150. Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ
Να τηνε η
φωτογραφία.
Δείχνει μιαν άλλην
εποχή.
Τότε που είμαστε
όλοι μας στην
αρχή.
Ποιος το περίμενε.
Πώς ύστερα από
χρόνια
θα είμαστε ξένοι
και εχθροί.
Ποιος να περίμενε
μέσα στην Οικογένεια
πως θάπεφτε διχόνοια
γιατί δεν έχουν
όλοι ήθος.
Δεν έχουνε φιλότιμο.
Κτυπάει η κατάρα
τίμιο και άτιμο.
΄Ετσι η πίκρα
γίνεται κατοπινός εφιάλτης.
Όταν δίνεις τον
καλύτερό σου εαυτό
να βοηθήσεις κάνοντας
θυσίες,
χωρίς να ξέρεις
ότι από πριν στην έχουνε
στημένη,
για να σε
ρίξουνε, να σε
προδώσουνε
αφού πρώτα κάνουνε
τις δουλειές τους.
Βλέπεις φωτογραφίες.
Τότε διακρίνεις πόσο αφελής
ήσουν
που πίστεψες φιλότιμα, στην ενωμένη Οικογένεια.
Δεν περίμενες πως
θα ερχόταν μέρα
να δείς με
άλλο μάτι μια φωτογραφία
κι αντί χαρά
να νοιώσεις δυστυχία.
Δεν σε αφήσανε
να βρείς την ευτυχία.
Και κουβαλάς το
φορτίο σου στους ώμους
χωρίς να βρίσκεις
μιά παρηγοριά
στους άδειους πλέον
δρόμους.
Γεώργιος Βελλιανίτης
Παξινός Ποιητής