ΚΛΕΒΟΥΝ ΚΑΤΑΛΥΤΕΣ ΚΑΙ ΒΕΝΖΙΝΗ ΑΠΟ ΣΤΑΘΜΕΥΜΕΝΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ. ΠΕΙΝΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ.

 Δείγμα της ΠΕΙΝΑΣ που έρχεται!!! Τουμπάρουν ΙΧ για να κλέψουν…μέταλλα Επιδημία και στις…κλοπές ΚΑΥΣΙΜΩΝ.

ΗΧΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΜΟΓΕΝΕΙΣ ΜΑΣ

ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑΥΤΙΚΟΥΣ

                                      75.  Ο  ΝΑΡΚΟΜΑΝΗΣ
 
                                           Κάθεται  κεί  στη  γωνία.
                                           Περιμένει  μ΄ αγωνία,
 
                                           νάρθει  γρήγορα  ο  Χάρος.
                                          ΄Εχει  ένα  μεγάλο  βάρος.
 
                                           Προσπαθεί  γιά  να  ξεφύγει
                                           μέχρι  οριστικά  να  φύγει.
 
                                           Κοιτάζει   πέρα  στο  δρόμο
                                           με  τα  μάτια  όλο  τρόμο.
 
                                           Πολύ  έχει  αδυνατίσει.
                                           Δεν   γνωρίζει  αν  θα  ζήσει.
 
                                           Ούτε  ζέστη  ούτε  κρύο.
                                           Δεν  τα  νοιώθει  καί  τα  δύο.
 
                                           Θα  του  δώσουν το  φαρμάκι
                                           μέσα  σ'  ένα  ραβασάκι.
 
                                           Απατηλή  απόλαυση.
                                           Ο  δρόμος  γιά  την  κόλαση.
 
                                           Αμαρτίες  ποιών  πληρώνει.
                                           Στους  ώμους  του  τις  σηκώνει.
 
                                          ΄Εχασε  το  ενδιαφέρον
                                           Δεν  γνωρίζει  το  συμφέρον.
 
                                           Από  άλλων  κάποιο  λάθος,
                                           πνίγηκε  μέσα  στο  πάθος.
 
                                           Θάρθει  αυτός  με  το  δρεπάνι.
                                           Θα  του  δώσει  τη  σκαπάνη,
 
                                           τάφο  μόνος  του  ν'  ανοίξει
                                           τη  ζωή  του  κεί  να  ρίξει.
 
                                           Ζεί  σε  μία  άλλη  χώρα
                                           που  τον  τρώει  κάθε  ώρα.
                                          
                                           Κεί  δεν υπάρχει  γυρισμός.
                                           Δεν   θα  υπάρξει  λυτρωμός.
                                          
                                           Εμάς  τι  μας  ενδιαφέρει.
                                           Κοιτάμε  τί  μας  συμφέρει.
 
                                           Δεν  πάν'  να  πνιγούνε  όλοι.
                                           Βλέπουμε  το  πορτοφόλι.
 
                                           Είναι   ξένα   προβλήματα.
                                           Δεν  μας πιάνουν  τα  βλήματα.
 
                                           Ναρκωμένη  κοινωνία
                                           με  χαμένα  τα  ηνία.
 
                                           Δεν  υπάρχει πλέον  ήθος.
                                           Τούτο  λένε,  είναι  μύθος!
 
                                           Από  κάπου  περιμένει
                                           μέσ' στα  βάσανα  δεμένη.
 
                                          Αλλά  αυτό  δεν  έρχεται.
                                          Τη  συμφορά  της  δέχεται.
 
                                          Αύριο  θάναι  το  παιδί  σου.
                                          Τα  πληρώνεις  στη  ζωή  σου,
 
                                          όλα  όσα  έχεις  κάνει.
                                          Πάντα  υπάρχει  το  δρεπάνι.
 
                                          Γιατί  ο  Χάρος  κάνει  βόλτα.
                                          Θάρθει  στη  δική  σου  πόρτα.
 
                                          Δεν  είν'  υπόθεση  μορφής,
                                          το  θέμα  της  καταστροφής.
 
                                          Απλώς  είναι  θέμα  χρόνου.
                                          Το  Γραμμάτιο  του  Πόνου.
 
                                          Μόνος  σου  το  υπογράφεις.
                                          Την  Ιστορία  σου  γράφεις.
 
                                        ΄Οταν  έρχεται  η  Κρίση,
                                          αληθεύει  κάθε  ρήση.
 
                                               Πειραιάς  Φεβρουάριος 2003
                                                      Γεώργιος  Βελλιανίτης
                                                          Παξινός Ποιητής

13ΟΣ  ΠΑΝΕΛΛ.  ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ  ΠΟΙΗΣΗΣ  27-4-98  Γ΄ΒΡΑΒΕΙΟ ΧΟΝ

 

                        24.     ΣΗΜΑΤΑ  ΚΙΝΔΥΝΟΥ

 

                      Ένα  περιστέρι  βρέθηκε  νεκρό.

                     ΄Ηταν  έν'  αστέρι  είκοσι  χρονώ.

                       Μία  μάννα  κλαίει  καί  μοιρολογεί,

                       λέει  πονεμένα:  Πάει  το  παιδί.

 

                       Βρέθηκε  χαμένο  σ΄ ένα  πέλαγο.

                       Κανείς  δεν  εσκέφθηκε  το  δράμα  του.

                       Ο  καθένας  έχει  το  φορτίο  του

                       που  δεν  τον  αφήνει  καθαρά  να  δεί.

 

                       Χάθηκ'  η  ζωή  του  χωρίς  να  τη  ζήσει.

                       Πουθενά  δε  θέλησε  κάτι  να  ζητήσει.

                       Αποκλεισμένο  πέρασε  σ'  έρημο  λειβάδι

                       ώσπου  τέλος  χάθηκε  σε  βαθύ  σκοτάδι.

 

                       Στ'  άψυχο  το  χέρι  υπάρχει  το  σημάδι.

                     ΄Εκαν'  η  κατάρα  τον  κόσμο  ρημάδι.

                       Πώς  βρέθηκε  το  παιδί  σε  αυτό  το  δρόμο.

                       Πώς  η  μοναξιά  του  νίκησε  τον  τρόμο.

 

                       Τώρα  το  αστέρι  είναι  πιά  νεκρό.

                     ΄Ενα  περιστέρι  είκοσι  χρονώ.

                       Η  καμμένη  μάννα  κλαίει,  μοιρολογεί,

                       όλο  μουρμουρίζει:  Πάει  το  παιδί.

 

                       Θυμάτ'  από  τότε,  πριν  πολύ  καιρό,

                       τότε  που  το  είχε  ακόμα  μωρό.

                       Λέγανε  τ'  ανάστησε. ΄Εδωσε  την  ψυχή  της

                       να  το  δεί  να  στέκεται  στη  ζωή  μαζί  της.

 

                     ΄Ολα  πιά  γκρεμίστηκαν.  Χάθηκαν  τα  όνειρα.

                       Η  ελπίδα  έσβησε.΄Εμεινε  στο  ράφι.

                       Αναπάντεχα  έγινε   τ'  όνειρο  εφιάλτης.

                       Ιστορίες  άδικες  η  ζωή  μας  γράφει.

 

                       Πατέρας  αμίλητος.  Βαρύς,  σκυθρωπός,

                       μαζί  με  τους  άλλους  το  ίδιο  κι  αυτός.

                       Κανείς  δεν  εσκέφθηκε  ποτέ  του  να  πεί

                       πως  θάφευγ'  απότομα   το  καλό  παιδί.

 

                       Κάποιος  φίλος  λέει:  Ποτάμι  που  κυλάει.

                       Μα  ο  διπλανός  του  ούτε  κάν  μιλάει.

                       Σκέπτετ'  ότι  ίσως  κάτι  θα  μπορούσε

                       κάτι  πιά  να  έλεγε  τότε,  όταν  ζούσε.

 

                       Κάτι  είχ΄ αρπάξει.  Κάτι  είχε  δεί.

                       Μα  δεν  ήταν  σίγουρος. ΄Ισως νάχε  λάθος.

                       Τότε  εφοβήθηκε  δυό  λόγια  να  πεί.

                       Τώρα  το  κατάλαβε.  Τούλειπε  το  θάρρος.

 

                     ΄Ενα  παλληκάρι  κείτεται  νεκρό.

                     ΄Ητανε  καμάρι,  είκοσι  χρονώ.

                       Τώρα  η  μάννα  κλαίει, κλαίει, μοιρολογεί.

                       Κάποιος  δίπλα  λέει:  Κρίμα  το  παιδί.

 

                       Τί  να  φταίει  τάχα.  Τάχα  ποιός  μπορεί,

                       νάβρει  την  αιτία.  Σίγουρα  να  πεί:

                     ΄Οχι  άλλη  πίκρα.  Κουραστήκαμε.

                     ΄Οχι  αδιαφορία.  Εχαθήκαμε.

 

                        Θέλουμε  μιά  λύση.  Να  βρεθεί  το  πώς,

                        ώστε  στο  σκοτάδι  να  φανεί  το φως.

                        Χωρίς  κάποια  μάννα  να  μοιρολογεί,

                        μ'  ένα  παλληκάρι  θαμμένο  στη  γή.

 

                      ΄Ενας  άλλος  πάλι  στη  γωνία  κλαίει,

                        ενώ  μιά  φωνή  ακούγεται  να  λέει.

                        Να  μην  περιμένεις  ποτέ  απ'  τους  άλλους,

                        πολύ  περισσότερο  από  τους  μεγάλους.

 

                        Στη  ζωή  καθένας  μόνος  προχωράει.

                        Στα  προβλήματά  του  κανείς  δε  χωράει.

                        Αυτός  μόνο  έχει  όλη  την  ευθύνη.

                        Δεν  αφήνει  άλλον  να  τον  κατευθύνει.

 

                        Τώρα  το  αστέρι  είναι  πιά  νεκρό.

                      ΄Ενα  περιστέρι  είκοσι  χρονώ.

                        Μαζί  με  τη  μάννα  που  μοιρολογεί,

                        κλαίνε  πονεμένα  όλοι  το  παιδί.

 

                        Μιά  φωνή  ακούγεται:  Εδώ  σταματάει;

                        Ποιός  θα  έχει  άραγε,  τη  σειρά  να  πάει;

                        Μα  θα  περιμένουμε  με  δεμένα  χέρια,

                        να  πέφτουν  στα  σπίτια  μας  νεκρά  περιστέρια;

 

                      ΄Αλαλη  η  ομοίγυρη.  Πού  να  είναι  σίγουροι.

                        Κάπου  η  κατάπληξη,  κάπου  το  παράπονο,

                        πώς  μπορούν  ν'  αντισταθούν  σ'  έναν  κόσμο  άπονο.

                        Πώς,  με  τί  βοήθεια,  που  σ΄αυτά  είν΄ άγουροι.

 

                        Του  μεροκάματου  οι  άνθρωποι  απλοί,

                        έχουν  γυμνά  τα  χέρια  τους  καί  την  καρδιά  αγνή.

                        Τη  μοίρα  δεν  περίμεναν  τόσο  να  τους  λαβώσει,

                        απρόσμενα  ο  θάνατος  διπλά  να  τους  σκλαβώσει.

 

                      ΄Ισως  κάποιος  νάλεγε  ότι  δεν  αρκεί,

                        στη  δουλειά  να  τρέχεις,  χωρίς  να  προσέχεις,

                        το  στραβό,  το  ίσιο  καί  το  κάθε  τί.

                        Το  κακό  στη  στήνει,  στη  γωνιά  εκεί.

 

                        Μπροστά  τους  παλληκάρι  βρίσκεται  νεκρό.

                        Λεβεντιάς  κλωνάρι,  είκοσι  χρονώ.

                        Τώρα  τούτ'  η  μάννα,  κλαίει,  μοιρολογεί.

                        Αύριο  ποιός  ξέρει,  ποιά  ακολουθεί;

 

                        Τί  να  φταίει  τάχα.  Τάχα  ποιός  μπορεί,

                        νάβρει  την  αιτία.  Σίγουρα  να  πεί:

                       ΄Οχι  άλλη  πίκρα.  Κουραστήκαμε.

                      ΄Οχι  αδιαφορία.  Εχαθήκαμε.

 

                        Πόσα  χρόνια  άπρακτα,  άρα  θα  περάσουν!

                        Πόσ΄ αμέριμνα  παιδιά,  τη  ζωή  θα  χάσουν!

                        Ποιός  ο  φόρος  της  ζωής,  θάναι  γιά  την  άγνοια.

                        Πιό  το  κόστος  πιά  αυτής,  που  τη  λέν' Παράνοια!......

 

                                                Πειραιάς, Ιούνιος 1995          

                                                 Γεώργιος  Βελλιανίτης

                                                    Παξινός Ποιητής

 

13ος  ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ  ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ  ΠΟΙΗΣΗΣ  27-4-98

                                   Α΄.  ΕΠΑΙΝΟΣ  Χ.Ο.Ν.

 

                            25.   ΣΗΜΕΙΑ  ΤΩΝ  ΚΑΙΡΩΝ

 

               Στο  δρόμο  με  την  κίνηση,  μέσ' στην  ανησυχία,

               με  σκούντησ'  ένας  άνθρωπος. Ιδού  η  δυστυχία !

               Γυρίζω  καλά  να  τον  δώ.  Γιά  κείνον  πέρα  βρέχει.

               Τα  βήματά  του  είναι  βαρειά.  Αντίληψη  δεν  έχει.

 

               Το  ντύσιμο  νεανικό.  Κάτι  βαρύ  στους  ώμους.

               Σαν  τύπους  που  τους  συναντάς  καθημερνά  στους  δρόμους.

               Φαινότανε  δεκαοκτώ. ΄Ισως  καί  παραπάνω.

               Τον  κοίταξα  στο  πρόσωπο. Τότε είναι  πού  τα  χάνω.

 

               Το  βλέμμα  έχει  απλανές.  Παράξενα  κοιτάει.

               Τον  τσάκισε  η  κούραση.  Πατάει  δεν  πατάει.

               Ζεί  γιά  καλά  στον  κόσμο  του. Πλανάται  στους  αιθέρες.

               Ποιός  ξέρει  άραγε  γι  αυτόν, πόσες  θα  έρθουν  μέρες !

 

               Μάννα,  δε  θάρθει  το  παιδί,  χαμόγελο  να  φέρει.

               Το  πήρανε  απ΄ τη  ζωή,  κρατώντας  το  απ΄ το  χέρι.

               Δεν  έχει  πιά  τη  δύναμη,  ούτε  σκοπό  να  ζήσει.

               Μία  ροδόχρωμη  αυγή,  τον  κόσμο  αυτό  θ' αφήσει.

 

               Πώς  βρέθηκε  στο  χάλι  αυτό,  Μάννα  μην  τα  ρωτάς.

               Δε  λύνει  τέτοια  θέματα  δάσκαλος  καί  παππάς.

               Ούτε  σύ  δεν  κατάφερες  να  δείς  μέσ΄ στην  ψυχή  του.

               Τώρα  όμως  εκατάντησε  να  χάσει  τη  ζωή  του ! ........

 

                                                   Πειραιάς, Σεπτέμβριος 1995

                                                     Γεώργιος  Βελλιανίτης

                                                         Παξινός Ποιητής

 

                  Βλέπε  στο  ίντερνετ άρθρο Γεωργίου Κ. Μπήτρου,
                  Καθηγητού Οκονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών,  
                             με  τίτλο " Ναρκωτικά καί Καταστολή".

Πηγή. el.gr

20 Μαΐου, 2022 4:22 μμ

ΕΛΛΑΔΑ

Σε λίγο θα βλέπουμε ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΥΣ ανθρώπους να κλέβουν φαγητά αντί για χρήματα.

Νέες διαστάσεις παίρνει το φαινόμενο κλοπής καταλυτών στην Ελλάδα με τους θρασύτατους ληστές να μη διστάζουν να… τουμπάρουν αυτοκίνητα σε κεντρικούς δρόμους της Αττικής.

Πλέον σε πολλές περιπτώσεις είναι…ασύμφορο για τους επιτήδειους να κλέψουν ολόκληρο το όχημα!

Η αύξηση που παρουσιάζουν οι κλοπές καταλυτών αυτοκινήτων στην Ελλάδα τους τελευταίους μήνες παίρνει πλέον ανησυχητικές διαστάσεις κάτι που ισχύει και για το θράσος των ληστών. Μέσα στους καταλύτες υπάρχουν πολύτιμα μέταλλα τα οποία, σε μεγάλες ποσότητες, αποφέρουν σημαντικό κέρδος στους ληστές αν οι ληστές τα «πηγαίνουν» για ανακύκλωση.

Παράλληλα, οι καταλύτες έχουν μεγάλη αξία έχουν και στην μαύρη αγορά, αν πωλούνται ως ανταλλακτικά, καθώς σε περίπτωση βλάβης, το κόστος αντικατάστασης ενός καταλύτη που έχει χαλάσει ή έχει φτάσει στο τέλος της ζωής του είναι αρκετά υψηλό.

Θέλοντας να κάνουν τη «δουλειά» τους ακόμη πιο εύκολη και γρήγορη, οι ληστές έχουν μάλιστα αναπτύξει μια νέα «μέθοδο» αφαίρεσης του καταλύτη, η οποία είναι ακόμη πιο καταστροφική για το ίδιο το αυτοκίνητο και μας δείχνει παράλληλα ότι αυξάνεται και το θράσος των ληστών που δεν διστάζουν να επιχειρήσουν ακόμη και σε κεντρικούς δρόμους της Αττικής:

για να αφαιρέσουν τον καταλύτη οι ληστές τουμπάρουν το αυτοκίνητο-στόχο, κάτι που τους δίνει άμεση και εύκολη πρόσβαση στο σύστημα εξαγωγής του αυτοκινήτου.

Kλοπή καυσίμων αυτή η μάστιγα

Μετά το φαινόμενο της αφαίρεσης καταλυτών σειρά έχει εκείνο της κλοπής υγρών καυσίμων από σταθμευμένα αυτοκίνητα.

Ο λόγος είναι ο προφανής και δεν είναι άλλος από τις σταθερά υψηλές τιμές πώλησης του μαύρου χρυσού, οι οποίες καθιστούν τα καύσιμα που καβαλάμε στα ρεζερβουάρ των οχημάτων μας μια εύκολη και εξαιρετικά αποδοτική λεία.

Στην περίπτωση, λοιπόν, που αναρωτιόσασταν  πόσο εύκολο είναι να σας αφαιρέσουν το περιεχόμενο του ρεζερβουάρ, η απάντηση που έρχεται από την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού είναι πολύ εύκολο, μιας και οι αετονύχηδες δεν χρησιμοποιούν κάποια εξεζητημένη μέθοδο ώστε να αποκτήσουν πρόσβαση στο εσωτερικού μιας δεξαμενής καυσίμου αλλά την απλούστερη.

Με τη χρήση, λοιπόν, ενός φορητού δραπανοκατσάβιδου οι επίδοξοι ληστές ανοίγουν  μια οπή στο κάτω μέρος του ρεζερβουάρ, αφαιρώντας το περιεχόμενό του. Αυτή η πρακτική έχει δύο πλεονεκτήματα. Πρώτον δεν απαιτεί πολύ χρόνο και δεύτερον δεν τραβά εύκολα τα βλέμματα των περαστικών, καθώς  η όλη διαδικασία πραγματοποιείται  κάτω από  το αυτοκίνητο.

Το κακό στην όλη υπόθεση –πέρα από αυτή καθ’ αυτή την κλοπή- είναι το γεγονός ότι το κόστος αντικατάστασης της κατεστραμμένης δεξαμενής είναι πολλαπλάσιο της ποσότητας του καυσίμου που αφαιρείται.

(Με πληροφορίες από carandmotor – φωτο:screenshot)

Πηγή. el.gr