134. AΓΩΝΙΑ
Ένα λουλούδι μαραζώνει.
Ο ΄Ερωτας το τυραννά.
Μέρα με την ημέρα λιώνει.
Για την αγάπη του πονά.
Νοιώθει ότι είναι σκλαβωμένο.
Πως δεν μπορεί να αμυνθεί.
Σαν πουλί είναι λαβωμένο.
Στον κόσμο του έχει χαθεί.
Είναι αβάστακτος ο πόνος.
Τον υπομένει σιωπηλά.
Με αγωνία τρέχει ο χρόνος.
Σε κανένανε δε μιλά.
Και περιμένει ένα χέρι.
Να του προσφέρει μια βοήθεια.
Την ανακούφιση να φέρει.
Να νοιώσει ανάλαφρα τα στήθια.
Δώστου Θεέ μου το κουράγιο
γρήγορα να λευτερωθεί.
Νάβρει η Ψυχούλα του μουράγιο,
απ’ τον καϋμό να λυτρωθεί.
Πειραιάς, Ιούνιος 2010
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής