ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ. ΝΟΣΤΑΛΓΟΥΝ. ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ. ΠΟΝΟΥΝ.

 Ομογενείς σε απόγνωση: 

«Εφιάλτης να μην μπορούμε 

να ταξιδέψουμε στην πατρίδα»

ΗΧΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΜΟΓΕΝΕΙΣ ΜΑΣ

ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑΥΤΙΚΟΥΣ

          35.  ΚΑΠΟΙΟ  ΜΕΡΑΚΙ

 

Μέσ’  στη  φουρτούνα,  μέσα  στο  πέλαγο

σαν  μια  σταγόνα,  μικρό  σημαδάκι,

όσο  ερχότανε,  τόσο  μεγάλωνε,

μέσα  στα  κύματ’  άσπρο  καραβάκι.

 

Μικρό  παιδί  στου  χειμώνα  την  παγωνιά,

κοίταζα  το  καράβι  από  κάποια  πλαγιά,

σαν  έφτανε  στον  όρμο  κι  όταν  αναχωρούσε,

με  το  γνωστό  του  σφύριγμα  με  αποχαιρετούσε.

 

Το  έβλεπα  σαν  έστεκε  να  περιμένει

νάρθουν  οι  βαρκούλες  να  το  καλοσωρίσουν.

΄Ηταν  όμορφο,  κάτασπρο  σαν  περιστέρι.

Τη  σκέψη  μου  έπαιρνε,  αλλού  να  την  πηγαίνει.

 

«Γλάρο»  το  έλεγαν  το  καραβάκι,

που  εταξίδευε  σε  θάλασσα  πλατειά.

΄Ηταν  για  μένανε  κάποιο  μεράκι

το  να  με  πάει  μακρυά  στην  ξενητειά.

 
Χρόνια   τ’ αγνάντευα.  Κι  ωνειρευόμουν. 

΄Ισως  κάποτε,  κάποια  μέρα  και  γώ,

νάφευγ’  απ’  το  νησί  την  τύχη  μου  να βρώ.

Δεν  ήταν  όμως  εύκολο.  Γι  αυτό  αναρωτιώμουν.

 

΄Ωσπου  μία  μέρα,  κάποιο  πρωϊνό,

πριν  να  βγεί   ο  ήλιος  στα  γνωστά  λαγκάδια,

μπήκα  στο  καράβι  με  στόμα  στεγνό,

με  θολό  το  βλέμμα  και  τη  σκέψη  άδεια.

 

Βαρειά  η  καρδιά  από  τις  συγκινήσεις.

Δώσε  της  Θεέ  μου  λίγο  κουράγιο,

νάβρει  το  δρόμο  της,  να  ξεκινήσει,

να  ξαποστάσει,  να  βρεί  μουράγιο.

 

΄Ετρεχαν  δάκρυα  από  τα  μάτια.

Ράγισ’  η  καρδιά. ΄Εγινε  κομμάτια.

Τρέχει  η  σκέψη  και  σχολιάζει

κάθε  τι  γνώριμο.  Το  αγκαλιάζει.

  

Ο  χωρισμός  είναι  πίκρα  μεγάλη

έστω  κι  αν  θέλουμε  αλλού  να  πάμε.

Γιατί  όταν  φεύγομε,  τότε  το  νοιώθουμε

ότι  τον  τόπο  μας  πολύ  αγαπάμε.

 

Είδα  τα  λαγκάδια  να  είναι  θλιμμένα.

Πολλές  μέρες,  βράδυα,  δεν θα  δούν  εμένα.

Μα  θάναι  τα  όνειρα  με  τούτα  δεμένα.

Δεν  θα  τα  ξεχάσω  που  θάμαι  στα  ξένα.

 

Κι  αυθόρμητα, ‘ πό  της  ψυχής  τα  βάθη,

στο  νού  μου  έρχεται  μία  υπόσχεση.

Κάτι  σαν  όρκος  έρχεται  να  ψυθιρίσω.

Γρήγορα  στο  νησάκι  να  ξαναγυρίσω.

 

Ναι!  Να  γυρίσω  με  πρώτη  ευκαιρία,

που  θα  βρεθεί  μέσ’  στη  φτωχή  ζωή  μου.

Μα  είναι  η  ζωή  κακοκαιρία,

και  γώ  σκουπίδι  μέσ’  στην  τρικυμία.

 

Πάει  πιά,   πολύς  χρόνος  από  τότε.

Όταν  το  σκέφτομαι,  δακρύζω  πότε  πότε.

Είναι  πλανεύτρα  η  ξενητειά  κι  αποκοιμάει.

Μα  η  επιθυμία  μου,  πάντοτε  ξαγρυπνάει.

 

Γρήγορα  στο  νησάκι  θα  γυρίσω,

το  κάθε  τι  μ’  ευλάβεια  να  προσκυνήσω,

το πράσινο με  το  γαλάζιο  φώς  του  ν’  αγναντέψω,

κι  άλλο  καλύτερο  ποτέ,  να  μη  γυρέψω ! ………

 

                          Αθήνα, Νοέμβριος 1972

                           Γεώργιος  Βελλιανίτης
                                 Παξινός Ποιητής

                                                        196.  ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΙΣ ΜΠΟΡΕΣ
 
                                                    ΄Ελληνες σκυθρωποί,  πικραμένοι.
                                                      Σκορπίσατε σ’ όλη την Οικουμένη,
                                                      παρακινούμενοι από το Πνεύμα  σας.
                                                      Αυτό μές΄στους αιώνες επιμένει.
 
                                                      Εδώ δεν  σας  εσήκωνε ο τόπος.
                                                      Σας αδικούσανε ποικιλοτρόπως.
                                                      Πώς  φαίνεται η  νέα  σας  πατρίδα;
                                                      Βλέπετε  κεί  καμμίαν  ηλιαχτίδα;
 
                                                      Με μύριες  πίκρες  βαρυφορτωμένοι
                                                      και από την  πατρίδα προδομένοι.
                                                      Κινήσατε να  βρείτε  την  ελπίδα
                                                      για να γλυτώσετε απ΄την καταιγίδα.
 
                                                      Κόντρα στα  κύματα,  κόντρα  στις  μπόρες,
                                                      δίνετε τώρα  μάχες σ΄άλλες χώρες.
                                                      Πάλι  ξανά γράφετε Ιστορία,
                                                      προκαλώντας  στον  Κόσμο  απορία!
 
                                                                          Πειραιάς, Δεκέμβριος 2014
                                                                               Γεώργιος Βελλιανίτης
                                                                                    Παξινός Ποιητής 

ΕΚΡΙΘΕΝ  ΑΡΜΟΔΙΩΣ,   ΚΑΤΑΧΩΡΗΘΗΚΕ    ΣΤΟ

ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ  ΤΗΣ   (ΔΕΕΛ) ΔΙΕΘΝΟΥΣ  ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ

ΕΛΛΗΝΩΝ  ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ  ΓΙΑ  ΤΟ   ΔΙΕΘΝΗ  ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ  

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ  ΟΛΥΜΠΙΑΔΟΣ 2004.

 

 36. ΞΕΝΗΤΕΜΜΕΝΑ   ΝΕΙΑΤΑ

 

΄Ανθη  της  λεβεντιάς,

 σπαρμένα σ΄ όλα  της  γής  τα  πέρατα.

 Αγναντεύουν  με  τα  μάτια  της  ψυχής,

 κάθε  Φώς,  κάθε  Λημέρι,  κάθε  Χρώμα,

 το  κάθε  τι,  απ΄ της  μάννας  γής,

 το ΄Αγιο   Χώμα.

 

΄Ανθη  της  λεβεντιάς,

 της  πατρίδας  καμάρια,

 της  νοσταλγίας  θύματα.

 Με  γενναία  καρδιά

 που  έχουν  μόνο  τα  λιοντάρια,

 με  βαρειά  βήματα,

 προχωρούν  ενάντια

 προς  της  σκληρής  ζωής 

 τα  κύματα.

 

 Ξενητεμμένα  νειάτα,

 που  ο  τόπος  τους να  τα  κρατήσει

 δεν  μπορούσε.

΄Εβλεπε  το  αετίσιο  βλέμμα  τους

  και  απορούσε.

  Βλέμμα  γεμάτ΄ ανησυχία  και  πεποίθηση,

  πούβλεπε   τόσο  μακρυά

  και  όλα  ήθελε

  να  τα  θωρούσε.

 

  Χώρος  απλός,  τόπος   μικρός

  για  λεβεντιάς  κλωνάρια.

 ΄Εβλεπε  αυτός  τον  πόνο  τους

  και  στέναζε.

 ΄Οση  συγκίνηση  κιάν  πρόσφερε,

  το  ήξερε.

  Πως  κάποτε  θα  φεύγανε

  και  νηές  και  παλληκάρια.

 

  Κάποιο  σπιτάκι  φτωχικό

  για  χρόνια  θάμενε  κλειστό,

  χωρίς  χαμόγελο  ή  τραγούδι.

 ΄Αδειο  από  γέλια  και  χαρές,

  από  ωραίες  αγκαλιές,

  χωρίς  ένα  λουλούδι.

 

 Φύγανε  πολλά  χρόνια  τα  παιδιά

  για  να  προκόψουνε  στη  ξενητειά,

  που  τόσο  ξέρει  να  πλανεύει.

  Κι  έρχεται  η  πίκρα  η  αλμυρή,

  φουντώνει  μέσα  στην  ψυχή

  σα  θάλασσα,

  οπού  ποτέ  δε  γαληνεύει.

 

  Είδανε  τόπους  τα  παιδιά.

  Πήγανε  τόσο  μακρυά,

  ο  Κόσμος  φάνηκε  μικρός.

  Σα  νάναι  άδειος.  Και  φτωχός !

 ΄Εστω !  Κιάν  πέτυχαν  αυτά,

  η  νοσταλγία  την  καρδιά

  την  έκανε  κομμάτια.

  Και  βλέπουν  το  μικρό  χωριό

  κάθε  στιγμή,  κάθε  λεπτό,

  με  της  ψυχής  τα  μάτια.

 

  Τη  σκέψη  αυτή  του  γυρισμού,

  την  έχουνε  συχνά  στο  νού

  και  η  καρδιά  ραγίζει.

  Τα  μάτια  τους  βουρκώνουνε,

  τα  δάκρυά  τους  τρέχουνε

  σαν  ποταμάκι  του  βουνού,

  που  αργεί  να  σταματήσει.

 

  Κι  όταν,  μετά  από  καιρό,

  η  σκληρή  μοίρα  το  θελήσει,

  να  έρθουνε  πολλών  χρονών

  απ΄ της  ζωής  το  άθλιο  μεθύσι,

  γυρίζοντας  στο  σπίτι  το  παληό

  με  κάποιο  άσπρο  καραβάκι

  που  πάει  για  το  νησιώτικο  χωριό,

 

 Τρέχουν  να  τ' απαντήσουνε

  χίλιες  δυό  αναμνήσεις.

  Στο  δρόμο  τα  προφταίνουνε

  σωρό  από  συγκινήσεις.

  Αγάπες,  πίκρες  και  χαρές.

  Κι  όλα  αυτά,  λές  κι  ήταν   χτές.

  Πως  όλα  αυτά  τα  χρόνια  δεν  περάσανε.

  Λές  και  δεν  έζησαν  άλλες  στιγμές !

  

  Και  φτάνοντας  στο  μονοπάτι  το  γνωστό,

  σαν  φαίνεται  το  σπίτι  το  παληό,

  από  το  δάκρυ,  θολώνει το  μάτι,

  που  έχει  να  το  δεί  τόσον   καιρό !

 

  Κάθε  γωνιά  μιλάει  βήμα – βήμα.

  Λέει στο νου το  κάθε  τι  και  αντηχεί :

  Τι  να  το  κάνεις  όσο  έχεις  χρήμα,

  αφού  δώ  πάνω  άφησες  για  πάντα  την ψυχή !

 

 ΄Ανθη  της  λεβεντιάς  σπαρμένα,

  σ΄ όλα  της  γής  τα  πέρατα.

