΄Αποψη λιμενίσκου Λογγού Παξών.
ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΓΕΙΑ ΣΟΥ! Σ' ΕΧΟΥΜΕ ΚΡΥΜΜΕΝΗ,
ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ. ΠΟΛΥΑΓΑΠΗΜΕΝΗ!

Καμπάνες ήχούν, μεσ' στ' Απριλιού τ' ολόχρυσο δειλινό
  και πάνω απ’  τις  κορφές  των κυπαρισσιών,  χρυσά  πουλιά  πετούν.
Γαλάζιο  Πέπλο.  Σκέπη, ευλογημένης  γής  των  ανθέων.
Χρυσό  Φώς,  Ουρανού  Φώς, της  Αγάπης  καί  της  Ελπίδας.
(Από Ποίημα ΓΑΛΑΖΙΟ ΠΕΠΛΟ. Ρόδος, Φεβρουάριος 1967).

 Κάποιο σπιτάκι φτωχικό,
γιά χρόνια θά 'μενε κλειστό, 
χωρίς χαμόγελο ή τραγούδι.
΄Αδειο από γέλια και χαρές, 
από ωραίες αγκαλιές,
χωρίς ένα λουλούδι!...
(Από Ποίημα ΞΕΝΗΤΕΜΕΝΑ ΝΕΙΑΤΑ. 
Παξοί, Ιούλιος 1972)

ΣΑΪΤ ΤΩΝ ΝΑΥΤΙΚΩΝ

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΓΕΦΥΡΑ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΕΛΛΗΝΩΝ
ΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΔΙΠΛΟΠΕΝΙΕΣ ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΤΑ ΠΕΡΑΤΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ
ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ ΣΤΑ ΠΕΡΑΤΑ ΤΗΣ ΓΗΣ

>
Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΦΩΣ
Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
ΥΠΕΡΤΑΤΟΝ (ΑΓΑΘΟΝ) Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΗΚΑΤΕ ΦΙΛΟΥΣ, 
ΠΟΥ ΜΑΣ ΒΛΕΠΟΥΝΕ ΣΑΝ ΣΚΥΛΟΥΣ.
ΑΦΟΥ ΜΑΣ ΒΛΕΠΟΥΝ ΣΑΝ ΣΚΥΛΟΥΣ,
ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ.
ΔΕΝ ΣΕΒΟΝΤΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ.
ΧΥΔΑΙΑ ΣΠΕΡΝΟΥΝ ΔΙΧΑΣΜΟ.
ΝΑ ΤΟΥΣ ΓΥΡΙΣΤΕ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ,
Σ'ΟΛΑ ΤΑ ΜΗΚΗ ΚΑΙ ΠΛΑΤΗ.
(Από Ποίημα ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΓΕΡΘΕΙΤΕ. Παξοί, Αύγουστος 2015)

ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΤΑ ΦΘΟΡΑΣ, ΟΛΟΙ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΘΕΙΤΕ.
 ΚΑΙ ΣΕΙΣ ΕΚΕΙ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ, ΜΗΝ ΕΠΑΝΑΠΑΥΘΕΙΤΕ. 
ΟΧΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΡΟΣΒΟΛΗ. ΝΤΡΟΠΗ ΝΑ ΜΗ ΣΑΣ ΠΙΑΝΕΙ. 
ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΑΣ ΨΗΛΑ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΣΑΣ ΦΤΑΝΕΙ!
(Από το Ποίημα ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ.Πειραιάς, Μάρτιος 2002).

  ΄Ελληνες !!!  Πού  είσθε ΄Ελληνες ;;;
Σας  καλώ !
Πατριώτες !!! Πού  είσθε Πατριώτες ;;;
Σας  καλώ !
Ηγέτες !!!  Πού  είσθε Ηγέτες ;;;
Σας  καλώ !
 
Και σας παντού, της Διασποράς.
Τα θύματα της  συμφοράς !
΄Ολους σας  καλώ.
 
Σας  παρακαλώ,
να βρούμε την Ελλάδα
που αφήσαμε  στα  πλήθη
και  χάθηκε στη  λήθη.
.......................................................
Μονιάστε πλέον ΄Ελληνες.
Ξυπνήστε Πατριώτες.
Συνέλθετε Ηγέτες.
΄Η βρίσκουμε το  δρόμο  μας,
΄Η σβήνουμε για πάντα !...
 (Από Ποίημα ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ. Πειραιάς, Ιούνιος 2014)

ΔΙΑΤΑΖΟΥΝ ΔΟΛΙΟΙ ΕΧΘΡΟΙ, ΨΕΥΤΙΚΟΙ ΦΙΛΟΙ, ΜΟΧΘΗΡΟΙ:
TH  ΧΩΡΑ ΑΥΤΗ ΔΙΑΛΥΣΑΤΕ. ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΗΣ ΣΒΗΣΑΤΕ.
ΘΕΡΙΣΤΕ ΜΕ ΤΗ ΔΙΑΦΘΟΡΑ. ΕΞΑΘΛΙΩΣΤΕ ΜΕ ΦΘΟΡΑ.
ΔΟΥΡΕΙΟ ΙΠΠΟ ΔΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ ΣΚΟΤΩΣΤΕ ΤΟΥΣ!
 (Από Ποίημα  ΔΙΑΛΥΣΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. Παξοί, Αύγουστος 2001)

ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΣΑΣΤΕ ΣΤΑ ΞΕΝΑ ΠΕΡΑ ΕΚΕΙ,
ΝΑ ΜΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΤΕ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ.

.................................................................

ANTIΣΤΑΘΕΙΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΙΣ ΥΠΟΥΛΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ.

ΜΗΝ ΠΟΛΕΜΑΤΕ ΙΔΑΝΙΚΑ. ΑΥΤΟ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΙΣ!

...........................................................................................................
ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΠΛΕΟΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΩΡΑ.
ΑΦΗΣΤΕ ΤΗΝ ΠΙΑ ΝΑ ΣΤΑΘΕΙ, ΤΗΝ ΕΡΜΗ ΕΤΟΥΤΗ ΧΩΡΑ!

.................................................................
ΕΛΛΑΔΑ, ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΣΟΥ ΚΑΡΑΔΟΚΟΥΝ.
ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΣΟΥ, ΕΝΕΡΓΟΥΝ ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΟΚΟΥΝ!..
ΠΕΡΙΦΡΟΝΟΥΝ. ΓΚΡΕΜΙΖΟΥΝ ΤΟ ΚΑΘΕ ΤΙ.
ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΑΝΑΛΟΓΙΖΟΝΤΑΙ ΤΟ ΓΙΑΤΙ!..
ΔΕΝ ΟΦΕΛΟΥΝ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΩΝ ΣΥΝΕΤΩΝ
ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΕΡΠΕΤΩΝ!.
(Από το Ποίημα ΓΙΑΤΙ... Παξοί, Σεπτέμβριος 2002)

 ..........................................................................
Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΙΕΖΕΤΑΙ, ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΠΙΕΖΕΙ,
ΕΠΙΒΑΛΛΟΝΤΑΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΝΟΜΟΥΣ.

Τ' ΑΤΟΜΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ, ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ.
ΤΟΥΣ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝΕ ΣΚΛΑΒΙΑ, ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ!
(Από το Ποίημα ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ, Αθήνα, Οκτώβριος 1998)
224.  ΧΑΙΡΕΤΕ ΠΑΞΟΙ!
 
Χαίρετε Παξοί!
΄Ενδοξο Νησί.
Βγάζετε Υπουργούς.
Βγάζετε Ναυάρχους.
Επίσης  Στρατηγούς,
αλλά και ζουρλούς!
΄Εχετε Φρουρό
μπροστά στο λιμάνι
τον αγωνιστή
Γιώργο Ανεμογιάννη!
Τον Πυρπολιτή
του εικοσιένα
που τον κρέμασαν
από μιά αντένα.
Από τουρισμό
έχετε κορεσμό.
Με μιά ομορφιά
σκέτη ζωγραφιά.
Πολλοί γιά σας λένε.
Παξοί, Αντιπάξοι,
Λονδίνα δεκάξη.
Πάντα προσπαθείτε
κάπως να σταθείτε.
΄Ομορφοι Παξοί.
Σας αφήνουν μόνους
να ζείτε σκληρά
με μεγάλους πόνους.
Τα φτωχά παιδιά σας
λένε τ'όνομά σας
πέρα εκεί στα ξένα
ζώντας πικραμένα.
Πατρίδα μας Γειά σου.
Σ' έχουμε κρυμμένη
μέσα στην Ψυχή μας.
Πολυαγαπημένη!
 
Πειραιάς, Μάρτιος 2022
Γεώργιος  Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ


 ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
Υπέρ της Ειρήνης του Σύμπαντος Κόσμου
(Εις μνήμην του δημιουργού αυτών των σελίδων, αείμνηστου Γιάννη Τσίπα).
Σημείωση:
ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ ΜΟΥ ΣΕ ΑΛΛΑ ΣΑΪΤΣ

Η ΕΛΛΑΔΑ ΒΑΛΛΕΤΑΙ ΚΑΙ ΛΕΗΛΑΤΕΙΤΑΙ.

Αλλοδαποί «εποικίζουν» ελληνικό χωριό στα σύνορα με την Αλβανία
 – Λεηλατούν σπίτια και εκκλησία
ΗΧΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΜΟΓΕΝΕΙΣ ΜΑΣ
 ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑΥΤΙΚΟΥΣ






                        35.  ΚΑΠΟΙΟ   ΜΕΡΑΚΙ

                  Μέσ’  στη  φουρτούνα,  μέσα  στο  πέλαγο
                  σαν  μια  σταγόνα,  μικρό  σημαδάκι,
                  όσο  ερχότανε,  τόσο  μεγάλωνε,
                  μέσα  στα  κύματ’  άσπρο  καραβάκι.

                  Μικρό  παιδί  στου  χειμώνα  την  παγωνιά,
                  κοίταζα  το  καράβι  από  κάποια  πλαγιά,
                  σαν  έφτανε  στον  όρμο  κι  όταν  αναχωρούσε,
                  με  το  γνωστό  του  σφύριγμα  με  αποχαιρετούσε.

                  Το  έβλεπα  σαν  έστεκε  να  περιμένει
                  νάρθουν  οι  βαρκούλες  να  το  καλοσωρίσουν.
                 ΄Ηταν  όμορφο,  κάτασπρο  σαν  περιστέρι.
                  Τη  σκέψη  μου  έπαιρνε,  αλλού  να  την  πηγαίνει.

                  «Γλάρο»  το  έλεγαν  το  καραβάκι,
                  που  εταξίδευε  σε  θάλασσα  πλατειά.
                 ΄Ηταν  για  μένανε  κάποιο  μεράκι
                  το  να  με  πάει  μακρυά  στην  ξενητειά.

                  Χρόνια   τ’ αγνάντευα.  Κι  ωνειρευόμουν.
                 ΄Ισως  κάποτε,  κάποια  μέρα  και  γώ,
                  νάφευγ’  απ’  το  νησί  την  τύχη  μου  να βρώ.
                  Δεν  ήταν  όμως  εύκολο.  Γι  αυτό  αναρωτιώμουν.

                 ΄Ωσπου  μία  μέρα,  κάποιο  πρωϊνό,
                  πριν  να  βγεί   ο  ήλιος  στα  γνωστά  λαγκάδια,
                  μπήκα  στο  καράβι  με  στόμα  στεγνό,
                  με  θολό  το  βλέμμα  και  τη  σκέψη  άδεια.

