ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ. AKΡΑΙΩΝ ΘΕΣΕΩΝ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ. ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΔΕΗΘΩΜΕΝ.

 Χρήστος Μαντζιάρης : Εκ της ΝΤΠ:

 Τα παιδιά σας, δεν είναι παιδιά σας.

ΗΧΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΜΟΓΕΝΕΙΣ ΜΑΣ

ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑΥΤΙΚΟΥΣ

(Tω  καιρώ εκείνω, είπεν ο  παπαδοδάσκαλος  του  Δημοτικού στο φτωχό μαθητή  του:  Εσένα    ο  πατέρας  σου  είναι  εργάτης.  Πρέπει  να  γίνεις  και  σύ  εργάτης. Τον  χλεύαζε,  απαξιώνοντάς  τον,  επιβραβεύοντας τα  παιδιά  φίλων  του  και  προυχόντων. Το  παιδί  απογοητευμένο  όσο  προκατειλημμένο,  δεν  προχώρησε.  ΄Εγινε εργάτης.  Τότε δε, οι  γονείς  έλεγον. Βάρα  δάσκαλε  το  παιδί  μου  να  γίνει  καλός  άνθρωπος.  Οι  δάσκαλοι  της  εποχής, κτυπούσαν  με  το  παραμικρό  δέρνοντας  αλύπητα  τα  μικρά,  αθώα,  φτωχά  παιδιά !!).
 
                          ((( ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ  ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚHΣ ΕΞΑΡΣΗΣ ΜΑΘΗΤΩΝ)))
 
                                                             62.   ΡΥΠΑΝΣΗ  ΨΥΧΗΣ
 
                                                            Βρίσκονται  τα  μικρά  παιδιά
                                                            στης  Κοινωνίας  τα  πυρά.
 
                                                            Παίρνουν  το  δρόμο  της  ζωής.
                                                            Αμαρτίες  βαρειές,  να  δείς !
 
                                                            Αρχίζουμε  απ’  τους  γονείς.
                                                            Άχρηστοι  τύποι.  Αδαείς.
 
                                                            Πάντα  τα  εκμεταλλεύονται.
                                                            Αυτά όμως  δε  λέγονται.
 
                                                            Τι  να  πείς  για  τους  δασκάλους.
                                                            Κάνουν  τα  παιδιά  ρουφιάνους.
 
                                                            Βολεύονται  απ’  τις  περιστάσεις              
                                                            και  διαμορφώνουν  καταστάσεις.
                                                            
                                                            Αλλού  κάνουνε  το  φίλο
                                                            και  τα  σπάζουνε  στο  ξύλο.
 
                                                           ΄Οσα  θέλουν  προωθούνε.
                                                            Τα’ άλλα  μέλλον  δεν  θα  δούνε.                                                                                                                                                                                                                                           Γονείς,  δασκάλοι  και  λοιποί,                     
                                                            συνένοχοι  μέσ’  στη  σιωπή.
                                                                           
                                                            Δημιουργούνε  ενοχές,
                                                            να  ελέγχουν   τις  αγνές  ψυχές.
 
                                                            Tους  τσακίζουν  το  Ηθικό.
                                                            Κεί  δεν  υπάρχει  γιατρικό,
 
                                                            Την  Ψυχή  τους  ν’  απαλύνει                        
                                                             για  να  νοιώσουνε  γαλήνη.
                                                                
                                                             Απαιτούνε  το  σεβασμό,
                                                             χωρίς δικαίωμα  σ’αυτό.                                                                                                                                                                         
                                                             Ο  σεβασμός  εμπνέεται.
                                                             Ποτέ  δεν  επιβάλλεται.
                                                         
                                                             Η  δίψα  για  κατάκτηση.
                                                             Ηθική  αγανάκτηση.
 
                                                             Αντί  να  δείχνουνε  στοργή,
                                                             καλλιεργούνε  την  Οργή !
 
                                                             Αυτά  σε  μία  εποχή,
                                                             που  βασιλεύει  η  Ανοχή.
 
                                                             Είν’ ΄Εγκλημα  η  Ανοχή.
                                                             Των  παρατράγουδων  αρχή.
 
                                                             Είναι  σκέτη  συνεργία.
                                                             Η  Ηθική  Αυτουργία.
                                                                          
                                                             Μα  όταν  ο  ΄Ελεγχος  χαθεί,
                                                             το    χάσμα  είναι  πιά  βαθύ.
 
                                                             Αυτοί  δείχνουν  τα  βήματα,
                                                             στα  πιο   σκληρά  εγκλήματα.
 
                                                             Τιμή  σε  κείνα  τα  παιδιά,
                                                             που  έχουνε  καλή  καρδιά !
 
                                                                            Πειραιάς,  Μάϊος 2002
                                                                            Γεώργιος  Βελλιανίτης
                                                                                Παξινός Ποιητής

                                      ΤΟΥ ΚΛΩΤΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ  ΜΠΑΤΣΟΥ
                                      ΒΑΡΑ  ΔΑΣΚΑΛΕ  ΤΟ  ΠΑΙΔΙ  ΜΟΥ
                                       ΝΑ  ΓΙΝΕΙ  ΚΑΛΟΣ  ΑΝΘΡΩΠΟΣ
 
                                                       133.  ΟΝΕΙΡΑ
 
                                           Από παιδάκια  μας κτυπούσαν.
                                           Τα  φτωχά  τα  περιφρονούσαν.
                                           Κάθε χαμόγελο  έπαιρναν.
                                           Με  οργή  και  μίσος  έδερναν. 

                                         ΄Ηθελαν  δήθεν το  καλό  μας.
                                           Mα βρίσκαμε  το  διάολό  μας.
                                           Αυτοί  έκαναν  το  δικό  τους.
                                           Κοιτάζανε τον εαυτό  τους.
 
                                           Ως  κι  οι  ανθρώποι οι  δικοί  μας
                                           ήταν  χειρότεροι  εχθροί  μας.
                                           Αλλά εκείνοι  οι  δασκάλοι
                                           ήταν  υποκριτές  μεγάλοι.
 
                                           Στο  σχολειό  δασκαλοπαπάδες
                                           δημιουργούν πολλούς  μπελάδες.
                                           Με άρρωστη  ψυχολογία
                                           όλοι  το  έπαιζαν  αγία.
 
                                           Γεμάτα  όνειρα  τα  ράφια.
                                           Σαν  τα  λουλούδια  μέσ’  στ’ αγκάθια.
                                           Πολύ  ήθελα  να  προχωρήσω
                                           όλα  πίσω να  τα  αφήσω.
 
                                          Όμως  αυτά  σ’ ακολουθούνε.
                                           Δεν  φεύγουν  ό,τι  να  σου  πούνε.
                                           Ψηλά  σηκώνω  τη  Σημαία,
                                           ενώ  υπάρχει  η  Ρομφαία.

                                Μην  κάνεις  όνειρα  σού  λένε.
                                Εδώ  όλ’ οι ανθρώποι  κλαίνε.
                                Εσύ,  πώς  θές  να  προχωρήσεις,
                                απ’  το  σωρό  να  ξεχωρίσεις.
 
                                Απ’  τις  πολλές ανησυχίες
                                ήρθαν  κάποιες επιτυχίες.
                                Αυτές  στο  βάθος  δεν  μετράνε
                                σαν  σήμερα σε  κυνηγάνε.
 
                                Μείναν  τα  όνειρα  στο  ράφι.
                                Κρίμα  οι  πόνοι.  Πήγαν  στράφι.
                                Εγώ,  ακόμα  προχωράω.
                                Θέλω  να  δώ,  ως πού  θα  πάω.
 
                                Μέσα  στην  άγρια  καταιγίδα,
                                υπάρχει  πάντα  η  Ελπίδα.
                                Τίποτα  δεν  πάει  χαμένο.
                                Γι  αυτό,  ακόμα  περιμένω.
 
                                Δεν  είναι  η  ζωή μας  άδεια.
                                Παντού,  αφήνομε  σημάδια.
                              ΄Εστω  και  με  μεγάλο  πόνο,
                                αυτά   θα  δείχνουνε  το  δρόμο.
 
