136.ΤΟ ΠΤΥΧΙΟ
Το παιδί πήρε πτυχίο.
Σαν να κέρδισε λαχείο.
΄Ολοι οι δρόμοι είναι δικοί του
να προκόψει στη ζωή του.
΄Ομως έχασε το τραίνο.
Οι δουλειές πατήσαν φρένο.
΄Ηρθαν όλα άνω κάτω.
΄Ετσι, βρέθηκε στον πάτο.
Το πτυχίο δεν είναι ένα.
Το ένα ίσον κανένα.
Τα νιάτα του έχει φάει.
Mα δεν ξέρει πού να πάει.
Ανθούν οι απατεώνες.
Φάνηκαν άλλοι αγώνες.
Τώρα πλέον το ψωμάκι
βγαίνει με πολύ φαρμάκι.
Δουλειά γι αυτόν δεν υπάρχει.
Πρέπει νάβρει ό,τι λάχει.
Θα κάνει πιά το χαμάλη
να πληρώνει το μπακάλη.
΄Ετσι ο καιρός περνάει.
Η ζωή τον προσπερνάει.
Τον κτυπά μ’ ένα μαχαίρι
με το πτυχίο στο χέρι.
Αφού βλέπει στο πεδίο
δεν μπορούν να ζήσουν δύο
δυσκολεύεται για γάμο.
Οι ελπίδες πέφτουν χάμω.
Παίρνει λοιπόν το πτυχίο
το άχρηστο πιά λαχείο,
το βάζει σε μια κορνίζα
που θυμίζει Μόνα Λίζα.
Αρχίζουνε τα στραπάτσα.
ξεκινάει για την πιάτσα.
Δύο φράγκα μήπως βγάλει.
Τα πτυχία του χαλάλι.
Κάποια στιγμή θα ξεφύγει.
Απ’ την Ελλάδα θα φύγει.
΄Ολοι εδώ σε κυνηγάνε.
Προσπαθούνε να σε φάνε.
Γι αυτό ο λαός μας λέει:
Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΡΩΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ.
ΕΙΣΑΓΟΥΜΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΕΞΑΓΟΥΜΕ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ.
Πειραιάς, Ιούνιος 2010
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής
