ΠΟΙΟΙ ΗΤΑΝ ΟΙ ΤΣΑΜΗΔΕΣ. ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ. ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ.

Ποιοί Ήταν Οι Τσάμηδες 

Που Συνεργάστηκαν 

Με Τους Γερμανούς Για Να Εξοντώσουν Το Χριστιανικό Πληθυσμό Στην Ήπειρο

ΗΧΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΜΟΓΕΝΕΙΣ ΜΑΣ 

ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑΥΤΙΚΟΥΣ

                      ΕΚΡΙΘΕΝ  ΑΡΜΟΔΙΩΣ,   ΚΑΤΑΧΩΡΗΘΗΚΕ    ΣΤΟ

ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ  ΤΗΣ   (ΔΕΕΛ) ΔΙΕΘΝΟΥΣ  ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ

ΕΛΛΗΝΩΝ  ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ  ΓΙΑ  ΤΟ   ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ  

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ  ΟΛΥΜΠΙΑΔΟΣ 2004.

36. ΞΕΝΗΤΕΜΜΕΝΑ   ΝΕΙΑΤΑ

΄Ανθη  της  λεβεντιάς,

 σπαρμένα σ΄ όλα  της  γής  τα  πέρατα.

 Αγναντεύουν  με  τα  μάτια  της  ψυχής,

 κάθε  Φώς,  κάθε  Λημέρι,  κάθε  Χρώμα,

 το  κάθε  τι,  απ΄ της  μάννας  γής,

 το ΄Αγιο   Χώμα.

΄Ανθη  της  λεβεντιάς,

 της  πατρίδας  καμάρια,

 της  νοσταλγίας  θύματα.

 Με  γενναία  καρδιά

 που  έχουν  μόνο  τα  λιοντάρια,

 με  βαρειά  βήματα,

 προχωρούν  ενάντια

 προς  της  σκληρής  ζωής 

 τα  κύματα.

 Ξενητεμμένα  νειάτα,

 που  ο  τόπος  τους να  τα  κρατήσει

 δεν  μπορούσε.

΄Εβλεπε  το  αετίσιο  βλέμμα  τους

  και  απορούσε.

  Βλέμμα  γεμάτ΄ ανησυχία  και  πεποίθηση,

  πούβλεπε   τόσο  μακρυά

  και  όλα  ήθελε

  να  τα  θωρούσε.

  Χώρος  απλός,  τόπος   μικρός

  για  λεβεντιάς  κλωνάρια.

 ΄Εβλεπε  αυτός  τον  πόνο  τους

  και  στέναζε.

 ΄Οση  συγκίνηση  κιάν  πρόσφερε,

  το  ήξερε.

  Πως  κάποτε  θα  φεύγανε

  και  νηές  και  παλληκάρια.

  Κάποιο  σπιτάκι  φτωχικό

  για  χρόνια  θάμενε  κλειστό,

  χωρίς  χαμόγελο  ή  τραγούδι.

 ΄Αδειο  από  γέλια  και  χαρές,

  από  ωραίες  αγκαλιές,

  χωρίς  ένα  λουλούδι.

 Φύγανε  πολλά  χρόνια  τα  παιδιά

  για  να  προκόψουνε  στη  ξενητειά,

  που  τόσο  ξέρει  να  πλανεύει.

  Κι  έρχεται  η  πίκρα  η  αλμυρή,

  φουντώνει  μέσα  στην  ψυχή

  σα  θάλασσα,

  οπού  ποτέ  δε  γαληνεύει.

  Είδανε  τόπους  τα  παιδιά.

  Πήγανε  τόσο  μακρυά,

  ο  Κόσμος  φάνηκε  μικρός.

  Σα  νάναι  άδειος.  Και  φτωχός !

 ΄Εστω !  Κιάν  πέτυχαν  αυτά,

  η  νοσταλγία  την  καρδιά

  την  έκανε  κομμάτια.

  Και  βλέπουν  το  μικρό  χωριό

  κάθε  στιγμή,  κάθε  λεπτό,

  με  της  ψυχής  τα  μάτια.

  Τη  σκέψη  αυτή  του  γυρισμού,

  την  έχουνε  συχνά  στο  νού

  και  η  καρδιά  ραγίζει.

  Τα  μάτια  τους  βουρκώνουνε,

  τα  δάκρυά  τους  τρέχουνε

  σαν  ποταμάκι  του  βουνού,

  που  αργεί  να  σταματήσει.

  Κι  όταν,  μετά  από  καιρό,

  η  σκληρή  μοίρα  το  θελήσει,

  να  έρθουνε  πολλών  χρονών

  απ΄ της  ζωής  το  άθλιο  μεθύσι,

  γυρίζοντας  στο  σπίτι  το  παληό

  με  κάποιο  άσπρο  καραβάκι

  που  πάει  για  το  νησιώτικο  χωριό,

 Τρέχουν  να  τ' απαντήσουνε

  χίλιες  δυό  αναμνήσεις.

  Στο  δρόμο  τα  προφταίνουνε

  σωρό  από  συγκινήσεις.

  Αγάπες,  πίκρες  και  χαρές.

  Κι  όλα  αυτά,  λές  κι  ήταν   χτές.

  Πως  όλα  αυτά  τα  χρόνια  δεν  περάσανε.

  Λές  και  δεν  έζησαν  άλλες  στιγμές !

  Και  φτάνοντας  στο  μονοπάτι  το  γνωστό,

  σαν  φαίνεται  το  σπίτι  το  παληό,

  από  το  δάκρυ,  θολώνει το  μάτι,

  που  έχει  να  το  δεί  τόσον   καιρό !

  Κάθε  γωνιά  μιλάει  βήμα – βήμα.

  Λέει στο νου το  κάθε  τι  και  αντηχεί :

  Τι  να  το  κάνεις  όσο  έχεις  χρήμα,

  αφού  δώ  πάνω  άφησες  για  πάντα  την ψυχή !

 ΄Ανθη  της  λεβεντιάς  σπαρμένα,

  σ΄ όλα  της  γής  τα  πέρατα.

  Αγναντεύουν  το  μικρό  χωριό

  κάθε  στιγμή  κάθε  λεπτό

  με  της  ψυχής  τα  μάτια,

  κι  η  νοσταλγία  την  καρδιά

  την  έκανε  κομμάτια ! ……..

      Παξοί,  Ιούλιος 1972

   Γεώργιος  Βελλιανίτης

   Παξινός Ποιητής

                                  37.   ΤΑΞΙΔΙ

                             Φεύγουν  τα  καράβια

                             δακρύζουνε  μάτια

                             καρδιές  που   ραγίζουνε

                             μαντήλια  ανεμίζουνε.

                  

                             Φεύγει  το  καράβι

                             παίρνει  την  αγάπη

                             κι  αρχίζει  ο  σκληρός

                             χωρισμός

                             καί  το  δάκρυ.

                             Να  γυρίσεις  πίσω.

                             Θα  σε  περιμένω.

                             Τα  χείλη  να  φιλήσω

                             μ'  ένα  θερμό  φιλί 

                             προσμένω.

                            ΄Οταν  γυρίσεις  πίσω

                             θα  σε  περιμένω.

                             Κι  εκεί  στα  ξένα,

                             εκεί  στα  ξένα  μακρυά,

                             να  μην ξεχάσεις

                             μιά  φτωχή  καρδιά

                             οπού  γιά  σένανε

                             γιά  σένανε

                             χαρούμενα  χτυπά !

                             Λίγα  λουλούδια !

                             Λουλούδια  ρίχνω  στο  γιαλό.

                             Ανθόσπαρτος  ο  δρόμος  σου.

                             Πήγαινε   στο   καλό !