                                             Πειραιάς,  Μάϊος 2010
                                             Γεώργιος  Βελλιανίτης
                                                Παξινός Ποιητής                                                                                                                

Πηγή. triklopodia.gr

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ. ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΝΤΖΙΑΡΗΣ. - 28 Οκτ 2021 - 22:40 

Γράφει ο Χρήστος Μαντζιάρης

Όταν μας λένε ότι θα τ’ αλλάξουν όλα, εννοούν ΟΛΑ, ασχέτως με πόσα εμείς μπορούμε να φανταστούμε. Αυτοί πάντως όταν λένε «όλα» εννοούν ότι θ’ αλλάξουν μέχρι και τους Νόμους του Θεού, διότι έχουν τον δικό τους. Δεν θ’ άφηναν φυσικά τα παιδιά απ’ έξω. Συγκλονιστικές αλλαγές έρχονται για τα παιδιά, οι οποίες έχουν αρχίσει να υλοποιούνται από παλαιότερα. Τα παιδιά, τα οποία φαίνονται εντελώς εγκαταλελειμμένα και απροστάτευτα μέσα στον τυφώνα που ζουν και στην παγκόσμια λαίλαπα που έρχεται. Πολλά, τα καημένα, έχουν συνδέσει την ευτυχία τους με ευτελή υλικά αγαθά όπως κινητά τηλέφωνα, αθλητικά υποδήματα και άλλα αστεία «προηγμένα» προϊόντα του ολεθρίου συρμού και υλισμού, σύμφωνα με «κατευθυντήριες οδηγίες της γενικής προπαγάνδας».

Με αφορμή τώρα την τελευταία είδηση, σύμφωνα με την οποία στις ΗΠΑ δεν θα δίνονται τα νεογέννητα στους γονείς τους εάν είναι ανεμβολίαστοι, θ’ αναφερθούν κάποια στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία φαίνεται ότι οι εξουσίες κόβουν «μπαμπέσικα» τους δεσμούς των παιδιών με την οικογένειά τους.

Αλλ’ ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά, διότι η αλλαγή «ιδιοκτησίας» των παιδιών άρχισε παλαιότερα, τα χρόνια του Ευρωσοσιαλισμού, τότε που δήθεν συμπτωματικά όλες οι χώρες εξέλεγαν «σοσιαλιστικές» κυβερνήσεις και άρχιζε παράλληλα να γιγαντώνεται το δημόσιο χρέος των χωρών. Είχαν συνασπισθεί τότε όλες οι δημοκρατικές δυνάμεις και άλλοι μαζικοί φορείς, σύμφωνα με την έκφραση της εποχής, εναντίον του εαυτού τους και αυτό φαίνεται τώρα.

Η αρχή του δράματος των παιδιών στην ζωή άρχισε από τότε που μπήκαν οι γυναίκες στην παραγωγή και στην εργασία. Αυτό δεν το λέω εγώ, αλλά ένας Ροκφέλερ. Ο Ντ. Ροκφέλερ, και μας το περιγράφει πολύ ζωντανά ένας γαμπρός της οικογενείας Ροκφέλερ σε μια εντυπωσιακή συνέντευξή του, ο Ααρών Ρούσσο. Αλλά όπως πάντα οι σημαντικές ειδήσεις σκεπάζονται όχι από ανούσιες ειδήσεις, αλλά από τελείως ηλίθιες ειδήσεις, όπως π.χ. πως άλλαξε τα μαλλιά της η τάδε γραφική τραγουδίστρια.

Ο Aaron Russo, με συνέντευξή του, (6 μήνες μετά την συνέντευξη αυτή πέθανε σε ηλικία 64 ετών) μας είχε ενημερώνει από το έτος 2010 σχετικά. Σε με μια συζήτηση που είχε ο ίδιος με τον Ντ. Ροκφέλερ, και για το θέμα των παιδιών, μας περιγράφει όλα όσα συζητήθηκαν ο Α. Russo ως εξής:

«Με ρώτησε ο Ροκφέλερ, Ααρών, για ποιό σκοπό πιστεύεις ότι ξεκίνησε το κίνημα απελευθέρωσης των γυναικών;

»Του απάντησα σκεπτόμενος πολύ απλοϊκά τότε, για να έχουν οι γυναίκες ίσα δικαιώματα στην εργασία και στο να πληρώνονται το ίδιο με τους άνδρες όπως και να έχουν ίσο δικαίωμα στην ψήφο.

»Αυτός τότε άρχισε να γελάει και μου λέει: είσαι βλάκας. Και θα σου πω γιατί ξεκίνησε αυτό το κίνημα απελευθέρωσης των γυναικών.

»Εμείς οι Ροκφέλερ το χρηματοδοτήσαμε, εμείς ήμασταν αυτοί που το προωθήσαμε στις ειδήσεις, στις εφημερίδες, κλπ. Το Ίδρυμα Ροκφέλερ . Και θέλεις να μάθεις το γιατί; Για δύο βασικούς λόγους. Ο πρώτος λόγος ήταν, γιατί δεν υπήρχε άλλος τρόπος να φορολογήσουμε τον μισό πληθυσμό πριν το κίνημα απελευθέρωσης των γυναικών και ο δεύτερος λόγος ήταν, ότι τώρα έχουμε τα παιδιά τους στο σχολείο σε μικρή ηλικία. Μπορούμε να τα μάθουμε πως να σκέφτονται, να τα προσανατολίσουμε. Να τα αποχωρήσουμε, να τα αποσπάσουμε, από τους γονείς και να τα μάθουμε να βλέπουν το κράτος σαν τους γονείς τους, σαν την οικογένειά τους. Αυτοί ήταν οι δύο λόγοι που προωθήθηκε αυτό το κίνημα. Που εγώ, μέχρι εκείνη την στιγμή, θεωρούσα τα κίνητρα σωστά και ηθικά. Όταν είδα τις προθέσεις τους που κρύβονταν από πίσω, από ποιόν και πως ξεκίνησε, είδα το κακό πίσω από κάτι που θεωρούσα σωστό και με αγνές προθέσεις».

Πάντοτε την ίδια τακτική ακολουθούν οι παγκοσμιοποιητές. Παρουσιάζουν και πράττουν κάτι δήθεν για καλό ενώ στοχεύουν στο ακριβώς αντίθετό του, που είναι το κακό. Κάνουν το μαύρο, άσπρο. Και γιατί ν’ αλλάξουν την τακτική τους εφόσον αποδίδει; «Το κοπάδι δείχνει εμπιστοσύνη στους τσοπαναραίους και στα μαντρόσκυλα».

Μετά είχαμε το σύστημα της Νορβηγίας, «Νορβηγικές Υπηρεσίες Παιδικής Ευημερίας», το περίφημο “Barnevernet”, που ισχύει έως σήμερα, σύμφωνα με το οποίο, εάν το παιδί διαμαρτυρηθεί στην Αστυνομία ή στην αρμόδια Υπηρεσία του Δήμου, διότι όλοι οι Δήμοι που έχουν την γραφείο Υπηρεσίας παρακολούθησης των δικαιωμάτων των παιδιών, για την ζωή του στο σπίτι, μπορούν με υπογραφή δημοτικών υπαλλήλων (από το «Δήμος» προέρχεται και το «δήμιος»,) ν’ αφαιρέσουν το παιδί από την οικογένειά του, εφόσον δεν βρεθεί λύση εντός της οικογενείας, και να το πάνε σε Ίδρυμα ή να το δώσουν σε άλλη οικογένεια για όσο χρόνο το ζητήσει η νέα οικογένεια!, π.χ. για 3 χρόνια και μετά να το ξαναδώσουν σε άλλη οικογένεια, κοκ, μέχρι να ενηλικιωθεί. Υπόψιν ότι στην Νορβηγία θεωρείται «παιδί» το άτομο μέχρι και την ηλικία των 17 ετών.

Οι πολιτισμένοι νορβηγοί, οι απόγονοι των Βίκινγκς, οι συνεργάτες του Χίτλερ, συμπεριφέρονται περισσότερο συγκαταβατικά στα κατοικίδιά τους όπως φαίνεται.

Έχουν γίνει πολλές διαμαρτυρίες στην Νορβηγία εναντίον του συστήματος Barnevernet, αλλά η Δημοκρατία κι εκεί βαστάει γερά ακόμη διότι έχει υποστηρίγματα. Μπορείτε να μπείτε στην επίσημη ιστοσελίδα “bufdir.no” και να δείτε πολλά και διάφορα περίεργα για τα ελληνικά δεδομένα. Στην παρακάτω φωτογραφία θα δείτε κάποια στιγμιότυπα από σχετικό βίντεο της ιστοσελίδος.

Θ’ αναφέρω δύο γεγονότα, υπάρχουν πάρα πολλά καταγεγραμένα, για να δει ο αναγνώστης μέχρι που έφτασαν οι νορβηγοί. Οικογένεια στην Νορβηγία αρνείτο να στείλει τα παιδιά της στο σχολείο λόγω του τραγικού εκπαιδευτικού συστήματος. Τα παιδιά εδιδάσκοντο τα μαθήματά τους στο σπίτι με ευθύνη των γονέων τους, κάτι που επιτρέπεται, αλλά με ειδική άδεια που δεν είχαν. Πήγαν οι αρμόδιες Υπηρεσίες και τους πήραν τα παιδιά για να τα πάνε στο σχολείο. Για να δουν όμως εάν τα παιδιά ήταν ακαταλλήλως προετοιμασμένα, όπως πίστευαν, τα πέρασαν από εξετάσεις. Οι εξετάσεις έδειξαν ότι τα παιδιά ήταν περισσότερο προχωρημένα από τα του σχολείου. Αυτό θεωρήθηκε μη ορθό, τα παιδιά τα δέχθηκαν στο σχολείο, και επειδή οι γονείς είχαν διπλή υπηκοότητα, Νορβηγική και των ΗΠΑ, πούλησαν τα πάντα και πήγαν όλοι μαζί στις ΗΠΑ.

Ένα άλλο γεγονός μου το διηγήθηκε γνωστός που ήταν στην Νορβηγία. Πήγαμε, μου είπε, σ’ ένα εστιατόριο στο Όσλο, για φαγητό και την ώρα που έτρωγα έρχεται ένας πιτσιρικάς και μου βάζει τη γάτα του στο πιάτο μου. Πριν προλάβω να του «αστράψω καμιά ανάποδη», είναι και πολύ γυμνασμένος ο γνωστός μου, μ’ έπιασε απ’ το χέρι ο διπλανός μου νορβηγός και μου είπε να μην κάνω τίποτα διότι αν το «παιδί» τηλεφωνήσει στην Αστυνομία, δεν θα ξεμπερδέψουμε ποτέ. Τι χαρούμενα που ζουν εκεί στην Νορβηγία.

Προχωράμε. Το έτος 2014 η χορωδία των ομοφυλοφίλων ανδρών της Βοστώνης (υπάρχουν και σε άλλες πόλεις ανάλογες χορωδίες) τραγούδησε με κάθε επισημότητα και καλλιτεχνικό οίστρο ένα τραγούδι με τον αποκαλυπτικό, όσο και προφητικό τίτλο, «Τα παιδιά σας, δεν είναι παιδιά σας», απ’ όπου προήλθε και ο τίτλος του παρόντος άρθρου.

Οι στίχοι του τραγουδιού είναι οι εξής:

Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας / Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τον εαυτό της / Έρχονται μέσα από σένα αλλά όχι από σένα, / και παρόλο που είναι μαζί σου, δεν σου ανήκουν.

Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου αλλά όχι τις σκέψεις σου, / γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις. / Μπορείς να στεγάσεις τα σώματά τους αλλά όχι τις ψυχές τους, / γιατί οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο, / που δεν μπορείς να επισκεφτείς, ούτε στα όνειρά σου.

Μπορεί να προσπαθείς να γίνεις σαν αυτούς, / αλλά προσπάθησε να μην τους κάνεις να σου αρέσουν, / Γιατί η ζωή δεν πάει πίσω ούτε καθυστερεί με το χθες.

Φαντασθείτε ότι κάποιοι πλήρωσαν μέχρι και εισιτήριο για να τ’ ακούσουν!

Το τελευταίο γεγονός που στάθηκε αφορμή ν’ αναφερθούν όλ’ αυτά σχετικά με την «ιδιοκτησία των παιδιών», ήταν το ότι στις 1 και 2 Οκτωβρίου στις ΗΠΑ γίνονταν έντονες συζητήσεις στο διαδίκτυο σχετικά με το ότι κάποια νοσοκομεία στην Νέα Υόρκη δεν έδιναν τα νεογέννητα μωρά τους στους γονείς τους εάν δεν προσκόμιζαν πιστοποιητικό εμβολιασμού! Ουδείς ανέφερε τι γινόντουσαν τα μωρά αυτά. Το Νοσοκομείο της Νέας Υόρκης NYU Langone καθώς και κάποια άλλα νοσοκομεία εκεί και στο Long Island αρνήθηκαν να δώσουν τα μωρά, έστω και αν τα μωρά είχαν νοσηλευθεί στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, διότι εφάρμοσαν κατευθυντήριες οδηγίες του CDC, σύμφωνα με τις δικαιολογίες των νοσοκομείων. Όλ’ αυτά τα κάνουν οι παγκοσμιοποιητές με πάντοτε λογικοφανείς δικαιολογίες και πάντα για το καλό μας. Είναι καλοί άνθρωποι οι σιωνιστές διεθνιστές.

Γενικώς, τα παιδιά έπαψαν ν’ ανήκουν στους γονείς τους από τότε που τα έπαιρναν από μικρά στους παιδικούς σταθμούς, για να καταλήξουν σε κάποια χώρα του εξωτερικού για σπουδές ή για εργασία. Από τότε που διέλυσαν οικογένειες, σπίτια, πόλεις και χώρες (π.χ. Ελλάς) με «στημένα» και αντικοινωνικά εκπαιδευτικά συστήματα. Ξέρετε πόσοι υπουργοί παιδείας υπήρξαν από το 1974 στην Ελλάδα; Από το 1974 έως σήμερα είχαμε 29 υπουργούς Παιδείας!!! Ήτοι, μέσος όρος θητείας , 1 έτος και 7 μήνες! Τραγικό!

Το κακό πρέπει να σταματάει στο ξεκίνημά του άμεσα. Αλλιώς… Διότι, εάν κάποιος αρχίσει και πετάει πετραδάκια σε μια βάρκα, κάποια στιγμή θα πετάξει ένα πετραδάκι και η βάρκα θα βυθισθεί. Δεν θα φταίει όμως το τελευταίο πετραδάκι, αλλά όλα τα πετραδάκια, διότι όταν αυτός πετούσε πετραδάκια, έπρεπε να τον σταματήσουν αυτοί που βλέπουν μπροστά, εκτός και αυτοί είχαν ως σκοπό να βυθίσουν την βάρκα.

Επίσης, να γραφεί κι αυτό, μην περιμένετε να δείξουν οι παγκοσμιοποιητές οίκτο στα παιδιά. Οι πρόγονοί τους τα θυσίαζαν, και ο πρόγονός τους ο Μωυσής έγραψε στο βιβλίο της Γενέσεως, Κεφ. 12: 16 καὶ τῷ ῞Αβραμ εὖ ἐχρήσαντο δι᾿ αὐτήν, καὶ ἐγένοντο αὐτῷ πρόβατα καὶ μόσχοι καὶ ὄνοι καὶ παῖδες καὶ παιδίσκαι καὶ ἡμίονοι καὶ κάμηλοι. Τα παιδιά θα έβαλε μεταξύ προβάτων, μοσχαριών, και μουλαριών και καμηλών. Δεν έγινε κάποιο λάθος διότι στο ίδιο βιβλίο ξαναγράφει σε άλλο εδάφιο τα ίδια. Κεφ. 30: 43 καὶ ἐπλούτισεν ὁ ἄνθρωπος σφόδρα σφόδρα, καὶ ἐγένετο αὐτῷ κτήνη πολλὰ καὶ βόες καὶ παῖδες, καὶ παιδίσκαι καὶ κάμηλοι καὶ ὄνοι.

Η ελίτ παίρνει τα παιδιά του κόσμου. Τα παιδιά σας, δεν είναι παιδιά σας. Τα παιδιά μας, δεν είναι παιδιά μας, και μας το λένε με χίλιους τρόπους. Οι της ελιτ έχουν το μακάβριο σχέδιό τους, οι κυβερνώντες τους υπηρετούν για πλούτο και αξιώματα και οι γονείς τρέχουν και δεν φτάνουν βουτηγμένοι εντέχνως στα προβλήματα αλλά περιμένοντας παράλληλα ότι κάποιοι άλλοι να κάνουν κάτι γι αυτούς. Κρίμα. Τελικά είναι πολύ σωστό το: Αμαρτίες γονέων, παιδεύουσιν τέκνα».

Αλλά όταν τα παιδιά ξυπνήσουν, θα έλθουν τα πάνω, κάτω.

Χρήστος Μαντζιάρης

Πηγή. triklopodia.gr