πάντα
Τους κάνετε κουμάντα.
Πέρα κι απ’ τα σαράντα!

Όμως κινώντας νήματα
δημιουργείτε θύματα.
Διαπράττετε εγκλήματα!

Όχι πιά αυθαιρεσίες.
Τέλος στις ανοησίες,
να μη χάνοντ’ oι θυσίες !

Πειραιάς, Μάρτιος 2013
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

   136. ΤΟ ΠΤΥΧΙΟ

Το παιδί πήρε πτυχίο.
Σαν να κέρδισε λαχείο.
΄Ολοι οι δρόμοι είναι δικοί του
να προκόψει στη ζωή του.

΄Ομως έχασε το τραίνο.
Οι δουλειές πατήσαν φρένο.
΄Ηρθαν όλα άνω κάτω.
΄Ετσι, βρέθηκε στον πάτο.

Το πτυχίο δεν είναι ένα.
Το ένα ίσον κανένα.
Τα νειάτα του έχει φάει.
  Mα δεν ξέρει πού να πάει.

Ανθούν οι απατεώνες.
Φάνηκαν άλλοι αγώνες.
Τώρα πλέον το ψωμάκι
βγαίνει με πολύ φαρμάκι.

Δουλειά γι αυτόν δεν υπάρχει.
Πρέπει νάβρει ό,τι λάχει.
Θα κάνει πιά το χαμάλη
να πληρώνει το μπακάλη.

΄Ετσι ο καιρός περνάει.
Η ζωή τον προσπερνάει.
Τον κτυπά μ’ ένα μαχαίρι
με το πτυχίο στο χέρι.

Αφού βλέπει στο πεδίο
δεν μπορούν να ζήσουν δύο
δυσκολεύεται για γάμο.
Οι ελπίδες πέφτουν χάμω.

Παίρνει λοιπόν το πτυχίο
το άχρηστο πιά λαχείο,
το βάζει σε μια κορνίζα
που θυμίζει Μόνα Λίζα.

Αρχίζουνε τα στραπάτσα.
ξεκινάει για την πιάτσα.
Δύο φράγκα μήπως βγάλει.
Τα   πτυχία του χαλάλι.

Κάποια στιγμή θα ξεφύγει.
Απ’ την Ελλάδα θα φύγει.
΄Ολοι εδώ σε κυνηγάνε.
Προσπαθούνε να σε φάνε.

Γι αυτό ο λαός μας λέει:
Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΡΩΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ.
ΕΙΣΑΓΟΥΜΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
ΚΑΙ ΕΞΑΓΟΥΜΕΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ.

Πειραιάς Ιούνιος 2010 Γεώργιος Βελλιανίτης Παξινός Ποιητής

                                         201. ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΙΑ ΔΙΚΗ

Φίλοι κι εχθροί, δείτε κι αυτούς!
Δεν είμαστε μονάχοι.
             ΄Εχομε πίσω μας νεκρούς!
Μας στέλνουνε στη μάχη.

Προστάζουν νάμαστε μπροστά
σε όλους τους κινδύνους.
                               ΄Εστω! Mε όπλα λιγοστά.
Να μην ξεχνάμε εκείνους.

                                   Κι αν έρχονται εναντίον μας
                                 Ανήμερα Θηρία,
                                       να πέφτομε μαχόμενοι
                                 για την Ελευθερία!

                         Ποτέ δεν παραιτούμεθα.
                                 Μέχρι να έρθει η Νίκη,
                                         εμείς θα αγωνιζόμαστε.
                             ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΙΑ ΔΙΚΗ !

Πειραιάς, Μάϊος 2015
          Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

153. ΧΑΡΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ

Μπάτε σκύλοι αλέστε.
Κι άλλες μπαρούφες πέστε.
Τώρα ήρθε η εποχή
να κάνουμε χρυσή αρχή.

Ελάτε όλοι να φάμε.
Τους ξύπνιους να βαράμε.
Στήσαμε πολλές φάκες.
Επιάσαμε τους βλάκες.

Οι ΄Ελληνες είναι τρελοί.
Εμείς το παίζουμε καλοί.
Τους δώσαμε αέρα.
Δεν θα δούν άσπρη μέρα.

Μας λένε και Ευχαριστώ.
Δεν θα αφήσουμε Χριστό.
Τα πάντα θα τους πάρουμε.
΄Αγρια θα τους γδάρουμε.

Τους δώσαμε βοήθεια.
Δεν ξέρουν την αλήθεια.
Πώς την πατήσανε γερά
μ’ αεριτζίδικο παρά.

Πηγαίνανε φυρί φυρί.
Θα βγούνε όλα στο σφυρί.
Αντί να έχουνε πατρίδα
θα σέρνονται με αλυσίδα.

Χωρίς να έχουνε μυαλό,
κατάστρεφαν κάθε καλό.
Τώρα έμειναν στον άσσο.
Δεν μπορούν να πάνε πάσο.

Την κλεψιά είχαν γιά χόμπυ.
Θα δουλεύουνε σαν ζόμπυ.
Σκλαβώσανε τα παιδιά τους,
πριν να βγούν απ’ την κοιλιά τους.

Tον έξυπνο τον ΄Ελληνα
τον βράσαμε με σέλινα.
Του μαζέψαμε τα φράγκα
και τον εκάναμε μάγκα.

Εστείλαμε τους ρουφιάνους
και σας πιάσαμε σαν χάνους.
Τώρα ΄Ελληνες κορόϊδα
θα δουλεύετε σαν βόδια.

Πειραιάς, Φεβρουάριος 2011
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

179. ΙΔΟΥ Η ΑΠΟΡΙΑ !!!

΄Ολοι οι Απατεώνες,
οι Προδότες, τα Θηρία,
Έγραψαν Ιστορία !

Οι Ανίκανοι, οι Κλέφτες,
διέλυσαν την Κοινωνία.
΄Εγραψαν Ιστορία !

Οι Υποκριτές, Μεγάλοι,
μας φορτώσαν μαύρο χάλι.
Έγραψαν Ιστορία !

Και οι Θεματοφύλακες ;
Κι αυτοί συμφορά μεγάλη.
΄Εγραψαν Ιστορία !

Φωνή Λαού, Οργή Θεού !
Μα όταν αυτό συμβαίνει,
έρχεται Τιμωρία !

Θεέ, απαθείς τους βλέπεις.
Πού είναι η Θεία Δίκη;
ΙΔΟΥ Η ΑΠΟΡΙΑ !.....

Πειραιάς, Φεβρουάριος 2013
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

98. Ο ΨΕΥΔΟΜΑΡΤΥΡΑΣ

Σ’ οποιονδήποτε αιώνα
                                 πολλοί δίνουνε αγώνα
να μπορέσουν να σωθούνε
                                   απ΄ όσους τους κυνηγούνε.

Πίνοντας το δηλητήριο
φθάνουνε στο Δικαστήριο.
                                   ΄Εχουν το Σταυρό στο χέρι.
Μα τους βρίσκει το μαχαίρι.

Χωρίς να το περιμένουν
                                 απ’ το πουθενά τους φέρνουν
άθλιους να μαρτυρήσουν
την αλήθεια για να σβήσουν.

Οι στυγνοί εγκληματίες
γίναν’ επαγγελματίες.
   Χωρίς ΄Οσιο και Ιερό,
στήνουν ολέθριο χορό.

Nάτος ο ψευδομάρτυρας.
Ο πληρωμένος μάρτυρας.
                 Βγάζει το μεροκάματο.
Στέλνει αγνούς στο θάνατο.

Δεν έχει λόγο και τιμή.
Δεν διστάζει ούτε στιγμή,
                             τη μάνα του να πουλήσει
και το σπίτι να σου κλείσει.

Φαίνεται. Είν’ απτόητος.
Τους πάντες τους τρελαίνει.
Εσύ μένεις εμβρόντητος.
Δεν ξέρεις τι συμβαίνει !….

                              Πειραιάς, Νοέμβριος 2007
                     Γεώργιος Βελλιανίτης
   Παξινός Ποιητής

ΕΚΡΙΘΕΝ ΑΡΜΟΔΙΩΣ, ΚΑΤΑΧΩΡΗΘΗΚΕ ΣΤΟ

ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ   (ΔΕΕΛ) ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ
ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ ΓΙΑ ΤΟ   ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΔΟΣ 2004.

36. ΞΕΝΗΤΕΜΜΕΝΑ   ΝΕΙΑΤΑ

΄Ανθη της λεβεντιάς,
σπαρμένα σ΄ όλα της γής τα πέρατα.
Αγναντεύουν με τα μάτια της ψυχής,
κάθε Φώς, κάθε Λημέρι, κάθε Χρώμα,
το κάθε τι, απ΄ της μάννας γής,
το ΄Αγιο   Χώμα.

΄Ανθη της λεβεντιάς,
της πατρίδας καμάρια,
της νοσταλγίας θύματα.
Με γενναία καρδιά
που έχουν μόνο τα λιοντάρια,
με βαρειά βήματα,
προχωρούν ενάντια
προς της σκληρής ζωής
τα κύματα.

Ξενητεμμένα νειάτα,
που ο τόπος τους να τα κρατήσει
δεν μπορούσε.
΄Εβλεπε το αετίσιο βλέμμα τους
  και απορούσε.
  Βλέμμα γεμάτ΄ ανησυχία και πεποίθηση,
  πούβλεπε   τόσο μακρυά
  και όλα ήθελε
  να τα θωρούσε.

  Χώρος απλός, τόπος   μικρός
  για λεβεντιάς κλωνάρια.
΄Εβλεπε αυτός τον πόνο τους
  και στέναζε.
΄Οση συγκίνηση κιάν πρόσφερε,
  το ήξερε.
  Πως κάποτε θα φεύγανε
  και νηές και παλληκάρια.

  Κάποιο σπιτάκι φτωχικό
  για χρόνια θάμενε κλειστό,
  χωρίς χαμόγελο ή τραγούδι.
΄Αδειο από γέλια και χαρές,
  από ωραίες αγκαλιές,
  χωρίς ένα λουλούδι.

Φύγανε πολλά χρόνια τα παιδιά
  για να προκόψουνε στη ξενητειά,
  που τόσο ξέρει να πλανεύει.
  Κι έρχεται η πίκρα η αλμυρή,
  φουντώνει μέσα στην ψυχή
  σα θάλασσα,
  οπού ποτέ δε γαληνεύει.

  Είδανε τόπους τα παιδιά.
  Πήγανε τόσο μακρυά,
  ο Κόσμος φάνηκε μικρός.
  Σα νάναι άδειος. Και φτωχός !
΄Εστω ! Κιάν πέτυχαν αυτά,
  η νοσταλγία την καρδιά
  την έκανε κομμάτια.
  Και βλέπουν το μικρό χωριό
  κάθε στιγμή, κάθε λεπτό,
  με της ψυχής τα μάτια.

  Τη σκέψη αυτή του γυρισμού,
  την έχουνε συχνά στο νού
  και η καρδιά ραγίζει.
  Τα μάτια τους βουρκώνουνε,
  τα δάκρυά τους τρέχουνε
  σαν ποταμάκι του βουνού,
  που αργεί να σταματήσει.

  Κι όταν, μετά από καιρό,
  η σκληρή μοίρα το θελήσει,
  να έρθουνε πολλών χρονών
  απ΄ της ζωής το άθλιο μεθύσι,
  γυρίζοντας στο σπίτι το παληό
  με κάποιο άσπρο καραβάκι
  που πάει για το νησιώτικο χωριό,

Τρέχουν να τ' απαντήσουνε
  χίλιες δυό αναμνήσεις.
  Στο δρόμο τα προφταίνουνε
  σωρό από συγκινήσεις.
  Αγάπες, πίκρες και χαρές.
  Κι όλα αυτά, λές κι ήταν   χτές.
  Πως όλα αυτά τα χρόνια δεν περάσανε.
  Λές και δεν έζησαν άλλες στιγμές !

  Και φτάνοντας στο μονοπάτι το γνωστό,
  σαν φαίνεται το σπίτι το παληό,
  από το δάκρυ, θολώνει το μάτι,
  που έχει να το δεί τόσον   καιρό !

  Κάθε γωνιά μιλάει βήμα – βήμα.
  Λέει στο νου το κάθε τι και αντηχεί :
  Τι να το κάνεις όσο έχεις χρήμα,
  αφού δώ πάνω άφησες για πάντα την ψυχή !

΄Ανθη της λεβεντιάς σπαρμένα,
  σ΄ όλα της γής τα πέρατα.
  Αγναντεύουν το μικρό χωριό
  κάθε στιγμή κάθε λεπτό
  με της ψυχής τα μάτια,
  κι η νοσταλγία την καρδιά
  την έκανε κομμάτια ! ……..

Παξοί, Ιούλιος 1972
  Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

  35. ΚΑΠΟΙΟ ΜΕΡΑΚΙ

Μέσ’ στη φουρτούνα, μέσα στο πέλαγο
σαν μια σταγόνα, μικρό σημαδάκι,
όσο ερχότανε, τόσο μεγάλωνε,
μέσα στα κύματ’ άσπρο καραβάκι.

Μικρό παιδί στου χειμώνα την παγωνιά,
κοίταζα το καράβι από κάποια πλαγιά,
σαν έφτανε στον όρμο κι όταν αναχωρούσε,
με το γνωστό του σφύριγμα με αποχαιρετούσε.

Το έβλεπα σαν έστεκε να περιμένει
νάρθουν οι βαρκούλες να το καλοσωρίσουν.
Ηταν όμορφο, κάτασπρο σαν περιστέρι.
Τη σκέψη μου έπαιρνε, αλλού να την πηγαίνει.

«Γλάρο» το έλεγαν το καραβάκι,
που εταξίδευε σε θάλασσα πλατειά.
Ηταν για μένανε κάποιο μεράκι
το να με πάει μακρυά στην ξενητειά.

Χρόνια   τ’ αγνάντευα. Κι ωνειρευόμουν.
Ισως κάποτε, κάποια μέρα και γώ,
νάφευγ’ απ’ το νησί την τύχη μου να βρώ.
Δεν ήταν όμως εύκολο. Γι αυτό αναρωτιώμουν.

Ωσπου μία μέρα, κάποιο πρωϊνό,
πριν να βγεί   ο ήλιος στα γνωστά λαγκάδια,
μπήκα στο καράβι με στόμα στεγνό,
με θολό το βλέμμα και τη σκέψη άδεια.

Βαρειά η καρδιά από τις συγκινήσεις.
Δώσε της Θεέ μου λίγο κουράγιο,
νάβρει το δρόμο της, να ξεκινήσει,
να ξαποστάσει, να βρεί μουράγιο.

Ετρεχαν δάκρυα από τα μάτια.
Ράγισ’ η καρδιά. ΄Εγινε κομμάτια.
Τρέχει η σκέψη και σχολιάζει
κάθε τι γνώριμο. Το αγκαλιάζει.

Ο χωρισμός είναι πίκρα μεγάλη
έστω κι αν θέλουμε αλλού να πάμε.
Γιατί όταν φεύγομε, τότε το νοιώθουμε
ότι τον τόπο μας πολύ αγαπάμε.

Είδα τα λαγκάδια να είναι θλιμμένα.
Πολλές μέρες, βράδυα, δεν θα δούν εμένα.
Μα θάναι τα όνειρα με τούτα δεμένα.
Δεν θα τα ξεχάσω που θάμαι στα ξένα.

Κι αυθόρμητα, ‘ πό της ψυχής τα βάθη,
στο νού μου έρχεται μία υπόσχεση.
Κάτι σαν όρκος έρχεται να ψυθιρίσω.
Γρήγορα στο νησάκι να ξαναγυρίσω.

Ναι! Να γυρίσω με πρώτη ευκαιρία,
που θα βρεθεί μέσ’ στη φτωχή ζωή μου.
Μα είναι η ζωή κακοκαιρία,
και γώ σκουπίδι μέσ’ στην τρικυμία.

Πάει πιά,   πολύς χρόνος από τότε.
Όταν το σκέφτομαι, δακρύζω πότε πότε.
Είναι πλανεύτρα η ξενητειά κι αποκοιμάει.
Μα η επιθυμία μου, πάντοτε ξαγρυπνάει.

Γρήγορα στο νησάκι θα γυρίσω,
το κάθε τι μ’ ευλάβεια να προσκυνήσω,
το πράσινο με το γαλάζιο φώς του ν’ αγναντέψω,
κι άλλο καλύτερο ποτέ, να μη γυρέψω ! ………

  Αθήνα, Νοέμβριος 1972
Γεώργιος Βελλιανίτης
  Παξινός Ποιητής

(( ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ))

32.      Ο ΒΙΟΠΑΛΑΙΣΤΗΣ

Θυμάμαι από μικρό παιδί ακόμα,
μέσ' στη ζωή προτίμησες την τιμή καί τον κόπο.
Δεν εβρέθηκε ποτέ ούτ' ένα στόμα
που να μην πεί γιά σένα καλό λόγο.

Σε ξένα χέρια από τότε δούλεψες
λίγο ψωμί, μία υπόληψη να κερδίσεις.
Βρήκες χίλια δυό εμπόδια. Επάλεψες,
τίμια, υπερήφανα, σαν καλός άνθρωπος να ζήσεις.

Bρέθηκες αρκετές φορές χωρίς στοργή.
Αντίκρυσες πολλών ασυνειδήτων την οργή,
μα πάντα στάθηκες στο λόγο σου πιστός.
Από τη στάση σου έφεγγε της ευπρεπείας φώς!

Πολλούς ανθρώπους γνώρισες καί έμαθες πολλά.
Αλλους καλούς, άλλους κακούς, σαν λέγομε ξύλα στραβά.
Ολα τα εμπόδια μ' υπομονή προσπέρασες.
Σούδωσ' η τύχη   άχυρα. Καί σύ της χαμογέλασες !

Με καλοσύνη στην καρδιά επροχωρούσες.
Με τόσες πίκρες, βάσανα, τα πάντα προσπερνούσες.
Να φτάσεις κεί, ώς της ψυχής το μεγαλείο,
που τόσο λίγοι φτάνουνε απ' της ζωής το μεταλλείο !

Συνέχισες το δρόμο σου, μ' αγάπη, καλoσύνη.
Δεν έδειχνες βαρειά καρδιά, ούτ' άσχημη βιασύνη.
Ηθελες πάντοτε να δίνεις σ'   όλους τη χαρά,
που τόσο λίγοι ξέρουνε να δίνουνε χωρίς παρά.

Από νωρίς του κόσμου την εκτίμηση,
την έλαβες χωρίς ποτέ να δείξεις περηφάνεια.
Ηθελες να προσφέρεις σ' όλους την αγάπη,
μιά που αυτήν σου στέρησε η τρομερή ορφάνεια.

Με τη βοήθεια του Θεού μαζί σου,
οφέλη από τους κόπους σου απέκτησες πολλά.
Καί με το χαρακτήρα σου λές στον κόσμο "θυμίσου".
Εγώ σου φέρνομαι καλά κι ας φέρθηκες σκληρά !

Τράβα το δρόμο σου παιδί μου   τιμημένο,
σ' όλους τους άλλους δίνοντας παράδειγμα λαμπρό.
Οπου κι άν βρίσκεσαι, πάντα Kαλή σου ΄Ωρα.
Τέτοιους   ανθρώπους λαχταρά να έχει κάθε Χώρα !

Πειραιάς, Ιούλιος 1972
Γεώργιος    Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

