ΑΚΡΑΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΣΤΟ ΕΛΛΑΔΑ. ΣΟΒΑΡΩΝ ΚΙΝΔΥΝΩΝ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ.

Πάτρα: 

12χρονος κινδύνευσε

 να πέσει θύμα αρπαγής μέρα μεσημέρι, την ώρα που επέστρεφε 

από το σχολείο του.

ΗΧΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΜΟΓΕΝΕΙΣ ΜΑΣ

ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑΥΤΙΚΟΥΣ

                             1O.  EKTOΣ  ΕΛΕΓΧΟΥ

.

        Αναβρασμός!  Μέσ'  στην  ψυχή  μας,  μέσ'  στη  ζωή  μας.

        Αμηχανία!  Ποιά  η  επόμενη,  η  κίνησή  μας.

 

        Υπάρχει ένταση.΄Ως  καί  στο  σπίτι  μας.  Γιά  μίλησέ  μου.

        Ποιό  είναι  το  σήμερα.  Ποιό  θάναι τ'  αύριο.  Απάντησέ μου.

 

        Τί  βλέπεις  γύρω  σου.  Παντού  συντρίμια,  όλο  ναυάγια.

        Λίγοι  το  βλέπουνε. ' Ολοι  τα  δέχονται,  ωραία  κι  άγια.

 

        Απατεώνες,  σε  κάθε  βήμα  σου,  δίνουν  καί  παίρνουν.

        Καταστροφή!  Με  το  χαμόγελο,  τη  φρίκη  σπέρνουν.

 

        Ναρκωτικά!  Αυτό  το  βάσανο,  θάνατο  φέρνει.

        Ψυχές  αφύλακτες.  Σαν  καλαμιά,  ο  αέρας  δέρνει.

 

        Τίποτα  όρθιο!  Δεν  έχει  μείνει  πέτρα  στην  πέτρα.

        Κανείς  δεν  έβλεπε,  πώς  χρειαζότανε,  να  πάρει  μέτρα.

 

        Μέτρα  στο  σπίτι  του,  στον  εαυτό  του,  στην  Κοινωνία.

       'Οπου  χρειάζοταν,  νάχε  τον  έλεγχο  καί  τα  ηνία.

 

        Παντού  ληστεύουνε.  Μέσ'  στη  ζωή  μας  μπήκαν  οι  κλέφτες.

        Θεό  δεν  έχουνε.  Μικροί  -  μεγάλοι,  γίνανε  ψεύτες.

 

       ΄Ολοι  μπερδεύτηκαν.  Σα  να  συνέβαιναν,  σ'  άλλον  πλανήτη.

        Ήταν  θεόστραβοι.  Ούτε  που  έβλεπαν  πέρ'  απ'  τη  μύτη.

 

        Βλέπαν  το  πρόβλημα.  Μικρό  ή  μεγάλο,  στο  άρπα  -  κόλλα.

        Το  γυροφέρνανε.  Να  λυθεί  μόνο  του.  Φάγαμε  φόλα.

 

        Θέλανε  πρόοδο.  Κόπτονταν  όλοι  τους  γιά  επιτυχία.

        Ζούσαν  στον  κόσμο  τους. Κι  έτσι  μας  φέρανε  τη  δυστυχία.

 

        Τα  ήθη  χάθηκαν.  Αυτός  ο  πλούτος,  πέρ'  απ'  το  χρήμα.

        Είτε  το  θέλησαν,  είτε  αδιαφόρησαν,  μεγάλο  κρίμα.

 

        Παντού  ερείπια.  Μπροστά  σου  πίσω  σου,  όπου  γυρίσεις.

        Αφού  είναι  σίγουρο.  Πως  ό,τι  σπείρεις,  θε  να  θερίσεις.

 

                                                Πειραιάς,  Μάρτιος  1998

                                                  Γεώργιος  Βελλιανίτης

                                                     Παξινός Ποιητής 

                          

                                                      64. ΠΟΙΟΤΗΤΑ  ΖΩΗΣ

                                 Ζούμε  σε  μια  Χώρα,  της  απελπισίας.

                                 Τόπο  Παραλόγου  και  Υποκρισίας.

                                 Φόνοι,  Κλεψιές,  Ψευτιές,  Απάτες.

                                 Πόλεμος  με  ληστές  στις  στράτες.

 

                                ΄Ολοι  μας  τα’  αρπάζουνε.  Δεν  αφήνουν  μία.

                                ΄Υστερα  σου  λένε,  φταίει  η  Κοινωνία.

                                 Πήραν  τις  Ταφόπλακες  από   τα  Μνημεία!

                                 Μέχρι  που  ξαφνιάστηκε  κι  η  Αστυνομία.

 

                                 Τι  να  πούμε  για  καρδιές,  τρέλλες,  καταθλίψεις.

                                 Κάθε  βήμα  ένας  καημός!  Πόνος  όπου  στρίψεις.

                                 Τάξανε  Ποιότητα!  Πίστη  στον  Πολίτη !

                                 Κόσκινο  τον  έκαναν.  Τούκλεισαν  το  σπίτι!

 

                                 Τούτα  δώ  συμβαίνουνε,  σε  άλλον  Πλανήτη!

                                 Τίποτα  δε  βλέπουνε,  πέρ’  πό  τη  μύτη.

                                ΄Ο,τι  και  να  γίνεται,  πάντα  πέρα  βρέχει.

                                 Ούτε  πιά  ένα  Θεό,  κανένας  δεν  έχει.

 

                                 Είναι  η  Αργία,  Μήτηρ  της  Κακίας.

                                 Τώρα  τον  πληρώνουμε,  το  Φόρο  Βλακείας!

                                 Πού  θα  πάει  όμως  αυτό.  Πόσο  θα  κρατήσει.

                                 Όταν  κανείς  δεν  μπορεί,  σπίτι  του  να  ζήσει.

 

                                 Είμαστε «υπό  διωγμό»,  μέσα  στην  Πατρίδα!

                                 Σήμερα  δε  φαίνεται,  κάποια  ηλιαχτίδα.

                                ΄Ισως  αύριο  να  φανεί.  Κανένας  δεν  ξέρει.

                                 Χάνεται  η  Χώρα μας….Μέρα  μεσημέρι!…….

 

                                                              Πειραιάς,  Δεκέμβριος  1998

                                                                 Γεώργιος  Βελλιανίτης

                                                                    Παξινός Ποιητής

 

                                        195. ΨΑΛΜΟΣ ΠΕΝΗΝΤΑ ΠΕΝΤΕ

                                

                           ΚΟΥΤΗΣ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗΣ ΤΟ  ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

       ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ  ΝΑ ΑΝΑΚΑΤΕΥΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ                    ΚΑΙ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ !...

 

              Ελέησον ημάς ο Θεός. Μωραίνει Κύριος όν βούλεται απολέσαι.  Γονείς  περιφρονούν τα παιδιά  τους χωρίς να τους συζητούν τα προβλήματα της  Οικογένειας  ή  τις σχέσεις με άτομα ύπουλα, εχθρικά.  Η  ανόητη αυτή τακτική έχει ως αποτέλεσμα τα  παιδιά να μην  γνωρίζουν βασικά πράγματα που θα τα  βοηθήσουν στη ζωή  τους. Οι γονείς  πηγαίνουν εις τας  αιωνίους  μονάς, αφήνοντας τα  παιδιά άπειρα, απροστάτευτα, να λύσουν ποικιλόμορφα  προβλήματα.  ΄Οταν καταλάβουν, το  πουλάκι έχει πετάξει. Οι ευκαιρίες  έχουν φύγει. Τα παιδιά  πληρώνουν τα λάθη  ακριβά. Υπήρξε  περίπτωση ανδρόγυνου επαρχιωτών σαρανταπεντάρηδων με αγόρι δέκα επτά ετών  εγγράμματο, το  απέκλεισαν από  σοβαρή  συζήτηση διαπραγματεύσεων αγοράς  μικρού  σπιτιού μεταξύ του ζεύγους, ενός σπιτονοικοκύρη θείου δήθεν ενδιαφερομένου, καθοδηγητού  του επαρχιώτικου ζευγαριού καί  του  ιδιοκτήτου  του  μικρού φτωχικού σπιτιού. Το  παιδί  είχε  αντιληφθεί ότι  ο  Θείος  ήταν ύπουλος, κρυφός  εχθρός,  δεν  μπορούσε  όμως να  πείσει  τους  γονείς  του  οι  οποίοι  το  απαξίωναν πιέζοντάς το  να  μην  ανακατεύεται. Tελικά  ο  καλός  θείος  τους  πέταξε  στο  δρόμο  από  το  σπίτι  του  που  διέμεναν σε  ένα  δωμάτιο  αχούρι, πεινασμένους  και  ρακέντητους, σε  εποχή  ύφεσης, αναδουλειάς,  παρακρατώντας όλα τα  χρήματα  που  του  εμπιστεύτηκαν προφορικά, για  την  αγορά του  παλαιού  σπιτιού, δήθεν  για  ενοίκια. Επίσης ο  θείος  εφάρμοσε  τις  κουτοιδέες  του  στο  μοναχογιό  του. Τον έκλεινε  μέσα από  μικρό,  χωρίς  δουλειά, χωρίς παρέες.  Το  παιδί  μεγάλωσε στραβό, αθώο  από   την  εμπειρία  της  ζωής. Η  κουτομάνα  του   έλεγε  ότι  δεν  χρειάζεται  να  δουλέψει, έχουν  την  οικονομική  άνεση  να  ζήσουν. Δε  έπρεπε  να  πάει  εργάτης, αλλά  για  Διευθυντής. Ο  πατέρας  πέθανε  αιφνιδίως  η  δε  μητέρα συνέχισε να   παραμυθιάζει  το  γιό  της. Τον  ήθελε  βλάκα  υπό   την  επιρροή  της,  φωνάζοντας   κατά  καιρούς  εις  επήκοον  των  γειτόνων. Εγώ να  μπάσω  νύφη  στο  σπίτι  μου!  Θα  της  βγάλω  τα  μάτια! Άρρωστοι γονείς ψυχικά, ο γιός   μεγάλωσε σε  ένα  βλακώδες  περιβάλλον. ΄Οταν  πέθανε  και  η  μάννα, έμεινε  ανεπάγγελτος.  Το  σπίτι  έπεσε  μέσα, μένοντας  στο  δρόμο  σιτιζόμενος  από  ελεημοσύνη  κάποιων, στο  τέλος  δε  από  την  εκκλησία.  Αντίθετα, ένας  ναυτικός  πράκτορας  με  δύο  κοριτσάκια  και  ένα  αγόρι όλα του  Δημοτικού  Σχολείου έδειχνε  στο  μικρό  αγόρι  να  κόβει  εισιτήρια,  να  αρχειοθετεί στελέχη, να  συντάσσει  αιτήσεις προς  τις  Υπηρεσίες, όλα  σιγά  σιγά.   Ο πράκτορας  πέθανε  αιφνιδίως  από  καρδιά. Το  αγόρι  στη  Δευτέρα  Γυμνασίου. Όμως είχε  μάθει  σχεδόν τη  δουλειά. Η μητέρα  του, άπραγη, τα  εύρισκε  έτοιμα  από  τον  άνδρα  της. Βρέθηκε χήρα  με  τρία μικρά  παιδιά, χωρίς να  γνωρίζει  τίποτε.  Το  Λιμεναχείο  δεν  μπορούσε να  μείνει αδιάφορο  στην  κατάσταση  αυτή. ΄Εβαλε  κάτω  τους  νόμους, διεπίστωσε  την  εποχή  εκείνη  ότι  δεν  απαιτούντο  ιδιαίτερα  γραμματικά  προσόντα  για  άδεια  πράκτορος, μόνο  η  ηλικία.  Χορήγησε  λοιπόν  άδεια επαγγέλματος  στην  άπραγη  μητέρα, ενώ  όλα  τα  έφτιαχνε  ο  μικρός  γιός  με  την  καθοδήγηση  του Λιμεναρχείου. Σε  μερικά  χρόνια  ενηλικιώθηκε  το  αγόρι  και  τα κορίτσια,  οπότε ανέλαβαν  κανονικά  καθήκοντα.  Η  Οικογένεια  και  η  επειχείρηση,  σώθηκαν. Γι  αυτό  η  παροιμία  λέει: Το παιδί σου και το σκυλί  σου, όπως  το  μάθεις.  Φώτισε  Κύριε  τους  κουτούς γονείς  που  κάνουν  ότι  τα  ξέρουν  όλα, να μην  καταστρέφουν τα  παιδιά  τους, ώστε να  σε  δοξάζομεν  εις  τους  αιώνας. Αμάν. Αμάν. Αμήν…           

                                                                              Πειραιάς, Ιούλιος 2014

                                                                              Γεώργιος Βελλιανίτης.

                                                                                   Παξινός  Ποιητής

 

                          168.  ΨΑΛΜΟΣ  ΚΑΜΠΑΝΙΣΤΟΣ  ΕΝΑΤΟΣ 

                       (΄Ηχοι  και  Σημεία  εις  την  Αττικήν  Χώραν)

 

Κύριε  Ελέησον,  Κύριε  Ελέησον, Κύριε Ελέησον. Κτυπούν  καμπάνες.Παντού  καμπάνες. Η  ηχορύπανση  δίνει και  παίρνει.  Η  ανοησία  τους  ΄Ελληνες  δέρνει.  Δεν  φτάνουν  τα  προβλήματα, η  ρύπανση,  οι  θόρυβοι των  μεγαλουπόλεων,  η  ηχορύπανση,  η  ένταση, η ανέχεια,  η  αγωνία,  το  άγχος,  η  μανία.  Ακούς  από  πάνω  τις  ηχηρές  καμπάνες  της  εκκλησίας  να  κτυπούν  συνεχώς  την  ώρα. Σαν να  μην  έχομε  ρολόγια.  Λές  και  είμαστε  στα  χωράφια  προ  αμνημονεύτων  ετών.  Κάποιος  παρακαλεί  εγγράφως  κάποιον πρωτοπρεσβύτερο  να το ρυθμίσει.  Εκείνος  όμως  αφρίζει. Σαν  αστακός  κοκκινίζει.  Μιλάει αφυψηλού  εριστικά  πως  κάτι  σοβαρότατο  συμβαίνει. Το  σύνδρομο  των  Αγάδων,  πλήν   όμως  ήπιων,  πράων,  ταπεινών  παπάδων. O  αιτών  υποβάλλει  έγγραφο  παραπάνω,  λαμβάνοντας  την  απάντηση  ότι  πρέπει η  καμπάνα  να κτυπά κάθε  ώρα,  ώστε  να  μας  θυμίζει  ότι  ο  χρόνος  μας  στη  γή  τελειώνει,  προκειμένου  να  μετανοούμε. Χαχαχαχαχα. Να  και  η  θρησκευτική  απάντηση. ΄Αρες  μάρες  κουκουνάρες.  Όχι  παίζουμε. ΄Αντε  να  συνεννοηθείς. Τόλμησε  να  πείς  στους  πολλά  βαρείς  ότι  δεν  είναι  έτσι.  Θυμίζουν  δασκαλοπαπάδες  του  Δημοτικού,  σατράπες κάποιων  εποχών, που αδικούσαν, χλεύαζαν  και  τάραζαν  τα  φτωχά  παιδιά  στο  βρωμόξυλο.   Κύριε,  γιατί  φέρνεις  στην  πλώρη  μας  όλους  τους  παλαβούς,  οι  οποίοι  με  το  πρόσχημα  ότι  σε  υπηρετούν,  βαράνε  και  δέρνουν;;;  Δεν  φτάνουν  όμως  αυτά.  Το  λιγότερο.  Τώρα  πιά  κτυπούν  άγριες  καμπάνες. Μας  τάραξαν  στα  χαράτσια. Πρόστιμα  πέφτουν  παντού. Φορολογείται  το  σπίτι, το  χωράφι.  Οι  ελπίδες  πάνε  στράφι. Φορολογούν τα  κοτέτσια.  ΄Οποιος  έχει  στο  χωριό  ένα  παληό  σπίτι,  το  βαπτίζουν  βίλα.  ΄Επεσε  πολύ  σαπίλα.  Η  Ελλάδα τρώει  τις  σάρκες  της.  Οι  ΄Ελληνες  παλάβωσαν. Επί  δεκαετίες  εκραύγαζαν  λυσαλέα  για  μια  Ελλάδα  Νέα,  ενώ  από  τους  εκλεκτούς έφευγαν  βροχή  τα κλοπιμαία.  Τελικά  μείναμε  στον  άσσο  κλαίγοντας  τη  μοίρα  μας.  Δώσε  Κύριε  κουράγιο  στον  κοσμάκη,  να  βρίσκει  καθημερινά  λίγο  ψωμάκι,  είτε  από  κάποια  σπίτια,  είτε  από  τα  σκουπίδια. Xάρισέ  του  Υγεία  γιατί  πλέον  στις  μέρες μας  εμφανίστηκαν  επίσημα  τέρατα  και  σημεία.  ΄Εχουν  γκρεμιστεί  τα  πάντα.  ΄Εκλεισαν  νοσοκομεία. Καλύτερα  να  πάς  σε  τρελοκομείο  παρά  σε  νοσοκομείο.  Αλλά  όπως  νάχει,  αν  καμμιά  φορά  σου  λάχει,  αν  δεν  έχουν  απεργία,  θα  βρείς  ουρές  Πακιστανούς, Αιγύπτιους  και  Αλβανούς,  απ’  το  Μπάγκλα  Ντές  και  Αφγανούς, Κίτρινους  και  Αφρικανούς. Ο  ΄Ελληνας  απ’  τη  γωνία,  τρελλαίνεται  με  αγωνία. Αυτός  έμεινε  νηστικός  να  φτιάξει  σχολεία  και  νοσοκομεία. Δι  ευχών  των  πατέρων  ημών   όλες  οι  φυλές  του  Ισραήλ  τα  βρήκαν  έτοιμα,  έτι δε  κλέβουν,   δολοφονούν,  λεηλατούν.  Ο  ΄Ελληνας αναρωτιέται. Την  κακή  του  μοίρα  καταριέται. ΄Εχουμε  πήξει  στις  αργίες,  μας  διάλυσαν  κι  οι απεργίες.  Δεν  υπάρχει  εργασία.  Μας  έφαγε  η  υποκρισία..  Ελέησον  Κύριε  τον  λαόν  Σου. Βοήθησον  τους  ταλαίπωρους  ΄Ελληνες. Για  χρόνια  πήγαιναν  προς  τον  γκρεμό. Δώσε  τους  πιά  λίγο  μυαλό,  μήπως  δούνε  κάτι  καλό.  Μέχρι  τώρα  κατάφεραν  τον  κακό  τους  τον  καιρό.   Αμάν,  Αμάν,  Αμήν. !!!

                                                              Πειραιάς, Ιούνιος 2011

                                                               Γεώργιος  Βελλιανίτης.

                                                                  Παξινός  Ποιητής

 

Πηγή. EL.gr
 10-05-2022  08:46
 ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ
 ΑΠΑΓΩΓΗ
Ένα αγόρι δώδεκα ετών στην Πάτρα κινδύνευσε να πέσει θύμα αρπαγής μέρα μεσημέρι, την ώρα που επέστρεφε από το σχολείο του.
Μιλώντας αποκλειστικά στο Star και την Κωνσταντίνα Τσεγγενέ, η μητέρα του, καταγγέλλει ότι ένας άγνωστος άνδρας του έκλεισε τον δρόμο με το αυτοκίνητό του και του ζήτησε να μπει μέσα.
«Το παιδί ταράχτηκε έκανε προς τα πίσω, κάνει αυτός όπισθεν προκειμένου να τον ακινητοποιήσει και έτρεξε και μπήκε μέσα σε έναν κύριο εδώ γείτονα. Ταραχτήκαμε πάρα πολύ όταν έγινε αυτό το περιστατικό. Έχουμε ενημερώσει τα παιδιά μας, αλλά εγώ το μόνο που σκέφτηκα είναι ότι αν υπήρχε και συνοδηγός, άνετα θα είχαν πάρει το παιδί» σοκαρισμένη η μητέρα του ανήλικου μαθητή περιγράφει τα όσα της διηγήθηκε ο γιος της.
Το παιδί επέστρεφε από το σχολείο του όταν ξαφνικά είδε ένα αυτοκίνητο να του κλείνει τον δρόμο και τον άνδρα που επέβαινε σε αυτό, να του ζητάει επιτακτικά να μπει μέσα.
Το παιδί μετά το πρώτο σοκ κατάφερε να ξεφύγει και αμέσως αναζήτησε βοήθεια σε κοντινό κατάστημα.
Το περιστατικό καταγγέλθηκε στην αστυνομία η οποία διενεργεί έρευνες για τον εντοπισμό του οδηγού.
(Newsbeast – φωτο:eurokinissi)
Πηγή. EL.gr