166. ΨΑΛΜΟΣ ΟΚΤΑΚΟΣΙΑ. AΔΙΚΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ.

  

 

 166.  ΨΑΛΜΟΣ  ΟΚΤΑΚΟΣΙΑ

                              ΠΑΝΤΟΥ  ΤΑ  ΠΑΝΤΑ.  ΑΔΙΚΙΑΣ  ΤΟ  ΑΝΑΓΝΩΜΑ

             Ελέησόν  με  ο  Θεός. Θεοπάλαβοι κυκλοφορούν  στην  Κοινωνία.  ΄Εχουνε  χάσει   όλοι τα  ηνία.  Κυνηγούν  τον  πλησίον  τους  με  μανία.  Βγάζει  ο  ένας  τα  μάτια  του  άλλου,  έχοντες  μυαλό  παπαγάλου,  κτυπούν  άλλονε  αντί  άλλου. Αυτά  εγένοντο  από  παληά,  ιδίως  στις  μικρές  κοινωνίες.  Η  τρέλα  είναι  συνήθως κληρονομική  αλλά και  μεταδοτική.  ΄Οποιος κοιμηθεί  με  στραβό  το  πρωϊ αλοιθωρίζει.  Η  δεισιδαιμονία  με  την  προκατάληψη  διαβρώ-νουν  την  οικογένεια.  ΄Αρρωστα  βιώματα  κατατρώγουν  τους  γονείς,  μεταδίδοντάς  τα  στα  παιδιά  τους.  Τα  διαπαιδαγωγούν  σύμφωνα  με  τις ανόητες  αντιλήψεις  τους,  με  τις  όποιες  παλαβωμάρες έχουν  διαπαιδαγωγηθεί οι  ίδιοι ή  συνάντησαν στην  πορεία.  Πολλές  φορές  τα  παιδιά  καταλαβαίνουν τη  στραβωμάρα  των  γονέων  οπότε  δημιουργούνται  τριβές  και  συγκρούσεις,  εις  βάρος  όλων. Από  άλλη  άποψη,  οι μοχθηροί  όταν  δεν  μπορούν  να  κάνουν κακό  σε  ανεπιθύμητους  γονείς,  συκοφαντούν  ή  χλευάζουν  κτυπώντας ύπουλα  μέσω  ψιθύρων τα μικρά παιδιά  τους.  Αυτά  βάλλονται,  προσβάλλονται,  πολεμούνται, απορρίπτονται  κοινωνικά με  κάθε  τρόπο,  ώστε  να  απογοητεύονται   χωρίς  να  γνωρίζουν  τι  συμβαίνει. Πολλές  φορές φθάνουν  να  πιστεύουν  ότι  είναι  ανίκανα  ή  άχρηστα.  Αρκετά  αντιλαμβάνονται.  Τότε  δημιουργείται  μίσος  που  τα  ακολουθεί  σε  όλη  τους  τη  ζωή.  Τέτοιες εμπάθειες  δεν  σβήνουν.  Όταν  υπάρχει  φτώχεια  τα  πράγματα  οξύνονται. Εμφανίζονται  πολλές  ακρότητες.  Από  το  χορό  των  διαβόλων προ  αμνημονεύτων  ετών, δεν  έλειπαν  οι  δασκάλοι, ιδίως  οι  παπαδοδασκάλοι. Δημιουργούσαν  ρουφιάνους. Επέλεγαν  καλόπαιδα  βαπτίζοντάς τα  επιμελητές, δείχνοντάς  τους  ανύπαρκτη συμπάθεια,  με  σκοπό  να καρφώνουν  τους  συμμαθητές  τους.  Ότι  μαθαίνεις  ή ακούς  να  έρχεσαι  να  μου  το  λές,  τους  έλεγαν.  ΄Οταν  υπήρχαν  σε  μικρά  μέρη τω  καιρώ  εκείνω δασκαλοπαπάδες,  κατάρα έπεφτε. Με τα άρρωστα  σύνδρομα του  δασκάλου  και  του  σατράπη επεβάλλοντο  βάναυσα.  Το  ξύλο  πήγαινε  σύννεφο.  Βρωμόξυλο  με  χοντρές  ξύλινες  βέργες  από  λυγαριές, με  μεγάλους  τετράγωνους συμπαγείς χάρακες, κτυπήματα  του  κεφαλιού των  μικρών  παιδιών στον  πίνακα,  χαστούκια,  κλωτσιές.  ΄Οποιος  τους  πήγαινε  κόντρα  την  πατούσε  αγρίως.  Εάν είχε  παιδί  στο  σχολείο  το  κατέστρεφαν,  αφήνοντάς  το  στην  ίδια  τάξη για  χρόνια.  Μετά  το  σχολείο  σειρά είχαν  οι   εργοδότες.  Επέλεγαν τσάτσους,  ρουφιάνους  και  βλάκες  για  να  κάνουν  τις  δουλειές  τους  εκβιάζοντας  τους  εργαζομένους. Στις μέρες  μας  δεν  συμβαίνουν παρατράγουδα  στα  σχολεία. Δεν  διδάσκεται  η  ρουφιανιά.  Όλα  πηγαίνουν  ρολόϊ.  Υπάρχουν  δάσκαλοι ευσυνείδητοι,  επαρκώς μορφωμένοι,  ισορροπημένοι,  ψυχικά  υγιείς.  Η  αδικία,  οι  διακρίσεις, οι  διώξεις, τα  ύπουλα χλευάσματα, τα  κοροϊδευτικά παρατσούκλια, το  βρωμόξυλο, έχουν  εκλείψει.  Κατά  τα  άλλα,  οι  ΄Ελληνες  καταριούνται, βλασφημούν  ή παραμιλούν  στο  δρόμο,  όντες  σαλταρισμένοι. Προστάτεψέ  μας  Κύριε  από  τρελούς που  μιλούν  λογικά,  ενώ  σου  τη  φέρνουν  απότομα  χωρίς  να  το  περιμένεις. Επίβλεψον,  να  μη  δημιουργούνται αρρωστημένες καταστάσεις.  Δώσε  υπομονή  στους  διωγμένους,  κυνηγημένους, πονεμένους,   αδικημένους  μήπως  δούν  κι  αυτοί  άσπρη  μέρα,  να  ησυχάσουν  πορευόμενοι  εν  ειρήνη.    Αμάν.   Αμάν.   Αμήν.

                                                            Πειραιάς, Ιούνιος 2011 

                                                             Γεώργιος  Βελλιανίτης

                                                                     Παξινός Ποιητής