(Tω καιρώ εκείνω, είπεν ο παπαδοδάσκαλος του
Δημοτικού στο φτωχό μαθητή
του: Εσένα ο
πατέρας σου είναι
εργάτης. Πρέπει να
γίνεις και σύ
εργάτης. Τον χλεύαζε, απαξιώνοντάς
τον, επιβραβεύοντας τα παιδιά
φίλων του και
προυχόντων. Το παιδί απογοητευμένο
όσο προκατειλημμένο, δεν
προχώρησε. ΄Εγινε εργάτης. Τότε δε, οι
γονείς έλεγον. Βάρα δάσκαλε
το παιδί μου
να γίνει καλός
άνθρωπος. Οι δάσκαλοι
της εποχής, κτυπούσαν με
το παραμικρό δέρνοντας
αλύπητα τα μικρά,
αθώα, φτωχά παιδιά !!).
((( ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚHΣ ΕΞΑΡΣΗΣ ΜΑΘΗΤΩΝ)))
62.
ΡΥΠΑΝΣΗ ΨΥΧΗΣ
Βρίσκονται τα μικρά παιδιά
στης Κοινωνίας τα
πυρά.
Παίρνουν το δρόμο
της ζωής.
Αμαρτίες βαρειές, να
δείς !
Αρχίζουμε απ’ τους
γονείς.
Άχρηστοι τύποι. Αδαείς.
Πάντα τα
εκμεταλλεύονται.
Αυτά όμως δε λέγονται.
Τι να πείς
για τους δασκάλους.
Κάνουν τα
παιδιά ρουφιάνους.
Βολεύονται απ’ τις
περιστάσεις
και διαμορφώνουν καταστάσεις.
Αλλού κάνουνε το
φίλο
και τα σπάζουνε
στο ξύλο.
΄Οσα θέλουν
προωθούνε.
Τα’ άλλα μέλλον δεν θα δούνε. Γονείς, δασκάλοι και
λοιποί,
συνένοχοι μέσ’ στη
σιωπή.
Δημιουργούνε
ενοχές,
να ελέγχουν τις
αγνές ψυχές.
Tους τσακίζουν το
Ηθικό.
Κεί δεν υπάρχει
γιατρικό,
Την Ψυχή
τους ν’ απαλύνει
για να
νοιώσουνε γαλήνη.
Απαιτούνε το σεβασμό,
χωρίς δικαίωμα σ’αυτό.
Ο σεβασμός
εμπνέεται.
Ποτέ δεν επιβάλλεται.
Η δίψα
για κατάκτηση.
Ηθική αγανάκτηση.
Αντί να δείχνουνε
στοργή,
καλλιεργούνε την
Οργή !
Αυτά σε μία
εποχή,
που βασιλεύει η
Ανοχή.
Είν’ ΄Εγκλημα η
Ανοχή.
Των παρατράγουδων αρχή.
Είναι σκέτη συνεργία.
Η Ηθική
Αυτουργία.
Μα όταν ο
΄Ελεγχος χαθεί,
το χάσμα
είναι πιά βαθύ.
Αυτοί δείχνουν τα
βήματα,
στα πιο σκληρά
εγκλήματα.
Τιμή σε
κείνα τα παιδιά,
που έχουνε
καλή καρδιά !
Πειραιάς, Μάϊος 2002
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής
ΤΟΥ
ΚΛΩΤΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΠΑΤΣΟΥ
ΒΑΡΑ ΔΑΣΚΑΛΕ
ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ
ΝΑ ΓΙΝΕΙ
ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
133. ΟΝΕΙΡΑ
Από παιδάκια μας κτυπούσαν.
Τα φτωχά τα
περιφρονούσαν.
Κάθε
χαμόγελο έπαιρναν.
Με οργή και
μίσος έδερναν.
΄Ηθελαν
δήθεν το καλό μας.
Mα βρίσκαμε το διάολό
μας.
Αυτοί
έκαναν το δικό
τους.
Κοιτάζανε τον εαυτό τους.
Ως κι οι
ανθρώποι οι δικοί μας
ήταν χειρότεροι
εχθροί μας.
Αλλά εκείνοι οι
δασκάλοι
ήταν υποκριτές
μεγάλοι.
Στο σχολειό δασκαλοπαπάδες
δημιουργούν πολλούς μπελάδες.
Με
άρρωστη ψυχολογία
όλοι το
έπαιζαν αγία.
Γεμάτα όνειρα τα
ράφια.
Σαν τα
λουλούδια μέσ’ στ’ αγκάθια.
Πολύ ήθελα να
προχωρήσω
όλα πίσω να τα
αφήσω.
Όμως αυτά σ’ ακολουθούνε.
Δεν φεύγουν ό,τι
να σου πούνε.
Ψηλά σηκώνω τη
Σημαία,
ενώ υπάρχει η
Ρομφαία.
Μην
κάνεις όνειρα σού
λένε.
Εδώ
όλ’ οι ανθρώποι κλαίνε.
Εσύ,
πώς θές να
προχωρήσεις,
απ’
το σωρό να
ξεχωρίσεις.
Απ’
τις πολλές ανησυχίες
ήρθαν κάποιες επιτυχίες.
Αυτές
στο βάθος δεν
μετράνε
σαν
σήμερα σε κυνηγάνε.
Μείναν τα
όνειρα στο ράφι.
Κρίμα
οι πόνοι. Πήγαν
στράφι.
Εγώ,
ακόμα προχωράω.
Θέλω
να δώ, ως πού
θα πάω.
Μέσα
στην άγρια καταιγίδα,
υπάρχει
πάντα η Ελπίδα.
Τίποτα
δεν πάει χαμένο.
Γι
αυτό, ακόμα περιμένω.
Δεν
είναι η ζωή μας
άδεια.
Παντού,
αφήνομε σημάδια.
΄Εστω
και με μεγάλο
πόνο,
αυτά θα
δείχνουνε το δρόμο.
Πειραιάς, Μάϊος 2010
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής