΄Αποψη λιμενίσκου Λογγού Παξών.
ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΓΕΙΑ ΣΟΥ! Σ' ΕΧΟΥΜΕ ΚΡΥΜΜΕΝΗ,
ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ. ΠΟΛΥΑΓΑΠΗΜΕΝΗ!

Καμπάνες ήχούν, μεσ' στ' Απριλιού τ' ολόχρυσο δειλινό
  και πάνω απ’  τις  κορφές  των κυπαρισσιών,  χρυσά  πουλιά  πετούν.
Γαλάζιο  Πέπλο.  Σκέπη, ευλογημένης  γής  των  ανθέων.
Χρυσό  Φώς,  Ουρανού  Φώς, της  Αγάπης  καί  της  Ελπίδας.
(Από Ποίημα ΓΑΛΑΖΙΟ ΠΕΠΛΟ. Ρόδος, Φεβρουάριος 1967).

 Κάποιο σπιτάκι φτωχικό,
γιά χρόνια θά 'μενε κλειστό, 
χωρίς χαμόγελο ή τραγούδι.
΄Αδειο από γέλια και χαρές, 
από ωραίες αγκαλιές,
χωρίς ένα λουλούδι!...
(Από Ποίημα ΞΕΝΗΤΕΜΕΝΑ ΝΕΙΑΤΑ. 
Παξοί, Ιούλιος 1972)

ΣΑΪΤ ΤΩΝ ΝΑΥΤΙΚΩΝ

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΓΕΦΥΡΑ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΕΛΛΗΝΩΝ
ΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΔΙΠΛΟΠΕΝΙΕΣ ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΤΑ ΠΕΡΑΤΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ
ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ ΣΤΑ ΠΕΡΑΤΑ ΤΗΣ ΓΗΣ

>
Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΦΩΣ
Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
ΥΠΕΡΤΑΤΟΝ (ΑΓΑΘΟΝ) Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΗΚΑΤΕ ΦΙΛΟΥΣ, 
ΠΟΥ ΜΑΣ ΒΛΕΠΟΥΝΕ ΣΑΝ ΣΚΥΛΟΥΣ.
ΑΦΟΥ ΜΑΣ ΒΛΕΠΟΥΝ ΣΑΝ ΣΚΥΛΟΥΣ,
ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ.
ΔΕΝ ΣΕΒΟΝΤΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ.
ΧΥΔΑΙΑ ΣΠΕΡΝΟΥΝ ΔΙΧΑΣΜΟ.
ΝΑ ΤΟΥΣ ΓΥΡΙΣΤΕ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ,
Σ'ΟΛΑ ΤΑ ΜΗΚΗ ΚΑΙ ΠΛΑΤΗ.
(Από Ποίημα ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΓΕΡΘΕΙΤΕ. Παξοί, Αύγουστος 2015)

ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΤΑ ΦΘΟΡΑΣ, ΟΛΟΙ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΘΕΙΤΕ.
 ΚΑΙ ΣΕΙΣ ΕΚΕΙ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ, ΜΗΝ ΕΠΑΝΑΠΑΥΘΕΙΤΕ. 
ΟΧΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΡΟΣΒΟΛΗ. ΝΤΡΟΠΗ ΝΑ ΜΗ ΣΑΣ ΠΙΑΝΕΙ. 
ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΑΣ ΨΗΛΑ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΣΑΣ ΦΤΑΝΕΙ!
(Από το Ποίημα ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ.Πειραιάς, Μάρτιος 2002).

  ΄Ελληνες !!!  Πού  είσθε ΄Ελληνες ;;;
Σας  καλώ !
Πατριώτες !!! Πού  είσθε Πατριώτες ;;;
Σας  καλώ !
Ηγέτες !!!  Πού  είσθε Ηγέτες ;;;
Σας  καλώ !
 
Και σας παντού, της Διασποράς.
Τα θύματα της  συμφοράς !
΄Ολους σας  καλώ.
 
