169. ΨΑΛΜΟΣ
ΕΝΕΝΗΝΤΑ ΕΝΝΙΑ
ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ
ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Ελέησον ημάς
ο Θεός. Kύριε Ελέησον.
Ελλήνων δόξες. ΄Ηλθαν
όλες οι φυλές του Ισραήλ να
λεηλατήσουν την Ελλάς
την Ψωροκώσταινα. Μεγάλα λαμόγια
ανεδείχθησαν οι Εκλεκτοί
μας Κύριε. Πλούτισαν, βυθίσαντες
τη Χώρα στην καταστροφή. Βάλαμε τους
λύκους να φυλάνε
τα πρόβατα. Ταύτα ωδηγούντο
επί σφαγήν κραυγάζοντα: Μαζί
σας, παρέα, για
μια Ελλάδα Νέα. Δημιούργησαν ένα
τέρας Δημόσιο, δίχως
ιερό και όσιο, στρατιές χρυσοπληρωμένων μισθοφόρων, σίγουρων ψηφοφόρων, για το
καλό του Τόπου. Μας
αποτελείωσαν οι κλέφτες
και οι δολοφόνοι.Δεν
φτάνει όμως η αυξημένη εγκληματικότητα. Αφού
αφήσαμε τους φωτισμένους
πέρα ως πέρα
δαινομισμένους να μας δέσουν
χειροπόδαρα επί δεκαετίες,
τελικά ήρθαν τρείς
Μάγοι με μια
φόρα να βοηθήσουν
στην κατηφόρα, αρπάζοντες
τον σίτον, τον
οίνον και το
έλαιον, τις περιουσίες,
τα ορυκτά και
το πετρέλαιον. Οι
΄Ελληνες δοξάζονται. Σαν
γαλοπούλες σφάζονται. Μια Κοινωνία
που δεν έχει
μία, όπως θέλεις
σύρεται. Τηλεκατευθύνεται. Τελικά οι
Εκλεκτοί μας έκοψαν
και έραψαν υπογράψαντες την
καταδίκη μας. Πάει Κύριε
ο Λαός σου. Αυτός
ο κυρίαρχος λαός,
ο ώριμος, ο αυθορμήτως αναδεικνύων φωστήρες, απεδείχθη μέγα
κορόϊδο. Επί δεκαετίες
τον παραμυθίαζαν ώσπου
στο τέλος ήλθε
η μέρα που
του πήραν το
σπίτι καί το
χωράφι. Οι κόποι
του πήγαν στράφι. Τα
παιδιά του, άνεργα. Τα
άρσενικά, άχαροι μαλλιάδες με αλογοουρές,
χαίτες και σκουλαρίκια
κατάντησαν μαστούρια. Τα θηλυκά από
μικρά βγαίνουν στο
κλαρί. Πάρτε Κόσμε.
Οι Εκλεκτοί παρεχώρησαν γήν και ύδωρ
κάνοντας τούμπες. ΄Ετσι, τους απεκάλεσαν
Kωλοτούμπες. Φωνή
Λαού, Οργή Θεού.
Σύ όμως Κύριε,
προφανώς δεν έχεις
οργισθεί αρκετά διότι οι ΄
Ελληνες ήθελαν να κλέβουν
χωρίς να τιμωρούνται. Αλλιώς
θα τους είχες
ξεσηκώσει άγρια. Θα γινότανε της
κακομοίρας. Οι αγανακτισμένοι εδείχθησαν
ανεπαρκείς. Αφήνεις ατιμώρητους
τους Εκλεκτούς, διότι
κατά βάθος θέλαμε
να τα πάθουμε.
