Η κρίση της ελληνικής κοινωνίας
και ή έλλειψη εθνικής ευθύνης...
ΒΡΑΒΕΙΟ
ΤΟΥ «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ» Δ.Ε.Ε.Λ.
5-2-99.
(TA
KΑΣΤΡΑ ΠΕΦΤΟΥΝ
ΕΚ ΤΩΝ ΕΣΩ)
3. ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ
Έλληνες! Bλέπετε μπροστά.
Μη σας
πτοούν τα πάθη.
Δείτε !
Δεν έχουμε καιρό,
να κάνουμ’
άλλα λάθη.
Μαζέψτε τα
συντρίμια μας.
Αυτό είναι το
χρυσάφι.
Μην κάνετε
τον αρχηγό.
Πάει η Ελλάδα
στράφι.
Τ’ ατομικά συμφέροντα
σκοτώνουν τα
παιδιά μας.
Tους ετοιμάζουνε
σκλαβιά,
τα χέρια
τα δικά μας.
Ξυπνήστε πλέον
΄Ελληνες,
την Tελευταία ΄Ωρα.
Αφήστε την
πιά να σταθεί
την έρμη ετούτη
Χώρα!
Aθήνα, Οκτώβριος
1998
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής
154.
ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟΝ
ΨΑΛΜΟΣ ΠΑΛΑΒΟΣ
ΟΓΔΟΟΣ
Τω καιρώ
εκείνω Σόδομα και
Γόμορα εγένετο εν
Ελλάδι.
Οι πονηροί
εβγάζανε των Ελλήνων
το λάδι.
΄Οργια, Σπατάλες,
Διωγμοί, Αδικίες, Αρπαχτές.
Οι πάντες
παραληρούσαν, οι δε
ξένοι απορούσαν.
΄Εβλεπαν τους
΄Ελληνες τους παλαβούς,
να κλείνουνε
τα μάτια τους, κάνοντας τους
στραβούς.
Εκραύγαζαν λυσσαλέα
για μια Ελλάδα
Νέα,
ενώ οι
επιτήδιοι, άρπαζαν κλοπιμαία!
΄Ενας γέρος είπε «Η
Ελλάς είναι ένα
απέραντον Φρενοκομείον».
Αυτά γινότανε
για χρόνια, ώσπου
έπεσαν τα χιόνια.
΄Ηρθανε δύσκολες μέρες.
Τα δανεικά βγήκαν
ξινά.
Ευκαιρίες δεν
έρχονται ξανά.
Οι ΄Ελληνες έμειναν
νηστικοί γιά να
φτιάξουνε
Σχολεία, ΄Εργα
καί Νοσοκομεία,
να έρθουν
οι φυλές της γής,
για να
βρούνε θαλπωρή.
Να μην
είμαστε ρατσιστές έλεγαν
οι σοφοί.
Πρέπει να ανεχόμαστε, για
νάμαστε σωστοί.
Σαν να
μην έφταναν αυτά ήρθαν εγκληματίες.
Εσκότωναν τους
΄Ελληνες. Κλέβανε κι
εκκλησίες.
Οι ΄Ελληνες
χωρίς δουλειά, άγρια
τραβούσαν τα μαλλιά.
Δεν ήξεραν
που να πάνε.
Ούτε είχανε να
φάνε.
Πού συζήτηση
για γάμο. Οι
ελπίδες πέφταν χάμω.
Αλλά και
οι παντρεμένοι εμιλούσαν
σαν χαμένοι.
Πώς θα
εκάνανε παιδιά, αφού
δεν είχανε δουλειά.
΄Εβλεπες παντού
τους γέρους άχαρους
μέσ’ στην πλατεία,
μαύρα της
ζωής ναυάγια γέμιζαν τα
καφενεία,
που ήταν οι
προθάλαμοι για τα
νεκροταφεία.
Οι γυναικούλες
έτρεχαν σε κάθε
εκκλησιά
κι όλοι
μαζί αργοπέθαιναν σε
σπίτια σαν κλουβιά.
Και ενώ
οι νεώτεροι δεν
έβρισκαν δουλειά
μειώσανε τις συντάξεις
να πεθάνουνε στην
ψάθα
ώστε να
τους αφανίσουν μη
μπορώντας να μιλήσουν.
Τα βλέπανε απ’
τον καναπέ, απολαμβάνοντας φραπέ.
Οι πιο
πολλοί κολλημένοι, οι
πονηροί βολεμένοι.
Θέριζαν οι κομματάρχες. ΄Ετσι, έβγαιναν
στρατάρχες,
που τους
έκοβαν τα πόδια
και τους έσφαζαν
σαν βόδια.
΄Ελεγαν λεφτά
υπάρχουν. Η Χώρα
δεν είναι φτωχή.
Η Ελλάς
αργοπέθαινε, όπως στην
Κατοχή.
Κάποιος είπε
μαζί τα φάγαμε.
Το έκανε το
λάθος.
Δεν πρόσεξε
τα λόγια του
πόσο είχανε βάθος.
΄Ετσι το
Δημογραφικόν, το άθλιον
Ελληνικόν,
πήγαινε κατά
διαόλου, χωρίς μέλλον
όλως διόλου.
Οι νέοι
ήταν άχρηστοι. Τσιγαρλίκια, σκουλαρίκια,
όλοι στις
καφετέριες. Κουτοί σαν τα
ραδίκια.
Οι ΄Ελληνες,
τα βόδια, χωρίς
πλέον εφόδια,
ως πρόβατα
επί σφαγήν, πουλούσανε
τζάμπα την γήν.
Εβάζανε τα
χέρια τους κι
εβγάζανε τα μάτια
τους.
Τους διέλυσαν
κι οι σύμμαχοι. Nα τώρα η
κατάντια τους.
Την Ελληνική
Σημαία οι ξένοι
στους δρόμους καίνε,
κι κείνοι που
την τίμησαν, σαν
μικρά παιδιά κλαίνε.
ΖΗΤΩ Η
ΕΛΛΑΣ !!!!! AMAN !!!
AMAN !!! Α Μ Η Ν
!!!!!
Πειραιάς, Μάρτιος 2011
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής
Δημοσιεύθηκε 29 Ιουλίου 2017 14:15 στην κατηγορία ΑΠΟΨΕΙΣ
Γεώργιος Εμ. Δημητράκης
Η έννοια της κρίσης είναι καθολική και αναφέρεται σε καταστάσεις και γεγονότα που περιέχουν απειλή. Όλοι μας την επικαλούμαστε χωρίς όμως να αντιλαμβανόμαστε το βάθος της τραγικότητας της περιπλοκής μας μέσα σε τόσες αντιφατικές καταστάσεις, τα τρομερά διλήμματα και αδιέξοδα μαζί με τα συνεπακόλουθα αυτών των καταστάσεων. Όπως π.χ. τις δικές μας ευθύνες, ενοχές, ψευδαισθήσεις, στερεότυπες χειρονομίες, αγωνίες και φόβους.
Ως λαός αδυνατούμε να κατανοήσουμε ακόμη και τους κινδύνους μπροστά στην θέα της καταστροφής. Η σχιζοφρένεια, η ψυχωτική συμπεριφορά μας, αυτές οι ασθένειες της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, είναι όλως αντίθετες με τις ιστορικές παραδόσεις και καταβολές, με την ευθύνη και την δύναμη της ελληνικής φυλής. Ενός λαού, ο οποίος στην αρχαιότητα με την ισορροπία μεταξύ της εσωστρέφειας και εξωστρέφειας ανέδειξε τον μεγαλύτερο Πολιτισμό και Οικουμενισμό.
Δυστυχώς και ατυχώς για όλους μας, όσο περισσότερο οξύνεται η οικονομική κρίση, με όλες τις ολέθριες συνέπειες για τον εδώ και 8 χρόνια καθημαγμένο λαό μας τόσο περισσότερο οξύνεται η πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ των κομμάτων του πολιτικού συστήματος σε βάρος του Έθνους. Το οποίο αν και ευθύνεται τεράστια για την χρεοκοπία της Πατρίδας μας, όχι μόνον συνεχίζει ακάθεκτο και ατιμώρητο την εθνοκτόνο συμπεριφορά του, αλλά παράλληλα δημιουργεί διχαστικές και συγκρουσιακές καταστάσεις μεταξύ των Ελλήνων. Ως αντιπερισπασμό για να διασώσει την πολιτική και κομματική του ύπαρξη.
Ο εθνικός διχασμός είναι συνέπεια μίας συστηματικής προπαγάνδας η οποία εμπεδώνει στο σύνολο του λαού την αδιαφορία, την αφέλεια, την αμάθεια με την παράλληλη παραπληροφόρηση και πλύση εγκεφάλου σε θέματα κοινωνικής ευαισθησίας, πολιτικής συμπεριφοράς και εθνικής ευθύνης. Μία προπαγάνδα, κυρίαρχο στοιχείο της οποίας είναι, ο αποπροσανατολισμός του λαού από τους πραγματικούς υπαίτιους της πολιτικής σήψης και διαφθοράς, της κοινωνικής αθλιότητας των τελευταίων δεκαετιών, και ως συνέπεια αυτών της ηθικής, οικονομικής και κοινωνικής τώρα κατάρρευσης της χώρας μας, επιρρίπτοντας όλες τις ευθύνες αυτής της άφρονας και εθνοκτόνου πολιτικής μόνο στο διεθνές περιβάλλον.
Η προπαγάνδα είναι το δηλητηριώδης εργαλείο και όπλο της Εξουσίας, στην χώρα μας του διεφθαρμένου και σάπιου πολιτικού συστήματος. Με το εργαλείο αυτό επί δεκαετίες διέλυε την κοινωνική συνοχή, υπέθαλπε τις Αρχές του Δικαίου και της Ισότητας των πολιτών, την ισχύ των Νόμων και του Κράτους Δικαίου, αλλά και το ουσιώδες στοιχείο της εθνικής ευθύνης των πολιτών απέναντι της Πατρίδας. Άπειρα είναι τα παραδείγματα και οι συνέπειες αυτής της προπαγανδιστικής πολιτικής και ανεύθυνης συμπεριφοράς απέναντι του Έθνους. Πρόσφατα μάλιστα και η καθιέρωση όχι μόνον της Επετείου του Πολυτεχνείου, αλλά και των ανήλικων Αλέξη Γρηγορόπουλο και του Νίκου Ρωμανού, αμφότεροι γόνοι πλουσίων οικογενειών, ως εθνικούς ήρωες και επετείους εθνικής καταστροφής και όχι ιστορικής μνήμης. Κάθε χρόνο με πυρπολήσεις, βανδαλισμούς, καταστροφές δημόσιας περιουσίας αλλά και περιουσίας ιδιωτών βιοπαλαιστών, επαίσχυντες πράξεις οι οποίες εκθέτουν και διεθνώς την Πατρίδα μας.
Ανεξαρτήτως της σημασίας των συντελεστών και των γεγονότων, τα οποία θα έπρεπε να τιμάμε ο καθείς από εμάς με σεβασμό και εθνική ευθύνη, δεν οφείλει ολόκληρος ο λαός να πληρώνει επί δεκαετίες για τον θάνατο ή θυσία αυτών, τις συνέπειες δηλαδή μίας εγκληματικής πολιτικής συμπεριφοράς. Στο κάτω της γραφής, εάν έχουμε όντως την διαίσθηση, ότι για όλα αυτά φταίει το πολιτικό σύστημα, τότε οφείλουμε ως λαός να στραφούμε ευθέως εναντίον του και όχι να αυτοκαταστρεφόμαστε και να θυσιαζόμαστε για αυτό.
Ως εκ τούτου τεράστια είναι η ευθύνη όλων μας οι οποίοι επί δεκαετίες με την εγκληματική συμπεριφορά μας μετατρέψαμε την υπέροχη και ανεκτίμητη Πατρίδα μας σε ένα υπό αποσύνθεση κουφάρι για να το κατασπαράζουν οι ντόπιοι και οι ξένοι τώρα σαρκοφάγοι γύπες.
Αυτό το δήθεν μεγάλο διεθνές τώρα ενδιαφέρον για τα κλείσιμο της 2ης Αξιολόγησης, οι επί της τραπέζης των διαπραγματεύσεων προγραμματισμένες νέες Συμφωνίες για την τετραετία 2019-2022, οι οποίες προμηνύουν ένα πολύ επαχθέστερο 4ο Μνημόνιο, αλλά και για το ενδεχόμενο βουλευτικών εκλογών, αποτελεί μία απόδειξη της οδυνηρής κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η Πατρίδα μας. Διότι οι μεν προσπαθούνε να κρατήσουν την ομολογημένως διεθνώς διαλυμένη χώρα μας εντός της Ε.Ε. και την Ευρωζώνη, οι δε να την αποσπάσουν από αυτήν.
Η ιστορία όμως επαναλαμβάνεται, και η αυτοκαταστροφή του Ελληνικού Λαού, ως συνέπεια της έλλειψης πυξίδας και εθνικής ευθύνης και ενοχής, συνεχίζεται. Διότι, δυστυχώς, ουδείς από όλους μας αισθάνεται την παραμικρή ευθύνη για την εθνική καταστροφή, για την κατάρρευση της Πατρίδας μας. Τουναντίον και αυτό το πολιτικό σύστημα, το οποίο επι δεκαετίες εκπέμπει μία αφόρητη δυσοσμία, είναι δυστυχώς δικό μας και μόνον δημιούργημα και επιλογή, εν κατακλείδι απεργάζεται και πάλιν ευθαρσώς την προσεχή δημοκρατική ετυμηγορία, όμως ενός τώρα τελείως διαλυμένου, ανίσχυρου και λιπόθυμου, και όχι ενός ελεύθερου και δυνατού λαού.
Θυμίζουμε όμως ότι κριτήριο της αντοχής είναι η δοκιμασία. Ο Ελληνικός Λαός, μετα τα ολέθρια λάθη των τελευταίων δεκαετιών, δοκιμάζεται δυστυχώς και από την εδώ και οκτώ συναπτά χρόνια πολιτική της απάνθρωπης και βάρβαρης λιτότητας, την σύγχρονη αυτή νόσο της παρακμής που στρέφεται κατά της ανθρώπινης υπόστασης και αξιοπρέπειας. Όμως η Ελλάδα επιθυμεί να ζήσει. Διότι το πάθος του Ελληνισμού για την ζωή πηγάζει από το όνειρο του Γένους ως γενική απαίτηση και φορέα του θελήματος της Ιστορίας. Η ανάταση και υπεράσπιση της Πατρίδας μας είναι τώρα εθνική υπόθεση όλων των Ελλήνων. Διότι κοινά είναι τα πεπρωμένα της ελληνικής φυλής. Οι Ελληνες δεν προσφεύγουν σε ακρότητες, επιδεικνύουν επιείκεια και διαπνέονται από ανθρωπιστικό πνεύμα απέναντι των αντιπάλων τους. Ο ανθρωπισμός των Ελλήνων εκφράζει αυτοπεποίθηση και ανωτερότητα εις την ισχύ της. Η αντίδραση των Ελλήνων θα είναι τώρα μία ηφαιστειώδης έκρηξη καθολικής επιθυμίας και εθνικής ανάτασης, η δε νίκη της Πατρίδας μας είναι ιστορικώς αναπόφευκτη.
Γεώργιος Εμ. Δημητράκης
Ο αρθρογράφος κρητικής (Μαριού Ρεθύμνης) και θρακικής καταγωγής γεννήθηκε και διαμένει στην Ξάνθη. Σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία στην Βόννη και Πολιτιστική Κληρονομιά στην Αθήνα
berlin-athen.eu & triklopodia.gr