151. ΜΟΙΡΟΛΑΤΡΙΑ
(ΠΛΑΝΗΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ)
Προχωρείς μόνος σου ξυπόλυτος στ’ αγκάθια
περιμένοντας να γίνει ένα θαύμα.
Μα θαύματα δεν γίνονται.
Μπορούν να γίνουν υπερβάσεις.
Εκεί όμως χρειάζεται να έχεις γερές βάσεις.
Ωστόσο προσπαθείς να υπερβείς τον εαυτό σου
φορτωμένος με άχρηστα ή άρρωστα βιώματα
χωρίς να σού έχουν δώσει αντισώματα.
Mε τις ανοησίες που σ’ ανέθρεψαν,
με όσα ψέμματα σε πότισαν
να σε εξουσιάζουν για να κάνουν το δικό τους.
Πρώτοι οι δικοί σου έχουν το σκοπό τους.
Χωρίς να σου προσφέρουνε τα φόντα
σε ρίχνουν στα βαθειά νερά και σε παραμυθιάζουν.
Μπορείς με την αξία σου να βρείς την ευκαιρία σου.
Συ προσπαθείς, τρέχεις, ιδρώνεις.
Συνέχεια σκοντάφτεις, πελαγώνεις.
Μέσα στην   ατυχία σου
μπορεί ενίοτε να σταθείς τυχερός.
Γιατί φάνηκες τολμηρός.
Mα οι μικρές επιτυχίες δεν μετράνε,
όταν κακοί καί άχρηστοι το μόχθο σου ρουφάνε.
Ποτέ δεν θα μπορέσεις να πετύχεις,
εκείνο που πραγματικά πεθύμισες.
Πουθενά δεν υπάρχει αξιοκρατία.
Σε όλα τα επίπεδα κυριαρχεί η αλητεία.
Ασφαλώς με το μόχθο σου συ γράφεις Ιστορία.
Παρ’ όλες τις προσπάθειες σου μένει η απορία.
Δεν σου αναγνωρίζουνε καμμιά αξία.
Για τους κρατούντες, άλλα έχουν σημασία.
Πώς να σε εκμεταλλευθούν.
Ως κι οι δικοί σου θέλουνε
στην πλάτη σου να φορτωθούν.
΄Ολοι σου τάζουνε την ευτυχία
Αλλά στο τέλος   αποκτάς ψιχία.
Γίνεσαι δούλος των ονείρων σου,
μέχρι να συνειδητοποιήσεις
τί πράγματι συμβαίνει γύρω σου.
Όταν μετά από καιρό μείνεις στον άσσο,
απ’ την εξάντληση δεν κάνεις ούτε πάσο.
Σαν τα κοράκια οι καλοί σ’ αρπάζουν.
Στην κρίσιμη στιγμή όλοι σ’ αδειάζουν.
Ποτέ μην εμπιστεύεσαι αυτούς που λένε λόγια.
Ανεύθυνους, πομπώδεις, πνευματώδεις.
Όχι μόνο δεν προσφέρουν καμμιά λύση,
αλλά καί με τον τρόπο τους καλλιεργούνε μίση.
Δουλεύουν για συστήματα. Δημιουργούνε θύματα.
΄Αν οι γονείς σου εύκολα τους πονηρούς πιστεύουν,
τότε είναι τα θύματα που εκείνοι τα ληστεύουν.
Δεν λύνονται προβλήματα με τις ευχές.
Είναι αέρας των ανόητων γονιών οι προσευχές.
Κι άν τις αναποδιές εσύ δεν περιμένεις,
Θα έρθει η ώρα που θα πείς: «Ουαί τοις ηττημένοις».

Πειραιάς, Ιανουάριος 2011
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

          145. ΜΗΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Υπάρχουν τρελογύναικα
που κάνουνε κουμάντο.
Στο σπίτι αλωνίζουνε.
Αλλού, πιάνουνε πάτο.

Οι άντρες τους υποχωρούν.
Τους παίρνουν τον αέρα.
Και το καλάμι καβαλούν.
Τους κάνουν πάντα πέρα.

Γυναίκες παρανοϊκές.
Λές και τα ξέρουν όλα.
Νομίζουνε πως οι δουλειές
είναι στην κατσαρόλα.

΄Ετσι η Οικογένεια
πάει κατά διαόλου,
αφού δεν συμβουλεύονται
κανένανε καθόλου.

Με την παλαβωμάρα τους
φαντάζονται παλάτια.
Μα με τη στραβωμάρα τους
βγάζουν όλων τα μάτια.

Σαν μεγαλώνουν τα παιδιά
τα θέλουνε μαζί τους.
Τα κάνουν όλα μπάχαλο.
Χαλάνε τη ζωή τους.

Για πές μου είναι δυνατόν
μια άπειρη γυναίκα
παντού ν’ ανακατεύεται,
να κάνει το Γκιουλέκα;

Τι γίνεται όταν τελικά
κάνοντας τον καπάτσο,
ποιος την πληρώνει τη ζημιά
σαν γίνει το στραπάτσο;

Οι άλλοι την πληρώνουνε.
Αυτή κάνει την πάπια.
Τότε δεν ξέρει τίποτα.
Οι άλλοι παίρνουν χάπια.

Αυτά είναι καθημερινά.
Πολύ διαδεδομένα.
Πολλούς όμως αγανακτούν.
Κι εσένανε, και μένα.

Πειραιάς, Οκτώβριος 2010
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

               Ο ΕΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΡΡΩΣΤΕΙΑ.
ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΞΕΣΠΑΣΕΙ, ΣΚΟΤΩΝΕΙ.

AΠΟΓΝΩΣΗΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

116. O AYTOXEIΡ

Όταν φουντώνει η Ψυχή,
χάνεται ο Ουρανός κι η Γή.
Όλα του φαίνονται θολά.
Τον πνίγει ο πόνος για καλά.

Πολύ χρόνο υπομένει.
Να συνέλθει περιμένει.
Δέχεται καταπίεση.
Λειτουργεί υπό πίεση.

Πολλοί δείχνουνε αντοχές.
Αλλά όποιος έχει αρχές
δεν μπορεί να συμβιβασθεί.
Την αδικία να δεχθεί.

Απέχει απ’ τις καταστάσεις
που απαιτούν οι περιστάσεις.
Κλείνεται μέσ’ στον εαυτό του
και κουβαλάει το Σταυρό του.

Χάνει την επικοινωνία
μ’ αυτή τη σάπια κοινωνία.
Μέσα στο αδιέξοδο
ψάχνει να βρεί μια έξοδο.

Όταν την έξοδο δεν βρίσκει
το ενδιαφέρον αποθνήσκει.
Μπαίνει στο μάτι του κυκλώνα.
Μάχεται σ’ άνισον αγώνα.

Μέσα του γίνεται μια πάλη.
Ο νούς του πάει στη σκανδάλη.
Με ένα μπάμ να τελειώσει.
Κανένας πιά να μην τον σώσει.

Παντού βλέπει εμπόδια.
Δεν έχει τα εφόδια
να τα καταπολεμήσει.
Απ’ το νού του να τα σβήσει.

Είναι πολύ ευαίσθητος.
Δεν μπορεί νάν’ αναίσθητος.
Το κάθε τι τον κτυπάει.
Κάτι στην Ψυχή του σπάει.

Κατανόηση γυρεύει.
Kατάθλιψη τον παιδεύει.
Προσδοκά λίγη βοήθεια.
Νοιώθει βάρος πά’ στα στήθεια.

Βρίσκεται σε μία φάση,
που τον έλεγχο έχει χάσει.
Απ’ τα μάτια τρέχει δάκρυ.
Δεν μπορεί να βγάλει άκρη.

΄Εχει χάσει τον κόσμο του.
Τώρα πιά είναι μόνος του.
Κανείς μέσα του δεν βλέπει.
Δεν γνωρίζει τι δεν πρέπει.

Ατέλειωτη αγωνία.
΄Εχει χάσει τα ηνία.
΄Εχει απογοητευθεί.
Κάθε ελπίδα έχει χαθεί.

Μα πού είναι οι γονείς του;
Πού είναι οι συγγενείς του;
Κανένας δεν τονε βλέπει
ότι πάλλεται και ρέπει;

Μα τόσο αδιαφορούνε;
Να βοηθήσουν δεν μπορούνε;
Το μυαλό του έχει χάσει.
Μέχρι πού μπορεί να φθάσει;

Δεν υπάρχουνε οι φίλοι
να του πούν κάτι δυό χείλη;
Δεν τον βλέπουνε θλιμμένο
να πλανιέται σα χαμένο;

Όχι πως δεν τον εννοούν,
αλλά τον καταπολεμούν.
Σε μιά κλειστή κοινωνία
βλέπεις άσχημα σημεία.

Συνήθως φταίνε οι γονείς.
Δεν τους ξεστράβωσε κανείς.
Κάνουνε τους πολύξερους.
Στο τέλος τους ανήξερους.

Δεν προσέχουνε ακόμα
ότι πάσχει και το σώμα.
Χρειάζεται ο ειδικός.
΄Ενας ψυχίατρος καλός.

Πάσχει απ’ την εμμονή του
να τελειώσει τη ζωή του.
Δεν το λέει σε κανένα.
Τα βλέπει όλα χαμένα.

Δεν είναι μόνο ο έρωτας.
Είναι πολλά. Μην τα ρωτάς.
Δεν είναι λίγες οι φορές
που έρχονται καταστροφές.

Και παίρνει την απόφαση
ν’ απαλλαγεί απ’ την κόλαση.
Μέσα στην απόγνωσή του,
τελειώνει τη ζωή του.

Αυτά είναι τα δράματα.
Μετά αρχίζουν κλάματα.
΄Ολοι άναυδοι έχουν μείνει.
Όμως το κακό έχει γίνει.

Γονείς, σώστε τα παιδιά σας.
Μιλήστε με την καρδιά σας.
Μην κάνετε το δικό σας.
Αυτό θα βγεί σε κακό σας.

Βοηθείστε όσο μπορείτε.
Δεν πρέπει ν’ αδιαφορείτε.
Πριν να σκάσει το μπουρλώτο
να σκεφτόσαστε τον κρότο.

  Πειραιάς, Οκτώβριος 2008
Γεώργιος Βελλιανίτης
  Παξινός Ποιητής

201. ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΙΑ ΔΙΚΗ

Φίλοι κι εχθροί, δείτε κι αυτούς!
Δεν είμαστε μονάχοι.
΄Εχομε πίσω μας νεκρούς!
Μας στέλνουνε στη μάχη.

Προστάζουν νάμαστε μπροστά
σε όλους τους κινδύνους.
΄Εστω! Mε όπλα λιγοστά.
Να μην ξεχνάμε εκείνους.

Κι αν έρχονται εναντίον μας
Ανήμερα Θηρία,
να πέφτομε μαχόμενοι
για την Ελευθερία!

Ποτέ δεν παραιτούμεθα.
Μέχρι να έρθει η Νίκη,
εμείς θα αγωνιζόμαστε.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΙΑ ΔΙΚΗ !

Πειραιάς, Μάϊος 2015
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

141. ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΕΥΝΟΥΧΙΣΜΟΣ
(ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ ΜΕ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΒΙΑ)

Μή! Πρόσεχε! Ακούς;
Μην εμπιστεύεσαι κανέναν.
΄Ο,τι σου λέω εγώ να κάνεις.
΄Οχι μόνο θα πικραθείς,
αλλ’ απ’ τον κόσμο θα χαθείς.
Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις.
Αλλά να ξέρεις. Θα πληρώσεις.
Απολογία θα μου δώσεις.
Μόνο Εγώ ξέρω τι πρέπει.
Θέλω να είσαι καθώς πρέπει.
Εγώ σου λέω το σωστό.
Ποτέ μην το ξεχνάς αυτό.
Να προσέχεις. Να προσέχεις.
Το νού σου πάντα να έχεις.
΄Οχι εκείνο. ΄Οχι το άλλο.
Eίναι αμάρτημα μεγάλο.
Να ξέρεις που καί πώς θα πάς.
΄Ετσι τα λέει κι ο παππάς.
Ας μην   έχει μιά παπαδιά.
Ας μην έχει ούτε παιδιά.
Όμως μας δίνει συμβουλές.
Αυτές είναι πολύ καλές.
Ποτέ μην κάνεις το δικό σου.
Οι γονείς θέλουν το καλό σου.
Να διώχνεις τις δικές σου σκέψεις.
Μην έχεις παραπέρα βλέψεις.
Μην έχεις όνειρα δικά σου.
Πρέπει να κάθεσαι στ’ αυγά σου.
Θα κάνεις ό,τι καί οι άλλοι;
΄Εχουν αμαρτία μεγάλη.
Ξέρω το πώς να περπατήσεις.
Δεν πρέπει νάχεις αντιρρήσεις..
΄Ετσι θα πάν όλα καλά.
Να μη   σου παίρνουν τα μυαλά.
Πρέπει να με κατανοήσεις.
Τί λές πως θα αυτοκτονήσεις.
Ο Διάβολος σε παρασύρει.
Στο χάος θέλει να σε σύρει.
Μα το παιδί δεν έχει ελπίδες.
Του στρίψανε όλες οι βίδες.
Οι ξένοι βρήκαν ένα χόμπυ.
Το κοροϊδεύουνε σαν ζόμπι.
Οι γιατροί έχουν αποτύχει.
Λέν’ ότι είχε κακή τύχη.
Δεν ξέρουν πιά τί να πιστέψουν.
Αδυνατούν να το γιατρέψουν.
Αντί λοιπόν να βρεθεί λύση,
κατάντησε ν’ αυτοκτονήσει.

Πειραιάς, Ιούνιος 2010
Γεώργιος Βελλιανίτης
   Παξινός Ποιητής

231. ΣΤH ΣΦΑΙΡΑ ΤΟΥ ΠΟΥΘΕΝΑ

Σε μια χώρα του πουθενά
συμβαίνουνε πολλά δεινά.
Κάνουνε όλοι τον τρελό,
πηγαίνουν όλα στο καλό.

Περιφρονούν τις εισηγήσεις.
Έπειτα θέλουν εξηγήσεις.
                          ΄Αστο αυτό. Βάλτο στην άκρη.
                Κάνει λόγο για πολύ δάκρυ.

Είν’ ένα κείμενο ακραίο.
Λέει ότι θάρθει το μοιραίο.
      Σου κάνουνε μία στροφή.
Αγνοούν την καταστροφή.

Όμως το κακό γίνεται.
Αυτή η χώρα ψήνεται.
Όλα πάνε κατά διαόλου.
        Οι μάγκες δεν μιλούν καθόλου.

             Περιφρονούνε τους μικρούς.
                         Μα τελικά μετρούν νεκρούς.
Κάνουν όλοι σαν παλαβοί.
Σαν το λιοντάρι στο κλουβί.

Με όλη αυτή τη φασαρία,
Έχουν λουφάξει τα θηρία.
΄Αγημα ρίχνει ντουφεκιές.
΄Αλλοι χορεύουν ζεμπεκιές.

                     Ενώ συμβαίνουν συμφορές,
κάποιοι πηγαίνουν διακοπές.
Η ζωή συνεχίζεται
και το παιδί κτενίζεται.

Αυτό ακούστηκε να λένε
όταν πολλοί ανθρώποι κλαίνε.
Εθνικό Πένθος. Μοιρολόϊ
κι όλα πηγαίνουνε ρολόϊ.

Παξοί, Ιούλιος 2023
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΠΕΙΝΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ,

ΟΛΟΙ ΠΛΕΟΥΝ ΣΕ ΠΕΛΑΓΗ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

230. ΤΟ ΚΑΛΑΘΙ ΤΗΣ ΣΥΜΦΟΡΑΣ

Το καλάθι του νοικοκυριού.

Το καλάθι του τουρισμού.

Το καλάθι του καλοκαιριού.

Χάσαμε τ’ αυγά και τα καλάθια.

Περπατάμε ξυπόλυτοι στ’ αγκάθια.

Καταπίνομε όλα τα κατακάθια.

Ω! ΄Ελληνες. Να μην ανησυχείτε.

Αυτοί, δεν θα σας αφήσουν να πνιγείτε.

Θα τρέξουν οι σοφοί για να σωθείτε.

Τώρα πιά όλα πηγαίνουν πρίμα.

Να περιμένετε ένα μεγάλο βήμα.

Στη συμφορά. Εσείς θάστε το Θύμα.

Δεν είσαστε καθόλου λαλημένοι.

Μα ούτε ξέρετε το τι σας περιμένει.

Αρκεί που είσαστε ευτυχισμένοι.

Για ψίχουλα πουλάτε την Ψυχή σας.

Κανένα νόημα δεν έχει η ζωή σας.

Είσθε χαρούμενοι μέσ’ στο μαντρί σας.

Ερχεται το καλάθι του χειμώνα.