Σας  παρακαλώ,
να βρούμε την Ελλάδα
που αφήσαμε  στα  πλήθη
και  χάθηκε στη  λήθη.
.......................................................
Μονιάστε πλέον ΄Ελληνες.
Ξυπνήστε Πατριώτες.
Συνέλθετε Ηγέτες.
΄Η βρίσκουμε το  δρόμο  μας,
΄Η σβήνουμε για πάντα !...
 (Από Ποίημα ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ. Πειραιάς, Ιούνιος 2014)

ΔΙΑΤΑΖΟΥΝ ΔΟΛΙΟΙ ΕΧΘΡΟΙ, ΨΕΥΤΙΚΟΙ ΦΙΛΟΙ, ΜΟΧΘΗΡΟΙ:
TH  ΧΩΡΑ ΑΥΤΗ ΔΙΑΛΥΣΑΤΕ. ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΗΣ ΣΒΗΣΑΤΕ.
ΘΕΡΙΣΤΕ ΜΕ ΤΗ ΔΙΑΦΘΟΡΑ. ΕΞΑΘΛΙΩΣΤΕ ΜΕ ΦΘΟΡΑ.
ΔΟΥΡΕΙΟ ΙΠΠΟ ΔΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ ΣΚΟΤΩΣΤΕ ΤΟΥΣ!
 (Από Ποίημα  ΔΙΑΛΥΣΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. Παξοί, Αύγουστος 2001)

ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΣΑΣΤΕ ΣΤΑ ΞΕΝΑ ΠΕΡΑ ΕΚΕΙ,
ΝΑ ΜΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΤΕ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ.

.................................................................

ANTIΣΤΑΘΕΙΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΙΣ ΥΠΟΥΛΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ.

ΜΗΝ ΠΟΛΕΜΑΤΕ ΙΔΑΝΙΚΑ. ΑΥΤΟ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΙΣ!

...........................................................................................................
ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΠΛΕΟΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΩΡΑ.
ΑΦΗΣΤΕ ΤΗΝ ΠΙΑ ΝΑ ΣΤΑΘΕΙ, ΤΗΝ ΕΡΜΗ ΕΤΟΥΤΗ ΧΩΡΑ!

.................................................................
ΕΛΛΑΔΑ, ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΣΟΥ ΚΑΡΑΔΟΚΟΥΝ.
ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΣΟΥ, ΕΝΕΡΓΟΥΝ ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΟΚΟΥΝ!..
ΠΕΡΙΦΡΟΝΟΥΝ. ΓΚΡΕΜΙΖΟΥΝ ΤΟ ΚΑΘΕ ΤΙ.
ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΑΝΑΛΟΓΙΖΟΝΤΑΙ ΤΟ ΓΙΑΤΙ!..
ΔΕΝ ΟΦΕΛΟΥΝ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΩΝ ΣΥΝΕΤΩΝ
ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΕΡΠΕΤΩΝ!.
(Από το Ποίημα ΓΙΑΤΙ... Παξοί, Σεπτέμβριος 2002)

 ..........................................................................
Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΙΕΖΕΤΑΙ, ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΠΙΕΖΕΙ,
ΕΠΙΒΑΛΛΟΝΤΑΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΝΟΜΟΥΣ.

Τ' ΑΤΟΜΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ, ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ.
ΤΟΥΣ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝΕ ΣΚΛΑΒΙΑ, ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ!
(Από το Ποίημα ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ, Αθήνα, Οκτώβριος 1998)
224.  ΧΑΙΡΕΤΕ ΠΑΞΟΙ!
 