                                               Χίος, Ιούνιος 1968

                                           Γεώργιος  Βελλιανίτης

                                                Παξινός Ποιητής

                                ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

(Εμπνευσμένο από μοναδικές συγκινητικές στιγμές τον Σεπτέμβριο 1965 στο λιμάνι της Ρόδου. Οι γονείς, συγγενείς και φίλοι των κληρωτών στρατευμένων μας κατά την στιγμή της αναχώρησης των επιβατηγών πλοίων της γραμμής, έραιναν με λουλούδια και πρασινάδες τον προβλήτα και τη θάλασσα, για να περάσουν καλά τα παιδιά και να γυρίσουν με το καλό, λέγοντας με δάκρυα και συγκίνηση. Γειά σας παιδιά! Στο καλό! Ανθόσπαρτος ο δρόμος σας!).

                                   195. ΨΑΛΜΟΣ ΠΕΝΗΝΤΑ ΠΕΝΤΕ
                                
                         ΚΟΥΤΗΣ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗΣ ΤΟ  ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
   ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ  ΝΑ ΑΝΑΚΑΤΕΥΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ   
                                           ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ !...
 
              Ελέησον ημάς ο Θεός. Μωραίνει Κύριος όν βούλεται απολέσαι.  Γονείς  περιφρονούν τα παιδιά  τους χωρίς να τους συζητούν τα προβλήματα της  Οικογένειας  ή  τις σχέσεις με άτομα ύπουλα, εχθρικά.  Η  ανόητη αυτή τακτική έχει ως αποτέλεσμα τα  παιδιά να μην  γνωρίζουν βασικά πράγματα που θα τα  βοηθήσουν στη ζωή  τους. Οι γονείς  πηγαίνουν εις τας  αιωνίους  μονάς, αφήνοντας τα  παιδιά άπειρα, απροστάτευτα, να λύσουν ποικιλόμορφα  προβλήματα.  ΄Οταν καταλάβουν, το  πουλάκι έχει πετάξει. Οι ευκαιρίες  έχουν φύγει. Τα παιδιά  πληρώνουν τα λάθη  ακριβά. Υπήρξε  περίπτωση ανδρόγυνου επαρχιωτών σαρανταπεντάρηδων με αγόρι δέκα επτά ετών  εγγράμματο, το  απέκλεισαν από  σοβαρή  συζήτηση διαπραγματεύσεων αγοράς  μικρού  σπιτιού μεταξύ του ζεύγους, ενός σπιτονοικοκύρη θείου δήθεν ενδιαφερομένου, καθοδηγητού  του επαρχιώτικου ζευγαριού καί  του  ιδιοκτήτου  του  μικρού φτωχικού σπιτιού. Το  παιδί  είχε  αντιληφθεί ότι  ο  Θείος  ήταν ύπουλος, κρυφός  εχθρός,  δεν  μπορούσε  όμως να  πείσει  τους  γονείς  του  οι  οποίοι  το  απαξίωναν πιέζοντάς το  να  μην  ανακατεύεται. Tελικά  ο  καλός  θείος  τους  πέταξε  στο  δρόμο  από  το  σπίτι  του  που  διέμεναν σε  ένα  δωμάτιο  αχούρι, πεινασμένους  και  ρακέντητους, σε  εποχή  ύφεσης, αναδουλειάς,  παρακρατώντας όλα τα  χρήματα  που  του  εμπιστεύτηκαν προφορικά, για  την  αγορά του  παλαιού  σπιτιού, δήθεν  για  ενοίκια. Επίσης ο  θείος  εφάρμοσε  τις  κουτοιδέες  του  στο  μοναχογιό  του. Τον έκλεινε  μέσα από  μικρό,  χωρίς  δουλειά, χωρίς παρέες.  