΄Αποψη λιμενίσκου Λογγού Παξών.
ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΓΕΙΑ ΣΟΥ! Σ' ΕΧΟΥΜΕ ΚΡΥΜΜΕΝΗ,
ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ. ΠΟΛΥΑΓΑΠΗΜΕΝΗ!

Καμπάνες ήχούν, μεσ' στ' Απριλιού τ' ολόχρυσο δειλινό
  και πάνω απ’  τις  κορφές  των κυπαρισσιών,  χρυσά  πουλιά  πετούν.
Γαλάζιο  Πέπλο.  Σκέπη, ευλογημένης  γής  των  ανθέων.
Χρυσό  Φώς,  Ουρανού  Φώς, της  Αγάπης  καί  της  Ελπίδας.
(Από Ποίημα ΓΑΛΑΖΙΟ ΠΕΠΛΟ. Ρόδος, Φεβρουάριος 1967).

 Κάποιο σπιτάκι φτωχικό,
γιά χρόνια θά 'μενε κλειστό, 
χωρίς χαμόγελο ή τραγούδι.
΄Αδειο από γέλια και χαρές, 
από ωραίες αγκαλιές,
χωρίς ένα λουλούδι!...
(Από Ποίημα ΞΕΝΗΤΕΜΕΝΑ ΝΕΙΑΤΑ. 
Παξοί, Ιούλιος 1972)

ΣΑΪΤ ΤΩΝ ΝΑΥΤΙΚΩΝ

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΓΕΦΥΡΑ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΕΛΛΗΝΩΝ
ΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΔΙΠΛΟΠΕΝΙΕΣ ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΤΑ ΠΕΡΑΤΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ
ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ ΣΤΑ ΠΕΡΑΤΑ ΤΗΣ ΓΗΣ

>
Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΦΩΣ
Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
ΥΠΕΡΤΑΤΟΝ (ΑΓΑΘΟΝ) Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΗΚΑΤΕ ΦΙΛΟΥΣ, 
ΠΟΥ ΜΑΣ ΒΛΕΠΟΥΝΕ ΣΑΝ ΣΚΥΛΟΥΣ.
ΑΦΟΥ ΜΑΣ ΒΛΕΠΟΥΝ ΣΑΝ ΣΚΥΛΟΥΣ,
ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ.
ΔΕΝ ΣΕΒΟΝΤΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ.
ΧΥΔΑΙΑ ΣΠΕΡΝΟΥΝ ΔΙΧΑΣΜΟ.
ΝΑ ΤΟΥΣ ΓΥΡΙΣΤΕ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ,
Σ'ΟΛΑ ΤΑ ΜΗΚΗ ΚΑΙ ΠΛΑΤΗ.
(Από Ποίημα ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΓΕΡΘΕΙΤΕ. Παξοί, Αύγουστος 2015)

ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΤΑ ΦΘΟΡΑΣ, ΟΛΟΙ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΘΕΙΤΕ.
 ΚΑΙ ΣΕΙΣ ΕΚΕΙ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ, ΜΗΝ ΕΠΑΝΑΠΑΥΘΕΙΤΕ. 
ΟΧΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΡΟΣΒΟΛΗ. ΝΤΡΟΠΗ ΝΑ ΜΗ ΣΑΣ ΠΙΑΝΕΙ. 
ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΑΣ ΨΗΛΑ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΣΑΣ ΦΤΑΝΕΙ!
(Από το Ποίημα ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ.Πειραιάς, Μάρτιος 2002).

  ΄Ελληνες !!!  Πού  είσθε ΄Ελληνες ;;;
Σας  καλώ !
Πατριώτες !!! Πού  είσθε Πατριώτες ;;;
Σας  καλώ !
Ηγέτες !!!  Πού  είσθε Ηγέτες ;;;
Σας  καλώ !
 
Και σας παντού, της Διασποράς.
Τα θύματα της  συμφοράς !
΄Ολους σας  καλώ.
 
Σας  παρακαλώ,
να βρούμε την Ελλάδα
που αφήσαμε  στα  πλήθη
και  χάθηκε στη  λήθη.
.......................................................
Μονιάστε πλέον ΄Ελληνες.
Ξυπνήστε Πατριώτες.
Συνέλθετε Ηγέτες.
΄Η βρίσκουμε το  δρόμο  μας,
΄Η σβήνουμε για πάντα !...
 (Από Ποίημα ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ. Πειραιάς, Ιούνιος 2014)

ΔΙΑΤΑΖΟΥΝ ΔΟΛΙΟΙ ΕΧΘΡΟΙ, ΨΕΥΤΙΚΟΙ ΦΙΛΟΙ, ΜΟΧΘΗΡΟΙ:
TH  ΧΩΡΑ ΑΥΤΗ ΔΙΑΛΥΣΑΤΕ. ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΗΣ ΣΒΗΣΑΤΕ.
ΘΕΡΙΣΤΕ ΜΕ ΤΗ ΔΙΑΦΘΟΡΑ. ΕΞΑΘΛΙΩΣΤΕ ΜΕ ΦΘΟΡΑ.
ΔΟΥΡΕΙΟ ΙΠΠΟ ΔΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ ΣΚΟΤΩΣΤΕ ΤΟΥΣ!
 (Από Ποίημα  ΔΙΑΛΥΣΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. Παξοί, Αύγουστος 2001)

ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΣΑΣΤΕ ΣΤΑ ΞΕΝΑ ΠΕΡΑ ΕΚΕΙ,
ΝΑ ΜΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΤΕ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ.

.................................................................

ANTIΣΤΑΘΕΙΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΙΣ ΥΠΟΥΛΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ.

ΜΗΝ ΠΟΛΕΜΑΤΕ ΙΔΑΝΙΚΑ. ΑΥΤΟ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΙΣ!

...........................................................................................................
ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΠΛΕΟΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΩΡΑ.
ΑΦΗΣΤΕ ΤΗΝ ΠΙΑ ΝΑ ΣΤΑΘΕΙ, ΤΗΝ ΕΡΜΗ ΕΤΟΥΤΗ ΧΩΡΑ!

.................................................................
ΕΛΛΑΔΑ, ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΣΟΥ ΚΑΡΑΔΟΚΟΥΝ.
ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΣΟΥ, ΕΝΕΡΓΟΥΝ ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΟΚΟΥΝ!..
ΠΕΡΙΦΡΟΝΟΥΝ. ΓΚΡΕΜΙΖΟΥΝ ΤΟ ΚΑΘΕ ΤΙ.
ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΑΝΑΛΟΓΙΖΟΝΤΑΙ ΤΟ ΓΙΑΤΙ!..
ΔΕΝ ΟΦΕΛΟΥΝ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΩΝ ΣΥΝΕΤΩΝ
ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΕΡΠΕΤΩΝ!.
(Από το Ποίημα ΓΙΑΤΙ... Παξοί, Σεπτέμβριος 2002)

 ..........................................................................
Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΙΕΖΕΤΑΙ, ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΠΙΕΖΕΙ,
ΕΠΙΒΑΛΛΟΝΤΑΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΝΟΜΟΥΣ.

Τ' ΑΤΟΜΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ, ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ.
ΤΟΥΣ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝΕ ΣΚΛΑΒΙΑ, ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ!
(Από το Ποίημα ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ, Αθήνα, Οκτώβριος 1998)
224.  ΧΑΙΡΕΤΕ ΠΑΞΟΙ!
 
Χαίρετε Παξοί!
΄Ενδοξο Νησί.
Βγάζετε Υπουργούς.
Βγάζετε Ναυάρχους.
Επίσης  Στρατηγούς,
αλλά και ζουρλούς!
΄Εχετε Φρουρό
μπροστά στο λιμάνι
τον αγωνιστή
Γιώργο Ανεμογιάννη!
Τον Πυρπολιτή
του εικοσιένα
που τον κρέμασαν
από μιά αντένα.
Από τουρισμό
έχετε κορεσμό.
Με μιά ομορφιά
σκέτη ζωγραφιά.
Πολλοί γιά σας λένε.
Παξοί, Αντιπάξοι,
Λονδίνα δεκάξη.
Πάντα προσπαθείτε
κάπως να σταθείτε.
΄Ομορφοι Παξοί.
Σας αφήνουν μόνους
να ζείτε σκληρά
με μεγάλους πόνους.
Τα φτωχά παιδιά σας
λένε τ'όνομά σας
πέρα εκεί στα ξένα
ζώντας πικραμένα.
Πατρίδα μας Γειά σου.
Σ' έχουμε κρυμμένη
μέσα στην Ψυχή μας.
Πολυαγαπημένη!
 
Πειραιάς, Μάρτιος 2022
Γεώργιος  Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ


 ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
Υπέρ της Ειρήνης του Σύμπαντος Κόσμου
(Εις μνήμην του δημιουργού αυτών των σελίδων, αείμνηστου Γιάννη Τσίπα).
Σημείωση:
ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ ΜΟΥ ΣΕ ΑΛΛΑ ΣΑΪΤΣ

ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΑΝΕ ΚΑΤΑ ΔΙΑΟΛΟΥ. ΠΡΟΦΗΤΕΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ.

 ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ: 
ΘΑ ΠΟΥΛΑΝΕ ΣΕ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΥΣ ΞΕΝΟΥΣ 
ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΑΡΠΑΖΟΥΝ ΑΠΟ 
ΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ !!! 
Τι Δεν Καταλαβαίνεις Πια ;;;
ΗΧΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΜΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΑΣ
ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑΥΤΙΚΟΥΣ


                        35.  ΚΑΠΟΙΟ ΜΕΡΑΚΙ
 
                  Μέσ’  στη  φουρτούνα,  μέσα  στο  πέλαγο
                  σαν  μια  σταγόνα,  μικρό  σημαδάκι,
                  όσο  ερχότανε,  τόσο  μεγάλωνε,
                  μέσα  στα  κύματ’  άσπρο  καραβάκι.
 
                  Μικρό  παιδί  στου  χειμώνα  την  παγωνιά,
                  κοίταζα  το  καράβι  από  κάποια  πλαγιά,
                  σαν  έφτανε  στον  όρμο  κι  όταν  αναχωρούσε,
                  με  το  γνωστό  του  σφύριγμα  με  αποχαιρετούσε.
 
                  Το  έβλεπα  σαν  έστεκε  να  περιμένει
                  νάρθουν  οι  βαρκούλες  να  το  καλοσωρίσουν.
                 ΄Ηταν  όμορφο,  κάτασπρο  σαν  περιστέρι.
                  Τη  σκέψη  μου  έπαιρνε,  αλλού  να  την  πηγαίνει.
 
                  «Γλάρο»  το  έλεγαν  το  καραβάκι,
                  που  εταξίδευε  σε  θάλασσα  πλατειά.
                ΄Ηταν  για  μένανε  κάποιο  μεράκι
                  το  να  με  πάει  μακρυά  στην  ξενητειά.
 
                  Χρόνια   τ’ αγνάντευα.  Κι  ωνειρευόμουν.
                ΄Ισως  κάποτε,  κάποια  μέρα  και  γώ,
                  νάφευγ’  απ’  το  νησί  την  τύχη  μου  να βρώ.
                  Δεν  ήταν  όμως  εύκολο.  Γι  αυτό  αναρωτιώμουν.
 
                ΄Ωσπου  μία  μέρα,  κάποιο  πρωϊνό,
                  πριν  να  βγεί   ο  ήλιος  στα  γνωστά  λαγκάδια,
                  μπήκα  στο  καράβι  με  στόμα  στεγνό,
                  με  θολό  το  βλέμμα  και  τη  σκέψη  άδεια.
 
                  Βαρειά  η  καρδιά  από  τις  συγκινήσεις.
                  Δώσε  της  Θεέ  μου  λίγο  κουράγιο,
                  νάβρει  το  δρόμο  της,  να  ξεκινήσει,
                  να  ξαποστάσει,  να  βρεί  μουράγιο.
 
                ΄Ετρεχαν  δάκρυα  από  τα  μάτια.
                  Ράγισ’  η  καρδιά. ΄Εγινε  κομμάτια.
                  Τρέχει  η  σκέψη  και  σχολιάζει
                  κάθε  τι  γνώριμο.  Το  αγκαλιάζει.
 
                  Ο  χωρισμός  είναι  πίκρα  μεγάλη
                  έστω  κι  αν  θέλουμε  αλλού  να  πάμε.
                  Γιατί  όταν  φεύγομε,  τότε  το  νοιώθουμε
                  ότι  τον  τόπο  μας  πολύ  αγαπάμε.
 
 
                  Είδα  τα  λαγκάδια  να  είναι  θλιμμένα.
                  Πολλές  μέρες,  βράδυα,  δεν θα  δούν  εμένα.
                  Μα  θάναι  τα  όνειρα  με  τούτα  δεμένα.
                  Δεν  θα  τα  ξεχάσω  που  θάμαι  στα  ξένα.
 
                  Κι  αυθόρμητα, ‘ πό  της  ψυχής  τα  βάθη,
                  στο  νού  μου  έρχεται  μία  υπόσχεση.
                  Κάτι  σαν  όρκος  έρχεται  να  ψυθιρίσω.
                  Γρήγορα  στο  νησάκι  να  ξαναγυρίσω.
 
                  Ναι!  Να  γυρίσω  με  πρώτη  ευκαιρία,
                  που  θα  βρεθεί  μέσ’  στη  φτωχή  ζωή  μου.
                  Μα  είναι  η  ζωή  κακοκαιρία,
                  και  γώ  σκουπίδι  μέσ’  στην  τρικυμία.
 
                  Πάει  πιά,   πολύς  χρόνος  από  τότε.
                  Όταν  το  σκέφτομαι,  δακρύζω  πότε  πότε.
                  Είναι  πλανεύτρα  η  ξενητειά  κι  αποκοιμάει.
                  Μα  η  επιθυμία  μου,  πάντοτε  ξαγρυπνάει.
 
                  Γρήγορα  στο  νησάκι  θα  γυρίσω,
                  το  κάθε  τι  μ’  ευλάβεια  να  προσκυνήσω,
                  το πράσινο με  το  γαλάζιο  φώς  του  ν’  αγναντέψω,
                  κι  άλλο  καλύτερο  ποτέ,  να  μη  γυρέψω ! ………
 
                                                Αθήνα, Νοέμβριος 1972
                                                 Γεώργιος  Βελλιανίτης
                                                      Παξινός Ποιητής
 
ΕΚΡΙΘΕΝ  ΑΡΜΟΔΙΩΣ,   ΚΑΤΑΧΩΡΗΘΗΚΕ    ΣΤΟ
ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ  ΤΗΣ   (ΔΕΕΛ) ΔΙΕΘΝΟΥΣ  ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ
      ΕΛΛΗΝΩΝ  ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ  ΓΙΑ  ΤΟ   ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ  
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ  ΟΛΥΜΠΙΑΔΟΣ 2004.
 
36. ΞΕΝΗΤΕΜΜΕΝΑ   ΝΕΙΑΤΑ
 
΄Ανθη  της  λεβεντιάς,
σπαρμένα σ΄ όλα  της  γής  τα  πέρατα.
Αγναντεύουν  με  τα  μάτια  της  ψυχής,
κάθε  Φώς,  κάθε  Λημέρι,  κάθε  Χρώμα,
το  κάθε  τι,  απ΄ της  μάννας  γής,
το ΄Αγιο   Χώμα.
 
΄Ανθη  της  λεβεντιάς,
της  πατρίδας  καμάρια,
της  νοσταλγίας  θύματα.
Με  γενναία  καρδιά
που  έχουν  μόνο  τα  λιοντάρια,
με  βαρειά  βήματα,
προχωρούν  ενάντια
προς  της  σκληρής  ζωής
τα  κύματα.
 
Ξενητεμμένα  νειάτα,
που  ο  τόπος  τους να  τα  κρατήσει
δεν  μπορούσε.
΄Εβλεπε  το  αετίσιο  βλέμμα  τους
και  απορούσε.
Βλέμμα  γεμάτ΄ ανησυχία  και  πεποίθηση,
πούβλεπε   τόσο  μακρυά
και  όλα  ήθελε
να  τα  θωρούσε.
 
Χώρος  απλός,  τόπος   μικρός
για  λεβεντιάς  κλωνάρια.
΄Εβλεπε  αυτός  τον  πόνο  τους
και  στέναζε.
΄Οση  συγκίνηση  κιάν  πρόσφερε,
το  ήξερε.
Πως  κάποτε  θα  φεύγανε
και  νηές  και  παλληκάρια.
 
Κάποιο  σπιτάκι  φτωχικό
για  χρόνια  θάμενε  κλειστό,
χωρίς  χαμόγελο  ή  τραγούδι.
΄Αδειο  από  γέλια  και  χαρές,
από  ωραίες  αγκαλιές,
χωρίς  ένα  λουλούδι.
 