Τότε θα ξίνεσθε με τον αγκώνα.

Θα πέσει πείνα που θα πάει γόνα.

Βρισκόσαστε στο λάκκο με τα φίδια.

Τυχεροί όσοι βρουν κάτι στα σκουπίδια.

Τριγύρω διάσπαρτα αποκαϊδια.

Αυτά είναι καταστροφολογία.

Εσείς να κάνετε Δοξολογία,

πίνοντας και φωνάζοντας, Υγεία!

Σχετικώς ο λαός μας λέει:

ΟΠΟΥ ΑΚΟΥΣ ΠΟΛΛΑ ΚΕΡΑΣΙΑ

ΚΡΑΤΑ ΜΙΚΡΟ ΚΑΛΑΘΙ.

Το καλάθι του τουρίστα

Το καλάθι του μπαρίστα

Το καλάθι του τενίστα

Το καλάθι του πιανίστα

Και τον κακό μας τον καιρό.

ΔΕΝ ΕΒΑΛΕΣ ΜΥΑΛΟ ΠΟΤΕ.

ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ, ΕΛΛΗΝΑ ΚΟΥΤΕ!

ΑΝ ΘΕΛΟΜΕ ΚΑΤΙ ΚΑΛΟ

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΑΛΟΜΕ ΜΥΑΛΟ.

ΑΥΤΟΙ, ΘΑ ΠΑΝΕ ΣΤΟ ΚΑΛΟ.

ΟΜΩΣ ΕΜΕΙΣ, ΘΑΜΑΣΤΕ ΔΩ!..

(Από Ποίημα ΚΡΕΜΑΣΤΑΡΙΑ ΚΑΙ ΒΛΑΣΤΑΡΙΑ

Πειραιάς, Φεβρουάριος 2003).

Πειραιάς, Ιούνιος 2023

Γεώργιος Βελλιανίτης

Παξινός Ποιητής

           5. ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΕΛΛΗΝΕΣ !

Γειά σας ΄Ελληνες λεβέντες !
Με τις έξυπνες κουβέντες.
                     Κάνετε τους πονηρούς
μέσ' στους άσχημους καιρούς.

Τρέχετε να προλάβετε.
Mα όταν καταλάβετε
ότι σας βάζουν στο χορό,
θα είστε έξω από δώ.

Παίζετε βιολί γιά άλλους.
                       Γιά μικρούς καί γιά μεγάλους.
Κόπτεσθε, πολύ μιλάτε,
μα δε βλέπετε πού πάτε.

Συνέλθετε πριν είν' αργά.
Αλλάξτε ταμπουρά γοργά.
Κάντ' επί τέλους μιάν αρχή,
                     να σκέπτεσθε με προσοχή.

Μην περπατάτε στον αέρα.
Γυρίζει γρήγορα η Σφαίρα.
Σε μία δύσκολη στροφή,
θα έρθει η καταστροφή ! ......

                                Πειραιάς, Δεκέμβριος 2001
Γεώργιος Βελλιανίτης
                                                           Παξινός Ποιητής

     55.   Α Ν Α Λ Α Μ Π Ε Σ

1. ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ

Αναλαμπές! Μουντές σκηνές, λίγο   πολύ ξεθωριασμένες
σαν ένας πίνακας ζωγραφικής, κάπως παληός.
Που δείχνει άλλην εποχή, άλλες εικόνες
καί στέκει πάντα μυστηριώδης, σιωπηλός.

Αναλαμπές, μιάς κάποιας άλλης εποχής,
τόσο σκληρές, ίσως   νοσταλγικές.
΄Ερχονται στο νού να σε φωτίσουν μ' ένα φώς,
που όσος χρόνος αν περάσει,
ποτέ δεν τις ξεχνάς τέτοιες στιγμές.
Αν καί ξεθωριασμένες, παραμένουν κτυπητές.

Καμμιά φορά είναι τόσο που ζωντανεύουν,
λές πως δεν πέρασε καιρός. Πως ήταν χτές.
Κάποιο παιγνίδι παίζ' η μοίρα του ανθρώπου.
Αυτός σαστίζει καί αρχίζει να τα σκέφτεται.
Χαμογελά αχνά, μ' απότομα το βλέμμα αγριεύει,
σαν νάβρει κάτι. Μιά ανάμνηση ή ελπίδα.
Κάτι που έχασε σε κάποια καταιγίδα.

'Οταν κοιτάξει, με μιά πίκρα διαπιστώνει
πως οι ελπίδες πέταξαν από καιρό πολύ.
Η όψη σκυθρωπιάζει, σκοτεινιάζει, απορεί,
η σκέψη απορροφήθηκε κι είναι το βλέμμα του βαρύ.

Αναλαμπές, που ξεπετάγονται στο φώς,
σαν έρχονται ξανά να του θυμίσουν άλλες μέρες,
ίσως γλυκές, ίσως πικρές, μα κατά βάθος άχαρες,
με ψευδαισθήσεις, με χαρές με όνειρα,
οπού στο τέλος όλ' αυτά έγιναν ένα βάρος
κι απόμεινε η θλίψη στα χαλάσματα.

Μα συνεχίζετ' η ζωή. Kαί συνεχώς δημιουργεί
δικές της ιστορίες,
γιά να διδάξει, να του πεί, χίλιες δυό εμπειρίες.