Το  παιδί  μεγάλωσε στραβό, αθώο  από   την  εμπειρία  της  ζωής. Η  κουτομάνα  του   έλεγε  ότι  δεν  χρειάζεται  να  δουλέψει, έχουν  την  οικονομική  άνεση  να  ζήσουν. Δε  έπρεπε  να  πάει  εργάτης, αλλά  για  Διευθυντής. Ο  πατέρας  πέθανε  αιφνιδίως  η  δε  μητέρα συνέχισε να   παραμυθιάζει  το  γιό  της. Τον  ήθελε  βλάκα  υπό   την  επιρροή  της,  φωνάζοντας   κατά  καιρούς  εις  επήκοον  των  γειτόνων. Εγώ να  μπάσω  νύφη  στο  σπίτι  μου!  Θα  της  βγάλω  τα  μάτια! Άρρωστοι γονείς ψυχικά, ο γιός   μεγάλωσε σε  ένα  βλακώδες  περιβάλλον. ΄Οταν  πέθανε  και  η  μάννα, έμεινε  ανεπάγγελτος.  Το  σπίτι  έπεσε  μέσα, μένοντας  στο  δρόμο  σιτιζόμενος  από  ελεημοσύνη  κάποιων, στο  τέλος  δε  από  την  εκκλησία.  Αντίθετα, ένας  ναυτικός  πράκτορας  με  δύο  κοριτσάκια  και  ένα  αγόρι όλα του  Δημοτικού  Σχολείου έδειχνε  στο  μικρό  αγόρι  να  κόβει  εισιτήρια,  να  αρχειοθετεί στελέχη, να  συντάσσει  αιτήσεις προς  τις  Υπηρεσίες, όλα  σιγά  σιγά.   Ο πράκτορας  πέθανε  αιφνιδίως  από  καρδιά. Το  αγόρι  στη  Δευτέρα  Γυμνασίου. Όμως είχε  μάθει  σχεδόν τη  δουλειά. Η μητέρα  του, άπραγη, τα  εύρισκε  έτοιμα  από  τον  άνδρα  της. Βρέθηκε χήρα  με  τρία μικρά  παιδιά, χωρίς να  γνωρίζει  τίποτε.  Το  Λιμεναχείο  δεν  μπορούσε να  μείνει αδιάφορο  στην  κατάσταση  αυτή. ΄Εβαλε  κάτω  τους  νόμους, διεπίστωσε  την  εποχή  εκείνη  ότι  δεν  απαιτούντο  ιδιαίτερα  γραμματικά  προσόντα  για  άδεια  πράκτορος, μόνο  η  ηλικία.  Χορήγησε  λοιπόν  άδεια επαγγέλματος  στην  άπραγη  μητέρα, ενώ  όλα  τα  έφτιαχνε  ο  μικρός  γιός  με  την  καθοδήγηση  του Λιμεναρχείου. Σε  μερικά  χρόνια  ενηλικιώθηκε  το  αγόρι  και  τα κορίτσια,  οπότε ανέλαβαν  κανονικά  καθήκοντα.  Η  Οικογένεια  και  η  επειχείρηση,  σώθηκαν. Γι  αυτό  η  παροιμία  λέει: Το παιδί σου και το σκυλί  σου, όπως  το  μάθεις.  Φώτισε  Κύριε  τους  κουτούς γονείς  που  κάνουν  ότι  τα  ξέρουν  όλα, να μην  καταστρέφουν τα  παιδιά  τους, ώστε να  σε  δοξάζομεν  εις  τους  αιώνας. Αμάν. Αμάν. Αμήν…           
                                                                              Πειραιάς, Ιούλιος 2014
                                                                              Γεώργιος Βελλιανίτης.
                                                                                   Παξινός  Ποιητής.

                                                      

Πηγή. Ξυπνήστε ρε

Μαΐου 12, 2020  

Την περίοδο της Κατοχής ζούσαν στην Ήπειρο περίπου 20.000 μουσουλμάνοι οι οποίοι μιλούσαν την αλβανική γλώσσα και τους αποκαλούσαν «Τουρκοτσάμηδες». Κατοικούσαν στην περιοχή της Θεσπρωτίας στις περιφέρειες Ηγουμενίτσας, Μαργαριτίου, Φιλιατών και Παραμυθιάς, τις οποίες αποκαλούσαν «Τσαμουριά».

Οι Τσάμηδες προσδοκούσαν τη «Μεγάλη Αλβανία» και στόχος τους ήταν να ανεξαρτητοποιηθούν. Στη συνέχεια θα ζητούσαν να ενσωματωθούν στο αλβανικό κράτος.

Οι κύριοι εκφραστές αυτής της ιδέας ήταν τα αδέλφια Νουρί και Μαζάρ Ντίνο.

Ενοπλοι Τσάμηδες συνόδευσαν τον ιταλικό στρατό κατά τη σύντομη προέλασή του στο ελληνικό έδαφος τον Νοέμβριο του 1940. Τότε σημειώθηκαν οι πρώτες λεηλασίες και επιθέσεις εναντίον χριστιανικών χωριών. Tο καλοκαίρι του 1943 συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς κατακτητές, που τους έδιναν υποσχέσεις ανεξαρτησίας.

Οι καταδρομείς της γερμανικής μεραρχίας Εντελβάις έκαναν κοινές στρατιωτικές επιχειρήσεις με τους Τσάμηδες στη Θεσπρωτία, προκειμένου να εξολοθρεύσουν τα χωριά της περιοχής, τα οποία θεωρούσαν ότι ενίσχυαν το ελληνικό αντάρτικο.

Ο Μαζάρ Ντίνο είχε την πλήρη στήριξη των Γερμανών διοικητών και όταν έφτασε η ώρα της εξόντωσης των προκρίτων της Παραμυθιάς ξεκίνησε τις συλλήψεις συνοδευόμενος από Γερμανό αξιωματικό.

Χρόνια αργότερα, ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, Θανάσης Γκόντοβος, εντόπισε μετά από έρευνα στα γερμανικά αρχεία σημαντικά ντοκουμέντα που αποδεικνύουν ότι οι εκτελέσεις των αμάχων στην Παραμυθιά έγιναν βάσει του καταλόγου ονομάτων που είχε συντάξει η ηγεσία των Τσάμηδων στην περιοχή!

Ντοκουμέντο: 

Ο Μαζάρ Ντίνο θέτει τους ένοπλους Τσάμηδες στην υπηρεσία των Ναζι

Τα επίμαχα έγγραφα και όλες τις στρατιωτικές διαταγές της γερμανικής διοίκησης Ηπείρου παρουσιάζει η «Μηχανή του Χρόνου». Σε ένα από αυτά αναφέρεται ξεκάθαρα:

«Ο πρόεδρος του Εθνικού Αλβανικού Συμβουλίου της Τσαμουριάς, Μαζάρ Ντίνο, από την Παραμυθιά, είναι διοικητής του αλβανικού λόχου της Τσαμουριάς. Βρίσκεται στην υπηρεσία του Γερμανικού Στρατού. Παρακαλούνται οι υπηρεσίες να παρέχουν στο εν λόγω πρόσωπο στήριξη και αρωγή».

Τον Σεπτέμβριο του ’44, μετά την αποχώρηση των Γερμανών, οι αντάρτες του ΕΔΕΣ που κυριαρχούσαν στην περιοχή, προχώρησαν στη μαζική εκδίωξη των Τσάμηδων στην Αλβανία.

Στις 23 Μαΐου του 1945, το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων Ιωαννίνων καταδίκασε ερήμην σε θάνατο 1930 Τσάμηδες, που βαρύνονταν με εγκλήματα πολέμου, κατά τη διάρκεια της Κατοχής.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’50 η ελληνική κυβέρνηση απαλλοτρίωσε τις περιουσίες τους και τις απέδωσε σε ντόπιους και έποικους.

Σήμερα οι Τσάμηδες αρνούνται ότι υπήρξαν συνεργάτες των Γερμανών και ζητούν να αποζημιωθούν. Η στάση τους αποτελεί παράμετρο του αλβανικού μεγαλοϊδεατισμού και συχνά «δηλητηριάζει» τις φιλικές σχέσεις ανάμεσα σε Ελλάδα-Αλβανία.

Πηγή: mixanitouxronou.gr & Ξυπνήστε ρε