Χαίρετε Παξοί!
΄Ενδοξο Νησί.
Βγάζετε Υπουργούς.
Βγάζετε Ναυάρχους.
Επίσης  Στρατηγούς,
αλλά και ζουρλούς!
΄Εχετε Φρουρό
μπροστά στο λιμάνι
τον αγωνιστή
Γιώργο Ανεμογιάννη!
Τον Πυρπολιτή
του εικοσιένα
που τον κρέμασαν
από μιά αντένα.
Από τουρισμό
έχετε κορεσμό.
Με μιά ομορφιά
σκέτη ζωγραφιά.
Πολλοί γιά σας λένε.
Παξοί, Αντιπάξοι,
Λονδίνα δεκάξη.
Πάντα προσπαθείτε
κάπως να σταθείτε.
΄Ομορφοι Παξοί.
Σας αφήνουν μόνους
να ζείτε σκληρά
με μεγάλους πόνους.
Τα φτωχά παιδιά σας
λένε τ'όνομά σας
πέρα εκεί στα ξένα
ζώντας πικραμένα.
Πατρίδα μας Γειά σου.
Σ' έχουμε κρυμμένη
μέσα στην Ψυχή μας.
Πολυαγαπημένη!
 
Πειραιάς, Μάρτιος 2022
Γεώργιος  Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ


 ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
Υπέρ της Ειρήνης του Σύμπαντος Κόσμου
(Εις μνήμην του δημιουργού αυτών των σελίδων, αείμνηστου Γιάννη Τσίπα).
Σημείωση:
ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ ΜΟΥ ΣΕ ΑΛΛΑ ΣΑΪΤΣ

ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΣΤΑΘΜΟΣ. ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΙ ΤΑ ΔΩΡΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΧΑ ΣΕ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟ.

Απόφαση «σταθμός»
 του Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης: Επιστρέφονται τα δώρα 
Χριστουγέννων και Πάσχα
 σε συνταξιούχο






13ΟΣ  ΠΑΝΕΛΛ.  ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ  ΠΟΙΗΣΗΣ  27-4-98  Γ΄ΒΡΑΒΕΙΟ ΧΟΝ

                        24.     ΣΗΜΑΤΑ  ΚΙΝΔΥΝΟΥ

                       Ένα  περιστέρι  βρέθηκε  νεκρό.
                      ΄Ηταν  έν'  αστέρι  είκοσι  χρονώ.
                       Μία  μάννα  κλαίει  καί  μοιρολογεί,
                       λέει  πονεμένα:  Πάει  το  παιδί.

                       Βρέθηκε  χαμένο  σ΄ ένα  πέλαγο.
                       Κανείς  δεν  εσκέφθηκε  το  δράμα  του.
                       Ο  καθένας  έχει  το  φορτίο  του
                       που  δεν  τον  αφήνει  καθαρά  να  δεί.

                       Χάθηκ'  η  ζωή  του  χωρίς  να  τη  ζήσει.
                       Πουθενά  δε  θέλησε  κάτι  να  ζητήσει.
                       Αποκλεισμένο  πέρασε  σ'  έρημο  λειβάδι
                       ώσπου  τέλος  χάθηκε  σε  βαθύ  σκοτάδι.

                       Στ'  άψυχο  το  χέρι  υπάρχει  το  σημάδι.
                      ΄Εκαν'  η  κατάρα  τον  κόσμο  ρημάδι.
                       Πώς  βρέθηκε  το  παιδί  σε  αυτό  το  δρόμο.
                       Πώς  η  μοναξιά  του  νίκησε  τον  τρόμο.

                       Τώρα  το  αστέρι  είναι  πιά  νεκρό.
                      ΄Ενα  περιστέρι  είκοσι  χρονώ.
                       Η  καμμένη  μάννα  κλαίει,  μοιρολογεί,
                       όλο  μουρμουρίζει:  Πάει  το  παιδί.

                       Θυμάτ'  από  τότε,  πριν  πολύ  καιρό,
                       τότε  που  το  είχε  ακόμα  μωρό.
                       Λέγανε  τ'  ανάστησε. ΄Εδωσε  την  ψυχή  της
                       να  το  δεί  να  στέκεται  στη  ζωή  μαζί  της.

                      ΄Ολα  πιά  γκρεμίστηκαν.  Χάθηκαν  τα  όνειρα.
                       Η  ελπίδα  έσβησε.΄Εμεινε  στο  ράφι.
                       Αναπάντεχα  έγινε   τ'  όνειρο  εφιάλτης.
                       Ιστορίες  άδικες  η  ζωή  μας  γράφει.

                       Πατέρας  αμίλητος.  Βαρύς,  σκυθρωπός,
                       μαζί  με  τους  άλλους  το  ίδιο  κι  αυτός.
                       Κανείς  δεν  εσκέφθηκε  ποτέ  του  να  πεί
                       πως  θάφευγ'  απότομα   το  καλό  παιδί.

                       Κάποιος  φίλος  λέει:  Ποτάμι  που  κυλάει.
                       Μα  ο  διπλανός  του  ούτε  κάν  μιλάει.
                       Σκέπτετ'  ότι  ίσως  κάτι  θα  μπορούσε
                       κάτι  πιά  να  έλεγε  τότε,  όταν  ζούσε.

                       Κάτι  είχ΄ αρπάξει.  Κάτι  είχε  δεί.
                       Μα  δεν  ήταν  σίγουρος. ΄Ισως νάχε  λάθος.
                       Τότε  εφοβήθηκε  δυό  λόγια  να  πεί.
                       Τώρα  το  κατάλαβε.  Τούλειπε  το  θάρρος.

                      ΄Ενα  παλληκάρι  κείτεται  νεκρό.
                      ΄Ητανε  καμάρι,  είκοσι  χρονώ.
                       Τώρα  η  μάννα  κλαίει, κλαίει, μοιρολογεί.
                       Κάποιος  δίπλα  λέει:  Κρίμα  το  παιδί.

                       Τί  να  φταίει  τάχα.  Τάχα  ποιός  μπορεί,
                       νάβρει  την  αιτία.  Σίγουρα  να  πεί:
                      ΄Οχι  άλλη  πίκρα.  Κουραστήκαμε.
                      ΄Οχι  αδιαφορία.  Εχαθήκαμε.

                        Θέλουμε  μιά  λύση.  Να  βρεθεί  το  πώς,
                        ώστε  στο  σκοτάδι  να  φανεί  το φως.
                        Χωρίς  κάποια  μάννα  να  μοιρολογεί,
                        μ'  ένα  παλληκάρι  θαμμένο  στη  γή.

                       ΄Ενας  άλλος  πάλι  στη  γωνία  κλαίει,
                        ενώ  μιά  φωνή  ακούγεται  να  λέει.
                        Να  μην  περιμένεις  ποτέ  απ'  τους  άλλους,
                        πολύ  περισσότερο  από  τους  μεγάλους.

                        Στη  ζωή  καθένας  μόνος  προχωράει.
                        Στα  προβλήματά  του  κανείς  δε  χωράει.
                        Αυτός  μόνο  έχει  όλη  την  ευθύνη.
                        Δεν  αφήνει  άλλον  να  τον  κατευθύνει.

                        Τώρα  το  αστέρι  είναι  πιά  νεκρό.
                       ΄Ενα  περιστέρι  είκοσι  χρονώ.
                        Μαζί  με  τη  μάννα  που  μοιρολογεί,
                        κλαίνε  πονεμένα  όλοι  το  παιδί.

                        Μιά  φωνή  ακούγεται:  Εδώ  σταματάει;
                        Ποιός  θα  έχει  άραγε,  τη  σειρά  να  πάει;
                        Μα  θα  περιμένουμε  με  δεμένα  χέρια,
                        να  πέφτουν  στα  σπίτια  μας  νεκρά  περιστέρια;

                       ΄Αλαλη  η  ομοίγυρη.  Πού  να  είναι  σίγουροι.
                        Κάπου  η  κατάπληξη,  κάπου  το  παράπονο,
                        πώς  μπορούν  ν'  αντισταθούν  σ'  έναν  κόσμο  άπονο.
                        Πώς,  με  τί  βοήθεια,  που  σ΄αυτά  είν΄ άγουροι.

                        Του  μεροκάματου  οι  άνθρωποι  απλοί,
                        έχουν  γυμνά  τα  χέρια  τους  καί  την  καρδιά  αγνή.
                        Τη  μοίρα  δεν  περίμεναν  τόσο  να  τους  λαβώσει,
                        απρόσμενα  ο  θάνατος  διπλά  να  τους  σκλαβώσει.

                       ΄Ισως  κάποιος  νάλεγε  ότι  δεν  αρκεί,
                        στη  δουλειά  να  τρέχεις,  χωρίς  να  προσέχεις,
                        το  στραβό,  το  ίσιο  καί  το  κάθε  τί.
                        Το  κακό  στη  στήνει,  στη  γωνιά  εκεί.

                        Μπροστά  τους  παλληκάρι  βρίσκεται  νεκρό.
                        Λεβεντιάς  κλωνάρι,  είκοσι  χρονώ.
                        Τώρα  τούτ'  η  μάννα,  κλαίει,  μοιρολογεί.
                        Αύριο  ποιός  ξέρει,  ποιά  ακολουθεί;

                        Τί  να  φταίει  τάχα.  Τάχα  ποιός  μπορεί,
                        νάβρει  την  αιτία.  Σίγουρα  να  πεί:
                       ΄Οχι  άλλη  πίκρα.  Κουραστήκαμε.
                       ΄Οχι  αδιαφορία.  Εχαθήκαμε.

                         Πόσα  χρόνια  άπρακτα,  άρα  θα  περάσουν!
                         Πόσ΄ αμέριμνα  παιδιά,  τη  ζωή  θα  χάσουν!
                         Ποιός  ο  φόρος  της  ζωής,  θάναι  γιά  την  άγνοια.
                         Πιό  το  κόστος  πιά  αυτής,  που  τη  λέν' Παράνοια!......

                                                Πειραιάς, Ιούνιος 1995         
                                                 Γεώργιος  Βελλιανίτης
                                                    Παξινός Ποιητής
   

          
Πηγή. pentapostagma.gr
Δημοσίευση: 8 Οκτωβρίου 2018, 2:37 μμ | Ανανέωση: Οκτώβριος 8, 2018 στις 2:40 μμ
Για απόφαση βόμβα του Μονομελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης, με την οποία κρίνεται παράνομη η κατάργηση των δώρων καθώς και οι περικοπές στην σύνταξη του ίδιου νόμου και οι περικοπές του 4051/12 στη σύνταξη, σε συνταξιούχο κάνει λόγο το Ενιαίο Δικτύο Συνταξιούχων.
Ειδικότερα με την υπ’αρίθμ. 3037/2018 απόφαση το δικαστήριο θεωρεί ότι παρανόμως κόπηκαν τα δώρα κύριας και επικουρικής σύνταξης του νόμου 4093/12, καθώς και η περικοπή στη σύνταξη του νόμου 4093/12 και του 4051/12 και ορίζει ότι ο ΕΦΚΑ και το ΕΤΕΑΕΠ οφείλουν να επιστρέψουν στον ενάγοντα αποζημίωση ύψους 6.689 ευρώ ο ΕΦΚΑ και 4.495 ευρώ το ΕΤΕΑΕΠ (σύνολο 11.184,57 ευρώ).
Υπενθυμίζεται ότι πολλά μέλη του ΕΝΔΙΣΥ έχουν καταθέσει αγωγή κατά των περικοπών στις συντάξεις και κατά της κατάργησης των δώρων, ενώ ακόμη εκκρεμεί η απόφαση του ΣΤΕ κατά του νόμου Κατρούγκαλου.
pentapostagma.gr


ΤΥΧΑΙΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...