Τώρα εισπράττουμε το
τίμημα. Βέβαια δεν φταίμε
όλοι, αλλά μας παίρνει όλους
η μπάλα. Με
άλλα λόγια την
πάθαμε όπως ο
Δόκτωρ Ζιβάγκο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα. Αλλά και οι δικοί
Σου Εκλεκτοί Κύριε, αγρόν ηγόρασαν,
σαν να ευρίσκοντο σε
άλλη Χώρα, πλήν Ενός, τον
οποίον πήρες νωρίς κοντά
σου μήπως μας
ανοίξει πολύ τα
μάτια . Γονείς, δασκάλοι
και λοιποί, συνένοχοι
μέσ’ στη σιωπή,
μας έμαθαν ότι
είσαι φιλεύσπλαχνος, πάντοτε
συγχωρείς, ΄Οτι είσαι
Αγάπη. Την
άλλη ώρα το
γύριζαν λέγοντες ότι είσαι
σκληρός, άγριος, τιμωρός,
σφόδρα εκδικητικός. Πιστεύω
σ’ αυτό είχαν κάνει σκόπιμα
λάθος.΄Ηθελαν να μας
δημιουργήσουν ενοχές, ώστε
να μας έχουν
περισσότερο του χεριού
τους, αφού τελικά
εφαίνετο ότι οι
ίδιοι διέπρατταν τα αίσχιστα. Επειδή
λοιπόν εγώ πιστεύω ότι πράγματι συγχωρείς, ίσως
μάλιστα επειδή αυτό
με συμφέρει, να
λέμε του στραβού
το δίκιο, μη μπορώντας
να κάνω πιά
τίποτε άλλο, έχοντας
φθάσει πλέον στο
Αμήν, τολμώ Κύριε να
ζητήσω τη
βοήθειά Σου προς
σωτηρίαν τόσο της
ντροπιασμένης αυτής Χώρας όσο του
πολύπαθου από τις
ξένες κατοχές, άτυχου
λαού της, ώστε
να ζήσει επί
τέλους εν ειρήνη δοξάζοντας
το ΄Αγιον ΄Ονομά
Σου εις τους αιώνας.
Αμάν. Αμάν. Αμήν.!!!
Πειραιάς,
Φεβρουάριος 2012
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής
188. ΠΡΩΪΝΟ ΚΑΦΕΔΑΚΙ
Με συνοδεία την ορχήστρα των πουλιών,
τις ευωδιές χίλιων και πλέον λουλουδιών,
με μιάν ευχάριστη παρέα στην αυλή μου,
ο καφές νέκταρ. Βαλσαμώνει την ψυχή μου.
Είν’ ΄Ανοιξη. Ο ΄Ηλιος βγήκε. Μας χαμογελά.
΄Ενα άσπρο συννεφάκι μας κοιτάει από ψηλά.
T’ αεροπλάνο ζωγραφίζει στο γαλάζιο τ’ Ουρανού,
κι απέναντι η Θάλασσα μού ‘χει πάρει το νού.
΄Εχει η Ελλάδα μας τα πιο πολλά νησιά.
Είναι μια Χώρα ζωγραφιά. Απέραντη Eκκλησιά.
Το εικονοστάσι του σπιτιού, το ΄Αγιο Βήμα
καί την αυλή τηνε στολίζει κάποιο κλήμα.
Πειραιάς, Απρίλιος 2013
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής
Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΚΑΙΣΑΡΟΣ…….
105.
ΤΑ ΛΑΜΟΓΙΑ
Ιδιαίτεροι,
Σύμβουλοι,
Γλύφτες,
παρατρεχάμενοι.
Oι
μεγάλοι έχουνε αυλή.
΄Ετσι,
σου κόβουν τη χολή.
Γίναν όλοι
τους καμπόσοι
και ας
είναι όσοι κι όσοι.
Τα λεφτά μας
ροκανίζουν.
΄Αμα τους τα πείς σε
σκίζουν…
Είναι οι
καλοί ρουφιάνοι.
Τίποτα πιά
δεν τους πιάνει.
Τάζουν λόγια
με κατώγια.
Μας επνίξαν
τα λαμόγια.
Μας
βουλιάξανε οι κλέφτες.
οι
ρουφιάνοι και οι ψεύτες.
Κόπτονται για τον κοσμάκη.
Τον
ποτίζουνε φαρμάκι.
Καθένας
είναι μπουμπούκι.
Θέλουν όλοι
τους παλούκι.
Δεν αξίζουν να τους
φτύσεις.
΄Ερμαια να τους αφήσεις.
΄Αν ήταν κάθε ΄Ελληναν
τα
χέρια να του έλυναν
θα μπορούσε πιά να
ζήσει
ώστε να
μεγαλουργήσει.
Τον πιάνουν
όμως κορόϊδο.
Τον κατάντησαν πλανώδιο.
Αυτούς να
παρακαλάει.
Τη μάννα του
να πουλάει.
Πειραιάς,
Μάρτιος 2008
Γεώργιος
Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής