223. ΕΘΝΙΚΟN ΕΓΚΛΗΜΑ.
(Αφιερωμένο στα παιδιά
ενδοοικογενειακής βίας
και των Ορφανοτροφείων).
Τα δύστυχα Ελληνόπουλα
έχασαν την Ψυχή τους.
Τα καταστρέψαν οι γονείς
με τους Σοφούς Πατέρες.
΄Οπου βρεθούν, όπου σταθούν,
ακούγονται φοβέρες.
Χρειάζοντ' ένα γιατρικό.
Μα που να βρούνε το γιατρό.
Δεν έχουνε ούτε τροφή.
Αντί στοργή, βρίσκουν οργή.
Ζουν σε άθλιες συνθήκες.
Ετσι, καταντούν αλήτες.
Πως να πάνε στο Σχολείο.
Δεν υπάρχει ούτε βιβλίο.
Κάθε ώρα πέφτει γκρίνια.
Παντού επικρατεί γκίνια.
Ελλάδα, άρρωστη, φτωχή,
σκοτώνουν τα παιδιά σου.
Αυτά είναι ζωντανά νεκρά
μέσα στην αγκαλιά σου.
Υπομένεις νάρθει η Νίκη.
Μήπως φανεί η Θεία Δίκη.
Περιμένεις κάποιο Θαύμα
να σου γιατρευτεί το τραύμα.
Δεν φαίνεται όμως Φως.
Σε ξέχασε και ο Θεός.
Εσύ προσπαθείς μονάχη
να δίνεις άνιση μάχη.
Κρίμα έρημη Ελλάδα.
Περιμένουν στην αράδα,
οι εχθροί σου να σε σβήσουν.
Θέλουν να σε αφανίσουν.
Πειραιάς, Οκτώβριος 2021
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής
182.
Φ
Τ Ω Χ Ε Ι Α
Βλέπεις ματάκια απορημένα.
Ματάκια αθώα, φοβισμένα,
Ο πόνος των
μικρών παιδιών.
Λύπη στα μάτια της
μητέρας.
Απελπισμένος ο πατέρας.
Μαύρα σημεία
των καιρών.
Παππούς, Γιαγιά, μέσα
στο δάκρυ.
Στέκουν θλιμμένοι σε μιαν
άκρη.
Θρηνούν προσπάθειες ετών.
Βλέπεις τους άστεγους
στο δρόμο.
Στα μάτια τους
διακρίνεις τρόμο.
Ποιά
η κατάληξη κι αυτών.
Καταγράφονται αυτοκτονίες.
Οργιάζουν οι συντεχνίες,
απατεώνων και κλεπτών.
Η Πρόνοια έχει
εκλείψει.
Κάθε ευθύνη έχει
λείψει.
Πειράματα των ισχυρών.
Ποιοί όμως έχουν
την ευθύνη;
Η Κοινωνία
έχει γίνει
Σύνολο ζωντανών νεκρών.
Δεν θα αργήσει όμως
η μέρα.
Θα κάνομε τον
τρόμο πέρα,
λυτρώνοντας τον
τόπο αυτόν.
Πειραιάς, Μάρτιος 2013
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής