171. ΨΑΛΜΟΣ ΛΑΜΠΡΟΣ ΜΗΔΕΝΙΚΟΣ
Ο ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ
Κύριε Ελέησον. (τρίς). Καλής
Οικογένειας το ανάγνωσμα.
Η Οικογένεια είχε δύο
αγόρια, ένα κορίτσι. Το
ένα αγόρι ζαμάν
φού. Από μικρό την
έβγαζε σέρτικα. Όλα του
πήγαιναν ρολόι. Πήρε
μια καλή προικούλα,
έκανε το μαστοράκο,
μόνο δεν φορούσε
φράκο. Το μεροκάματο
έτρεχε. Δόξα ο
Κύριος. Το κορίτσι
σεμνό με τη
βοήθεια του Θεού
αποκαταστάθηκε. Το δεύτερο
αγόρι από μικρό, υπόδειγμα. Προσεκτικός,
μελετηρός, με την
αξία του τρομάρα
του έδειχνε ότι
θα γίνει μέγας
και τρανός. ΄Ασπρη
μέρα δεν έβλεπε.
Με ένα βιβλίο
στο χέρι προσπαθούσε
μόνος του να τα καταφέρει.
Πήγε σε μια
Σχολή. ΄Εγινε στρατιωτικός. Φόρεσε μεγάλη
στολή. Λαμπρός αξιωματικός. Η τύχη
τον κυνηγούσε αν
και αυτός προσπαθούσε.
Παντρεύτηκε, όμως η γυναίκα
του ήθελε μεγαλεία. ΄Ετσι χώρισαν.
Ποιότητα ζωής, μηδέν. Οι
γονείς του πάντα
έλεγαν ότι δεν
είχε ανάγκη, έπρεπε
να κοιτάξουν τα
άλλα παιδιά. Υπέθεταν
ότι αυτός περνούσε
καλή ζωή με
αρκετά χρήματα. Δεν
του έδιναν σημασία.
Του φορτωνόταν μάλιστα
να βοηθάει οικονομικά τα
αδέλφια του ιδίως
το αδύνατο κορίτσι. Κανείς δεν
τον βοήθησε ποτέ. Παρά
ταύτα πάντα έδινε,
ενώ ο ίδιος
δύσκολα τα έφερνε
βόλτα. Ο καϋμένος
ήταν και ο
ίδιος τόσο βλάκας,
διότι δίσταζε να εκθέσει
τα πράγματα στους
δικούς του, ώστε
να αντιληφθούν ότι
η κατάστασή του
ήταν πολύ δύσκολη, ότι πάντοτε είχε
ανάγκη. Τον πότιζαν με
τις παλαβές αντιλήψεις τους. Αυτός, πίστευε ότι
κάποτε η ζωή
του θα καλυτέρευε
με τον τίμιο
ιδρώτα του. Περνούσαν
τα χρόνια όλοι
έκαναν τη ζωή
τους, ενώ ο βλάκας αξιωματικός περνούσε
μαύρη ζωή με
τρείς κι εξήντα σε
κάποια πολιτεία μακρυά
από τον τόπο
του. Οι κουτογονείς ό,τι
είχαν τα άφησαν στα
άλλα παιδιά τους. Στον
αξιωματικό άφησαν κάτι
ερείπια. Όταν λοιπόν
πήγαν στον ΄Αγιο
Πέτρο, μετά από
καιρό γύρισε στο
χωριό του ο άτυχος, συνταξιούχος
πλέον, με σκοπό να
αναστηλώσει τα λίγα
ερείπια που του
άφησαν οι ανόητοι
γονείς του. Αλλά η
νομοθεσία είχε αλλάξει με
αποτέλεσμα να μην
μπορείς να βάλεις
πέτρα πάνω στην πέτρα
χωρίς άδεια. Δεν
μπορούσε να κάνει
τίποτα κρυφά (στη
ζούλα). Πρώτοι εχθροί
του τα αδέλφια
του με τις
οικογένειές τους. Ρουφιάνοι
άλφα κατηγορίας. H Κοινωνία στις
μέρες μας έχει
απορρίψει τους στρατιωτικούς. Τους
θεωρεί ρουφιάνους, κλέφτες,
κακούς. Προκαταλήψεις. ΄Αλλοι έχουν
το όνομα κι
άλλοι έχουν τη
χάρη. Εκτός των άλλων
βίωσε και αυτό. Ζύγισε το θέμα από
εδώ, το κοίταξε
από κεί, το
κοίταξε παραπέρα, άκρη
όμως δεν εύρισκε.
Ο καιρός περνούσε
χωρίς αποτέλεσμα. Ο
ίδιος σε προχωρημένη
ηλικία δεν είχε
ούτε εμπειρία, ούτε
τεχνικές γνώσεις, ώστε
να κάνει κάποιες
παραπλανητικές κινήσεις
μόνος του. Τελικά η
ηλικία του μεγάλωνε
και έχασε το
στοίχημα. Είχε ένα
γιό στον οποίο
δεν κατάφερε να δώσει
ένα έτοιμο σπιτάκι
στο χωριό το
οποίο μάλιστα βρισκόταν
κοντά στη θάλασσα
γιά να πηγαίνει τα
καλοκαίρια να ευχαριστηθεί,
όσα ο ίδιος
στερήθηκε. Στο τέλος
αναθεμάτισε την ώρα
που πήγε να
υπηρετήσει την πατρίδα
και το κοινωνικό
σύνολο. Αυτά του βγήκαν
σε κακό. Βλαστήμησε τους
γονείς του και τον
εαυτό του. Διαπίστωσε
τελικά ότι η πατρίδα
και το κοινωνικό
σύνολο ήταν ένα
μάτσο κλεπτών και
απατεώνων ενώ ο
ίδιος ο καθαρός,
ο τίμιος, ο
λαμπρός αξιωματικός κατάντησε
κορόϊδο, ένα ναυάγιο
και μισό. Η
ζωή του πήγε
στράφι. Το μόνο
που του απέμεινε
ήταν να κλαίει
τη μοίρα του. Βοήθησον
Κύριε τους ριγμένους,
αδικημένους, πονεμένους.
Ξεστράβωσε λίγο τους βλάκες.
Μην τους κυνηγάς από πάνω. Ας είναι δοξασμένο το΄Ονομά Σου. Αμάν. Αμάν.
Αμήν !!!
Αμήν !!!
Πειραιάς, Μάϊος 2012
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής
