ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ:
ΘΑ ΠΟΥΛΑΝΕ ΣΕ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΥΣ ΞΕΝΟΥΣ
ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΑΡΠΑΖΟΥΝ ΑΠΟ
ΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ !!!
Τι Δεν Καταλαβαίνεις Πια ;;;
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΜΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΑΣ
ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑΥΤΙΚΟΥΣ
35. ΚΑΠΟΙΟ ΜΕΡΑΚΙ
Μέσ’ στη
φουρτούνα, μέσα στο
πέλαγο
σαν μια σταγόνα,
μικρό σημαδάκι,
όσο ερχότανε, τόσο
μεγάλωνε,
μέσα στα κύματ’
άσπρο καραβάκι.
Μικρό παιδί
στου χειμώνα την
παγωνιά,
κοίταζα το καράβι
από κάποια πλαγιά,
σαν έφτανε στον
όρμο κι όταν
αναχωρούσε,
με το γνωστό
του σφύριγμα με
αποχαιρετούσε.
Το έβλεπα
σαν έστεκε να
περιμένει
νάρθουν οι βαρκούλες
να το καλοσωρίσουν.
΄Ηταν όμορφο, κάτασπρο
σαν περιστέρι.
Τη σκέψη
μου έπαιρνε, αλλού
να την πηγαίνει.
«Γλάρο» το έλεγαν
το καραβάκι,
που εταξίδευε σε
θάλασσα πλατειά.
΄Ηταν
για μένανε κάποιο
μεράκι
το να με
πάει μακρυά στην
ξενητειά.
Χρόνια τ’ αγνάντευα. Κι
ωνειρευόμουν.
΄Ισως κάποτε,
κάποια μέρα και
γώ,
νάφευγ’ απ’ το
νησί την τύχη
μου να βρώ.
Δεν ήταν
όμως εύκολο. Γι
αυτό αναρωτιώμουν.
΄Ωσπου μία
μέρα, κάποιο πρωϊνό,
πριν να βγεί
ο ήλιος στα
γνωστά λαγκάδια,
μπήκα στο καράβι
με στόμα στεγνό,
με θολό το
βλέμμα και τη
σκέψη άδεια.
Βαρειά η
καρδιά από τις
συγκινήσεις.
Δώσε της
Θεέ μου λίγο
κουράγιο,
νάβρει το δρόμο
της, να ξεκινήσει,
να ξαποστάσει, να
βρεί μουράγιο.
΄Ετρεχαν δάκρυα
από τα μάτια.
Ράγισ’ η καρδιά.
΄Εγινε κομμάτια.
Τρέχει η
σκέψη και σχολιάζει
κάθε τι γνώριμο.
Το αγκαλιάζει.
Ο χωρισμός είναι
πίκρα μεγάλη
έστω κι αν
θέλουμε αλλού να
πάμε.
Γιατί όταν φεύγομε,
τότε το νοιώθουμε
ότι τον τόπο
μας πολύ αγαπάμε.
Είδα τα λαγκάδια
να είναι θλιμμένα.
Πολλές μέρες, βράδυα,
δεν θα δούν εμένα.
Μα θάναι
τα όνειρα με
τούτα δεμένα.
Δεν θα τα
ξεχάσω που θάμαι
στα ξένα.
Κι αυθόρμητα, ‘ πό της
ψυχής τα βάθη,
στο νού μου
έρχεται μία υπόσχεση.
Κάτι σαν όρκος
έρχεται να ψυθιρίσω.
Γρήγορα στο νησάκι
να ξαναγυρίσω.
Ναι! Να γυρίσω
με πρώτη ευκαιρία,
που θα βρεθεί
μέσ’ στη φτωχή
ζωή μου.
Μα είναι η
ζωή κακοκαιρία,
και γώ
σκουπίδι μέσ’ στην
τρικυμία.
Πάει πιά, πολύς
χρόνος από τότε.
Όταν το σκέφτομαι,
δακρύζω πότε πότε.
Είναι πλανεύτρα η
ξενητειά κι αποκοιμάει.
Μα η
επιθυμία μου, πάντοτε
ξαγρυπνάει.
Γρήγορα στο νησάκι
θα γυρίσω,
το κάθε τι
μ’ ευλάβεια να
προσκυνήσω,
το πράσινο με το γαλάζιο
φώς του ν’
αγναντέψω,
κι άλλο καλύτερο
ποτέ, να μη
γυρέψω ! ………
Αθήνα, Νοέμβριος 1972
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής
ΕΚΡΙΘΕΝ ΑΡΜΟΔΙΩΣ, ΚΑΤΑΧΩΡΗΘΗΚΕ ΣΤΟ
ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ (ΔΕΕΛ) ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ
ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΔΟΣ 2004.
36. ΞΕΝΗΤΕΜΜΕΝΑ ΝΕΙΑΤΑ
΄Ανθη της λεβεντιάς,
σπαρμένα σ΄ όλα της γής τα πέρατα.
Αγναντεύουν με τα μάτια της ψυχής,
κάθε Φώς, κάθε Λημέρι, κάθε Χρώμα,
το κάθε τι, απ΄ της μάννας γής,
το ΄Αγιο Χώμα.
΄Ανθη της λεβεντιάς,
της πατρίδας καμάρια,
της νοσταλγίας θύματα.
Με γενναία καρδιά
που έχουν μόνο τα λιοντάρια,
με βαρειά βήματα,
προχωρούν ενάντια
προς της σκληρής ζωής
τα κύματα.
Ξενητεμμένα νειάτα,
που ο τόπος τους να τα κρατήσει
δεν μπορούσε.
΄Εβλεπε το αετίσιο βλέμμα τους
και απορούσε.
Βλέμμα γεμάτ΄ ανησυχία και πεποίθηση,
πούβλεπε τόσο μακρυά
και όλα ήθελε
να τα θωρούσε.
Χώρος απλός, τόπος μικρός
για λεβεντιάς κλωνάρια.
΄Εβλεπε αυτός τον πόνο τους
και στέναζε.
΄Οση συγκίνηση κιάν πρόσφερε,
το ήξερε.
Πως κάποτε θα φεύγανε
και νηές και παλληκάρια.
Κάποιο σπιτάκι φτωχικό
για χρόνια θάμενε κλειστό,
χωρίς χαμόγελο ή τραγούδι.
΄Αδειο από γέλια και χαρές,
από ωραίες αγκαλιές,
χωρίς ένα λουλούδι.
Φύγανε πολλά χρόνια τα παιδιά
για να προκόψουνε στη ξενητειά,
που τόσο ξέρει να πλανεύει.
Κι έρχεται η πίκρα η αλμυρή,
φουντώνει μέσα στην ψυχή
σα θάλασσα,
οπού ποτέ δε γαληνεύει.
Είδανε τόπους τα παιδιά.
Πήγανε τόσο μακρυά,
ο Κόσμος φάνηκε μικρός.
Σα νάναι άδειος. Και φτωχός !
΄Εστω ! Κιάν πέτυχαν αυτά,
η νοσταλγία την καρδιά
την έκανε κομμάτια.
Και βλέπουν το μικρό χωριό
κάθε στιγμή, κάθε λεπτό,
με της ψυχής τα μάτια.
Τη σκέψη αυτή του γυρισμού,
την έχουνε συχνά στο νού
και η καρδιά ραγίζει.
Τα μάτια τους βουρκώνουνε,
τα δάκρυά τους τρέχουνε
σαν ποταμάκι του βουνού,
που αργεί να σταματήσει.
Κι όταν, μετά από καιρό,
η σκληρή μοίρα το θελήσει,
να έρθουνε πολλών χρονών
απ΄ της ζωής το άθλιο μεθύσι,
γυρίζοντας στο σπίτι το παληό
με κάποιο άσπρο καραβάκι
που πάει για το νησιώτικο χωριό,
Τρέχουν να τ' απαντήσουνε
χίλιες δυό αναμνήσεις.
Στο δρόμο τα προφταίνουνε
σωρό από συγκινήσεις.
Αγάπες, πίκρες και χαρές.
Κι όλα αυτά, λές κι ήταν χτές.
Πως όλα αυτά τα χρόνια δεν περάσανε.
Λές και δεν έζησαν άλλες στιγμές !
Και φτάνοντας στο μονοπάτι το γνωστό,
σαν φαίνεται το σπίτι το παληό,
από το δάκρυ, θολώνει το μάτι,
που έχει να το δεί τόσον καιρό !
Κάθε γωνιά μιλάει βήμα – βήμα.
Λέει στο νου το κάθε τι και αντηχεί :
Τι να το κάνεις όσο έχεις χρήμα,
αφού δώ πάνω άφησες για πάντα την ψυχή !
΄Ανθη της λεβεντιάς σπαρμένα,
σ΄ όλα της γής τα πέρατα.
Αγναντεύουν το μικρό χωριό
κάθε στιγμή κάθε λεπτό
με της ψυχής τα μάτια,
κι η νοσταλγία την καρδιά
την έκανε κομμάτια ! ……..
Παξοί, Ιούλιος 1972
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής
182.
Φ
Τ Ω Χ Ε Ι Α
Βλέπεις ματάκια απορημένα.
Ματάκια αθώα, φοβισμένα,
Ο πόνος των
μικρών παιδιών.
Λύπη στα μάτια της
μητέρας.
Απελπισμένος ο πατέρας.
Μαύρα σημεία
των καιρών.
Παππούς, Γιαγιά, μέσα
στο δάκρυ.
Στέκουν θλιμμένοι σε μιαν
άκρη.
Θρηνούν προσπάθειες ετών.
Βλέπεις τους άστεγους
στο δρόμο.
Στα μάτια τους
διακρίνεις τρόμο.
Ποιά
η κατάληξη κι αυτών.
Καταγράφονται αυτοκτονίες.
Οργιάζουν οι συντεχνίες,
απατεώνων και κλεπτών.
Η Πρόνοια έχει
εκλείψει.
Κάθε ευθύνη έχει
λείψει.
Πειράματα των ισχυρών.
Ποιοί όμως έχουν
την ευθύνη;
Η Κοινωνία
έχει γίνει
Σύνολο ζωντανών νεκρών.
Δεν θα αργήσει όμως
η μέρα.
Θα κάνομε τον
τρόμο πέρα,
λυτρώνοντας τον
τόπο αυτόν.
Πειραιάς, Μάρτιος 2013
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής
((TO ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΟΥ
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΝ ΑΙΣΘΗΜΑ))
181.
ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ !
Εμφανίσθηκαν Μεσίες
που επέβαλαν θυσίες
κάνοντας ανοησίες !
Αραδιάσανε ψέμματα.
Δημιούργησαν θέματα
κι
έγιναν αναθέματα.
Αλλού ήταν
η ουσία.
Να δοθεί περιουσία,
χωρίς καμμιά προστασία.
Πληρώνει ο δύστυχος λαός.
Θέλει να
μάθει τί και
πώς.
Οργίστηκε και ο Θεός
!
Μιλούν όλοι για
θηρία
που με πολλή
μοχθηρία
μαύρισαν την Ιστορία !
Βρέθηκαν σε ομηρία.
Περιμένουν σωτηρία.
Επιθυμούν τιμωρία.
Γι αυτούς έχει
σημασία
η Δίκη κάθε
Μεσία,
γιά ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ !!!
Πειραιάς, Μάρτιος 2013
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής
Πηγή. Ξυπνήστε ρε
Σεπτεμβρίου 25, 2021
Περί τις 200.000 εξοχικές κατοικίες θα μπορούσαν να πουληθούν σε ξένους τα επόμενα χρόνια, εκτιμούν έμπειρα τραπεζικά στελέχη, τα οποία αναμένουν σημαντική αύξηση της ζήτησης από το εξωτερικό για ακίνητα στην Ελλάδα.
Όπως λένε, τα στοιχεία της Eurostat δείχνουν ότι οι άνω των 65 ετών πολίτες στην Ευρώπη ταξιδεύουν για περισσότερες ημέρες και εκτός της εποχής αιχμής, βοηθώντας την επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου.
Επιπλέον, προτιμούν να καταλύουν σε ιδιόκτητες κατοικίες, γεγονός που δημιουργεί μία μοναδική ευκαιρία για την πώληση παραθεριστικών σπιτιών και την εισροών φρέσκων κεφαλαίων.
Στο πλαίσιο αυτό, οι ίδιοι κύκλοι θεωρούν ότι μέσα από έναν ολοκληρωμένο σχεδιασμό, είναι απολύτως εφικτή η πώληση 200.000 ακινήτων όλων των κατηγοριών σε αλλοδαπούς σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα.
Σημειώνουν δε, πως αυτό μπορεί να γίνει είτε με μεμονωμένα ακίνητα, είτε με ιδιοκτησίες ενταγμένες σε συγκροτήματα κατοικιών, προσαρμοσμένες στις ιδιαίτερες απαιτήσεις του κοινού της τρίτης ηλικίας.
Υποστηρικτικά προς αυτήν την κατεύθυνση εκτιμάται ότι θα λειτουργήσει και η επικείμενη κατάργηση του συμπληρωματικού φόρου στον ΕΝΦΙΑ, καθιστώντας υπολογίσιμη την ετήσια επιβάρυνση κάθε ακινήτου, ανεξάρτητα από το ύψος της συνολικής περιουσίας που θα αποκτηθεί στην Ελλάδα.
πηγη. https://www.ot.gr & Ξυπνήστε ρε