  Αγναντεύουν  το  μικρό  χωριό

  κάθε  στιγμή  κάθε  λεπτό

  με  της  ψυχής  τα  μάτια,

  κι  η  νοσταλγία  την  καρδιά

  την  έκανε  κομμάτια ! ……..

 

      Παξοί,  Ιούλιος 1972

   Γεώργιος  Βελλιανίτης

          Παξινός Ποιητής

                                              

Πηγή. el.gr

23 Ιουνίου, 2021  12:28 μμ

ΟΜΟΓΕΝΕΙΑ

Ο καιρός κυλά.

Δεύτερος χρόνος πια μακριά από την Ελλάδα.

Δεύτερος χρόνος μακριά από τον λαμπερό ήλιο της πατρίδας, την καταγάλανη θάλασσα, και το αθάνατο ελληνικό καλοκαίρι.

Δύο χρόνια μακριά από τους δικούς μας ανθρώπους και οι περισσότεροι από εμάς ονειρευόμαστε την ημέρα που θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε. Να πάρουμε σφικτά στην αγκαλιά μας την μάνα μας, τον πατέρα μας, τα αδέλφια μας, τα ανίψια μας, τα παιδιά μας.

Δύο χρόνια μακριά και αδημονούμε να επιστρέψουμε στο ζεστό φιλόξενο πατρικό μας, στο χωριό μας, στην πόλη μας, στο νησί μας, και να μυρίσουμε τον αέρα της πατρίδας, να νιώσουμε και πάλι την ζεστασιά του τόπου μας.

«Για μένα Ελλάδα δεν είναι καν οι διακοπές, οι παραλίες, ο ήλιος και το φαγητό ή το ελληνικό καλοκαίρι. Για μένα η Ελλάδα είναι οι γονείς μου, τα πολυαγαπημένα μου αδέλφια, οι φίλοι μου, οι δικοί μου άνθρωποι που μεγαλώνουν χωρίς εγώ να βρίσκομαι κοντά τους» λέει η κ. Ελένη Εξαδακτύλου, η οποία πριν από λίγα χρόνια πήρε την μεγάλη απόφαση να μεταναστεύσει στην Αυστραλία με τον σύζυγο και τα δύο της παιδιά.

Η νεαρή μητέρα ομολογεί ότι την πονάει που δεν μπορεί να αγκαλιάσει τόσο καιρό τους δικούς της. Την πληγώνει που δεν μπορεί να μοιραστεί μαζί τους τις χαρές και τις λύπες τους και λέει ότι η αποδοχή της πικρής αλήθειας εξακολουθεί να είναι επώδυνη και χρονοβόρα όμως η αδυναμία στο ολιγοήμερο αυτό ταξίδι και στην επανασύνδεση έστω για λίγες ημέρες την ξεπερνάει.

«Σαν κακό όνειρο μου φαίνεται, εφιάλτης που για τρίτο καλοκαίρι δεν μπορώ να τους δω, να τους αγκαλιάσω, να τους φιλήσω.

Γροθιά στο στομάχι η απογοήτευση στα μάτια του πατέρα μου, μετά το άκουσμα ότι παρατείνεται η απαγόρευση των ταξιδιών προς την Ελλάδα», λέει η Ελένη η οποία την ίδια στιγμή εξηγεί πως αναγνωρίζει το γεγονός πως η Αυστραλία φροντίζει όλον αυτό τον καιρό με το καλύτερο τρόπο για την υγεία των πολιτών της και για να μην ξεφύγει η πανδημία όπως έχει γίνει σε άλλες χώρες ενώ λέει επίσης πως είναι βαθιά ευγνώμων για το γεγονός πως όσοι βρίσκονται ειδικά στην Νότια Αυστραλία έχουν το «προνόμιο» να ζουν τη ζωή τους χωρίς καθημερινούς περιορισμούς.

Ο 37χρονος Παναγιώτης Ασημακούλας και η 29χρονη σύζυγός του Αρετή Κουφοπούλου επισκέφθηκαν την Ελλάδα για τελευταία φορά το 2018 χωρίς να έχουν την παραμικρή υποψία ότι για τα επόμενα τρία χρόνια δεν θα είχαν την δυνατότητα να επιστρέψουν στην πατρίδα.

«Το πιο δύσκολο με τον κορονοϊό είναι πως δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω και να δούμε τους ανθρώπους που ζήσαμε μαζί μια ολόκληρη ζωή.

Οι φίλοι μας, οι συγγενείς μας, αυτοί που αγαπάμε κάνουν παιδιά, δημιουργούν οικογένειες και εμείς εδώ μόνοι δεν μπορούμε να χαρούμε μαζί τους ή και τους συμπαρασταθούμε στις δύσκολες στιγμές που περνούν εκεί λόγω της πολύμηνης καραντίνας», λέει η Αρετή η οποία έλκει την καταγωγή της από την Πελοπόννησο και μετανάστευσε στην Αυστραλία πριν οκτώ χρόνια.

«Επιπλέον είναι ακόμα πιο δύσκολο για τους μεγαλύτερους σε ηλικία συγγενείς μας τους οποίους καθώς περνούν τα χρόνια δεν ξέρουμε αν θα καταφέρουμε να ξαναδούμε. Εκτός από τους ανθρώπους μας, μας λείπει πολύ η πόλη μας και το χωριό μας που περάσαμε υπέροχες στιγμές και τις νοσταλγούμε.

Γνωρίζουμε πως σίγουρα παλαιότερα οι Έλληνες ταξίδευαν πιο σπάνια στην Ελλάδα αλλά είναι εξίσου δύσκολο να ξέρεις ότι έχεις την δυνατότητα να πας πιο συχνά στην πατρίδα σου να δεις τους δικούς σου και να μην μπορείς λόγω άλλων παραγόντων. Η καλύτερη ζωή που επιλέξαμε να ζούμε στην Αυστραλία είναι το τίμημα και το ξεπληρώνουμε με χαμένες στιγμές από φίλους και συγγενείς» υποστηρίζει ο Παναγιώτης ο οποίος έλκει την καταγωγή του από την Ευρυτανία και μετανάστευσε στην Αυστραλία το 2016.

Η ομογενής Μαριάνθη Κοσμαρίκου μετανάστευσε από την Κέρκυρα στην Νότια Αυστραλία πριν από εννέα χρόνια.

Η 54χρονη εκπαιδευτικός υποστηρίζει ότι σε σύγκριση με τα όσα ζουν εδώ και 15 μήνες οι αγαπημένοι μας στην πατρίδα, η Αυστραλία φαντάζει Παράδεισος.

«Ειδικά η Νότια Αυστραλία, ίσως είναι ένα από τα πιο ασφαλή μέρη στον πλανήτη αυτή τη στιγμή. Ακόμη και η μητέρα μου, που ζει στην Ελλάδα, παρόλο που της λείπουμε πολύ, προτιμάει να μας έχει μακριά της και να ξέρει ότι είμαστε ασφαλείς, παρά να επιστρέψουμε στην παράνοια που επικρατεί εκεί» λέει η Μαριάνθη, μητέρα δυο κοριτσιών η οποία κατά τη διάρκεια της πανδημίας έχασε δυο πολυαγαπημένες της φίλες στην Ελλάδα με τραγικό τρόπο και επειδή πλέον η έξοδος από την χώρα επιτρέπεται μόνο σε πολύ ειδικές περιπτώσεις (και ακόμα και τότε είναι εξαιρετικά δύσκολο να μπορέσει κανείς να πάρει άδεια ταξιδιού) δεν κατάφερε να τις αποχαιρετήσει.

«Νομίζω ότι αυτό που μας στοιχίζει περισσότερο κατά τη διάρκεια αυτής της πανδημίας είναι ότι έχουμε αφήσει πίσω μας γονείς, αδέρφια και φίλους χωρίς να είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πότε και αν θα τους ξαναδούμε.

«Και η αβεβαιότητα αυτή είναι που μας πονάει ακόμα πιο πολύ» καταλήγει η ομογενής.

ΠΗΓΗ: Νέος Κόσμος, εφημερίδα Ομογένειας – ΘΕΟΔΩΡΑ ΜΑΪΟΥ & el.gr