Φύγανε  πολλά  χρόνια  τα  παιδιά
για  να  προκόψουνε  στη  ξενητειά,
που  τόσο  ξέρει  να  πλανεύει.
Κι  έρχεται  η  πίκρα  η  αλμυρή,
φουντώνει  μέσα  στην  ψυχή
σα  θάλασσα,
οπού  ποτέ  δε  γαληνεύει.
 
Είδανε  τόπους  τα  παιδιά.
Πήγανε  τόσο  μακρυά,
ο  Κόσμος  φάνηκε  μικρός.
Σα  νάναι  άδειος.  Και  φτωχός !
΄Εστω !  Κιάν  πέτυχαν  αυτά,
η  νοσταλγία  την  καρδιά
την  έκανε  κομμάτια.
Και  βλέπουν  το  μικρό  χωριό
κάθε  στιγμή,  κάθε  λεπτό,
με  της  ψυχής  τα  μάτια.
 
Τη  σκέψη  αυτή  του  γυρισμού,
την  έχουνε  συχνά  στο  νού
και  η  καρδιά  ραγίζει.
Τα  μάτια  τους  βουρκώνουνε,
τα  δάκρυά  τους  τρέχουνε
σαν  ποταμάκι  του  βουνού,
που  αργεί  να  σταματήσει.
 
Κι  όταν,  μετά  από  καιρό,
η  σκληρή  μοίρα  το  θελήσει,
να  έρθουνε  πολλών  χρονών
απ΄ της  ζωής  το  άθλιο  μεθύσι,
γυρίζοντας  στο  σπίτι  το  παληό
με  κάποιο  άσπρο  καραβάκι
που  πάει  για  το  νησιώτικο  χωριό,
 
 Τρέχουν  να  τ' απαντήσουνε
χίλιες  δυό  αναμνήσεις.
Στο  δρόμο  τα  προφταίνουνε
σωρό  από  συγκινήσεις.
Αγάπες,  πίκρες  και  χαρές.
Κι  όλα  αυτά,  λές  κι  ήταν   χτές.
Πως  όλα  αυτά  τα  χρόνια  δεν  περάσανε.
Λές  και  δεν  έζησαν  άλλες  στιγμές !
 
Και  φτάνοντας  στο  μονοπάτι  το  γνωστό,
σαν  φαίνεται  το  σπίτι  το  παληό,
από  το  δάκρυ,  θολώνει το  μάτι,
που  έχει  να  το  δεί  τόσον   καιρό !
 
Κάθε  γωνιά  μιλάει  βήμα – βήμα.
Λέει στο νου το  κάθε  τι  και  αντηχεί :
Τι  να  το  κάνεις  όσο  έχεις  χρήμα,
αφού  δώ  πάνω  άφησες  για  πάντα  την ψυχή !
 
΄Ανθη  της  λεβεντιάς  σπαρμένα,
σ΄ όλα  της  γής  τα  πέρατα.
Αγναντεύουν  το  μικρό  χωριό
κάθε  στιγμή  κάθε  λεπτό
με  της  ψυχής  τα  μάτια,
κι  η  νοσταλγία  την  καρδιά
την  έκανε  κομμάτια ! ……..
 
Παξοί,  Ιούλιος 1972
Γεώργιος  Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής
 
                                                   182.  Φ Τ Ω Χ Ε Ι Α       

                                          Βλέπεις  ματάκια  απορημένα.
                                          Ματάκια αθώα,  φοβισμένα,
                                          Ο  πόνος  των  μικρών παιδιών.
 
                                          Λύπη  στα μάτια  της  μητέρας.
                                          Απελπισμένος  ο πατέρας.
                                          Μαύρα  σημεία  των  καιρών.
 
                                          Παππούς,  Γιαγιά,  μέσα  στο  δάκρυ.
                                          Στέκουν θλιμμένοι  σε  μιαν  άκρη.
                                          Θρηνούν  προσπάθειες  ετών.
 
                                          Βλέπεις  τους  άστεγους  στο  δρόμο.
                                          Στα  μάτια  τους  διακρίνεις  τρόμο.
                                          Ποιά η  κατάληξη κι  αυτών.
 
                                          Καταγράφονται  αυτοκτονίες.
                                          Οργιάζουν  οι  συντεχνίες,
                                          απατεώνων  και  κλεπτών.
 
                                          Η  Πρόνοια  έχει  εκλείψει.
                                          Κάθε  ευθύνη  έχει  λείψει.
                                          Πειράματα  των  ισχυρών.
 
                                          Ποιοί  όμως  έχουν  την  ευθύνη;
                                          Η  Κοινωνία  έχει  γίνει
                                          Σύνολο  ζωντανών  νεκρών.
 
                                          Δεν  θα  αργήσει όμως  η  μέρα.
                                          Θα  κάνομε  τον  τρόμο  πέρα,
                                          λυτρώνοντας  τον  τόπο  αυτόν.
 
                                                      Πειραιάς, Μάρτιος  2013
                                                        Γεώργιος  Βελλιανίτης
                                                          Παξινός Ποιητής


                   ((TO  ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΝ  ΑΙΣΘΗΜΑ))         
                                                                                                                
                                 181. ΕΣΧΑΤΗ  ΠΡΟΔΟΣΙΑ !
 
                                          Εμφανίσθηκαν  Μεσίες
                                        που  επέβαλαν  θυσίες
                                        κάνοντας  ανοησίες !
 
                                        Αραδιάσανε ψέμματα.
                                        Δημιούργησαν θέματα
                                        κι έγιναν  αναθέματα.
 
                                         Αλλού  ήταν  η  ουσία.
                                         Να  δοθεί  περιουσία,
                                         χωρίς  καμμιά προστασία.
 
                                         Πληρώνει  ο δύστυχος  λαός.
                                         Θέλει  να  μάθει  τί  και  πώς.
                                         Οργίστηκε  και  ο  Θεός !
 
                                          Μιλούν  όλοι  για  θηρία
                                          που  με  πολλή  μοχθηρία
                                          μαύρισαν  την  Ιστορία !
 
                                          Βρέθηκαν σε ομηρία.
                                          Περιμένουν σωτηρία.
                                          Επιθυμούν  τιμωρία.
 
                                          Γι  αυτούς  έχει  σημασία
                                          η  Δίκη  κάθε  Μεσία,
                                          γιά  ΕΣΧΑΤΗ  ΠΡΟΔΟΣΙΑ !!!
 
                                                Πειραιάς,  Μάρτιος 2013
                                                    Γεώργιος Βελλιανίτης
                                                       Παξινός Ποιητής
         
Πηγή. Ξυπνήστε ρε
Σεπτεμβρίου 25, 2021 
Περί τις 200.000 εξοχικές κατοικίες θα μπορούσαν να πουληθούν σε ξένους τα επόμενα χρόνια, εκτιμούν έμπειρα τραπεζικά στελέχη, τα οποία αναμένουν σημαντική αύξηση της ζήτησης από το εξωτερικό για ακίνητα στην Ελλάδα.
Όπως λένε, τα στοιχεία της Eurostat δείχνουν ότι οι άνω των 65 ετών πολίτες στην Ευρώπη ταξιδεύουν για περισσότερες ημέρες και εκτός της εποχής αιχμής, βοηθώντας την επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου.
Επιπλέον, προτιμούν να καταλύουν σε ιδιόκτητες κατοικίες, γεγονός που δημιουργεί μία μοναδική ευκαιρία για την πώληση παραθεριστικών σπιτιών και την εισροών φρέσκων κεφαλαίων.
Στο πλαίσιο αυτό, οι ίδιοι κύκλοι θεωρούν ότι μέσα από έναν ολοκληρωμένο σχεδιασμό, είναι απολύτως εφικτή η πώληση 200.000 ακινήτων όλων των κατηγοριών σε αλλοδαπούς σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα.
Σημειώνουν δε, πως αυτό μπορεί να γίνει είτε με μεμονωμένα ακίνητα, είτε με ιδιοκτησίες ενταγμένες σε συγκροτήματα κατοικιών, προσαρμοσμένες στις ιδιαίτερες απαιτήσεις του κοινού της τρίτης ηλικίας.
Υποστηρικτικά προς αυτήν την κατεύθυνση εκτιμάται ότι θα λειτουργήσει και η επικείμενη κατάργηση του συμπληρωματικού φόρου στον ΕΝΦΙΑ, καθιστώντας υπολογίσιμη την ετήσια επιβάρυνση κάθε ακινήτου, ανεξάρτητα από το ύψος της συνολικής περιουσίας που θα αποκτηθεί στην Ελλάδα.
πηγη. https://www.ot.gr & Ξυπνήστε ρε 

ΤΥΧΑΙΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...