                  Βαρειά  η  καρδιά  από  τις  συγκινήσεις.
                  Δώσε  της  Θεέ  μου  λίγο  κουράγιο,
                  νάβρει  το  δρόμο  της,  να  ξεκινήσει,
                  να  ξαποστάσει,  να  βρεί  μουράγιο.

                 ΄Ετρεχαν  δάκρυα  από  τα  μάτια.
                  Ράγισ’  η  καρδιά. ΄Εγινε  κομμάτια.
                  Τρέχει  η  σκέψη  και  σχολιάζει
                  κάθε  τι  γνώριμο.  Το  αγκαλιάζει.

                  Ο  χωρισμός  είναι  πίκρα  μεγάλη
                  έστω  κι  αν  θέλουμε  αλλού  να  πάμε.
                  Γιατί  όταν  φεύγομε,  τότε  το  νοιώθουμε
                  ότι  τον  τόπο  μας  πολύ  αγαπάμε.

                  Είδα  τα  λαγκάδια  να  είναι  θλιμμένα.
                  Πολλές  μέρες,  βράδυα,  δεν θα  δούν  εμένα.
                  Μα  θάναι  τα  όνειρα  με  τούτα  δεμένα.
                  Δεν  θα  τα  ξεχάσω  που  θάμαι  στα  ξένα.

                  Κι  αυθόρμητα, ‘ πό  της  ψυχής  τα  βάθη,
                  στο  νού  μου  έρχεται  μία  υπόσχεση.
                  Κάτι  σαν  όρκος  έρχεται  να  ψυθιρίσω.
                  Γρήγορα  στο  νησάκι  να  γυρίσω.

                  Ναι!  Να  γυρίσω  με  πρώτη  ευκαιρία,
                  που  θα  βρεθεί  μέσ’  στη  φτωχή  ζωή  μου.
                  Μα  είναι  η  ζωή  κακοκαιρία,
                  και  γώ  σκουπίδι  μέσ’  στην  τρικυμία.

                  Πάει  πιά,   πολύς  χρόνος  από  τότε.
                 Όταν  το  σκέφτομαι,  δακρύζω  πότε  πότε.
                  Είναι  πλανεύτρα  η  ξενητειά  κι  αποκοιμάει.
                  Μα  η  επιθυμία  μου,  πάντοτε  ξαγρυπνάει.

                  Γρήγορα  στο  νησάκι  θα  γυρίσω,
                  το  κάθε  τι  μ’  ευλάβεια  να  προσκυνήσω,
                  το πράσινο με  το  γαλάζιο  φώς  του  ν’  αγναντέψω,
                  κι  άλλο  καλύτερο  ποτέ,  να  μη  γυρέψω ! ………

                                        Πειραιάς  Δεκέμβριος 1972
                                            Γεώργιος  Βελλιανίτης
                                                 Παξινός Ποιητής


ΕΚΡΙΘΕΝ  ΑΡΜΟΔΙΩΣ,   ΚΑΤΑΧΩΡΗΘΗΚΕ    ΣΤΟ
ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ  ΤΗΣ   (ΔΕΕΛ) ΔΙΕΘΝΟΥΣ  ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ
ΕΛΛΗΝΩΝ  ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ  ΓΙΑ  ΤΟ   ΔΙΕΘΝΗ  ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ  ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ  ΟΛΥΜΠΙΑΔΟΣ 2004.

36. ΞΕΝΗΤΕΜΜΕΝΑ   ΝΕΙΑΤΑ

΄Ανθη  της  λεβεντιάς,
 σπαρμένα σ΄ όλα  της  γής  τα  πέρατα.
 Αγναντεύουν  με  τα  μάτια  της  ψυχής,
 κάθε  Φώς,  κάθε  Λημέρι,  κάθε  Χρώμα,
 το  κάθε  τι,  απ΄ της  μάννας  γής,
 το ΄Αγιο   Χώμα.

΄Ανθη  της  λεβεντιάς,
 της  πατρίδας  καμάρια,
 της  νοσταλγίας  θύματα.
 Με  γενναία  καρδιά
 που  έχουν  μόνο  τα  λιοντάρια,
 με  βαρειά  βήματα,
 προχωρούν  ενάντια
 προς  της  σκληρής  ζωής 
 τα  κύματα.

 Ξενητεμμένα  νειάτα,
 που  ο  τόπος  τους να  τα  κρατήσει
 δεν  μπορούσε.
΄Εβλεπε  το  αετίσιο  βλέμμα  τους
  και  απορούσε.
  Βλέμμα  γεμάτ΄ ανησυχία  και  πεποίθηση,
  πούβλεπε   τόσο  μακρυά
  και  όλα  ήθελε
  να  τα  θωρούσε.

  Χώρος  απλός,  τόπος   μικρός
  για  λεβεντιάς  κλωνάρια.
 ΄Εβλεπε  αυτός  τον  πόνο  τους
  και  στέναζε.
 ΄Οση  συγκίνηση  κιάν  πρόσφερε,
  το  ήξερε.
  Πως  κάποτε  θα  φεύγανε
  και  νηές  και  παλληκάρια.

  Κάποιο  σπιτάκι  φτωχικό
  για  χρόνια  θάμενε  κλειστό,
  χωρίς  χαμόγελο  ή  τραγούδι.
 ΄Αδειο  από  γέλια  και  χαρές,
  από  ωραίες  αγκαλιές,
  χωρίς  ένα  λουλούδι.

 Φύγανε  πολλά  χρόνια  τα  παιδιά
  για  να  προκόψουνε  στη  ξενητειά,
  που  τόσο  ξέρει  να  πλανεύει.
  Κι  έρχεται  η  πίκρα  η  αλμυρή,
  φουντώνει  μέσα  στην  ψυχή
  σα  θάλασσα,
  οπού  ποτέ  δε  γαληνεύει.

  Είδανε  τόπους  τα  παιδιά.
  Πήγανε  τόσο  μακρυά,
  ο  Κόσμος  φάνηκε  μικρός.
  Σα  νάναι  άδειος.  Και  φτωχός !
 ΄Εστω !  Κιάν  πέτυχαν  αυτά,
  η  νοσταλγία  την  καρδιά
  την  έκανε  κομμάτια.
  Και  βλέπουν  το  μικρό  χωριό
  κάθε  στιγμή,  κάθε  λεπτό,
  με  της  ψυχής  τα  μάτια.

  Τη  σκέψη  αυτή  του  γυρισμού,
  την  έχουνε  συχνά  στο  νού
  και  η  καρδιά  ραγίζει.
  Τα  μάτια  τους  βουρκώνουνε,
  τα  δάκρυά  τους  τρέχουνε
  σαν  ποταμάκι  του  βουνού,
  που  αργεί  να  σταματήσει.

  Κι  όταν,  μετά  από  καιρό,
  η  σκληρή  μοίρα  το  θελήσει,
  να  έρθουνε  πολλών  χρονών
  απ΄ της  ζωής  το  άθλιο  μεθύσι,
  γυρίζοντας  στο  σπίτι  το  παληό
  με  κάποιο  άσπρο  καραβάκι
  που  πάει  για  το  νησιώτικο  χωριό,

 Τρέχουν  να  τ' απαντήσουνε
  χίλιες  δυό  αναμνήσεις.
  Στο  δρόμο  τα  προφταίνουνε
  σωρό  από  συγκινήσεις.
  Αγάπες,  πίκρες  και  χαρές.
  Κι  όλα  αυτά,  λές  κι  ήταν   χτές.
  Πως  όλα  αυτά  τα  χρόνια  δεν  περάσανε.
  Λές  και  δεν  έζησαν  άλλες  στιγμές !

  Και  φτάνοντας  στο  μονοπάτι  το  γνωστό,
  σαν  φαίνεται  το  σπίτι  το  παληό,
  από  το  δάκρυ,  θολώνει το  μάτι,
  που  έχει  να  το  δεί  τόσον   καιρό !

  Κάθε  γωνιά  μιλάει  βήμα – βήμα.
  Λέει στο νου το  κάθε  τι  και  αντηχεί :
  Τι  να  το  κάνεις  όσο  έχεις  χρήμα,
  αφού  δώ  πάνω  άφησες  για  πάντα  την ψυχή !

 ΄Ανθη  της  λεβεντιάς  σπαρμένα,
  σ΄ όλα  της  γής  τα  πέρατα.
  Αγναντεύουν  το  μικρό  χωριό
  κάθε  στιγμή  κάθε  λεπτό
  με  της  ψυχής  τα  μάτια,
  κι  η  νοσταλγία  την  καρδιά
  την  έκανε  κομμάτια ! ……..

      Παξοί,  Ιούλιος 1972
   Γεώργιος  Βελλιανίτης
          Παξινός Ποιητής

Πηγή. el.gr
8 Απριλίου, 2020  10:42 πμ
Εικόνες ΣΟΚ...
Όπως σας ενημερώσαμε προσφάτως, δεκάδες παράνομοι μετανάστες έχουν μεταφερθεί στην Ιεροπηγή Καστοριάς.
Το πρόβλημα παραμένει άλυτο και διογκώνεται.
Κάτοικοι της Ιεροπηγής καταγγέλλουν στην τοπική εφημερίδα “Ορίζοντες”  πως έχουν κατατρομοκρατηθεί, καθώς λαμβάνει χώρα μία «σιωπηλή κατάκτηση», όπως φαίνεται από τις φωτογραφίες.
«Δεν νιώθουμε ασφάλεια, είμαστε κλεισμένοι στα σπίτια μας λόγω κορωνοϊού και βλέπουμε από τα παράθυρά μας, να έχουν κατακλείσει τους δρόμους μετανάστες», δήλωσε στην εφημερίδα πολίτης της Ιεροπηγής, συμπληρώνοντας ότι στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου έχουν γίνει βανδαλισμοί.
«Η αστυνομία  κάνει περιπολίες στην περιοχή μας, αλλά τα πράγματα είναι δύσκολα λόγω κορωνοϊού. Υπάρχουν πολλά μέτωπα ανοιχτά. Καταλαβαίνουμε πως το προσωπικό της Αστυνομικής Υπηρεσίας  δεν επαρκεί για να καλύψει τις ανάγκες όλου του Νομού Καστοριάς οι οποίες είναι αυξημένες το τελευταίο διάστημα, αλλά πρέπει να καταλάβει και ο κόσμος ότι και εμείς νιώθουμε εκτεθειμένοι», υπογραμμίζει.
Σύμφωνα με την καταγγελία, οι μετανάστες έχουν εγκατασταθεί σε άδεια κτίρια. Μάλιστα σύμφωνα με το ρεπορτάζ της αστυνομίας, οι εισβολείς δεν δίστασαν να σπάσουν πόρτες και παράθυρα, προκειμένου να εγκατασταθούν, με το έτσι θέλω, στα σπίτια του χωριού.
Η Ιεροπηγή είναι ορεινό χωριό του νομού Καστοριάς. Είναι χτισμένη σε υψόμετρο 1.060 μέτρων στις πλαγιές του Τρικλάριου Όρους και είναι ένα από τα ορεινότερα χωριά της Μακεδονίας. Βρίσκεται σε απόσταση 4 χλμ από τα αλβανικά σύνορα.







Πληροφορίες και φωτογραφίες από orizontespress.gr
el.gr

ΤΥΧΑΙΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...